Να εκπονηθεί σοβαρή πολιτική θωράκισης της Θράκης

Το «επεισόδιο» Σαμπιχά στη Θράκη άνοιξε μια συζήτηση περί το μειονοτικό πρόβλημα. Αλλά όχι, όπως θα έπρεπε, περί του προβλήματος. Το...

Το «επεισόδιο» Σαμπιχά στη Θράκη άνοιξε μια συζήτηση περί το μειονοτικό πρόβλημα. Αλλά όχι, όπως θα έπρεπε, περί του προβλήματος.

Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗ

προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης

Εφ' ω και οι περισσότερες παρεμβάσεις στα ΜΜΕ είναι επιφανειακές και αποσπασματικές. Απηχούν τρέχουσες κομματικές ανάγκες, ή αθεράπευτες ιδεοληψίες των παρεμβαινόντων.

 Μας λείπει αείποτε μια μακρόπνοη μειονοτική εθνική στρατηγική. Οπως μας λείπει εν γένει μια εθνική στρατηγική. Εχοντας απέναντί μας έναν ορκισμένο εχθρό που προσβάλλει έργω και διαρκώς την εθνική μας ασφάλεια, εποφθαλμιά την εθνική μας κυριαρχία και απλώνει ανενόχλητος τα πλοκάμια του εντός των τειχών μας, εμείς αρκούμεθα σε πλαδαρές αντιδράσεις που τον αποθρασύνουν ακόμη περισσότερο. Εν αρχή ην η Συνθήκη της Λωζάνης. Θεμελιώδης αρχή της, η αμοιβαιότητα και η συμμετρία (= αριθμητική ισορροπία). Με απαίτηση της ίδιας της Τουρκίας στη Διάσκεψη οι εθνοτικά διαφορετικές ομάδες της Θράκης (Πομάκοι, Ρομά, Τουρκογενείς ) αποχαρακτηρίζονται φυλετικά και ονοματίζονται θρησκευτικά μουσουλμανικές.

Ολοι αυτοί ήταν τότε ένας υπανάπτυκτος αγροτικός πληθυσμός, όπου όμως οι εξ αυτών τουρκογενείς ήταν ιδιοκτήτες της εύφορης πεδινής γης. Οι οικονομικά ευρωστότεροι μάλιστα έσπευσαν πολύ γρήγορα να μετεγκατασταθούν στην Τουρκία. Ο «εκδυτικισμός» του Κεμάλ βρήκε αδιαπέραστο σχεδόν τείχος στο τοπικό στοιχείο, όπου κυριαρχούσαν οι παλαιομουσουλμάνοι. Το ελληνικό κράτος αντί να αξιοποιήσει αυτήν την και εκ των πραγμάτων ελληνίζουσα τεράστια δύναμη που είχε έντονο αντικεμαλικό - αντιτουρκικό προσανατολισμό την άφησε ανεκμετάλλευτη και εντελώς απροστάτευτη παραδίδοντάς την στα δίχτυα του κεμαλισμού. Στην πρώτη περίοδο κυριάρχησε το ελληνοτουρκικό ειδύλλιο με το Σύμφωνο του 1930. Ο κατά κανόνα δύσπιστος Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πεισθεί ότι η αντιπαλότητα των δύο λαών είχε οριστικά λήξει και Ελληνες και Τούρκοι ήσαν «καταδικασμένοι εφεξής να ζήσουν εν φιλία και συνεργασία». Για να ικανοποιήσει δε η Ελλάδα την Αγκυρα απέλασε τον δυναμικό πνευματικό ηγέτη των παλαιομουσουλμάνων Μουσταφά Σαμπρί. Ο Σαμπρί με 150 στελέχη του πήγε στην Αίγυπτο και αναδείχθηκε εκεί ηγέτης και ανανεωτής των και σήμερα ισχυρότατων «Αδελφών Μουσουλμάνων».

Μακροπρόθεσμος και αμετακίνητος στόχος του κεμαλισμού, ο εκτουρκισμός της μειονότητας. Η τουρκική διπλωματία εργάστηκε με επιμονή και υπομονή για τον προσηλυτισμό των παλαιομουσουλμάνων, που εμείς τους εγκαταλείψαμε αβοήθητους και τους στείλαμε συστημένους στην αγκαλιά της Τουρκίας, τον γλωσσικό και εθνοτικό εκτουρκισμό Πομάκων και Ρομά. Το προξενείο της Κομοτηνής καταχρώμενο του διπλωματικού του ρόλου μετεξελίχθηκε σε κέντρο εξουσίας. Εγινε με την ανοχή μας κυριολεκτικά κράτος εν κράτει. Με πακτωλό χρήματος και ποικίλων εξυπηρετήσεων εξαγοράζει συνειδήσεις που τις μετατρέπει σε ακτιβιστές του τουρκισμού. Οι νεοοθωμανοί συνεχίζουν την υπονόμευσή μας προετοιμάζοντας για τη Θράκη εξελίξεις κυπριακού ψευδοκράτους και Κοσόβου.

Αυτό δεν είναι προξενείο. Είναι κυβερνείο! Ποιος θα καταγγείλει στη διεθνή κοινότητα την εκτροπή του και θα διατάξει το κλείσιμό του;

Στο μεταξύ όμως η διάβρωση - μετάλλαξη της μειονοτικής κοινωνίας έχει προχωρήσει σε βάθος και έκταση τρομακτικά, αφού εμείς απαξιώσαμε να την ενσωματώσουμε.

Ο Ελληνισμός στην Τουρκία βίωσε από τη δεκαετία του '50 και έκτοτε δραματικές καταστάσεις εξανδραποδισμού και απηνών διώξεων. Από τα Σεπτεμβριανά του 1955 η βαρβαρότητα των γειτόνων ξέσπασε κατ' επανάληψη κτηνωδώς επάνω του. Σκότωσαν, βίασαν, ρήμαξαν, λεηλάτησαν, δήμευσαν. Δεν άφησαν λίθον επί λίθου. Αποδεκάτισαν ολόκληρη την Ομογένεια, κατέφαγαν τις περιουσίες της και μηδένισαν την πληθυσμιακή ισορροπία.

Την ίδια περίοδο οι έμφοβες ελλαδικές ηγεσίες κατάπιναν τα τουρκικά κακουργήματα, πολτοποιούσαν, αντί να κατακλύζουν τα 4 σημεία του ορίζοντος, τη Μαύρη Βίβλο των Σεπτεμβριανών και έψαχναν το εθνικό μας συμφέρον, όπως συνήθως, προς τα... πίσω! Νωθρές και ανήμπορες να λάβουν ισοδύναμα αντίμετρα που να πονέσουν τους εγκληματίες της Αγκυρας και να τους υποχρεώσουν σε αλλαγή συμπεριφοράς, έπαιρναν ορισμένα διοικητικά μέτρα που μετέτρεπαν σε ανθέλληνες τους μειονοτικούς. Ταυτόχρονα όμως δειλοί και μοιραίοι υπέκυπταν στις τουρκοαμερικανικές επιταγές και θεσμοθετούσαν π.χ. την αποκλειστική χρήση της τουρκικής στη μειονοτική εκπαίδευση. Ετσι, εκτούρκιζαν γλωσσικά πρώτα και εθνοτικά στη συνέχεια Πομάκους και Ρομά. Πλείστοι ημέτεροι αιρετοί δίνουν γην και ύδωρ στο προξενείο. Συν και το ακριβοπληρωμένο δίδυμο Δραγώνα-Φραγκουδάκη.

Τα βλακώδη διοικητικά μέτρα ως τάχα απάντηση στα εγκλήματα της Αγκυρας είναι σήμερα το βαρύ πυροβολικό του εγχώριου εθνομηδενισμού που «βασιλεύει» και προκαλεί τη νοημοσύνη μας.

Αυτή η συζήτηση να συνεχισθεί νηφάλια μετά. Και να καταλήξει σε μια σοβαρή μειονοτική πολιτική που να θωρακίζει τον θρακικό χώρο απέναντι στην τουρκική διείσδυση - εισβολή. Θράκη - Αιγαίο - Κύπρος είναι βαλλόμενος ενιαίος αμυντικός χώρος.

Πρέπει επί τέλους να συμφωνήσουμε ότι «ένα έθνος έχει ασφάλεια όταν δεν αναγκάζεται να θυσιάσει τα νόμιμα συμφέροντά του, για να αποφύγει τον πόλεμο και είναι ικανό, εάν απειληθεί, να τα διατηρήσει ακόμη και με προσφυγή σε πόλεμο». (Walter Lippman)