του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Ο πραγματικός όλεθρος για την Ελλάδα δεν έχει δείξει ακόμα το εφιαλτικό του πρόσωπο...! Κι ας μη βιαστεί κανείς να χαρα...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο πραγματικός όλεθρος για την Ελλάδα δεν έχει δείξει ακόμα το εφιαλτικό του πρόσωπο...!
Ο πραγματικός όλεθρος για την Ελλάδα δεν έχει δείξει ακόμα το εφιαλτικό του πρόσωπο...!
Κι ας μη βιαστεί κανείς να χαρακτηρίσει αυτή τη διαπίστωση ως επιπόλαια και απερίσκεπτη μεγαλοστομία.
Το αίμα που χύθηκε σαφώς και είναι αιτία οδύνης για το σύνολο του Ελληνικού λαού.
Για το καθήκον όμως του ρεαλισμού στην παρατήρηση, είναι απλώς το αποτέλεσμα ενός σχεδίου εγκληματικού, που οι συγκυρίες το καταδίκασαν να επιτύχει...
Το να συνεχίσουμε να παρατηρούμε και να σχολιάζουμε τα γεγονότα αυτά καθ εαυτά, είναι η μια πλευρά του νομίσματος.
Η εύκολη και η προσιτή...
Είναι η πλευρά την οποία θέλουν να μας αφήσουν να παρατηρούμε.
Όχι απλά και μόνο γιατί ως γεγονός εκ των πραγμάτων δε συσκοτίζεται, αλλά κυρίως γιατί παραμένοντας προσκολλημένοι στο ίδιο το γεγονός, εκείνο που συσκοτίζεται δραματικά είναι η ίδια η αλήθεια και κυρίως οι εφιαλτικές προεκτάσεις της.
Κι αυτή την αλήθεια για να την διακρίνουμε, θα πρέπει η σκέψη μας να σταματήσει να βαδίζει παράλληλα με τα γεγονότα, και να τολμήσουμε να «ακουμπήσουμε» το εναλλακτικό σενάριο, που σαφώς και είχαν πάρει υπ όψιν τους, τόσο οι εκτελεστές όσο και οι «αόρατοι» οργανωτές τους.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΠΡΩΤΗ:
Οι άνθρωποι αυτοί πήγαν να σκοτώσουν.
Και δεν πήγαν σε καρτέρι να περιμένουν το θύμα τους...
Δεν πήγαν σε κάποιο σκοτεινό και απόμακρο πεζοδρόμιο για να στήσουν ενέδρα...
Δεν επέλεξαν την ηρεμία της νύχτας σε κάποια απόμακρη έπαυλη...
Αλλά ούτε ένα πολυσύχναστο δρόμο γεμάτο αυτοκίνητα για να έχουν σύμμαχο το μποτιλιάρισμα και τη σύγχιση, και να εξαφανιστούς με επιδέξιες κινήσεις μηχανόβιων κρανοφόρων.
Δεν επέλεξαν να ξεμοναχιάσουν αστυνομικούς για να τους «φάνε» αθόρυβα, λίγο πριν φτάσει στο σπίτι το ο καθένας από αυτούς ξεχωριστά.
Επέλεξαν να πραγματοποιήσουν έφοδο σε αστυνομικό τμήμα...
Επέλεξαν μια επιχείρηση καταδρομικού τύπου και αιφνιδιασμού...
Επέλεξαν τη θρασύτατη πρόκληση και τον εντυπωσιασμό των πάντων...
Αλλά δεν επέλεξαν μόνο αυτά. Αυτά είναι που είδαμε. Που μας εντυπωσίασαν και που τα χρησιμοποιούν απερίσκεπτα για να μας παραμυθιάζουν.
Αυτά όμως που ΔΕΝ έιδαμε είναι τα πλέον εντυπωσιακά. Είναι όλα εκείνα που συνιστούν πραγματικό εφιάλτη.
Μ αυτή τους την ενέργεια οι άνθρωποι αυτοί...
Επέλεξαν το ρίσκο...
Επέλεξαν το «ραντεβού» τους με το απρόοπτο...
Επέλεξαν να θέσουν σε βέβαιο κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή...
Ηταν περισσότερο σίγουρο ότι θα σκοτωθούν παρά ότι θα σκοτώσουν.
Κι αυτή η σιγουριά δεν εκπορεύεται μόνο ή κυρίως από την πιθανότητα μιας απρόβλεπτης αντίδρασης από τη μεριά των αστυνομικών.
Είναι βέβαιο πως άλλα περισσότερο θανατηφόρα όπλα σημάδευαν τους ίδιους τους εκτελεστές την ώρα που αυτοί πυροβολούσαν. Ηταν τα όπλα των εξ ίσου αδίστακτων συνεργατών τους.
Γιατί τίποτε δεν έπρεπε να πάει στραβά...
Γιατί κανείς από αυτούς δεν έπρεπε να συλληφθεί έστω και τραυματισμένος...
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μόνο δυο τρόποι υπήρχαν για να μην έχουν ταυτότητα.
Ή να πετύχουν και να φύγουν ζωντανοί...
Ή να μείνουν πίσω νεκροί αν αποτύγχαναν.
Θα τους εκτελούσαν οι ίδιοι οι συνεργάτες τους ή θα αυτοκτονούσαν.
Κι αυτή η πεποίθηση είναι που τους έκανε θρασύτατους...
Αυτή η βεβαιότητα του θανάτου είναι που τους έκανε ν αδειάσουν μια αποθήκη σφαίρες και όχι η δήθεν απειρία τους.
Επρεπε να πετύχουν να φύγουν ζωντανοί αλλίως θα έμεναν για πάντα εκεί.
Και θα έμεναν εκεί από τα πυρά «δικών τους» ανθρώπων αν αποτύγχαναν.
Το ήξεραν. Κι αυτό τους έκανε τόσο αδίστακτους και κυνικούς.
Για το καθήκον όμως του ρεαλισμού στην παρατήρηση, είναι απλώς το αποτέλεσμα ενός σχεδίου εγκληματικού, που οι συγκυρίες το καταδίκασαν να επιτύχει...
Το να συνεχίσουμε να παρατηρούμε και να σχολιάζουμε τα γεγονότα αυτά καθ εαυτά, είναι η μια πλευρά του νομίσματος.
Η εύκολη και η προσιτή...
Είναι η πλευρά την οποία θέλουν να μας αφήσουν να παρατηρούμε.
Όχι απλά και μόνο γιατί ως γεγονός εκ των πραγμάτων δε συσκοτίζεται, αλλά κυρίως γιατί παραμένοντας προσκολλημένοι στο ίδιο το γεγονός, εκείνο που συσκοτίζεται δραματικά είναι η ίδια η αλήθεια και κυρίως οι εφιαλτικές προεκτάσεις της.
Κι αυτή την αλήθεια για να την διακρίνουμε, θα πρέπει η σκέψη μας να σταματήσει να βαδίζει παράλληλα με τα γεγονότα, και να τολμήσουμε να «ακουμπήσουμε» το εναλλακτικό σενάριο, που σαφώς και είχαν πάρει υπ όψιν τους, τόσο οι εκτελεστές όσο και οι «αόρατοι» οργανωτές τους.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΠΡΩΤΗ:
Οι άνθρωποι αυτοί πήγαν να σκοτώσουν.
Και δεν πήγαν σε καρτέρι να περιμένουν το θύμα τους...
Δεν πήγαν σε κάποιο σκοτεινό και απόμακρο πεζοδρόμιο για να στήσουν ενέδρα...
Δεν επέλεξαν την ηρεμία της νύχτας σε κάποια απόμακρη έπαυλη...
Αλλά ούτε ένα πολυσύχναστο δρόμο γεμάτο αυτοκίνητα για να έχουν σύμμαχο το μποτιλιάρισμα και τη σύγχιση, και να εξαφανιστούς με επιδέξιες κινήσεις μηχανόβιων κρανοφόρων.
Δεν επέλεξαν να ξεμοναχιάσουν αστυνομικούς για να τους «φάνε» αθόρυβα, λίγο πριν φτάσει στο σπίτι το ο καθένας από αυτούς ξεχωριστά.
Επέλεξαν να πραγματοποιήσουν έφοδο σε αστυνομικό τμήμα...
Επέλεξαν μια επιχείρηση καταδρομικού τύπου και αιφνιδιασμού...
Επέλεξαν τη θρασύτατη πρόκληση και τον εντυπωσιασμό των πάντων...
Αλλά δεν επέλεξαν μόνο αυτά. Αυτά είναι που είδαμε. Που μας εντυπωσίασαν και που τα χρησιμοποιούν απερίσκεπτα για να μας παραμυθιάζουν.
Αυτά όμως που ΔΕΝ έιδαμε είναι τα πλέον εντυπωσιακά. Είναι όλα εκείνα που συνιστούν πραγματικό εφιάλτη.
Μ αυτή τους την ενέργεια οι άνθρωποι αυτοί...
Επέλεξαν το ρίσκο...
Επέλεξαν το «ραντεβού» τους με το απρόοπτο...
Επέλεξαν να θέσουν σε βέβαιο κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή...
Ηταν περισσότερο σίγουρο ότι θα σκοτωθούν παρά ότι θα σκοτώσουν.
Κι αυτή η σιγουριά δεν εκπορεύεται μόνο ή κυρίως από την πιθανότητα μιας απρόβλεπτης αντίδρασης από τη μεριά των αστυνομικών.
Είναι βέβαιο πως άλλα περισσότερο θανατηφόρα όπλα σημάδευαν τους ίδιους τους εκτελεστές την ώρα που αυτοί πυροβολούσαν. Ηταν τα όπλα των εξ ίσου αδίστακτων συνεργατών τους.
Γιατί τίποτε δεν έπρεπε να πάει στραβά...
Γιατί κανείς από αυτούς δεν έπρεπε να συλληφθεί έστω και τραυματισμένος...
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μόνο δυο τρόποι υπήρχαν για να μην έχουν ταυτότητα.
Ή να πετύχουν και να φύγουν ζωντανοί...
Ή να μείνουν πίσω νεκροί αν αποτύγχαναν.
Θα τους εκτελούσαν οι ίδιοι οι συνεργάτες τους ή θα αυτοκτονούσαν.
Κι αυτή η πεποίθηση είναι που τους έκανε θρασύτατους...
Αυτή η βεβαιότητα του θανάτου είναι που τους έκανε ν αδειάσουν μια αποθήκη σφαίρες και όχι η δήθεν απειρία τους.
Επρεπε να πετύχουν να φύγουν ζωντανοί αλλίως θα έμεναν για πάντα εκεί.
Και θα έμεναν εκεί από τα πυρά «δικών τους» ανθρώπων αν αποτύγχαναν.
Το ήξεραν. Κι αυτό τους έκανε τόσο αδίστακτους και κυνικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Μπορείτε να γράψετε και να σχολιάσετε τα πάντα, αλλά αν το κείμενο σας περιέχει υβριστικούς χαρακτηρισμούς σας ενημερώνουμε ότι δεν θα δημοσιεύεται. Σε περίπτωση καθυστέρησης δημοσίευσης των σχολίων ζητούμε συγγνώμη και παρακαλούμε να μην βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα. Με σεβασμό και εκτίμηση η διαχείριση του ιστολογίου