Έξι μήνες από την δολοφονία του Μάνου και του Γιώργου

Συμπληρώθηκαν έξι μήνες από την δολοφονία των Καπελώνη – Φουντούλη έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Ηράκλειο. Γράφει ο Δ. Παπ...

Συμπληρώθηκαν έξι μήνες από την δολοφονία των Καπελώνη – Φουντούλη έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Ηράκλειο.

Γράφει ο Δ. Παπαγεωργίου

1η Μαίου συμπληρώθηκαν έξι μήνες από την δολοφονία των Καπελώνη – Φουντούλη έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Ηράκλειο. Δύο νέα παιδιά πριν από έξι ακριβώς μήνες έπεφταν νεκρά – και ένας ακόμη νεαρός ξεκινούσε έναν ιατρικό μαραθώνιο από τον οποίο κατάφερε να βγει υγιής – την ώρα που έκαναν το καθήκον τους. Δεν τους σκότωσαν για κάτι που έκαναν αλλά γι' αυτό που ήταν. 

Δύο οικογένειες έχαναν εκείνη την στιγμή για πάντα τα παιδιά τους, δύο οικογένεις σημαδεύονταν για πάντα, αλλά την ίδια στιγμή το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα κέρδιζε δύο ήρωες. Και δεν λέω τυχαία την λέξη ήρωες, κι ας έχουν κάποιοι στο μυαλό τους μόνο την θρησκευτική έννοια της λέξης. Κατά την επικρατούσα νοοτροπία, οι δύο αυτοί νεαροί δολοφονήθηκαν, επειδή ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής. Αυτό όμως δεν ισχύει απόλυτα. Αυτοί οι νεαροί δεν δολοφονήθηκαν γι' αυτό που ήταν, αλλά γι' αυτό που έκαναν. Και τι ήταν αυτό που έκαναν; Βρίσκονταν στην είσοδο των γραφείων της Χρυσής Αυγής, τοποθετώντας τα θνητά τους σώματα, δίχως καμία άλλη προφύλαξη ανάμεσα στον "έξω κόσμο" και στο εσωτερικό του κτηρίου όπου λάμβανε χώρα μία εθνικιστική εκδήλωση. Δεν ήταν παθητικοί φορείς μίας ιδιότητας, "χρυσαυγίτες/εθνικιστές", αλλά ενεργούσαν για την προάσπιση του δικαιώματος όλων μας να συνευρισκόμαστε, να συνομιλούμε, να λαμβάνουμε μέρος σε κάποια δραστηριότητα. Αυτό ακριβώς είναι που τους δίνει την ιδιότητα του "ήρωα" και όχι αυτή του μάρτυρα. Και γι' αυτό ακριβώς ουδείς από εμάς έχει το δικαίωμα να επιτρέψει να ξεχαστούν τόσο ως πρόσωπα όσο και ως πράξη.

Από εκείνη την ηρωϊκή πράξη πέρασαν έξι μήνες. Έξι μήνες από την σκληρότερη πράξη πολιτικής βίας στην χώρα μας, τουλάχιστον μετά την μεταπολιτευση. Σκληρότερη, διότι το χτύπημα ήταν "τυφλό" δεν είχε δηλαδή συγκεκριμένο στόχο όπως σε περιπτώσεις άλλων πολιτικών δολοφονιών παλαιότερα από την 17Νοέμβρη, αλλά όποιον βρισκόταν εκεί, όποιον είχε αναλάβει το καθήκον του να βρίσκεται σε εκείνη την πόρτα.

Και ταυτόχρονα όμως της πιο υποτιμημένης τρομοκρατικής επίθεσης. Έξι μόλις μήνες μετά και είναι σαν να μην έγινε τίποτε. Μόνη αναφορά στην δολοφονική επίθεση τα "συγχαρητήρια" του Μαζιώτη και της παρέας του που αφέθηκαν ελεύθεροι από το παρακράτος που τους προστατεύει σε αυτούς που έκαναν την δολοφονία.

Τα media έχουν ξεχάσει τελείως την υπόθεση και το ίδιο φαίνεται ότι έχουν κάνει και οι κρατικές υπηρεσίες οι οποίες δείχνουν να δουλεύουν μόνον προς την κατεύθυνση της "εγκληματικοποίησης" της Χρυσής Αυγής, αλλά και του εκφοβισμού στο εσωτερικό τους, οιουδήποτε μπορεί να έχει ιδέες έξω από το πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας. Τα παραδείγματα πολλά και δεν χρειάζεται να τα αναφέρουμε εδώ. Εν' όψει μάλιστα της "προεκλογικής" περιόδου στην οποία βρισκόμαστε, ο "αντιφασισμός" είναι σε έξαρση, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι πολιτικές σκοπιμότητες όλων των κομματικών σχηματισμών.*

Και είναι ακόμη ανεξέλεγκτος. Αυτοί που όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων, που τους ντόπαραν συναισθηματικά, που αποανθρωποποίησαν τον Γιώργο και τον Μάνο και τους έκαναν ελκυστικούς στόχους, συνεχίζουν στο ίδιο βιολί. Συνεχίζουν να οπλίζουν άλλα χέρια και να φτύνουν στην μνήμη των δύο νεκρών.

Πρόσφατα έγραψα στην ιστοσελίδα ideapolis.info ένα κείμενο με τίτλο "Όταν οι τιτάνες αναδεύονται" όπου αναφέρομαι στην νέα εποχή που χαράζει στον κόσμο όπου ό,τι θεωρούσαμε ως δεδομένο θα αμφισβητηθεί και ότι για να παίξουμε τον οποιοδήποτε ρόλο θα πρέπει να "τιτανοποιηθούμε" εμείς οι ίδιοι ανελισσόμενοι σε κάθε επίπεδο της ύπαρξής μας.

Ο Γιώργος και ο Μάνος μας χτίζουν τα θεμέλια για μια τέτοια ανέλιξη. Οι δύο αυτοί ήρωες μπορούν να αποτελέσουν την βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί μια εθνικιστική παράδοση. Κάτι που μέχρι στιγμής δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να είμαστε σοβαροί και να μην ξεχνάμε την θυσία των δύο παιδιών. Να τα κάνει ο καθένας από εμάς μέλη της δικής του οικογένειας και να τα πονά σαν να ήταν δικά του παιδιά ή αδέλφια.

Να μην επιτρέψουμε να ξεχαστεί η θυσία τους. Στην γειτονική Ιταλία με τους δεκάδες νεκρούς πρίν από 40 χρόνια το κατάφεραν. Και δεν αναφέρομαι στις ετήσιες εκδηλώσεις που γίνονται κάθε χρόνο. Αναφέρομαι στην δουλειά που γίνεται ενδιάμεσα κατά την διάρκεια όλου του χρόνου, προκειμένου να τιμηθεί η μνήμη τους. Αναφέρομαι στο υπόγειο της Άκκα Λαρέντσια, αναφέρομαι στις συνεχείς προσπάθειες των Ιταλών "συντρόφων τους" να κρατήσουν την μνήμη τους ζωντανή.

Αυτό που θα πρέπει να ξεπεράσουμε πρώτα από όλα στην Ελλάδα είναι η τάση μας να είμαστε εφήμεροι. Να θεωρούμε σημαντικό ό,τι βρίσκεται στα εξώφυλλα των εφημερίδων και στις οθόνες μας. Να πέφτουμε θύματα της επικαιρότητας που κάποιοι άλλοι δημιουργούν για εμάς.

Η δολοφονία των δύο παιδιών δεν πρέπει να φύγει ποτέ από την δική μας επικαιρότητα. Είναι κάτι που θα πρέπει να θυμίζουμε ο ένας στον άλλον, κάτι για το οποίο θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι. Να αντιστρέψουμε τον φόβο που κάποιοι έσπειραν και να τον κάνουμε αίτιο υπερηφάνειας. Και μετά να χτίσουμε πάνω σε αυτό.

Να φέρουμε τον Γιώργο και τον Μάνο στο επίκεντρο ενός νέου Μύθου, που θα εμπνεύσει τόσο τους σημερινούς εθνικιστές όσο και τις επόμενες γενιές. Γιατί είναι ακριβώς αυτός ο Μύθος που απειλεί αυτούς που διαμορφώνουν την κοινωνία με βάση τον ατομικισμό. Γιατί αυτός ο Μύθος, που εμπνέει είναι πιο δυνατός από τις καταναλωτικές αλυσίδες τους, είναι πιο δυνατός από τις "κοινωνιολογικές" τους αναλύσεις περί του τι εστί κοινωνία. Και εν τέλει ένας τέτοιος Μύθος μπορεί να φέρει πραγματικές αλλαγές. Γιατί;Γιατί είναι αυτός ο Μύθος που μπορει να δώσει ρόλους στη ζωή παρέχοντας μια "αίσθηση του εαυτού, μια ακεραιότητα και σημαντικότητα την οποία δεν μπορεί να προσφέρει η ψυχρή, επιστημονική και τεχνολογική σκέψη". Γιατί αυτός μπορεί να σφυρηλατήσει τέτοιους δεσμούς ώστε μια εθνικιστική κοινότητα να είναι πραγματικά κοινότητα αντί για σύνολο ατόμων.

Ο Γιώργος και ο Μάνος μας δίνουν την ευκαιρία να χτίσουμε τον δικό μας Μύθο. Την δική μας ιερή αφήγηση για το εθνικιστικό κίνημα. Ας μην προσπεράσουμε την ευκαιρία!

ΥΓ:*Έχω πολλές φορές αναφερθεί στον "αντιφασισμό" και τον ρόλο του. Και έχω επανειλημμένως διατυπώσει την αποψή μου ότι η υιοθέτηση έστω και του λεκτικού "αντιφασισμού" με την χρήση του όρου "φασισμός" για ο,τιδήποτε "κακό" αποτελεί νομιμοποίηση της αριστερίστικης προπαγάνδας. Και είναι πραγματικά σόκ, να βλέπει κανείς ακόμη και στελέχη της Χρυσής Αυγής να χρησιμοποιούν αυτή την τακτική. Ειδικά μόλις μία ημέρα πριν την πορεία της Χ.Α. για τους δύο νεκρούς. Και δυστυχώς το είδαμε. Συγκεκριμένα η "Εθνική Αυγή" για την Ήπειρο σε ανακοινωσή της καταδικάζει την "φασιστική" συμπεριφορά συνδικαλιστών σε νοσοκομείο, όπου προσπάθησαν να την εμποδίσουν να κάνει την προεκλογική της εκστρατεία.

Από "Ελεύθερο Κόσμο"