Η επερχόμενη πολιτιστική κατάρρευση και τα αίτια της

Το ζήτημα, επομένως, των αιτιών της πολιτισμικής κατάρρευσης του δυτικού κόσμου είναι αποφασιστικής σημασίας, ιδίως για όσους θέλουν με ...

Το ζήτημα, επομένως, των αιτιών της πολιτισμικής κατάρρευσης του δυτικού κόσμου είναι αποφασιστικής σημασίας, ιδίως για όσους θέλουν με κάθε τρόπο να αντιστρέψουν την ήττα.

Γράφει ο Καμίνης Ιωάννης

Πιστεύω πως το παρακάτω κείμενο θα πρέπει να διαβαστεί ως συνέχεια του πρώτου μου κειμένου σχετικά με τη λεγόμενη «Νέα Δεξιά», με τίτλο «Αυτοί που έρχονται αυτοί που φεύγουν». Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παράρτημα του προηγούμενου κειμένου, μια επεξήγηση σε όσα είχα αναφερθεί. Πιστεύω όμως πως θα πρέπει να εξηγήσω ορισμένα ακόμη πράγματα πριν περάσω στην ουσία του θέματος και κυρίως – γιατί - αποφάσισα να πάρω ξεκάθαρη θέση όσον αφορά τη πολιτική και πολιτισμική κατάσταση στη σημερινή πραγματικότητα.

Είναι φανερό ότι, αυτό που ονομάζουμε Δυτικός κόσμος βρίσκεται σε μια πορεία τελειωτικής παρακμής, μια πορεία,  στην οποία ποικίλοι παράγοντες επηρεάζουν και καθοδηγούν τους σημερινούς δυτικούς στη πολιτισμική αυτοκτονία και τελικά στην επερχόμενη κατάρρευση. Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό, γι’ αυτό δεν υπάρχει πλέον χρόνος να το ορίσουμε, να ερευνήσουμε τα αίτια του, ούτε καν να συζητήσουμε γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Πράγματι, πολλοί στοχαστές είχαν αντιληφθεί το κίνδυνο του πολιτιστικού μαρξισμού , του φεμινισμού, της μαζικής μετανάστευσης, αλλά όλοι αυτοί οι στοχαστές χαρακτηρίστηκαν «φασίστες», «ξενοφοβικοί», «φαλλοκράτες», «συντηρητικοί», «μισαλλόδοξοι», «οπισθοδρομικοί» και ό,τι άλλη ταμπέλα χρησιμοποιούν οι λιμπεραλιστές και οι αριστεροί για να μην προβούν σε μια κριτική των επιχειρημάτων της αντίθετης πλευράς αλλά  να επιτεθούν ad hominem, θέλοντας να καταστήσουν αναξιόπιστο τον φορέα της άποψης, με την ελπίδα πως έτσι θα γίνει αναξιόπιστη και η άποψη του. Το να αποκαλέσεις όμως κάποιον νεοναζί ή φασίστα δεν αποδεικνύει καθόλου το ψευδές των ισχυρισμών του. Μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο να γνωρίζει κανείς το θρήσκευμα ή την ιδεολογία εκείνου που διατυπώνει έναν ισχυρισμό, για το ενδεχόμενο οι θρησκευτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις του να έχουν επηρεάσει με κάποιον τρόπο την έρευνα του · η κατάρριψη όμως των ισχυρισμών πρέπει να γίνεται άμεσα, όχι έμμεσα.

Τι εννοώ με τον όρο πολιτισμική κατάρρευση ; Η πολιτισμική κατάρρευση είναι η παρακμή, η αποσύνθεση και η εξαφάνιση των εθίμων, των συνηθειών, των σχέσεων, της τέχνης και της γλώσσας ενός πολιτισμού. Συμπίπτει με μια σχετική μείωση του γηγενούς πληθυσμού και μια παράλληλη αύξηση των μειονοτήτων έως ότου καταστούν πλειονότητες. Οι εθνικές ταυτότητες χάνονται ενώ μια νέου τύπου ιστορία προβάλλεται ως κανόνας, ούτως ώστε να δαιμονοποιήσει τους δυτικούς και τη λευκή φυλή και το έθνος.

Τα επτά στάδια της πολιτισμικής κατάρρευσης

1. Αποβολή κάθε θρησκευτικού στοιχείου απ’ τη ζωή των ανθρώπων και αντικατάσταση του με μια εκκοσμικευμένη άποψη για τη ζωή, η οποία απορρέει απ’ το κυρίαρχο κράτος. Συνεχής χλευασμός και επιθέσεις ενάντια στη χριστιανική θρησκεία και παράλληλη ανεκτικότητα σε διαφορετικές παραδόσεις – κυρίως - στο Ισλάμ.

2. Εξουδετέρωση των παραδοσιακών ρόλων των φύλων διά της ιδεολογίας του φεμινισμού, της πίεσης του ομοφυλοφιλικού κινήματος, της πολιτικής ορθότητας, του πολιτιστικού μαρξισμού και του λιμπεραλισμού.

3. Καθυστέρηση και αργοπορία στη σύναψη οικογένειας από τις γυναίκες, ούτως ώστε να προσανατολιστούν στις «καριέρες» τους ενώ οι άντρες παραμένουν στην αφάνεια.

4. Χαμηλός δείκτης γεννητικότητας στους αυτόχθονες πληθυσμούς της Ευρώπης.

5. Εύνοια των κυβερνήσεων στη μαζική μετανάστευση, ειδικά επιδόματα για τους μετανάστες, ανοικτά σύνορα και άλλες ευνοϊκές πολιτικές υπέρ των αλλόφυλων και αλλόθρησκων.

6. Άρνηση των μεταναστών να ενσωματωθούν στις νέες χώρες με παράλληλη απόρριψη της ελληνορωμαϊκής παράδοσης, του Χριστιανισμού αλλά και απευθείας προσηλυτισμό των γηγενών στο Ισλάμ διαμέσου της ψυχολογικής και σωματικής βίας.

7. Οι αυτόχθονες περιθωριοποιούνται στην ίδια τους τη κοινωνία και τη χώρα.

Με τα παραπάνω σημεία προσπάθησα να παρουσιάσω τον προοδευτικό τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα και η Ευρώπη γενικότερα θα οδηγηθούν στη κατάρρευση. Ασφαλώς η αντιστροφή αυτής της προοδευτικής καταστροφής δεν πρόκειται να συμβεί με μια αλλαγή πολιτικής πλεύσης αλλά με μια βαθειά και ευρεία αλλαγή στο πολιτιστικό αφήγημα, το οποίο εδώ και χρόνια ακολουθούμε. Ασφαλώς μια τέτοια  είδους αλλαγή μπορεί να έρθει εις πέρας μόνο από ανθρώπους αποφασισμένους, ειλικρινείς, άδολους, έντιμους και απόλυτα ακέραιους. Τα πολιτικά κόμματα ρέπουν προς τους συμβιβασμούς, οι φιλοσοφίες όμως ποτέ. Τα πολιτικά κόμματα προσαρμόζουν τις θεωρίες προς αυτές των αντιπάλων τους, μια φιλοσοφία όμως πρέπει να εμφανίζεται αλάνθαστη.

Μια κοσμοθεωρία, η οποία βασίζεται στη παράδοση δεν μπορεί να συμμαχήσει, ούτε να συμβιβαστεί με κάποια άλλη, δεν εκφράζεται με καταστατικά και με διακηρύξεις αλλά βιώνεται στη πράξη, ως καθημερινότητα, ως λόγος και ως έργο. Μιαν αρρώστια μπορούμε να τη θεραπεύσουμε μόνο αν γνωρίζουμε την αιτία της, το ίδιο ισχύει προκειμένου για τη θεραπεία των πολιτικών και πολιτιστικών δεινών. Ασφαλώς, είναι πιο εύκολο κανείς να εξετάσει την εξωτερική μορφή μιας αρρώστιας, τα πλέον ορατά συμπτώματα της, απ’ ό,τι τις εσώτερες αιτίες της. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να πάνε παραπέρα από την αναγνώριση κάποιων εξωτερικών φαινομένων ή ακόμα και να τα συγχέουν με τις αιτίες, κλίνοντας πραγματικά, προς την άρνηση του ότι οι τελευταίες υπάρχουν. Έτσι, οι περισσότεροι από μας βλέπουν πρωταρχικά την κατάρρευση της Ελλάδας και της Ευρώπης μονάχα στη γενική οικονομική εξαθλίωση και τις συνέπειες που προκύπτουν εφεξής. Όμως όλοι μας σχεδόν πρέπει να σηκώσουμε προσωπικά το βάρος, και τούτο είναι ο μόνος εύλογος τρόπος για να κατανοήσει ο καθένας ατομικά την καταστροφή. Οι πλατιές μάζες, απεναντίας, βλέπουν την κατάρρευση πολύ λιγότερο στην πολιτική, πολιτισμική, ηθική και κοινωνική προοπτική της. Στο σημείο αυτό, το έλλειμμα αντίληψης και κατανόησης από μέρους των πολλών είναι απόλυτο.

Το ζήτημα, επομένως, των αιτιών της πολιτισμικής κατάρρευσης του δυτικού κόσμου είναι αποφασιστικής σημασίας, ιδίως για όσους θέλουν με κάθε τρόπο να αντιστρέψουν την ήττα. Γι’ αυτό και παρακάτω θα αναλύσω κάθε αίτιο της κατάρρευσης ένα προς ένα, ούτως ώστε να τα καταστήσω κατανοητά σε όποιον διαβάσει αυτό το κείμενο.

1. Αποβολή της χριστιανικής θρησκείας από τη κοινωνία

Η θρησκεία λειτουργούσε για πολλά χρόνια ως μέσον ισχυρής αυτοσυγκράτησης, αποτρέποντας τους ανθρώπους απ’ το να επιδιώκουν τις πιο πρόστυχες επιθυμίες και τις ναρκισσιστικές τους τάσεις, χαρίζοντας τους ένα όραμα, δίνοντας τους ένα σκοπό, να τηρήσουν τις εντολές του Θεού και να αφιερώσουν τη ζωή τους σ’ αυτόν. Ο σχηματισμός της οικογένειας παίζει κεντρικό ρόλο σε όλες τις θρησκείες, ενδεχομένως επειδή τα παιδιά είναι υποψήφια μέλη της θρησκείας των γονέων και δεν χρειάζεται περαιτέρω προσηλυτισμός.

Είναι πραγματικότητα ότι η θρησκεία και ο Χριστιανισμός προώθησε έμμεσα κυρίως την επιστημονική άγνοια, αλλά αυτό έχει συμβεί με τις περισσότερες θρησκείες, παρόλα αυτά η Εκκλησία στέκεται ακόμα δίπλα στις οικογένειες και ο χριστιανισμός θεωρεί την οικογένεια κεντρική μονάδα της κοινωνίας[1]. Μετά τον Διαφωτισμό, η γοργή πρόοδος της επιστήμης και οι λογικές αλλά παράλληλα μηδενιστικές τις εξηγήσεις για το σύμπαν αφαίρεσαν τις θρησκευτικές ερμηνείες δίχως όμως να τις αντικαταστήσουν με κάτι καινούριο. Το αφήγημα της επιστήμης περί συνεχούς επιστημονικής προόδου, γνώσης, ανάπτυξης της τεχνολογίας, επιδρά – περισσότερο - καταστέλλοντας τον σχηματισμό οικογένειας, επιτρέποντας στους ανθρώπους να προσανατολιστούν σε ατομικούς στόχους συσσώρευσης πλούτου ή συνεχούς επιδίωξης της ηδονής[2].

Ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαλειφθεί και να σταματήσει η ανοιχτή κριτική στον Χριστιανισμό, αλλά πρέπει να επανακαθοριστεί η στάση και η κοσμοθεωρία μας, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Δυστυχώς η έλλειψη θεολογικής και θρησκειολογικής γνώσης έχει οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ευρώπης να θεωρεί όλες τις θρησκείες το ίδιο ακριβώς πράγμα μη μπορώντας ν’ αποδεχτεί τις φοβερές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ τους, ιδιαίτερα μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού, κάτι το οποίο σταδιακά θα οδηγήσει στην εξάλειψη του δυτικού πολιτισμού, μέρους του οποίου, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι είναι και ο Χριστιανισμός. 

2. Εξουδετέρωση των παραδοσιακών ρόλων των δύο φύλων

 Άπαξ και η θρησκεία δεν παίζει πλέον ρόλο στις ζωές των ανθρώπων, ανοίγεται πλέον νέο πεδίο για τη θραύση των σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών. Η σχέση αυτή δέχεται επιθέσεις από διάφορες ιδεολογίες, οι οποίες απορρέουν απ’ τον πολιτιστικό μαρξισμό και έχουν ως σκοπό την επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου: την εξάλειψη της οικογένειας, ούτως ώστε οι άνθρωποι να εξαρτώνται όλο και περισσότερο από ένα απρόσωπο κράτος. Αυτός ο σκοπός μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την σταδιακή περιθωριοποίηση και την εκθήλυνση των αντρών, ούτως ώστε ο ρόλος τους στη κοινωνία να μειώνεται υπέρ της «ισότητας.[3]» Με τον φεμινισμό να προωθείται συνεχώς, η δήθεν «ισότητα» τερματίζεται καθώς οι άντρες είτε εκθηλύνονται είτε θεωρούνται υποδεέστεροι των γυναικών. Αυτό συμβαίνει με διάφορους τρόπους όπως:

• Υποτίμηση των ανδρικών προτύπων, τα οποία χαρακτηρίζονται βίαια και βάρβαρα με παράλληλη προπαγάνδα υπέρ μιας θηλυπρεπούς στάσης ζωής.
• Παρουσίαση των ανδρών ως σεξομανών, οι οποίοι άγονται και φέρονται απ’ τα πιο πρόστυχα ένστικτα τους.
• Προώθηση της ομοφυλοφιλίας και της εναλλακτικής σεξουαλικής ζωής (τρανσέξουαλ, αμφιφυλόφιλοι κτλ) με σκοπό τη τελική καταστροφή της οικογένειας.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι η σταδιακή εκθήλυνση των αντρών, στο δυτικό κόσμο και η αντικατάσταση τους με τους επερχόμενους μετανάστες. Δίχως ιδανικά, δίχως θρησκεία, δίχως εγκράτεια και μόνο με τον καταναλωτισμό και την αναζήτηση της ηδονής και ικανοποίησης δεν δημιουργούνται άντρες αλλά ανδράποδα, τα οποία θα υπακούουν σε οποιαδήποτε παράλογη επιταγή της κυβέρνησης ή του κράτους ή οποιασδήποτε άλλης ελίτ, που έχει ως σκοπό την πολτοποίηση και την τελική εξουδετέρωση της Ευρώπης και της Ελλάδας. Η προώθηση του φεμινισμού έχει ως συμμάχους τις μεγάλες εταιρίες, οι οποίες θέλουν περισσότερους καταναλωτές και τις κυβερνήσεις επειδή κατ’ αυτόν τον τρόπο αυξάνουν τα φορολογικά τους έσοδα.

3. Οι γυναίκες αρχίζουν να θεωρούν τη καριέρα σημαντικότερη απ’ την οικογένεια

Οι γυναίκες ενθαρρύνονται να επιδιώξουν την άνοδο στη καριέρα και τον ανταγωνιστικό τρόπο ζωής, ο οποίος κάποτε ήταν ιδιομορφία μόνο του ανδρικού πληθυσμού. Αναπόφευκτα κάτι τέτοιο τις οδηγεί στο να καθυστερούν τη σύναψη γάμου και δυσκολεύουν την ανεύρεση κατάλληλου συζύγου αργότερα. Είναι δύσκολο για οποιαδήποτε γυναίκα να εξισορροπήσει τη καριέρα με την οικογένεια και πολλές φορές, επειδή δεν φοβάται κάποια τυχόν ¨απόλυση¨ απ’ την οικογένεια, δίνει το βάρος στη καριέρα της, με αποτέλεσμα να παραμελεί την οικογένεια της.

Το εισόδημα των γυναικών θα φτάσει ή μπορεί και να ξεπεράσει το εισόδημα των ανδρών συνολικά, κάτι το οποίο έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει στην Αμερική[4]. Πρέπει να ξέρουμε πάντως ότι ένας ιστορικός λόγος για τον οποίον οι γυναίκες παντρεύονταν ήταν επειδή δεν είχαν τα μέσα να συντηρήσουν τους εαυτούς τους, αλλά αυτός ο λόγος θα αρχίσει να εκλείπει και συνεπώς οι γυναίκες δεν θα νοιώθουν τη πίεση ούτε θα έχουν το κίνητρο να παντρευτούν. Ο ταχύτατα αυξανόμενος αριθμός αγάμων γυναικών θα έχει αντικαταστήσει το γάμο με την ευκαιρία του κέρδους ,καθώς οι καταναλωτικές ανάγκες των αγάμων γυναικών θα αυξηθούν και θα χρειάζονται επιχειρήσεις και θεσμούς που θα πρέπει να ικανοποιήσουν αυτές τις ανάγκες.

Αποτελεί κοινό τόπο για τους ανθρωπολόγους και τους βιολόγους ότι οι άνθρωποι είναι τα πιο σεξουαλικά ζώα από όλα τα πρωτεύοντα, αν όχι από όλα τα θηλαστικά. Σε αντίθεση με τα περισσότερα ζώα, όσον αφορά τη γενετήσια ορμή, οι άνθρωποι δεν περιορίζονται από βιολογικούς ρυθμούς και από τον κύκλο των εποχών. Μας αρέσει το σεξ σχεδόν πάντοτε και παντού. Μας ερεθίζουν τα οπτικά σεξουαλικά σήματα και το σεξ αποτελεί σημαντική συνιστώσα της διαφήμισης, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και του πολιτισμού μας γενικότερα. Μπορεί, λοιπό, να λεχθεί ότι έχουμε μια μορφή εμμονής με το σεξ. Συνεπώς η λογική του Χριστιανισμού και οι ακόλουθοι κανόνες του, οι οποίοι συνιστούσαν εγκράτεια και αποχή σε μεγάλο βαθμό δεν είναι παράλογοι, αντιθέτως αποτελούν μέθοδο συντήρησης της ενέργειας, ούτως ώστε να διοχετευθεί σε πιο ωφέλιμες και κοινωφελείς δραστηριότητες και όχι στην τυφλή ικανοποίηση των ενστίκτων και της εμμονής μας.

Τις τελευταίες δεκαετίες όμως και περισσότερο μετά τις πολιτικές αναταράξεις της δεκαετίας του ’60, οι οποίες άρχισαν να εγκαθιδρύουν στη σφαίρα του πολιτισμού της απόψεις του πολιτιστικού μαρξισμού, η προπαγάνδα της σεξουαλικής απελευθέρωσης διαμέσου των ιδεών του Wilhelm Reich και του Otto Gross, κυριάρχησε αντικαθιστώντας την χριστιανική ηθική, η οποία συγκρατούσε για αιώνες τους πληθυσμούς της δύσης. Οι ιδέες της σεξουαλικής απελευθέρωσης αντί να ελευθερώσουν οδήγησαν τους άντρες στον εθισμό στη πορνογραφία και τις γυναίκες στην ειδωλοποίηση τρόπων ζωής, οι οποίοι προβάλλονται από σειρές όπως το “ Sex and theCity”[5] . Συνεπώς οι γυναίκες ενδίδουν στις υλιστικές τους παρορμήσεις για να ζήσουν αυτόν τον τρόπο ζωής, ο οποίος είναι γεμάτος από συμπτωματικό και τυχαίο σεξ, τεχνολογική μακαριότητα και μια γενική αδηφαγία, δίχως να μαθαίνουν τις παραδοσιακές ικανότητες που τις καθιστούσαν ικανές να  κρατούν το νοικοκυριό.

Απ’ την άλλη πλευρά, οι άντρες αναγκάζονται να προσαρμοστούν σ’ αυτές τις συνθήκες. Οι περισσότεροι για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες υιοθετούν το πολιτιστικό αφήγημα της εποχής, πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα υποστηρίζουν το φεμινισμό περισσότερο απ’ τις γυναίκες, καθίστανται οι θεματοφύλακες του φεμινισμού και του πολιτιστικού μαρξισμού, υιοθετώντας απόψεις, οι οποίες τους υποτιμούν και τους θεωρούν ανθρώπινα όντα δεύτερης κατηγορίας.

Οι γυναίκες που αφιερώνονται στη καριέρα τους αποφασίζουν να παντρευτούν γύρω στην ηλικία των 30, επειδή απ’ τα 30 και μετά μειώνεται η γυναικεία γονιμότητα και η αναπαραγωγή καθίσταται δυσκολότερη, με αποτέλεσμα και οι οικογένειες που δημιουργούνται να είναι μικρότερες σε αριθμό σε σχέση με το παρελθόν.

4. Χαμηλός δείκτης γεννητικότητας στους αυτόχθονες πληθυσμούς της Ευρώπης

Το τέταρτο στάδιο έχει να κάνει με τον δείκτη της θνησιμότητας να ξεπερνά αυτόν της γεννητικότητας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα δημογραφικό χάσμα, εφόσον υπάρχει ένας αυξανόμενος πληθυσμός γερόντων, οι οποίοι δεν εργάζονται σε σχέση με τους νεώτερους ικανούς για εργασία. Τα αποτελέσματα που γεννιούνται απ’ αυτό το πρόβλημα είναι τα εξής:

• Έλλειψη φορολογικών εσόδων, ούτως ώστε να ικανοποιούνται οι ιατρικές και κοινωνικές ανάγκες των γηραιότερων[6]. Ο δανεισμός δεν είναι παρά μια προσωρινή λύση γι’ αυτό το πρόβλημα
• Μείωση της οικονομικής δραστηριότητας λόγω των περισσότερων θανάτων και της μικρότερης κατανάλωσης προϊόντων και υπηρεσιών.

Κανένα σύγχρονο έθνος δεν έχει βρει κάποιον αποτελεσματικό τρόπο, ούτως ώστε να  αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά γεννήσεων στον αυτόχθονα πληθυσμό του. Η πιο επιτυχημένη προσπάθεια έχει γίνει στη Γαλλία, αλλά και εκεί το ποσοστό γεννήσεων μεταξύ των γυναικών που έχουν γεννηθεί στη Γαλλία είναι κάτω απ’ το ποσοστό αναπλήρωσης[7]. Η λύση της πολιτικής ηγεσίας και της κυρίαρχης ελίτ του δυτικού κόσμου σ’ αυτό το πρόβλημα είναι η προώθηση της μαζικής μετανάστευσης νεαρών ατόμων, οι οποίοι θα εργαστούν, θα ξοδέψουν και θα τεκνοποιήσουν σε ποσοστά μεγαλύτερα απ’ αυτά των αυτοχθόνων.

Οι νέες γεννήσεις και η αναπλήρωση του πληθυσμού είναι απαραίτητες για να δημιουργηθούν φορολογούμενοι, εργάτες, επιχειρηματίες και καταναλωτές, ούτως ώστε να συνεχιστεί η οικονομική ανάπτυξη του έθνους[8]. Αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι ο πλανήτης υποφέρει απ’ τον ¨υπερπληθυσμό¨, η οικονομική κατάρρευση είναι αναπόφευκτη σε αυτές τις χώρες, στις οποίες δεν αυξάνεται σταθερά ο πληθυσμός.

5. Μεγάλη αύξηση των μεταναστευτικών ροών

Ένας γηραιός πληθυσμός, ο οποίος δεν αναπληρώνεται από νέους ανθρώπους οδηγεί το έθνος σε έλλειψη εργατικών χεριών και επακόλουθη αύξηση στη τιμή της εργασίας. Γι’ αυτό και οι ελίτ των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων πιέζουν τις κυβερνήσεις προωθώντας τα συμφέροντα τους και παράλληλα τη μαζική μετανάστευση, ούτως ώστε να απαλλαχθούν απ’ την αύξηση των εργατικών αποδοχών[9]. Επιπροσθέτως, το σύγχρονο δόγμα της συνεχούς αύξησης του ΑΕΠ πιέζει τους πολιτικούς, ούτως ώστε να προβάλλουν ευνοϊκούς αριθμούς οικονομικής ανάπτυξης για να επανεκλεγούν. Ο απλούστερος τρόπος για να αυξηθεί το ΑΕΠ - δίχως κάποια καινοτομία ή την ανάπτυξη της βιομηχανίας - είναι η αύξηση του πληθυσμού. Επομένως οι εταιρικές και πολιτικές ελίτ έχουν τους ίδιους στόχους και η ευκολότερη λύση καθίσταται η μετανάστευση[10]. Οι πολιτικοί ευνοούν τα ανοικτά σύνορα, ενώ χιλιάδες μετανάστες εγκαθίστανται στο εσωτερικό της χώρας. Τοιουτοτρόπως το πρόβλημα της γεννητικότητας μπορεί να επιλυθεί εν μία νυκτί, καθώς είναι πολύ πιο εύκολο χιλιάδες μετανάστες απ’ τον τρίτο κόσμο και υπανάπτυκτες χώρες όπως το Αφγανιστάν και το Πακιστάν να έρθουν ση Δύση, με το δέλεαρ ότι η ζωή τους θα είναι καλύτερη στην Ευρώπη, απ’ ότι να ενθαρρυνθεί η αναπαραγωγή στην Ευρώπη. Οι δυτικές γυναίκες και άντρες θα αντισταθούν πεισματικά σε οποιαδήποτε πρόταση να δημιουργήσουν οικογένειες, επειδή πλέον έχουν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής, ο οποίος βασίζεται στον καταναλωτισμό, στο συμπτωματικό και τυχαίο σεξ, στη καριέρα και στον υλισμό.

Απ’ την άλλη πλευρά οι μετανάστες θα έρχονται σχεδόν πάντα από κοινωνίες, οι οποίες είναι πιο θρησκευόμενες και στην περίπτωση του Ισλάμ περισσότερο πρωτόγονες τεχνολογικά και άκαμπτες όσον αφορά την ηθική και τους θρησκευτικούς τους νόμους[11].

6. Η αδυναμία ενσωμάτωσης των μεταναστών και η επακόλουθη πολιτιστική τους ενδυνάμωση

Αν και ένα μεγάλο μέρος ενήλικων μεταναστών θα είναι καταδεχτικοί έχοντας την ευκαιρία να ζήσουν σε έναν πιο εύπορο τόπο, άλλοι θα νοιώσουν σύντομα δυσφορία, επειδή θα αναγκάζονται να εργάζονται υπό δύσκολες συνθήκες σε μια χώρα πολύ πιο ακριβή απ’ τη δική τους[12]. Η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων θα αποτελεί ένα δυναμικό προλεταριάτο, μια κατώτερη οικονομική τάξη, οι οποίοι θα επιβιώνουν σε ¨μεταναστευτικές κοινότητες¨ όπου θα μιλούν τη δική τους γλώσσα και θα ζουν σύμφωνα με τα δικά τους έθιμα και τη δική τους θρησκεία.

Αντί να ενσωματωθούν και να μπολιαστούν πολιτισμικά στον δυτικό κόσμο, οι μετανάστες – ιδιαίτερα οι μουσουλμάνοι – θα αρχίσουν να οργανώνονται για να διαδώσουν τον δικό τους τρόπο ζωής. Αυτό σημαίνει ότι θα σχηματίσουν δικές τους ομάδες και πολιτικούς οργανισμούς για να διδάξουν στους αυτόχθονες τον πολιτισμό τους. Επιπλέον θα είναι πρόθυμοι να δημοσιοποιήσουν περιπτώσεις κατά τις οποίες μετανάστες δέχτηκαν προσβολές από ασυγκίνητους αυτόχθονες ή κακή μεταχείριση απ’ την αστυνομία στη περίπτωση κάποιας παράβασης[13]. Η διδακτέα ύλη των σχολείων θα πρέπει να αλλάξει ούτως ώστε να προωθείται η ποικιλομορφία και ο πολυπολιτισμός και όλα αυτά ενάντια στον γηγενή και εν προκειμένω δυτικό πολιτισμό[14]. Παράλληλα θα γίνονται συνεχώς παραχωρήσεις, ούτως ώστε να μην θίγονται οι μετανάστες. Η συνεχής υποχώρηση των δυτικών έναντι των μουσουλμάνων μεταναστών θα ισχυροποιήσεις τις οργανώσεις τους και θα δημιουργήσει ένα κράτος εν κράτει, στο οποίο οι γηγενείς πολιτικοί θα φοβούνται να εφαρμόσουν τη νομοθεσία και το σύνταγμα όσον αφορά τους μετανάστες.

7. Τελική κατάρρευση του δυτικού κόσμου και πολιτισμού

Είναι προφανές πως κανένα έθνος του πρώτου κόσμου δεν έχει φτάσει σε αυτό το στάδιο αλλά η πρόβλεψη αυτή βασίζεται στα παραπάνω γεγονότα.

Οι τοπικές ελίτ θα δώσουν πλούσιες υποσχέσεις στις ομάδες των μεταναστών λόγω ψηφοθηρίας αλλά αυτό δεν θα έχει αντίκρισμα στην οικονομική τους μεταβολή. Οι νόμοι περί ιθαγένειας θα αλλάξουν πιθανότατα για να εμποδίσουν τους μετανάστες να εκλέγονται. Εκτός από αυτό οι ελίτ θα παραμείνουν απομονωμένες  στις δικές τους κοινότητες, τα ιδιωτικά σχολεία, τις κοινωνικές τους λέσχες, όπου μπορούν να επωάζουν την ξεχωριστή τους κουλτούρα δίχως εξωτερική επιρροή. Παράλληλα θα θεσπίζουν πολιτικές, οι οποίες θα υποχρεώνουν τους γηγενείς να δεχτούν τον πολυπολιτισμό, τη μαζική μετανάστευση και τα ανοικτά σύνορα, ενώ οι αντι-ρατσιστικοί νόμοι θα εφαρμόζονται πιο δυναμικά και άλλα σοβαρά εγκλήματα θα παραβλέπονται. Η αστυνομία θα αρχίσει να παρακολουθεί στενά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να εντοπίζει όσους κάνουν δηλώσεις και δραστηριοποιούνται ενάντια στις προστατευόμενες τάξεις.

Η πολιτισμική παρακμή θα καταστεί πιο έντονη όταν οι γηγενείς ξεχάσουν ποιοι είναι,  χάσουν κάθε έννοια της ταυτότητας τους, του πολιτισμού, του τρόπου ζωής τους και ξεχάσουν παντελώς την ιστορία τους. Ακολούθως θα επιτρέπουν στις ομάδες των μεταναστών να επικρίνουν τα έθιμα τους δίχως να διαμαρτύρονται ή απλά θα προτιμήσουν τα έθιμα των μεταναστών διά του προσηλυτισμού και των μεικτών γάμων.  Κοντά σε αυτό ο εθνισμός θα κατηγορηθεί ως ¨ακροδεξιό¨ φαινόμενο και οι δημοφιλείς πολιτικοί που υποστηρίζουν το έθνος και τον πολιτισμό θα συγκρίνονται με τον Χίτλερ. Σταδιακά οι γηγενείς δυτικοί θα μάθουν τη τέχνη της αυτολογοκρισίας, περιορίζοντας το εύρος του λόγου και τις εκφράσεις τους, ενώ σύντομα μόνο οι ηλικιωμένοι θα μιλούν για τις αλήθειες της πολιτιστικής παρακμής, με αποτέλεσμα να θεωρούνται ότι πάσχουν από κάποια ρατσιστική νοσταλγία.

Εντός του ήδη εδραιωμένου περιβάλλοντος της πολιτικής ορθότητας, η τοπική κουλτούρα καθίσταται μέρος μιας ¨παγκόσμιας¨ κουλτούρας, η οποία μπορεί να διακηρυχθεί ανεκτική και προοδευτική όσο υπάρχει έλλειψη κριτικής εναντίων των μεταναστών, της πολυπολιτισμικότητας και της συνδυασμένης επιρροής αυτών των δύο. Εν τέλει κάθε πολιτιστική ταυτότητα θα χαθεί και το να είσαι Έλληνας ή Γάλλος για παράδειγμα, δεν θα έχει το ίδιο νόημα από κοινωνιολογική σκοπιά. Οι γηγενείς δυτικές παραδόσεις θα εξαλειφθούν, ούτως ώστε οι πάντες να έχουν μια πανομοιότυπη συμπεριφορά και όμοιες καταναλωτικές προτιμήσεις. Η πολιτιστική κατάρρευση δεν μπορεί να αντιστραφεί, η κουλτούρα και η κληρονομιά του έθνους θα χαθεί για πάντα.

Πώς να σταματήσουμε τη πολιτιστική κατάρρευση

Η διατήρηση υψηλού δείκτη γεννητικότητας και η παράλληλη παρεμπόδιση της μαζικής μετανάστευσης είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για τη πρόληψη της πολιτιστικής κατάρρευσης. Δεδομένου ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι ένα πείραμα δίχως αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα, ένας πολιτισμός μπορεί να διατηρηθεί μόνο από μια σχετικά ομοιογενή ομάδα, στην οποία ο ένας ταυτίζεται με τον άλλο. Όταν αυτή η ομοιογένεια σπάει και ο πολίτης δεν αναγνωρίζει στον διπλανό του έναν άνθρωπο που σέβεται τις ίδιες κοινές αξίες και παραδοχές, ο πολιτισμός γκρεμίζεται και οι πολίτες χάνουν τα κοινά μέσα επικοινωνίας και ταυτότητας. Μόλις το ποσοστό του πληθυσμού των μεταναστών φτάσει σε ένα συγκεκριμένο όριο (γύρω στο 15%), ο ρυθμός της κατάρρευσης θα επιταχυνθεί και θα είναι εμφανής σε όλους.

Οι τρέχουσες πολιτικές λύσεις του χαμηλού δείκτη γεννητικότητας μέσω της μαζικής μετανάστευσης είναι μια βραχυπρόθεσμη λύση με τρομερές μακροπρόθεσμες συνέπειες. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια συνταγή Δούρειου Ίππου, η οποία θα οδηγήσει στη καταστροφή. Ένα κράτος οφείλει να εμποδίσει να φτάσει στο σημείο όπου θα θεωρείται λύση η μαζική μετανάστευση με την παρακώλυση των ιδεολογιών που το οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της προώθησης της θρησκείας και μιας πολιτικής προνομίων για όσους θέλουν να δημιουργήσουν οικογένεια, αντί να εγκωμιάζονται οι ομοφυλόφιλοι. Παρόλα αυτά η χριστιανική θρησκεία έχει πάψει να είναι στυλοβάτης του τρόπου ζωής του δυτικού ανθρώπου απ’ τον Διαφωτισμό και μετά και συνεπώς κάτι τέτοιο διαφαίνεται αδύνατον.

Θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι η επιστημονική εποχή παρέχει ένα εξελικτικό χαρακτηριστικό δυσπροσαρμογής στην ανθρωπότητα, το οποίο η φυσική επιλογή θα τιμωρήσει ανάλογα (αυτοί που είναι άθεοι, εναντίον της θρησκείας και υπέρ της επιστήμης και της τεχνολογίας θα αναπαράγονται λιγότερο). Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι με την επιρροή της χριστιανικής θρησκείας να μειώνεται συνεχώς, η πολιτιστική κατάρρευση να συμβεί πρώτα στα έθνη που το θρησκευτικό συναίσθημα είναι μειωμένο. Η θρησκεία – μπορεί τελικά να αποδειχθεί ότι ήταν ευεργετική για την ανθρώπινη φυλή.

Μια άλλη πιθανή λύση είναι η προώθηση μιας πατριαρχικής κοινωνίας, όπου οι άντρες θα λειτουργούν ως ηγέτες και εφοδιαστές. Εάν ενθαρρυνθεί η ανάπτυξη επιτυχημένων αντρών, που κατέχουν τις απαραίτητες ικανότητες και συνεπώς πόρους που λείπουν απ’ τα θηλυκά, θα υπάρξουν γυναίκες που δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες, που θα τους σέβονται και θα θέλουν να αναπαραχθούν μαζί τους. Παρόλα αυτά στη δυτική κοινωνία οι γυναίκες αρχίζουν να γίνονται ισχυρότερες απ’ τους άντρες ενώ οι άντρες βρίσκονται σε μια σταδιακή εκθήλυνση, γι’ αυτό και είναι απίθανο ο δείκτης γεννητικότητας να αυξηθεί.

Ένα χάσμα μεταξύ των φύλων πρέπει πάντοτε να υπάρχει υπέρ των αντρών, ούτως ώστε η γεννητικότητα να βρίσκεται σε υψηλά ποσοστά, αλλιώς θα συμβεί ότι γίνεται και στην Αμερική όπου οι αστές γυναίκες επαγγελματίες δεν μπορούν να βρουν τον ¨κατάλληλο¨ άντρα για να κάνουν οικογένεια (δηλαδή τον άντρα που επαγγελματικά και οικονομικά είναι πιο επιτυχημένος από αυτές.)

Ένα θέμα, το οποίο σκόπιμα δεν άγγιξα είναι η επιρροή της τεχνολογίας και του καταναλωτισμού στη μείωση της γεννητικότητας. Τι επιρροή έχουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, το διαδίκτυο, τα κινητά τηλεφώνα στη μείωση αυτή ; Πόσο μας επηρεάζει ο δυτικογενής καταναλωτισμός την καθυστέρηση του γάμου ; Υποψιάζομαι ότι επιδρούν ως ενισχυτικό αίτιο παρά ως κύριο αίτιο. Εάν μια χώρα ήδη βρίσκεται σε κάποιο στάδιο της πολιτιστικής κατάρρευσης, το να έχει αυξημένη τεχνολογία απλά θα επιταχύνει τη κατάρρευση, όμως η τεχνολογία και η επιστήμη δεν είναι ανάγκη να αποβάλλουν τη θρησκευτικότητα και τη πίστη ενός λαού. Η επιστήμη και η θρησκεία αφορούν δυο διαφορετικά αντικείμενα, δεν συγκρούονται, δεν αλληλεπικαλύπτονται και μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά. Ο Charles Darwin, ο Stephen Jay Gould και πολλοί άλλοι επιστήμονες υποστηρίζουν το μοντέλο αυτό. Καμία άλλωστε επιστημονική ανακάλυψη δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πίστη και τη θρησκεία, και η επιστήμη δεν επιδιώκει να παραστήσει ότι μπορεί να το κάνει. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, εξ ορισμού, βασίζονται στην πίστη, αφού τα τα αποδεικτικά στοιχεία είδε δεν υπάρχουν είτε δεν έχουν καμιά σημασία. Επιστήμη και θρησκεία καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες του ανθρώπινου ψυχισμού.

Αντιλαμβάνομαι πως η θεωρία της πολιτιστικής κατάρρευσης δημιουργεί πολλά ερωτήματα, αλλά ελπίζω πως προσφέρω ένα πρότυπο, το οποίο καταδεικνύει τα αίτια της σημερινής πολιτισμικής παρακμής, την οποία βιώνουμε. Ελπίζω πως οι αναγνώστες θα αναρωτηθούν κατά πόσον οι ¨προοδευτικές¨ ιδεολογίες είναι πράγματι τόσο ¨καλές¨ και ¨αγαθές¨ όσο εμφανίζονται απ’ τα ΜΜΕ και τις ελίτ ή τελικά οι ίδιες αυτές προοδευτικές ιδεολογίες μας φέρνουν κοντύτερα στη κατάρρευση.         

                                                              

[1] Στις παρακάτω ιστοσελίδες παρουσιάζονται έρευνες που επικυρώνουν τα παραπάνω. ‘ Στην ακόλουθη ιστοσελίδα παρουσιάζεται μια έρευνα η οποία υποστηρίζει τον ισχυρισμό ότι η θρησκεία οδηγεί σε πιο σθεναρές σχέσεις εντός της οικογένειαςhttp://www.unc.edu/news/archives/may03/smith050703.html. Η ακόλουθη  έρευνα εξετάζει πως η θρησκεία διευκολύνει τον σχηματισμό της οικογένειας https://rsc.byu.edu/archived/religion-mental-health-and-latter-day-saints/7-religion-and-family-formation. Τέλος απ’ την ακόλουθη έρευνα φαίνεται ότι ο δείκτης γεννητικότητας αυξάνεται στα πιο θρησκευόμενα κράτη http://www.livescience.com/5728-teen-birth-rates-higher-highly-religious-states.html.

[2] Εξαιρετικό βιβλίο για το παραπάνω θέμα είναι το Building a Bridge to the 18^th Century του Neil Postman. Ένα απ’ τα κυριότερα σημεία, στο οποίο συμφωνώ με τον Postman είναι ότι ο σημερινός άνθρωπος, ο μοντέρνος ατομιστής άνθρωπος, έχει χάσει τη δυνατότητα να έχει έναν σκοπό στη ζωή του, επειδή την θρησκεία δεν την αντικατέστησε η αναζήτηση της αλήθειας διαμέσου της επιστήμης, αλλά η χρήση της τεχνολογίας και ο καταναλωτισμός. Ακόμη και στο παρελθόν η επιστήμη, η δυτική science, η έρευνα του φυσικού κόσμου δεν γινόταν για να υπάρξει άμεση επιδίωξη, δηλαδή δεν γινόταν για να κατασκευαστούν νέα τεχνολογικά προϊόντα αλλά συνέβαινε επειδή πρόσθετε πραγματική γνώση στον ερευνητή, γνώση του φυσικού κόσμου, η οποία τον ευχαριστούσε, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο προσέγγιζε την αλήθεια.

[3] Μια συνοπτική παρουσίαση του πολιτιστικού μαρξισμού υπάρχει στη παρακάτω ιστοσελίδα http://realpolitics.gr/archives/81711

[4] http://www.nytimes.com/2013/05/30/business/economy/women-as-family-breadwinner-on-the-rise-study-says.html

[5] http://www.dailymail.co.uk/femail/article-2227880/The-lonely-legacy-Sex-And-The-City-lifestyle-Claudia-Connell-gives-painfully-honest-account-came-living-middle-age.html

[6] https://www.ft.com/content/a2088728-f544-11e2-b4f8-00144feabdc0

[7] http://www.weeklystandard.com/demography-cliff/article/690756

[8] http://www.nytimes.com/2012/12/02/opinion/sunday/douthat-the-birthrate-and-americas-future.html

[9] http://www.nationalreview.com/corner/362532/soros-fellow-billionaires-open-borders-lobby-gop-amnesty-mark-krikorian

[10] Ήδη έχει συμβεί αυτό κατά τη διάρκεια της πολιτικής Ομπάμα στην Αμερική http://edition.cnn.com/2012/06/15/politics/immigration/index.html, http://www.usatoday.com/story/news/nation/2013/02/16/obama-immigration-bill/1925017/

[11] http://www.meforum.org/2107/europe-shifting-immigration-dynamic

[12] Οι θυμωμένοι μουσουλμάνοι της Ευρώπης http://www.cfr.org/religion/europes-angry-muslims/p8218. Τα μουσουλμανικά γκέτο στη Γαλλίαhttp://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/4375910.stm. Διαδηλώσεις υπέρ του Ισλάμ στο Ηνωμένο Βασίλειοhttp://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/4700482.stm. Αναταραχές και βία από μουσουλμάνους στη Σουηδίαhttp://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/4700482.stm.

[13] Εδώ αναφέρονται οι δεκάδες ισλαμικές οργανώσεις στο Ηνωμένο Βασίλειοhttps://en.wikipedia.org/wiki/Category:Islamic_organisations_based_in_the_United_Kingdom. Βρετανοί ισλαμιστές σε διαδήλωση υποστηρίζουν ότι το Ισλάμ θα κυριαρχήσει στη Γαλλία http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/164404#.UtFIhZ5dU9Y. Η κυριαρχία και η αυξημένη δύναμη της μουσουλμανικής αδελφότητας στην Ευρώπη http://www.meforum.org/687/the-muslim-brotherhoods-conquest-of-europe

[14] http://www.avgi.gr/article/10839/5984005/stauros-giankazoglou-apo-ten-katechese-ston-threskeutiko-grammatismo-

Πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου