Χύτρα ταχύτητας πάνω στη φωτιά ο ΣΥΡΙΖΑ

Χύτρα ταχύτητας πάνω στη φωτιά θυμίζει ο ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, μετά το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ. Όσοι μαγειρεύ...

Χύτρα ταχύτητας πάνω στη φωτιά θυμίζει ο ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, μετά το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ.

Όσοι μαγειρεύουν γνωρίζουν καλά πως σε τέτοιες συνθήκες υπάρχουν δύο επιλογές: είτε αφήνεις την χύτρα να κρυώσει σιγά σιγά είτε ανοίγεις τη βαλβίδα ώστε να εκτονωθεί ο ατμός. Ειδάλλως υπάρχει κίνδυνος έκρηξης.

Σε αυτό ακριβώς το στάδιο βρίσκεται το εσωτερικό του κόμματος, το οποίο παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα και χωρίς σχόλια τις ιδεολογικές και προγραμματικές τοποθετήσεις του αρχηγού, όπως ξετυλίχτηκαν στο ινστιτούτο Brookings, στο Διεθνές Νομισματικό ταμείο, στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και στα φιλικά δείπνα με υψηλόβαθμους αξιωματούχους του Στέιτ Ντιπαρτμεντ στην Ουάσιγκτον.  Η εκτόνωση συναισθημάτων και η αντιπαράθεση απόψεων, πάντως, δεν αναμένεται να γίνουν προτού υπάρξει η επιστήμη αξιολόγηση από πλευράς των επαφών σε Γερμανία – ΗΠΑ στα όργανα του κόμματος.

Η ανοιχτή φιλοαμερικάνικη στροφή του κ. Τσίπρα μπορεί να έχει αφήσει μισοζαλισμένους τους συντρόφους της ριζοσπαστικής Αριστεράς πίσω στην Αθήνα, έρχεται όμως ως απόλυτα φυσιολογική κίνηση στην παρούσα φάση. Σύμφωνα με τις αναλύσεις στελεχών του κόμματος, μετά την αποτύπωση της δημοσκοπικής ανάσχεσης στα ποσοστά του κόμματος και την αναστροφή της ανοδικής τάσης, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε – με τη βοήθεια και πολιτικών αναλυτών – πως έχει «πιάσει ταβάνι» στις δεξαμενές των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων που στράφηκαν στην Αριστερά.

Ο Αλέξης Τσίπρας, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια τροφοδότησε ακόμη περισσότερο τον διάλογο στο εσωτερικό το κόμματός του, ζητώντας από τη μια εθνικοποίηση των τραπεζών ενώ από την άλλη μίλησε για κοινά συμφέροντα και κοινούς στόχους Ελλάδας – ΗΠΑ σε ότι αφορά την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Επίσης άφησε ανοιχτώ το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει Εξεταστική Επιτροπή για το πώς η Ελλάδα μπήκε στο Μνημόνιο, ενώ παρουσίασε τη δική του ανάλυση για τα αίτια της κρίσης.

Η στροφή προς τους «νοικοκυραίους», την οποία έντεχνα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε μια ημέρα προτού ξεκινήσει τα ταξίδια του σε Γερμανία και ΗΠΑ, ήταν το πρώτο μήνυμα της ηγεσίας για να προετοιμάσει την βάση της. Πίσω από τους «νοικοκυραίους», τις επαφές με Σόιμπλε και τον ύμνο στο αμερικάνικο μοντέλο αντιμετώπισης της κρίσης, είναι σαφές πως ξετυλίγεται η στρατηγική στροφή της ηγετικής ομάδας  προς μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία , μακριά από το «δεύτερο κύμα ριζοσπαστισμού» το οποίο μετ΄ επιτάσεως ζητάει η μειοψηφία του κόμματος.

Από πλευράς ηγεσίας γνωρίζουν πολύ καλά και περιμένουν να εκφραστούν αντιδράσεις για τη στροφή αυτή, εκτιμούν όμως ότι το σημαντικότερο είναι να μην χαθεί ο στόχος, δηλαδή να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ ξανά σε τροχιά ανόδου η οποία, σύμφωνα νε την Κουμουνδούρου, Θα μπορούσε να τον οδηγήσει στην πρωτιά- ακόμη και στην αυτοδυναμία. Έχοντας εμπεδώσει ότι την ανοδική τροχιά δεν μπορεί να την εξασφαλίσουν πια οι παραδοσιακές δυνάμεις της ριζοσπαστικής  Αριστεράς, το επόμενο προσεκτικό βήμα αναμένεται να είναι μια ανοιχτή αγκαλιά προς τη μεσαία πράξη για την οποία η Κουμουνδούρου έχει ήδη κάνει τη δική της ανάλυση.

Όπως έχει πει σε συνομιλητές του ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Πάνος Σκουρλέτης «τι εννοούμε σήμερα όταν λέμε μεσαία τάξη; Δεν είναι όλοι όσοι έχουν ακόμη δουλειά, στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα, οι συνταξιούχοι, όσοι έχουν δει τα εισοδήματά τους να πετσοκόβονται, τις δανειακές τους υποχρεώσεις να παραμένουν ίδιες και το επίπεδο ζωής τους να γυρνάει δεκαετίες πίσω, με τις σόμπες για θέρμανση;» Η άποψη αυτή συμπληρώνετε και από την ανάλυση για την ρόλο των ΗΠΑ σήμερα ως «ιμπεριαλιστικής δύναμης» η οποία – ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν –αποτελούσε το κόκκινο πανί για της δυνάμεις της Αριστεράς. Όπως λέει η ίδια πηγή «το ποιος είναι ιμπεριαλιστική δύναμη σήμερα είναι και αυτό το θέμα που σηκώνει πολλή ανάλυση».

Από την άλλη πλευρά, είναι φανερό ότι η τοποθέτηση Τσίπρα προς Σοσιαλδημοκρατία έχει προκαλέσει αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματος και τις αριστερές συνιστώσες. Ήδη ξεκίνησαν να στέλνονται σχεδόν «κρυπτογραφημένα» μηνύματα προς μυημένους, όπως το άρθρο το Αντώνη Νταβανέλου της Διεθνούς Εργατικής Αλληλεγγύης (ΔΕΑ) η οποία έχει ενταχθεί στην Αριστερή Πλατφόρμα μαζί με το Αριστερό Ρεύμα.

Ο κύριος Νταβανέλος, ο οποίος είναι μέλος του 9μελους «πολιτμπιρό» του κόμματος, στέλνει σαφέστατο μήνυμα προς την ηγεσία πως εάν εγκαταλειφθεί ως προοπτική το «δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης» τότε το κόμμα θα καταποντιστεί.

Για να το πει χρησιμοποίει το παράδειγμα  της Ιταλίας, τα «μολυβένια χρόνια» (1968-1989) και τη στάση του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Όπως γράφει, «η Ιταλία του ΄70 εξακολουθεί να στέλνει πολύτιμα μηνύματα. Η επίθεση της Δεξιάς μπορεί να ανατραπεί αν η Αριστερά παραμείνει σταθερή. Και σταθερότητα σημαίνει προσήλωση στη στρατηγική του σοσιαλισμού, προσήλωση στην ανατρεπτική τακτική. Σημαίνει επίσης αλληλεγγύη και συστράτευση. Όλοι οι άλλοι δρόμοι και κυρίως οι δρόμοι της υποχώρησης και της ρεαλιστικής προσαρμογής στου, τάχα, συσχετισμούς, οδηγούν στην ήττα».

Τα μηνύματα προς την ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου και οι παραλληλισμοί είναι σαφή, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, ο οποίος είναι της υπέρ της άποψης για δημιουργία κοινού μετώπου ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όπως γράφει, συνδέοντας έντεχνα το φιλοατλαντικό άνοιγμα Τσίπρα με τις δηλώσεις κατηγορηματικής καταδίκης της βίας και της ανομίας. «το ΚΚΙ αποσυρόταν από τη μάχη να αποκρουστεί η επίθεση της Δεξιάς, αντιπρότεινε μια απολύτως ουτοπική πολιτική πρόταση και επέλεγε την τακτική «ίσων αποστάσεων» μεταξύ της φασιστικής εγκληματικότητας και της ακροαριστερής «τρομοκρατίας». Τα αποτέλεσμα ήταν η νίκη της Δεξιάς. Το αστικό πολιτικό δυναμικό ανασυντάχτθηκε. Όμως  ταυτόχρονα, η Άκρα Αριστερά κουβαλούσε τις αδυναμίες μιας ανώριμης πολιτικής δύναμης: την ανυπομονησία, που έβλεπε την «επανάσταση» ως υπόθεση μηνών ή έστω λίγων ετών, το κενό ανάλυσης για το ρεφορμισμό μέσα στο εργατικό κίνημα και την εργατική τάξη, την υποτίμηση της σημασίας του Ενιαίου Μετώπου. Με την εντατικοποίηση της επίθεσης της Δεξιάς και τη λευκή σημαία του ΚΚΙ, ο μόνος δρόμος που απέμενε για να συνεχίσει κανείς  «να κάνει επανάσταση» ήταν η στροφή στην παρανομία και στον ένοπλο. Οι ηγεσίες των οργανώσεων της Άκρας Αριστεράς έχασαν τη μάχη με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες χωρίς ούτε να το καταλάβουν».

 Πηγή