Το ΝΑΤΟ, ένα όπλο μαζικής καταστροφής που προορίζεται για διάλυση. Προσωρινός απολογισμός

Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία ... Τα «κατορθώματα» του ΝΑΤΟ, του στρατιωτικού σκέλους της Ατλαντικής Συμμαχίας που δημιο...

Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία ... Τα «κατορθώματα» του ΝΑΤΟ, του στρατιωτικού σκέλους της Ατλαντικής Συμμαχίας που δημιουργήθηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της πιθανής απειλής που μπορούσε να αποτελέσει η ΕΣΣΔ φαίνονται ανυπολόγιστα.

Πηγή: Radio La Voix de la Russie

Απόδοση: Κριστιάν

Σχεδιασμένο κατά την ίδρυση του ως ένας οργανισμός άμυνας, άλλαξε γρήγορα υπόσταση, επιβεβαιώνοντας μια αποκλειστικά επιθετική γωνία, απαλλαγμένο, επιπλέον, από πολλούς περιορισμούς που προβλέπονται από το διεθνές δίκαιο.

Για πολύ καιρό, το κύριο θεωρητικό προσθετικό ήταν το ψέμα, μια αρχή που αναμεταδιδόταν πιστά από τα μέσα ενημέρωσης και η ιδεολογική σφυρηλάτηση ήταν τόσο ακριβή όσο και αποτελεσματική.

Παρ 'όλα αυτά, φαίνεται ότι το κριμαϊκό έπος και η τεράστια μιντιατική εκστρατεία που προκάλεσε έβαλε τέρμα στην εποχή της χειραγώγησης χωρίς όριο, εμποδίζοντας πράγματι τη μακιαβελική παντοδυναμία του ατλαντικού μπλοκ και συνεπώς του ΝΑΤΟ.

Θα μπορούσε ήδη κανείς να αναρωτηθεί, για να ξεκινήσουμε, πως έπεσε η Ευρώπη οικειοθελώς στο στρατιωτικό σάκο των ΗΠΑ γνωρίζοντας ότι τα συμφέροντα των τελευταίων δεν συμπίπτουν με τα δικά της;

Η αποστολή ειρήνης που ήθελε αρχικά να αναλάβει η Ευρώπη περιμένοντας να μεταλλαχθεί σε ΕΕ δεν ήταν ποτέ αυτή που διεκδικούσε η Αμερική η οποία, διαμορφώθηκε ως τέτοια, σε συνέχεια της γενοκτονίας του γηγενούς πληθυσμού.

Πρόκειται, εδώ και πολύ καιρό, για ένα ξεχασμένο και ταξινομημένο γεγονός, αλλά που συνεχίζει να καθορίζει την πολιτική των ΗΠΑ εδώ και εκατονταετίες.

Αληθεύει στο διπλωματικό επίπεδο, αληθεύει και στο καθαρά στρατιωτικό πεδίο.  Είναι γνωστό από πολύ καιρό ότι η υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας απο-εθνοποιήσης των ευρωπαϊκών χωρών που ξεκίνησε το 1950 με μοναδικό σκοπό να σπάσει την κυριαρχική αυτονομία των κρατών βάζοντας τα σε υπαγωγή τους υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον.

Η επαναφορά της Γαλλίας το 2009 στην ολοκληρωμένη ηγεσία του ΝΑΤΟ  -μια απόφαση που θα δημιουργούσε εφιάλτες στο Στρατηγό Ντε Γκωλ-   γράφεται σε οπτική γωνία σύμφωνη με τον ατλαντικό ζυγό.

Απόδειξη, η σταδιακή παρακμή της Γαλλίας στο παραδοσιακό ρόλο της ως διπλωματικός διαμεσολαβητής, γεγονός που επιβεβαιώνεται και υπό το φως του αυτοκτονικού χειρισμού της Λιβυκής υπόθεσης και, πιο πρόσφατα, της Συριακής.

Ας θυμηθούμε ότι το 2003 η Γαλλία αρνήθηκε να παρέμβει στο Ιράκ παρά της μεγάλης πικρίας των ΗΠΑ.

Τούτα λεχθέντα, θα έπρεπε επίσης κανείς να αναρωτηθεί ποιο είναι σήμερα το πραγματικό ενδιαφέρον του ΝΑΤΟ το οποίο, επαναλαμβάνω, σχεδιάστηκε για να αντιμετωπίσει μια πιθανή εισβολή μιας Σοβιετικής Ένωσης που είχε βγει θριαμβευτικά από το Β’ Π.Π.;

Σχεδιασμένο σε αντάλλαγμα το 1955, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε τον Ιούλιο του 1991.

Μήπως το ΝΑΤΟ φαντάζεται το εαυτό του ως ένας Δον Κιχώτης που αντιμετωπίζει ανεμόμυλους;

Τέλος, μια διεθνής συμμαχία, ανεξάρτητα από τη φύση της  -αυτό ισχύει διπλά αν είναι στρατιωτική-   επιβεβαιώνεται από την αποτελεσματικότητά της.

Μπορεί οι ΗΠΑ κάτι να έχουν κερδίσει ταλαιπωρώντας τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα για να απολαύσουν το φθηνό πετρέλαιο τους, αλλά τι κέρδος είχαν οι χώρες της ΕΕ;

Κανένα. Μόνο απώλειες. Παντού. Μήπως είναι η ΕΕ μαζοχίστρια; Έτσι φαίνεται.

Η αρχική μη νομιμοποίηση του ΝΑΤΟ είχε πολύ σημαντικές επιπτώσεις για την ίδια την αρχή των επιχειρήσεων του: κυνικές, αναληθείς, βίαιες.

Ακολουθούν ορισμένα παραδείγματα:

- Η εκστρατεία δήθεν τιμωρίας κατά του πρώτου δήθεν αιματηρού τύραννου στη λίστα των ΗΠΑ, Σαντάμ Χουσεΐν, έκανε εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.

Αποτέλεσμα: το μεγάλο τέρας Χουσεΐν δεν υπάρχει πια αλλά τουναντίον, όλα πάνε καλά στο καλύτερο των κόσμων, το Ιράκ είναι μια χώρα καταστραμμένη και ό τι παρέμεινε σπαράσσεται από ισλαμιστικές πολιτοφύλακες που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους συναδέλφους τους της Αλ-Νούσρα που σήμερα θαυμάζουμε στα έργα της (μεταξύ άλλων «δημοκρατικών» αντίπαλων του Μπασάρ) στη Συρία.

- Το ΝΑΤΟ ήθελε με κάθε τιμή να απαλλάσσει τους Κοσσοβάρους από το Γιουγκοσλάβικο ζυγό εκθρονίζοντας,  είναι αυτονόητο, έναν άλλον φημισμένο επώνυμο δικτάτορα: τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ο οποίος πέθανε αργότερα σε περίεργες συνθήκες στο κέντρο φυλάκισης των Ηνωμένων Εθνών.

Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα εξακολουθεί να είναι άκρως αμφισβητούμενη, στο σημείο να ταλαντεύεται μεταξύ πραγματικότητας και μύθου, αλλά αντιθέτως, η Γιουγκοσλαβία δεν υφίσταται πλέον, και σύμφωνα με έκθεση της οργάνωσης Human Rights Watch, 500 άμαχοι σκοτώθηκαν από τους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Τι γίνεται με τους ισόβιους ακρωτηριασμένους και τους τραυματίες; Εξάλλου, είναι σαφές ότι ο αριθμός που δίνεται είναι μόνον κατά μεγάλη προσέγγιση.

- Η περίπτωση του Αφγανιστάν, πιο πολύπλοκη, αλλά που επισκιάζεται επίσης από πολλές μιντιατικές χειραγωγήσεις των μέσων ενημέρωσης, δείχνει μια πολύ γνωστή κατάσταση όπου η υπηρεσίες πληροφοριών   -η CIA σε αυτή την περίπτωση-  είχε ετοιμάσει ένα γόνιμο έδαφος για την επέμβαση του ΝΑΤΟ.

Ο Μπιν Λάντεν, πρώην πράκτορας της CIA πέθανε εδώ και πολύ καιρό (προφανώς από νεφρική ανεπάρκεια και όχι από τους καλούς μπράβους του αμερικανικού στρατού), αλλά η χώρα παραμένει διχασμένη ανάμεσα στο εμπόριο του οπίου και της ουαχαμπιτικής αυστηρότητας, μεταξύ 30.000 και 50.000 άμαχοι σκοτώθηκαν δημοκρατικά από τους αμερικανικούς UAV που συχνά επιχείρησαν «στην τύχη».

Αλλά γιατί όλη αυτή η φασαρία, τελικά; Πετρέλαιο, πάλι και πετρέλαιο. Ήταν θέμα της διευκόλυνσης της υλοποίησης του αγωγού από την Κασπία Θάλασσα προς την Αραβική Θάλασσα του Ομάν μέσω του Αφγανιστάν και του Πακιστάν.

- Η περίπτωση της Λιβύης, ο πρόεδρος της οποίας δολοφονήθηκε απάνθρωπα δεν απαιτεί σχεδόν κανένα σχόλιο ... θα έθετε σε κίνδυνο την σημερινή κυβέρνηση.

Ας σημειώσουμε όμως ότι ακόμη και αν υποτεθεί ως αλήθεια ότι ο Καντάφι σφάγιασε 10.000 ανθρώπους, φαίνεται να είναι πολύ χλωμός  γνωρίζοντας ότι το ΝΑΤΟ εξολόθρευσε σχεδόν 60.000 άτομα με 30.000 βόμβες δημοκρατικά πεσμένες σε διάστημα έξι μηνών.

Αυτό είναι που ήθελε να κάνει το ατλαντικό μπλοκ στη Συρία για να επιταχύνει την πτώση του Μπασάρ αλ-Άσαντ και εδώ είναι το τι εμπόδισαν η Ρωσία και η Κίνα να κάνουν.

Αλλά οι κακοί είναι, φυσικά, οι Ρώσοι και Κινέζοι ... ειδικά οι πρώτοι!

Εν τω μεταξύ, η Λιβύη απολαμβάνει τα καλά ενός δημοκρατικότατου καθεστώτος, που δεν θα μπόρεσε να είναι πιο δημοκρατικό, κατευθείαν προερχόμενο από τη Λίγκα των Λιβύων Προδοτών. Εδώ χάνει κανείς τα Ελληνικά (η Λατινικά) του.

Όποιο και αν είναι το παράδειγμα, βλέπουμε ότι οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί ήρθαν να καλύψουν μια επιθετικά παραπλανητική εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης και κυρίως, δυστυχώς, αξιόπιστη εκείνη την εποχή.

Ποιος δεν πίστευε, έστω και μόνο στην αρχή, στην υποτιθέμενη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα;

Ποιος δεν ανατρίχιασε, αναρωτώμενος μήπως ο πρώην ιρακινός ηγέτης είχε την πρόθεση να χρησιμοποιήσει όπλα μαζικής καταστροφής ... τα οποία βρέθηκαν αργότερα ανύπαρκτα;

Ποιος έθεσε εγκαίρως το ζήτημα της πραγματικής σχέσης μεταξύ του Οσάμα Μπιν Λάντεν και του Αφγανιστάν, καθώς και της σχέσης μεταξύ του Αφγανιστάν και της επίθεσης της 11/9;

Όταν μας επιβεβαίωσαν, όπως ανακοινώνεται μια αποδεικτική ετυμηγορία, χωρίς καμία απόδειξη, ότι ο Αλ-Άσαντ είχε δηλητηριάσει με αέρια τον λαό της Γκούτας (Ghoutta), κάτι δεν πήγαινε καλά ... ή καλύτερα κάτι δεν πήγαινε πια καθόλου. Τι συμφέρον θα είχε να το κάνει; Πού είναι οι αποδείξεις;

Το επεισόδιο με ημερομηνία 21ης Αυγούστου 2013 στην Αλ-Γκούτα (al-Ghoutta) σήμανε την αρχή του τέλους ενός αιώνιου μιντιατικού πολέμου για τις  δολοφονικές νατοϊκές παρεμβολές.

Λίγοι μήνες αργότερα, αποδείχθηκε η μη συμμετοχή της συριακής κυβέρνησης στη σφαγή με το αέριο σαρίν.

Ήταν ένα μεγάλο πρώτο βήμα δυσφήμισης για την ενημερωτική εκστρατεία που θα επιφέρει την αλλαγή του τόνου ορισμένων μέσων ενημέρωσης mainstream και που θα επηρεάσει αργότερα τα σχόλια των αναγνωστών, ακόμα και αυτά της νομιμόφρονης εφημερίδας Le Monde, όλο και πιο σκεπτικά.

Το επόμενο βήμα  -ίσως το πιο αποφασιστικό-  παρενέβη όταν η Δύση άρχισε να υποστηρίζει, χωρίς καν να το κρύψει, τα υπερ-εγειρόμενα ναζάκια του Κίεβου, στέλνοντας εκεί  τους πιο εύγλωττους απεσταλμένους της, ώστε να ωθήσει το πλήθος για πραγματική εξέγερση, και αυτό στους δρόμους μιας κυρίαρχης χώρας της οποίας ο πρόεδρος είχε εκλεχτεί δημοκρατικά.

Το δημοψήφισμα στη Κριμαία που ξεκίνησε σε ένα πλαίσιο απολύτως σύμφωνο με τα πρότυπα του διεθνούς δικαίου, συμπεριλαμβανομένης της λογικής των συμφωνιών του Ελσίνκι, δεν αναγνωρίζεται από τις ατλαντικές χώρες ... για το μόνο και μόνο λόγο επειδή τα αποτελέσματά του εξουδετερώνουν το σχέδιο νατοποιήσης της Ουκρανίας.

Και ακριβώς σε αυτή την Ουκρανία εκτροχιάστηκε σοβαρά η μηχανή προπαγάνδας: τα λόγια της δεν κόλλαγαν πια στο δρόμο!

Πήγε στο σημείο να επιβάλλει ακόμα τον όρο «ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας» στον καθορισμό του συλλογικού υποσυνείδητου. Αυτός ο τελευταίος ελιγμός ήταν ασυναγώνιστα γελοίος γνωρίζοντας ότι ο αυστηρός ορισμός της προσάρτησης δεν έχει τίποτα να κάνει με την επιστροφή της χερσονήσου στη Ρωσία.

Ο πόλεμος της πληροφορίας έχοντας σοβαρά εκτροχιαστεί με τη σουρεαλιστική έννοια της ανθρωπιστικής επέμβασης, οι ΗΠΑ βοηθούμενες από τους ατλαντικούς δορυφόρους τους θα συναντήσουν πολύ δυσκολία να σηκώσουν το στρατιωτικό χέρι τους, το ΝΑΤΟ.

Ακόμα κι αν συνεχίσουν την καταστροφική εκστρατεία τους, ας πούμε, στη Συρία για να προχωρήσουν σε συνέχεια στο Ιράν  -η οποία, δυστυχώς, διαγράφεται ότι θα συμβεί-   θα πρέπει να το κάνουν ανοιχτά, χωρίς να φορούν τη ξεβαμμένη μάσκα των δικαιωμάτων του ανθρώπου, γεγονός που θα ενισχύσει τις κινήσεις διαφωνίας στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών, αποδυναμώνοντας  τις κυβερνήσεις όλο και λιγότερο αξιόπιστες.

Και ακόμα προχειρογραφούν κυρώσεις κατά της Ρωσίας ... Ονειρεύονται!

Πηγή