Η γεωπολιτική της εθνοπολιτικής: Η νέα έννοια της Ευρωσιβηρίας

Το παρακάτω κείμενο παρουσιάστηκε στο διεθνές συνέδριο με θέμα: “Το μέλλον του λευκού κόσμου” (Μόσχα, 8 έως 10 Ιουνίου 2006) και είναι α...

Το παρακάτω κείμενο παρουσιάστηκε στο διεθνές συνέδριο με θέμα: “Το μέλλον του λευκού κόσμου” (Μόσχα, 8 έως 10 Ιουνίου 2006) και είναι αφιερωμένο από τον συγγραφέα στον ακούραστο κριτικό, εμπνευστή δημιουργικών ιδεών, καθηγητή Ανατόλι Ιβάνοφ. 

Πηγή: counter-currents

Μετάφραση: ideapolis - Δημήτρης Μπουγιώτης

Του Guillaume Faye

Είμαι πολύ χαρούμενος που μιλάω ξανά μπροστά στους αγαπημένους Ρώσους φίλους μου κατά τη διάρκεια αυτής της συνδιάσκεψης, της οποίας σκοπός είναι να αναδείξει τη βασική εθνική και ιστορική αλληλεγγύη που από εδώ και πέρα πρέπει να ενώνει όλους τους ανθρώπους ευρωπαϊκής καταγωγής στον 21ο αιώνα. 

Μπαίνουμε σε έναν κόσμο στον οποίο οι παλιές ιστορικές και εθνικές αντιπαλότητες μεταξύ όλων των λαών μας πρέπει διαλεκτικά να ξεπεραστούν και να αντικατασταθούν από μία παγκόσμια ενότητα. Γιατί θα έρθουμε αντιμέτωποι με κοινά προβλήματα, με την κοινή απειλή μίας έντονης πολεμικής εναντίον της ταυτότητας και της επιβίωσής μας, Αυτή η ανάγκη επιβάλλει μία ιστορική μεταμόρφωση. 

Η ομιλία μου θα ορίσει τη φύση αυτών των μεγάλων απειλών, θα εξηγήσει τον κεντρικό ρόλο που θα μπορούσε να παίξει η Ρωσία σ' αυτή τη νέα συμμαχία όλων των λαών ευρωπαϊκής καταγωγής, θα αποσαφηνίσει τη νέα έννοια της Ευρωσιβηρίας – της ένωσης της ηπειρωτικής Ευρώπης και της Ρωσίας – και με την εθνοπολιτική, δηλαδή τη ριζική αλλαγή της παγκόσμιας γεωπολιτικής με την εισαγωγή της εθνικής παραμέτρου, βασισμένος σε μία ριψοκίνδυνη, αλλά μάλλον ορθή πρόβλεψη, θα προτείνω την ιδέα του Septentrion, η οποία είναι μία επαναστατική επέκταση των ιδεών που ήδη εξέφρασα. Τελικά, θα καταλήξω με τον σημαντικό ιστορικό ρόλο που η Ρωσία έχει να εκπληρώσει σ' αυτή τη διαδικασία. 

Η Γαλλική επανάσταση και το αποτέλεσμά της, η Σοβιετική επανάσταση, είναι μόνο μικρά ιστορικά επεισόδια σε σύγκριση με το τι μας περιμένει. Αυτές οι δύο “επαναστάσεις” αποτελούν απλά δευτερεύοντα προβλήματα. Σήμερα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις σημαντικές ερωτήσεις που προϋποθέτουν την επιβίωσή μας ως άνθρωποι ευρωπαϊκής καταγωγής. Για χιλιετίες δεν έχουμε αντιμετωπίσει μία “κατάσταση ανάγκης” (Ernstfall κατά τον πολιτειολόγο Καρλ Σμιτ) τόσο τραγική. 

Η διάγνωση 

Όλοι οι λαοί ευρωπαϊκής καταγωγής βρίσκονται σε συνεχή δημογραφική υποχώρηση. Για πρώτη φορά στην πολύχρονη ιστορία μας αντιμετωπίζουμε την εισβολή από τη μαζική και ανεξέλεγκτη μετανάστευση από άλλες ηπείρους, χωρίς μάλιστα να αναπαραγόμαστε. Αυτή η μετανάστευση, η οποία είναι συνδεδεμένη με μία αληθινή αντικατάσταση του πληθυσμού μας, είναι η τρίτη και πιο σοβαρή προσπάθεια του Ισλάμ για να κατακτήσει την ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό το γεγονός ενισχύει την άποψη που εξέφρασα σε ένα από τα βιβλία μου (L’Archéofuturisme) ότι ο 21ος αιώνας μπορεί να αντιμετωπίσει ένα “σοκ από το παρελθόν”, μία πρόκληση ανόδου από τα βάθη της ιστορίας και της μνήμης, μακριά από τα φαντάσματα της νεωτερικότητας στις κομμουνιστικές ή φιλελεύθερες εκδοχές τους. Είναι η “αιώνια επιστροφή”, όπως το έθεσε ο Νίτσε, δηλαδή το αμετάβλητο της ανθρώπινης ιστορίας, της σύγκρουσης των πολιτισμών, όπως προβλέφθηκε μερικώς για τις Ηνωμένες Πολιτείες από τον Σάμιουελ Χάντιγκτον και εξηγήθηκε πιο εύστοχα στη Γαλλία από τον καθηγητή Pierre Vial, ο οποίος βρίσκεται μαζί μας σ' αυτό το συνέδριο. 

Πιστεύω ότι αυτή η σύγκρουση των πολιτισμών θα καταλήξει στην αντιπαράθεση της λευκής φυλής με όλες τις άλλες. Αν δεν αλλάξει κάτι, στα μέσα του 21ου αιώνα, δηλαδή σε μία γενιά, οι λαοί ευρωπαϊκής καταγωγής θα είναι μειονότητες στην ίδια τους τη χώρα, στην ήπειρό μας και στην Αμερική. Αυτή η τραγική αναταραχή είχε προβλεφθεί από τον Όσβαλντ Σπένγκλερ τη δεκαετία του '20 (Η παρακμή της Δύσης) και από τους Pierre Chaunu (The White Plague) και Jean Raspail (The Camp of the Saints) τη δεκαετία του '70. Η διάγνωση για τον πολιτισμό μας είναι ο θάνατος, καθαρή και απλή, εάν δεν αναδυθεί κάποιος απροσδόκητος γιατρός να μας θεραπεύσει. 

Οι αιτίες 

Ο Ρενέ Ντεκάρτ, ακολουθώντας τον Αριστοτέλη, διέκρινε τα αίτια κάθε φαινομένου σε δευτερογενή (επιφανειακά ή άμεσα) και σε πρωτογενή (ή θεμελιώδη). Τα αίτια αυτού του τριπλού φαινομένου της δημογραφικής παρακμής, της μεταναστευτικής εισβολής και της κυριαρχίας του Ισλάμ πρέπει να αναζητηθούν σε εξωγενείς και σε ενδογενείς πηγές. 

Μεταξύ των εξωγενών πηγών, η τεράστια ορμή προς το Βορρά από τους λαούς του Νότου, γοητευμένους από τη φενάκη του Δυτικού Ελ Ντοράντο και υποφέροντας από τη δική τους ανικανότητα να αυτοκυβερνηθούν μετά την αποαποικιοποίηση, είναι μία επιδίωξη να επιστρέψουν στην “αγκαλιά των λευκών”, αλλά και να πάρουν εκδίκηση ταυτόχρονα. Η πολιτική ψυχανάλυση μπορεί να εξηγήσει εύκολα αυτή τη σχιζοφρένεια, σύμφωνα με τη διαλεκτική μεταξύ κυρίου και δούλου του Χέγκελ. 

Οι ενδογενείς πηγές του κακού είναι οι εσωτερικές πνευματικές παθολογίες των ευρωπαϊκών λαών: Ο εθνομαζοχισμός και η ξενοφιλία, που οδηγούν σε κυνική ή αφελή συνεργασία με τον εχθρό, ο εμπορικός υλισμός και ο αχαλίνωτος ατομισμός, η έννοια της ισότητας ως ισοπέδωση, η αντιστροφή των αξιών, η απώλεια της μνήμης της παράδοσης και της προοπτικής του μέλλοντος, ο ευνουχισμός και η σύγχυση των ρόλων των δύο φύλων, η ηθική μελαγχολία και η νοσηρότητα συγκαλυμμένη από μία πλασματική αισιοδοξία, η απώλεια της αισθητικής και άλλες. 

Είναι η ανεπανόρθωτη γήρανση των ευρωπαϊκών λαών μία βιολογική απώλεια της ουσίας και της θέλησής τους για ζωή και ένα προοίμιο θανάτου – όπως προέβλεψαν ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, ο Πωλ Βαλερύ και η ινδουιστική παράδοση του Κάλι Γιούγκα; Το ανησυχητικό προμήνυμα είναι ότι στην Ευρώπη η ολοκληρωτικού τύπου νομοθεσία καταστέλλει όλους όσους θέλουν να αντισταθούν και ενθαρρύνει ό,τι είναι νοσηρό και παρακμιακό. Είναι αυτή η “ψευδής ελευθερία” που κάνει άβουλη τη νεολαία μας. 

Συμφωνώ με τον καθηγητή Anatoly Ivanov και τον Louis Rougier, καθώς και με τον Νίτσε, ότι μία από τις αιτίες αυτής της παθολογίας είναι η ιογενής επιρροή των εκκοσμικευμένων χριστιανικών ηθών, με βάση την καθολική φιλανθρωπία, τον κοσμοπολιτισμό της ισότητας, την κουλτούρα της μετάνοιας, την αμαρτία και τη ντροπή για τον εαυτό μας, καθώς και μία ξέφρενη μη ρεαλιστική αντίληψη της αγάπης. Αυτή η θέση είναι ανοιχτή για συζήτηση, αλλά πιστεύω πως είναι ορθή. 

Το αντίδοτο 

Παρ' όλα αυτά, δεν χρειάζεται κανείς να υποπέσει σε έναν ολοκληρωτικό πεσιμισμό. Οι Ευρωπαίοι είναι μεταμορφικοί, δηλαδή, μακροπρόθεσμα, μπορούν να αναγεννηθούν. Ωστόσο, η αναγέννηση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω μίας “θετικής Ουτοπίας”, δηλαδή του οραματισμού ενός άλλου κόσμου, ο οποίος έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τον ήδη υπάρχοντα. Τα επερχόμενα τραγικά γεγονότα, που θα προετοιμάσουν την Ευρώπη, αλλά και όλη την ανθρωπότητα, γι' αυτό που αποκαλώ “σύγκλιση των καταστροφών”, μας επιτρέπουν να οραματιζόμαστε κάτι απίθανο για το σήμερα, πιθανό όμως για το αύριο, όταν το χάος πραγματοποιήσει το τραγικό έργο της αποκάθαρσης. 

Επιτρέψτε μου σ' αυτό το σημείο να συνοψίσω ορισμένες από τις θέσεις μου: Είναι αναγκαίο να οραματιστούμε μία εθνοκεντρική και αυτοκεντρική Ευρωσιβηρία, δηλαδή μία συμμαχία της χερσονήσου και της Κεντρικής Ευρώπης με τη Ρωσία, από την άκρη της Βρετάνης ως τον Βερίγγειο Πορθμό. Ο στόχος είναι η δημιουργία μίας Ομόσπονδης Αυτοκρατορίας, με εθνοφυλετική ομοιογένεια, οικονομική αυτοδυναμία και αυτάρκεια. Σ' αυτό το πνεύμα, η Ρωσία θα είναι στο κέντρο αυτής της οντότητας, η οποία θα είναι η πιο ισχυρή και η πιο επιβλητική στον πλανήτη. Αυτή η ιδέα βρίσκεται, προφανώς, σε αντίθεση με εκείνη της “Ευρασίας”, η οποία αγνοεί την εθνική ενότητα της ευρύτερης Ευρώπης και αντιλαμβάνεται τους Ρώσους ως Ασιάτες, κάτι που δεν ισχύει. 

Η Ευρωσιβηρία θα πρέπει να δομηθεί στην αρχή του “διαχωρισμού των λαών”. Ο καθένας στη θέση του και με καλές σχέσεις με τους γείτονές του, αν αυτό είναι δυνατόν. Το οικονομικό μοντέλο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή “παγκοσμιοποίηση” και το ελεύθερο πλανητικό εμπόριο, ακολουθεί την αρχή ότι κάθε πολιτισμική σφαίρα πρέπει να είναι αυτάρκης. Είναι η οικονομική θεωρία της αυτάρκειας των μεγάλων χώρων, η οποία αναπτύχθηκε ακολουθώντας τις εργασίες της Γερμανικής Ιστορικής Σχολής και του Maurice Allais, ένας “τρίτο δρόμος” που απορρίπτει ταυτόχρονα τα παλιά ξεπερασμένα καπιταλιστικά και μαρξιστικά πρότυπα, επιτρέποντας σε κάθε λαό το δικό του ξεχωριστό οικονομικό, πολιτικό και εθνοτικό μοντέλο. 

Αναφορικά με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η θέση μου είναι απλή και σοκαριστική για πολλούς μανιχαϊστές. Δεν θα πρέπει να είμαστε ούτε υπέρ, ούτε κατά των Η.Π.Α, αλλά υπέρ του εαυτού μας. Είναι απολύτως προφανές και φυσιολογικό πως η Ουάσινγκτον θα προσπαθήσει να εμποδίσει τη δημιουργία της Ευρωσιβηρίας, η οποία θα γίνει ο εφιάλτης της. Το να περικυκλώσουν και να αποδυναμώσουν τη Ρωσία, το να σπάσουν τον απειλητικό άξονα Παρίσι – Βερολίνο - Μόσχα, το να συνεχίσουν το αδέξιο παιχνίδι με το Ισλάμ, που τώρα στράφηκε εναντίον τους: Όλα μοιάζουν σωστά και δίκαια για τους Αμερικανούς ηγέτες, των οποίων η πλάτη βρίσκεται στον τοίχο και είναι όλο και περισσότερο απελπισμένοι για πετρέλαιο. Επιδοκιμάζω και εγκρίνω τις ενέργειες του προέδρου Πούτιν για να ανατρέψει αυτές τις προσπάθειες και να αποκαταστήσει τη ρωσική ισχύ. 

Ωστόσο νομίζω ότι η εμμονή στον αντιαμερικανισμό είναι παγίδα. Δεν πρέπει να συγχέουμε την πολιτική των Η.Π.Α με τον λαϊκό και εθνικό πυρήνα της Αμερικής. Η θέση μου αυτή είναι εμπνευσμένη από τον Νικολό Μακιαβέλι. Γνωρίζω τις ΗΠΑ πολύ καλά. Περιλαμβάνουν δυνάμεις που επιθυμούν μία συμμαχία με τη μελλοντική Ευρωσιβηρία. 

Αυτή η θέση μου έχει φέρει αντιπαραθέσεις στη Γαλλία, όμως θα επιμείνω: Είναι αντιπαραγωγικό να θεωρούμε την Αμερική ως τον απόλυτο εχθρό, διότι είναι απλά ένας προσωρινός εχθρός. Από την άλλη πλευρά ρωτώ: Τι θα γίνει αν, θέλοντας ή μη, ο εχθρός μας είναι ο τρίτος κόσμος υπό τα λάβαρα του Ισλάμ; 

Φυσικά, η έννοια της Ευρωσιβηρίας θα σοκάρει τους υπέρμαχους της παγκοσμιοποίησης, τους συντηρητικούς και τους οπαδούς των μικροεθνικισμών, οι οποίοι βρίσκονται ακόμα στον 19ο αιώνα. Όλες αυτές οι ιδέες αποτελούν προφανώς μία ριζική ρήξη με τον σημερινό κόσμο (ο οποίος είναι ήδη ξεπερασμένος), αλλά βρίσκονται σε συμφωνία με τους σεισμούς, τις αναταραχές και τις καταιγίδες που εμφανίζονται ήδη στον ορίζοντα, με τη συνολική ιστορική μεταμόρφωση που θα ζήσουμε μέσα σε λιγότερο από μία γενεά. 

Θα ήθελα να επιμείνω σε δύο νέες έννοιες: Πρώτα απ' όλα στην εθνοπολιτική. Η γεωπολιτική λαμβάνει υπόψη της μόνο τους γεωγραφικούς παράγοντες. Όμως, έτσι όπως διαμορφώνεται ο πλανήτης θα αποτελείται από μπλοκ εθνών και πολιτισμών τα οποία θα πολεμούν μεταξύ τους για επιβίωση και όχι από έναν κόσμο αρμονικής συνύπαρξης, ένα παγκόσμιο κράτος το οποίο θα διοικεί ελεγχόμενους μπασταρδεμένους ανθρώπους, μία βρεφική επέκταση της έννοιας του Αμερικανικού χωνευτηριού, στην οποία απλά θα υπάρχουν αντιπαλότητες μεταξύ πολιτειών. 

Αργότερα, θα είναι απαραίτητο για την Ευρωσιβηρία να εξετάσει το ενδεχόμενο να συμμαχήσει η ίδια με όλους τους λευκούς ανθρώπους ευρωπαϊκής καταγωγής, είτε ζουν στην αμερικανική ήπειρο είτε αλλού. Αυτή είναι η έννοια του Septentrion. Ίσως αυτή η θέση να είναι ουτοπική. Ενδεχομένως να είναι η θέση ενός οραματιστή. Είναι, όμως, η διαπλανητική αλληλεγγύη όλων των λαών ευρωπαϊκής προέλευσης, μερικές φορές διεθνική, μία νέα ιδέα άξια συζήτησης. 

Το πεπρωμένο και η ευθύνη της Ρωσίας 

Επέμεινα αυτό το συνέδριο να πραγματοποιηθεί στη Ρωσία γιατί πιστεύω ότι η ρωσική ψυχή και ο ρωσικός λαός είναι από τα σημαντικότερα κέντρα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όσοι ισχυρίζονται ότι η Ρωσία είναι “ασιατική” έχουν παραπλανηθεί. Όσοι διακηρύσσουν ότι η Ρωσία είναι “δυτική” έχουν επίσης παραπλανηθεί. Η Ρωσία είναι ευρωπαϊκή, θα έλεγα ακόμα και “υπερ-ευρωπαϊκή”. Η παράξενη μοίρα της είναι να συγκεντρώνει όλες τις κληρονομιές. Νομίζω ότι είναι στη Ρωσία που οι λαοί της Ευρώπης θα είναι σε θέση να συγκεντρωθούν και να υπερασπιστούν την ταυτότητά τους. Χωρίς τη Ρωσία, τους ανθρώπους της, το χώρο της, τους πόρους της, την ιδιοφυΐα της, τίποτα δεν είναι δυνατό. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η Ρωσία είναι άρρωστη, αλλά όχι πιο βαριά από τους υπόλοιπους από εμάς, τους Ευρωπαίους της Δύσης. Και μόνο από κοινού ότι θα θεραπευτούμε.

Η Ρωσία βρίσκεται στο γεωπολιτικό και εθνοπολιτικό κέντρο ενός γιγαντιαίου “ευρωσιβηριακού” χώρου, που εκτείνεται από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της Κεντρικής Ευρώπης και της χερσονήσου της Δυτικής Ευρώπης. Από την άποψη των πόρων αυτός ο χώρος δεν έχει αντίπαλο στον κόσμο. Δεν χρειάζεται κανέναν. Θα πρέπει μόνο να στοχεύσει στην αύξηση της εθνικής ομοιογένειας, την προστασία των συνόρων, την εξεύρεση των κοινών πολιτιστικών ριζών και της κοινής ιστορικής μνήμης, την αύξηση των γεννήσεων και την εξασφάλιση της εξουσίας, εμπνεόμενη από τις αρχές που διατυπώθηκαν από τον Πλάτωνα στην Πολιτεία του. Σύμφωνα με τον Βέλγο θεωρητικό Robert Steuckers, η ευρω-ρωσική συμμαχία είναι σαν ένας μεγάλος σκαντζόχοιρος, τον οποίο δεν αγγίζει κανείς και δεν έρχεται σε επαφή με κανέναν.

Αυτός είναι ο λόγος που η Ρωσία θα πρέπει να ασχοληθεί περισσότερο με την ενίσχυση των δεσμών της με τους Ευρωπαίους γείτονές της στη Δύση, απ' ότι με τη Μέση Ανατολή και με την ασιατική Άπω Ανατολή. Ομοίως, το έργο μας στη Δυτική Ευρώπη είναι να εξηγήσουμε ότι η ένωση με τη Ρωσία αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα.

Πώς, όμως, να καθορίσουμε την Ευρωσιβηρία; Είναι αδύνατο να καθορίσουμε το θεσμικό της περίγραμμα σήμερα. Όπως κάθε μεγάλο ιστορικό έργο, ξεκινά πάντα με την κινητοποίηση ενός ονείρου από μία συνειδητή μειοψηφία. Είναι προφανές ότι θα είναι μία τεράστια Συνομοσπονδία ή μία φυλετικά ομοιογενής Αυτοκρατορία (σε αντίθεση με εκείνες που προηγήθηκαν), όπου ο ήλιος δεν θα δύει ποτέ. Απαιτεί ρήξη με τη στενή εγωιστική και αυτοκτονική λογική των “εθνών – κρατών”, που δίχασαν τους λαούς της Ευρώπης. (...) 

Το εγχείρημα της Ευρωσιβηρίας βασίζεται σε μία αντιστροφή των αξιών (Umwertung): Ο Αγγλο-Σαξωνικός κόσμος, η Δύση, οι Η.Π.Α. θα σταματήσουν να ελέγχουν την εθνική, πολιτική και οικονομική μοίρα των λευκών και θα αντικατασταθούν από το μπλοκ της Ευρωσιβηρίας, που εκτείνεται “από τους βάλτους ως τις στέππες και από τα φιόρδ ως τη Μεσόγειο”. Η Ευρωσιβηρία είναι η πατρίδα που θα ενώσει τους αδερφούς λαούς, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Βορείου Αμερικής αλλά και άλλων περιοχών. Για να παραθέσω τον φίλο μου, τον μεγάλο ζωγράφο και ποιητή Olivier Carré: “Γυρίζουμε προς τον ανατέλλοντα ήλιο. Είμαστε ο νέος κόσμος”.

Πώς μπορούν αυτές οι ιδέες θα τεθούν σε εφαρμογή; Δεν γνωρίζω. Αλλά γνωρίζω τι είναι απαραίτητο: Να τις κοινοποιήσουμε, ώστε να καταστούν γνωστές. Οι επαναστάσεις που ξεκίνησαν από την καρδιά έγιναν επαναστάσεις στην πραγματικότητα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Η Ρωσία, η αγαπητή μας Ρωσία, βρίσκεται στο κέντρο της ιστορικής μοίρας. Έχουμε μία κοινή και ένδοξη ιστορία. Πολεμήσαμε ο ένας τον άλλον καλά. Όμως είναι καιρός να αφήσουμε τα παιδιάστικα πράγματα. Πρέπει να έρθουμε και πάλι μαζί, να επανενωθούμε γύρω από το κοινό μας προγονικό απόθεμα, επειδή έχουμε κοινούς εχθρούς και ανήκουμε ουσιαστικά στους ίδιους λαούς. Είμαστε αδέλφια στην ίδια έκταση.

Σας ευχαριστώ.