Τέλος εποχής για τα Κόμματα και τους «Αρχηγούς» τους που κατέστρεψαν την Ελλάδα!

Γράφει ο Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος Η «Μεταπολίτευσις» έπραξε ό,τι είναι δυνατόν για να μας βουλιάξει...! Ενας από τους σοβαρότερους λόγους που...

Γράφει ο Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος

Η «Μεταπολίτευσις» έπραξε ό,τι είναι δυνατόν για να μας βουλιάξει...!

Ενας από τους σοβαρότερους λόγους που, σήμερα, η Ελλάς και οι Ελληνες έχουν φορτωθεί τα τεράστια βάρη που όλοι γνωρίζουμε είναι αφ’ ενός η ασυνειδησία και αφ’ ετέρου η ανικανότης των πολιτικών αρχόντων «μας». Και δεν εννοώ μόνον τους «αρχηγούς» των κομμάτων, αλλά συλλήβδην την ονομαζομένη «Εθνική αντιπροσωπεία»!.. Η οποία «κατόρθωσε» μέσα στα τελευταία 36 έτη να διαλύση το σύμπαν στην χώρα. Και οικονομικώς και κοινωνικώς.

Ετσι, όσο ποτέ άλλοτε, καθίσταται επιτακτικό να διεισδύσουμε στην «φιλοσοφία» των ονομαζομένων «κομμάτων» αφού αυτά κατηύθυναν τις τύχες μας από πολλού και μας κατήντησαν έτσι. Και με εξαίρεσι την περίοδο 1967 – 74 όχι μόνον διέπουν (τα κόμματα) και καθορίζουν την πορεία μας πολιτικώς αλλά και την ίδια την ζωή μας. Ας δούμε, λοιπόν, τι είναι τα «κόμματα», περί τίνος πρόκειται ..ουσιαστικώς.

Κατ’ αρχήν: Αυτό που καθορίζει το φέρεσθαι ενός κόμματος είναι η αντίθεσις προς το συμφέρον του «άλλου» κόμματος. Αφού, βεβαίως, η γενική επιθυμία, η βούλησις του Λαού εν τω συνόλω του τεθεί σε… παρένθεσι! Τούτο ομολογείται από τους πολιτικούς «μας» οι οποίοι, χωρίς αιδώ, επιδεικνύουν την πιστή τους προσήλωσι σε αυτό που αποκαλούν «πολιτικό κόστος».

Κάθε πράξις των κομμάτων εστιάζεται στην, με κάθε τρόπο, πρόκλησι βλάβης στο αντίπαλο στρατόπεδο. Τούτο γίνεται ιδιαιτέρως αισθητό όταν το άλφα μεγάλο κόμμα βρίσκεται στην Αντιπολίτευσι. Αποκλειστικός του σκοπός είναι να εκδιώξει τον αντίπαλο από την εξουσία!…

Για να την καταλάβει βεβαίως αυτό. Ο,τιδήποτε πράττει το «άλλο» κόμμα (αυτό, δηλαδή, που βρίσκεται στην εξουσία) πρέπει να προβάλλεται στον Λαό, με κάθε μέσον, ως «λάθος». Και τούτο συμβαίνει με πλήρη αδιαφορία ως προς την άποψι του συνόλου των κατοίκων αυτής της χώρας και – βεβαίως – των συνεπειών που μπορεί να έχει για το συμφέρον του Εθνους.

Αντιστοίχως, το κόμμα που κατέχει την εξουσία, έχοντας συνείδησι αυτής της, κατά κανόνα, συμπεριφοράς του αντιπάλου, αναγκάζεται να αντιπαρέρχεται το γενικό καλό εντοπίζοντας την προσοχή του στο «πολιτικό κόστος» κατά τις επιταγές του Φυσικού νόμου της Αυτοσυντηρήσεως. Κοινό σημείο, μόνον, των δύο πλευρών είναι η προπαγάνδα. Του μεν για να πέσει η Κυβέρνησις, του δε για να διατηρήσει την Εξουσία!…

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν πρέπει να απορρίπτεται συλλήβδην για τις χώρες όπου εφαρμόζεται (π.χ. στην Βρετανία λειτουργεί κατά αρκετά καλό τρόπο αφού η συμπεριφορά των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών δεν έχει ξεπεράσει τα όρια ανοχής) επισημαίνω ότι στις Μεσογειακές Χώρες εμφανίζει πλείστες όσες φρικτές παραμορφώσεις.

Ειδικά στην δική μας, μάλιστα, ανθεί τόσο πολύ το μίσος και η διχόνοια μεταξύ των αντιπάλων πολιτικών παρατάξεων, ώστε να εγγίζει τα όρια ακόμη και της αυτοκαταστροφής. Από το 1821 και εντεύθεν (για να μην μιλήσουμε για την αρχαιότητα ή τους βυζαντινούς χρόνους) το φαινόμενο αποδεικνύεται με εκπληκτική συχνότητα και επιμονή, καθώς πολλές φορές το ένα κόμμα – συνήθως αυτό που βρίσκεται στην εξουσία – προσπαθεί να εξολοθρεύσει το άλλο δια παντός μέσου.

Ένα καλό, εν προκειμένω, παράδειγμα συνιστά η περίπτωσις του ΠΑΣΟΚ που κυβερνά σήμερα, με επί κεφαλής τον Γιώργο Π. (πρωθυπουργό, ατυχώς, της χώρας εδώ και ενάμιση έτος) καθώς προσπαθεί να φορτώσει όλα τα δεινά μας στην πλάτη της Νέας Δημοκρατίας που κυβέρνησε επί πέντε έτη. Λες και προηγουμένως, όταν κυβερνούσε την Χώρα ο Ανδρέας Παπανδρέου και μετέπειτα ο Κώστας Σημίτης δεν υπήρξαν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ, κυριολεκτικώς, είτε στην Οικονομία, είτε στις Εθνικές Υποθέσεις.

Μια βασική, ακόμη, παρατήρησις: Κάθε βουλευτής κάθε κόμματος στην χώρα μας είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι διαθέτει ή καλύτερα ας λέμε έχει το δικαίωμα να διαθέτει «αυτόνομη πολιτική βούλησι». Αντ’ αυτής έχει μόνον το «δικαίωμα» να εκφράζεται κομματικά τουτέστιν μεθερμηνευόμενον να λέγει αποκλειστικά αυτό που έχει αποφασίσει ο Αρχηγός. Αγνωστο, εν τοιαύτη περιπτώσει, παραμένει το ερώτημα γιατί ο φορολογούμενος λαός ψηφίζει και πληρώνει 300 άβουλους βουλευτές όταν ένας, δύο το πολύ πέντε θα ήσαν αρκετοί να εκπροσωπήσουν την βούλησι του κόμματός τους, ως πειθήνια φερέφωνα του «Αρχηγού». Κι αν κάποιος βουλευτής τολμήσει να διαφωνήσει με την γνώμη του «Αρχηγού» αυτομάτως τίθεται εκτός κόμματος, διαγράφεται. Το είδαμε και προσφάτως αυτό στην Βουλή.

Ο δε «Αρχηγός» που σε κάποιες Ινδικές επαρχίες περιβάλλεται από τους ονομαζομένους διαλαλητές και χειροκροτητές (σ.σ. οι διαλαλητές βγαίνουν στους δρόμους όταν πρόκειται να μιλήσει ο «Αρχηγός» και διατυμπανίζουν το γεγονός, ενώ οι χειροκροτητές είναι αυτοί που χοροπηδούν και χειροκροτούν όταν αυτός εμφανιστεί) εδώ διαφημίζεται δεόντως από τον φιλικό του ηλεκτρονικό και γραπτό Τύπο. Ακόμη κι αν πρόκειται να αναγγείλει το μεγαλύτερο κακό, επιβάλλοντας στους ψηφοφόρους του την επίφαση των πράξεών του.

Εν ουδεμιά περιπτώσει πρέπει να παραλείψουμε και το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο κάθε «Αρχηγός» γνωρίζει πολύ καλά (και με κάθε τρόπο συμβάλλει επ’ αυτού) πως απευθύνεται σε έναν τραγικά απληροφόρητο και παραπλανημένο, απαίδευτο λαό. Συγγνώμη αλλά περί αυτού ΔΥΣΤΥΧΩΣ πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό του Λαού μας.

Σε τούτο συμβάλλει αφαντάστως η φοβερή και τρομερή Τηλεόρασις δια της οποίας οι περισσότεροι πολίτες ΑΠΟΒΛΑΚΩΝΟΝΤΑΙ επί πολλές ώρες καθημερινώς παρακολουθώντας τις ακατανόμαστες εκπομπές «πρωϊνάδικα», «μεσημερινάδικα» συν τους πολλούς και ποικίλους «αστρολόγους» - Θέε και Κύριε ποιος επί τέλους θα μας απαλλάξει από αυτή την μάστιγα – και το βράδυ ταινίες, εκ των οποίων οι πολύ περισσότερες προάγουν το έγκλημα, τα ναρκωτικά, τους βιασμούς και τις ληστείες. Ετσι ο πολίτης «επιμορφώνεται» δεόντως και αρκούντως, ώστε αποβλακωμένος εντελώς να μην μπορεί να κρίνει ούτε καν τα του οίκου του. Πολλώ μάλλον τα της Πολιτείας.

Θα κλείσω τις περί κομμάτων, εθνικής αντιπροσωπείας, Αρχηγών και Λαού αυτές σημειώσεις μου με μια αναδρομή στο 1986. Σε μια ομιλία του Κώστα Σημίτη στην Βουλή στις 6 Φεβρουαρίου του συγκεκριμένου έτους (τότε ο κ. Σημίτης ήταν Υπουργός) όπου μεταξύ άλλων είπε το εξής: «…η Κυβέρνησις και ο Ελληνικός Λαός κρίνει τι είναι ωφέλιμο για τον τόπο και αυτό το ωφέλιμο το επιβάλλουμε». Οσο και να απορεί κανείς για τον τρόπο σκέπτεσθαι και την πνευματική υπόστασι του ανδρός, αναγκάζεται να ερωτήσει: Ποιος είναι, επί τέλους, αυτός ο «Λαός» ως συγκεκριμένη εμπειρική έννοια, ο οποίος «κρίνει» και «επιβάλλει» το ωφέλιμο; Για ποιο πράγμα ομιλούσε ο κ. Σημίτης; Ρωτήστε τον!..

Δεν νομίζετε, εν τέλει, αγαπητοί μου Φίλοι ότι είναι καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τις έννοιες; Αν και τούτο είναι ένα άκρως επικίνδυνο εγχείρημα. Ας μην λησμονούμε ότι γι’ αυτό ακριβώς ο Σωκράτης έχασε την ζωή του!… Διότι, βεβαίως, στον Σωκράτη το Κώνειο δεν το έδωσε κάποιος δικτάτωρ ή τύραννος. Στον Σωκράτη το κώνειο το έδωσε η Δημοκρατία. Αυτή η Δημοκρατία που έχει γίνει μόδα να θαυμάζουμε, δηλαδή η Δημοκρατία των Αθηνών. Και τούτο διότι ο Σωκράτης ήταν κηρυγμένος εναντίον της Δημοκρατίας αυτής.

Και πρέπει να το πούμε μαζύ του: Ηταν εναντίον της διότι ήτο η χειρότερη μορφή δημοκρατίας που εγνώρισε ποτέ ο κόσμος. Κάτι ήξερε ο Πλάτων που την είχε ζήσει για να την αποκαλέσει «πόλεως νόσημα». Και επ’ αυτού έχω γράψει επανειλημμένως. Αυτή ήταν η δημοκρατία των «πολλών» οι οποίοι για να εισπράξουν το «τριώβολον» (και επ’ αυτού έχω γράψει επανειλημμένως) εστήνοντο καθημερινώς από το πρωί μέχρι το βράδυ στην Πνύκα για να «κρίνουν» κατά ποίον τρόπον θα κυβερνηθεί η Πόλις!..

Αυτού του είδους την δημοκρατία είχαν ως… πρότυπο και οι σημερινοί πολιτικοί «μας» άρχοντες. Και γι’ αυτό ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΣΕ ΟΛΑ.

Από "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ"