Αν ήμασταν αυτάρκεις, όλα θα ήταν μια χαρά

Γράφει ο Θόδωρος Χατζηπαντελής, καθηγητής ΑΠΘ Αν ήμασταν αυτάρκεις, όλα θα ήταν μια χαρά. Ό,τι παράγαμε θα καταναλώναμε. Τρόφιμα ο ...

Γράφει ο Θόδωρος Χατζηπαντελής, καθηγητής ΑΠΘ

Αν ήμασταν αυτάρκεις, όλα θα ήταν μια χαρά. Ό,τι παράγαμε θα καταναλώναμε. Τρόφιμα ο ένας, ρούχα ο άλλος, αυτοκίνητα ο τρίτος. Άλλοι θα αναλάμβαναν να προσφέρουν υπηρεσίες. Παιδεία, υγεία, ασφάλεια. Τότε όλα θα ήταν μια χαρά!

Ούτε χρήμα θα χρειαζόμασταν, αφού ο καθένας θα προσέφερε στην κοινωνία και θα απολάμβανε ό,τι χρειαζόταν. Μετά θα ξυπνούσαμε από το σοσιαλιστικό όνειρο! Άλλοι που νόμιζαν ότι θα ζήσουν έτσι πανηγύριζαν, όταν το 1989 γκρεμίστηκε το όνειρο που κατέληξε εφιάλτης.

Δεν είμαστε αυτάρκεις. Πρέπει να εισάγουμε σχεδόν τα πάντα. Παίρναμε δάνεια από τους ξένους, για να ανοίγουμε μαγαζιά και να πουλάμε ο ένας στον άλλο πράγματα. Χρεωνόμασταν και νομίζαμε ότι δεν θα πληρώσουμε τα χρέη. Διάφοροι -π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ- μας υπόσχονται ότι θα συνεχίσουμε να παίρνουμε λεφτά και θα τα γυρίσουμε, όταν μπορέσουμε. Πόσες φορές δεν αποφύγατε το φίλο, το συγγενή, το γνωστό που σας είπε το ίδιο; Έχω μία ανάγκη τώρα, βοήθησέ με, θα στα γυρίσω, όταν μπορέσω! Δώσατε σε κανέναν; Γιατί τρώμε το παραμύθι ότι οι άλλοι θα το κάνουν για εμάς; Ίσως γιατί χρειαζόμαστε να το φάμε. Είναι πιο ωραίο από την πικρή αλήθεια ότι πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με λιγότερα.

Αν απαιτούσαμε από αυτούς που ψηφίσαμε να κάνουν ένα σχέδιο πώς θα τα βγάλουμε πέρα, όλα θα ήταν καλύτερα. Μαζευτήκαμε κυνηγημένοι ή αναγκασμένοι ή απλώς γιατί έτσι μας άρεσε σε πόλεις. Απαιτούμε να δίνουμε λίγα και να εισπράττουμε πολλά. Να δουλεύουν καλά τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι συγκοινωνίες με τα λεφτά των άλλων. Θεωρούμε «παρακατιανές» τις ασχολίες περί τη γεωργία και τον τουρισμό (δεν θα γίνουμε περιβολάρηδες και γκαρσόνια της Ευρώπης! Μακάρι να είχαμε γίνει….). Πολλά φυσικά έχουν να κάνουν με την ανισόρροπη ανάπτυξη. Αντί να αναπτυχθούν όλοι, αναπτύχθηκαν κάποιοι σε βάρος άλλων! Έτσι το όνειρο της αστικοποίησης, που γίνεται για αρκετούς εφιάλτης, βοήθησε στην πλήρη ανισορροπία. Τώρα μας υπόσχονται, χωρίς να μας λένε πώς. Χωρίς να μας εξηγούν. Φρούδες ελπίδες. Ούτε για αυτούς ούτε για εμάς χωρίς σχέδιο, χωρίς σκληρή δουλειά δεν θα γίνει τίποτα…

Πενήντα πέντε χιλιάδες παιδιά τελειώνουν το λύκειο, 82.000 θέσεις υπάρχουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, 25.000 παίρνουν πτυχίο. Είναι περίεργο που η ανεργία των νέων πλησιάζει το 50%; Η συλλογική μας επένδυση πάει χαμένη. Οι μαθητές των σχολείων ζουν με το όνειρο να περάσουν την πύλη του πανεπιστημίου, που θα τους οδηγήσει στην επαγγελματική αποκατάσταση. Εντός δεν θέλουν (ύψιστος παραλογισμός!) να συνδεθούν οι σπουδές με την αγορά. Με το τέλος θέλουν να εξασφαλιστούν επαγγελματικά! Έτσι μεγαλώσαμε όλοι. Κακομαθημένα παιδιά που θέλουν να γίνεται το δικό τους. Δυστυχώς κανείς δεν έχει τη διάθεση να ακούσει το κλάμα μας…

Από "Μακεδονία"