Την κατεύθυνση της πολιτικής νομιμότητας την προσδιορίζει το Σύνταγμα και όχι τα προσκηνυμένα τους κεφάλια!

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Αυτή τη φορά κανείς δεν πρέπει να εξαπατηθεί... Οι ανακοινώσεις της Γιούροστατ, δεν αποτελούν τη συνισταμένη της τεχνικ...

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτή τη φορά κανείς δεν πρέπει να εξαπατηθεί...

Οι ανακοινώσεις της Γιούροστατ, δεν αποτελούν τη συνισταμένη της τεχνικής παρατήρησης που αφορά στην πορεία των οικονομικών δεικτών στην Ελλάδα της εκχωρημένης εθνικής κυριαρχίας.

Αυτό που κυρίως επιχειρούν είναι να οριοθετήσουν την αντικειμενική βάση ή αν θέλετε το ευρηματικότερο πρόσχημα πάνω στο οποίο θα πατήσει ο δεύτερος γύρος μιας νέας ανελέητης επίθεσης με στόχο την απόλυτη εξαθλίωση της Ελληνικής κοινωνίας.

Τα δεδομένα είναι σαφή:

1. Η ουσία του ελλείμματος όπως και το δημόσιο χρέος καθώς και οι ανεξέλεγκτες διαστάσεις τους, δεν οφείλονται στη διαχείριση της καθημερινότητας από τον «προνομιούχο» και «καλοπερασάκια» λαό που απερίσκεπτα και προκλητικά επεχείρησαν να στοχοποιήσουν τα τσιράκια της εθελοδουλίας και του απροσχημάτιστου ραγιαδισμού.

Είναι στο σύνολό του απότοκος συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών μέσα από τις οποίες στηρίχτηκαν, τραπεζίτες, νταβατζήδες, μίζες, ρεμούλες και καθολικός ξεπεσμός, κι αυτή την αλήθεια η «τεχνική ανάλυση» του μηχανισμού της Γιούροστατ αρνείται επίμονα να την ομολογήσει.

2. Η αντιμετώπιση του ελλείμματος και του ανεξέλεγκτου δημόσιου χρέους, ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τις κυρίαρχες πολιτικές που εφαρμόστηκαν, αφού μέσω αυτών επιχειρήθηκε να οδηγηθεί η κοινωνία στην απόλυτη εξαθλίωση και να παραμείνουν στο απυρόβλητο τα προνόμια των ισχυρών και εκτός ημερήσιας διάταξης τα συμφέροντα των κάθε λογής πολιτικών και οικονομικών νταβαζήδων...

Πρόκειται για πολιτικές επιλογές που αντιστρατεύτηκαν την ανάπτυξη, που επέμειναν να ασελγούν πάνω στο κατακρεουργημένο κουφάρι της Ελληνικής κοινωνίας, που εξανέμισαν και την τελευταία της δυνατότητα και μαζί μ αυτήν και το τελευταίο ίχνος ελπίδας.

3. Το ίδιο το έλλειμμά και το δυσβάστακτο δημόσιο χρέος είναι επί της ουσίας παράνομο. Δεν αποτελεί προϊόν κοινωνικής οικειοποίησης, αλλά αποτέλεσμα ανομίας και εγκληματικής συνδιαλλαγής των πρωταγωνιστών του πολιτικού συστήματος με τους αδίστακτους πολιτικούς και οικονομικούς νταβατζήδες.

4. Ο ίδιος ο Ελληνικός λαός δεν οφείλει να υποβληθεί στην οποιαδήποτε θυσία για να διασφαλιστεί η «βιωσιμότητα» της διεθνούς τοκογλυφίας, αλλά να πάρει το νόμο στα χέρια του και μαζί μ αυτό να πάρει στα χέρια του και το μέλλον αυτού του τόπου.

5. Η βιωσιμότητα της πατρίδας μας θα καταστεί δυνατή μόνο στο βαθμό που θα καταστούν μη βιώσιμοι οι διεθνείς νταβατζήδες, τα ντόπια τσιράκια τους και το ίδιο το δημόσιο χρέος ως προϊόν εγκληματικής συνδιαλλαγής και των δυό.

Κανένα συμβιβασμό και κανένα βήμα πίσω σε κανέναν κερατά δεν οφείλει να κάνει αυτή η κοινωνία που καταδυναστεύεται, χωρίς ελπίδα, χωρίς όραμα και χωρίς καμία απολύτων προοπτική

Επομένως…

Δεν αρκεί απλά να μιλήσουμε για αδιέξοδη πολιτική που απλά επιβεβαιώθηκε ο αδιέξοδος χαρακτήρας της, με την αποτύπωσή της στους δείκτες του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους.

Εκείνο που χρειάζεται είναι να καταγγείλουμε το θίασο των πολιτικών απατεώνων που δε δίστασε να περάσει από το «λεφτά υπάρχουν» στο «παροχές υπάρχουν», και ψευδολογώντας ασύστολα με παραπομπές σε ανύπαρκτες ελπίδες, ξεζούμισε τον φορολογούμενο πολίτη (με περαιώσεις, με έξτρα εισφορές και φουλ έξτρα ληστρικά νταβατζηλίκια), και αφαίρεσε και τον τελευταίο κοινωνικό φερετζέ που διέθετε αυτό το κράτος – δυνάστης, στο όνομα μιας ελπίδας που δεν ήρθε ποτέ.

Έστυψε αυτόν το λαό οδηγώντας τον στη γενικευμένη χρεοκοπία, για να του πει σήμερα δια χειλέων Γιούροστατ το …«δυστυχώς αποτύχαμε», προϊδεάζοντας τον για τα περαιτέρω δεινά που πρόκειται ν ακολουθήσουν.

Συμπερασματικά…

1. Η πολιτική εξουσία του τόπου έχει παραδοθεί σε έναν θίασο αδίστακτων και απόλυτα χειραγωγούμενων ανδρεικέλων από τους κάθε λογής νταβατζήδες, που δε δίστασαν να καταλύσουν το Σύνταγμα, να εκχωρήσουν την εθνική κυριαρχία και να παίξουν το πιο επικίνδυνο παιχνίδι με την ελπίδα αυτού του λαού.

2. Κάθε ανοχή σ αυτόν τον επικίνδυνο θίασο, δε μετουσιώνεται σε ελπίδα και προσδοκία, αλλά στην επιβολή μιας ντε-φάκτο κατάστασης που αλυσοδένει την χώρα και οδηγεί την κοινωνία σε γενικευμένη παράλυση.

Ας είναι λοιπόν σε όλους σαφές ότι οι μέρες που έρχονται θα είναι μέρες δυστυχίας και απόλυτης εξαθλίωσης.

Το έλλειμμα ελπίδας και προοπτικής δεν ανέκοψε το τέρας του δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά τροφοδότησε με τρόπο απειλητικό τα μεγέθη του που πλέον απειλούν με τρόπο αδίστακτο να καταπνίξουν την ίδια τη χώρα.

Το έλλειμμα αποφασιστικότητας που θα μπορούσε να εμπνεύσει τον ξεσηκωμό αυτού του λαού με στόχο την ανατροπή της πιο λαομίσητης κυβέρνησης που πέρασε ποτέ από τον τόπο, και την άμεση ακύρωση του συνόλου των ντροπιαστικών συμφωνιών, όχι μόνο δεν τροφοδότησε την ελπίδα και την προσδοκία για την ανακοπή αυτής της κατάστασης, αλλά συνέτεινε στην περαιτέρω αποθράσυνση των εμπνευστών του κοινωνικού Αρμαγεδώνα που καταστρέφει τον τόπο.

Καλό θα είναι λοιπόν, οι πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις να αποτελέσουν ορόσημο δραστικής τροποποίησης τόσο της πολιτικής σκέψης όσο κυρίως της πολιτικής πρακτικής.

Ήρθε η ώρα να περάσουμε από τις ανώδυνες παρελάσεις στην αποφασιστική αντίσταση με στόχο την ανατροπή του εθνικού, πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού δοσιλογισμού, πριν καταστεί η κατάσταση μη αναστρέψιμη.

Απέναντι σε μια κυβέρνηση παραδομένων ανδρεικέλων που κατέλυσε το Σύνταγμα για να παραδώσει τη χώρα στην ξένη κατοχή και να επιβάλει το γενικευμένο κοινωνικό Μεσαίωνα, η Ελληνική κοινωνία οφείλει να πάρει τον νόμο στα χέρια της, να ανατρέψει και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους δυνάστες, και να καταργήσει εν μια νυκτί το σύνολο των προδοτικών συμφωνιών που υποθηκεύουν το μέλλον του τόπου μας. Και αυτό δεν αποτελεί απλά προτροπή.

Συνιστά την πεμπτουσία της αυτονόητης Συνταγματικής μας υποχρέωσης με βάση το ακροτελεύτιο άρθρο του Ελληνικού Συντάγματος που αναθέτει την τήρησή του στον πατριωτισμό αυτού του λαού, και του θυμίζει πως οφείλει να τιμωρήσει παραδειγματικά όλους εκείνους που τόλμησαν να το καταλύσουν.

Και ας αφήσουν κατά μέρος τη φιλολογία περί «νομιμότητας» τα φερέφωνα του πολιτικού συμβιβασμού.

Την κατεύθυνση της πολιτικής νομιμότητας την προσδιορίζει με σαφήνεια ο Συνταγματικός νομοθέτης, και όχι ο ανεπίτρεπτος συμβιβασμός που πλημμυρίζει τα προσκυνημένα τους κεφάλια .

Πηγή