ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ. Επίκαιρο όσο ποτέ...!

Ο Κοινοβουλευτισμός είναι η χειρότερη και η πιο απατηλή μορφή της θεωρίας της «Δημοκρατίας»...! Δίνει το προβάδισμα σε ανθρώπους που ξέρουν ...

Ο Κοινοβουλευτισμός είναι η χειρότερη και η πιο απατηλή μορφή της θεωρίας της «Δημοκρατίας»...!

Δίνει το προβάδισμα σε ανθρώπους που ξέρουν να μιλούν, αντί εκείνων που ξέρουν να δρουν. Διακηρύσσει την αφύσικη αρχή εκλογής ικανών από ανικάνους… Φέρνει στην εξουσία ψευδοεκλεκτούς της δημαγωγίας και όχι οδηγούς λαών. Είναι συνώνυμος και αρρήκτως δεμένος με τη συναλλαγή, τη διαφθορά και την πλουτοκρατία...

Σε μια δημοκρατία κοινοβουλευτική, όπου όλοι κυβερνούν και κανένας δεν ευθύνεται, όπου όλες οι υπηρεσίες εργάζονται αν θέλουν, όποτε θέλουν, όπως θέλουν, όπου η αναρχία βασιλεύει στους δρόμους, όπου οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι συνελεύσεις, οι συγκρούσεις, είναι μόνιμα φαινόμενα, όπου η διάλυση – που ξεκινάει όπως η βρώμα στο ψάρι, από το κεφάλι- διαχέεται παντού, σε μια τέτοια δημοκρατία, σύμφωνα με τη θεωρία, οι κάτοικοι θα έπρεπε να είναι πανευτυχείς.

Το Σύστημα προχώρησε, μοιραία, στην εξαφάνιση της πνευματικής ενότητας των λαών. Εφ’ όσον λειτουργεί με τον αριθμό και την πλειοψηφία, πρέπει να την αποκτήσει με τον οποιοδήποτε τρόπο ο οιοσδήποτε κάποιος, έστω και με την συκοφαντία, την δημαγωγία, την κολακεία, την διαστροφή των εννοιών, την διαστρέβλωση της αλήθειας, τη δημιουργία πάθους και μίσους κατά των άλλων, αδερφών του αίματος και της φυλής έστω τα κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται να δικαιολογούνται συνεχώς στα οργανωμένα συμφέροντα μέσω των ΜΜΕ… μεταβάλλουν τη δημαγωγία σε αναγκαίο τρόπο διακυβερνήσεως…

Να αρέσουν πάσει θυσία. Και σε όλους. Αυτό έγινε «Αρχή». Αυτό θα γίνει και «τέλος».

Οποιαδήποτε απόφαση πρέπει να ληφθεί, πρέπει και ν’ αρέσει. Κι επειδή δεν αρέσει, δεν μπορεί ν’ αρέσει σε όλους, ή σε πολλούς, δεν παίρνεται. Και αν πρόκειται για αναγκαιότητα επιβιώσεως ακόμα, θα αντιμετωπιστεί κατόπιν εορτής, όταν πλέον θα είναι αργά…

Μια κοινωνία, για να είναι υγιής, δυνατή κι ευημερούσα πρέπει να είναι ενωμένη. Όπως στην οικογένεια, στην επιχείρηση, έτσι και στην κοινωνία, η ομόνοια και η ενότης, είναι αυστηρές προϋποθέσεις, όχι μόνο ακμής, αλλά και απλής επιβιώσεως.

Αντίθετα με τη βασική αυτή αρχή της φύσεως, τα πολιτικά κόμματα, με τα παρεπόμενά τους, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα διαρκούς ανησυχίας, διχασμού, εχθρότητας, πάθους, μίσους σε όλη την κοινωνική πυραμίδα και σε όλους τους τομείς της.

…η πείρα των επιδόσεων του Κοινοβουλευτισμού απέδειξε, ότι όποτε το εθνικό συμφέρον ήλθε σε αντίθεση με το κομματικό, το κομματικό υπερίσχυσε. Γιατί το κομματικό, συνταυτίζεται με το γενικότερο συμφέρον της αρχής της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας», βάσεως και λόγου υπάρξεώς τους. Τα κόμματα υπάρχουν χάρις και λόγω αυτής. Όχι χάρις και λόγω του έθνους.

Η «εκλογική πελατεία» με τα παρεπόμενά της, ιδιαίτερους, παραϊδιαίτερους, τοπάρχες, κομματάρχες και άλλους τοπικούς εξουσιάζοντες, είναι η αφρόκρεμα του πολιτικού παρασιτισμού.

Ανδρέας Δενδρινός ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ

Ο Κοινοβουλευτισμός είναι η χειρότερη και η πιο απατηλή μορφή της θεωρίας της «Δημοκρατίας»… Δίνει το προβάδισμα σε ανθρώπους που ξέρουν να μιλούν, αντί εκείνων που ξέρουν να δρουν. Διακηρύσσει την αφύσικη αρχή εκλογής ικανών από ανικάνους… Φέρνει στην εξουσία ψευδοεκλεκτούς της δημαγωγίας και όχι οδηγούς λαών. Είναι συνώνυμος και αρρήκτως δεμένος με τη συναλλαγή, τη διαφθορά και την πλουτοκρατία…

Σε μια δημοκρατία κοινοβουλευτική, όπου όλοι κυβερνούν και κανένας δεν ευθύνεται, όπου όλες οι υπηρεσίες εργάζονται αν θέλουν, όποτε θέλουν, όπως θέλουν, όπου η αναρχία βασιλεύει στους δρόμους, όπου οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι συνελεύσεις, οι συγκρούσεις, είναι μόνιμα φαινόμενα, όπου η διάλυση – που ξεκινάει όπως η βρώμα στο ψάρι, από το κεφάλι- διαχέεται παντού, σε μια τέτοια δημοκρατία, σύμφωνα με τη θεωρία, οι κάτοικοι θα έπρεπε να είναι πανευτυχείς.

Ανδρέας Δενδρινός ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ

Εις την Δημοκρατία εκείνοι οι οποίοι επιτυγχάνουν δεν είναι οι ικανοί, οι άξιοι αλλά οι ρήτορες, οι λαοκόλακες, οι δημαγωγοί. Ο λαός δεν κερδίζεται με την διαλεκτικήν και τον ορθολογισμόν, αλλά με τα ρητορικά σχήματα και τον συναισθηματικόν εντυπωσιασμόν. Αυτή η λαοκολακία, την οποία οι πολιτικοί άνδρες της Δημοκρατίας αναγκάζονται να μετέρχονται , συνεπάγεται και την προοδευτική σήψιν των δημοκρατικών καθεστώτων.

Το πνεύμα του υλισμού, της συναλλαγής και της διαφθοράς, εκ του οποίου εμφορούνται οι άρχοντες του Κοινοβουλευτισμού, διαδίδεται ως μολυσματική νόσος και προς ολόκληρον τον λαόν.

Δημήτριος Δημόπουλος Η ΝΕΑ ΤΑΞΙΣ

Είναι οι καλοί μας δημοκρατικοί δάσκαλοι αυτοί που δολοφόνησαν τις εθνικές πολιτιστικές καλλιέργειες και τις ιδιωματικές γλώσσες των περιφερειών της Ευρώπης.

Μακριά από του να είναι φράγμα κατά του ολοκληρωτισμού, οι φιλελεύθερες δημοκρατίες περιέχουν μέσα τους την αρχή της ανόδου του.

Πέρα από τον Ατλαντικό, η δημοκρατία είναι μια νομοκρατία, δηλαδή μια τυραννία του νόμου, υλοποιημένη από την εξουσία των δικαστών και εξυπηρετούμενη από την εξουσία των μέσων ενημερώσεως.

Alain de Benoist ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΑ

Πράγματι, εδώ και πολύ καιρό έχουν εγκαταλείψει οι φιλελεύθερες δημοκρατίες την «συμμετοχική» ρητορική που είχαν υιοθετήσει στην αρχή. Αρκετοί μάλιστα θεωρητικοί προώθησαν την ιδέα κατά την οποία μια κοινωνία μπορεί πλέον να κυβερνάται σήμερα κατά τρόπο ικανοποιητικό μόνο εφόσον αποκινητοποιηθεί προοδευτικώς η πλειοψηφία των πολιτών. Ο αμερικάνος πολιτειολόγος Samuel Huntington διαβεβαίωσρ ότι «η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί, εν γένει, μια ικανή δόση απάθειας και αποστρατεύσεως εκ μέρους ορισμένων ατόμων και ορισμένων ομάδων.»

Marco Tarchi Η ΔΥΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

…Τα καθεστώτα που αποκαλούμε δημοκρατικά, αποτελούν μια κωμωδία όμοια μ’ εκείνη των λαϊκών δημοκρατιών. Σε όλες τις δημοκρατίες, η εθνική θέληση αφαιρείται κρυφά. Μια κάστα προνομιούχων ιδιοποιήθηκε τα έθνη. Η εξουσία της έχει ως αρχή την ελεύθερη διείσδυση από το εξωτερικό, που αποβλέπει την πολιτική μας διαίρεση, την αποδυνάμωση και την ποδηγέτησή μας. Τελικά, υπό το πρόσχημα της δημοκρατίας, δεν είμαστε πια κύριοι ούτε του τόπου μας, ούτε των οικονομιών μας, ούτε των εδαφών μας, ούτε του πεπρωμένου μας. Δεν είμαστε πια τίποτα μεσα στα έθνη μας…

…Η καθολική ψηφοφορία, που έπρεπε να εγκαθιδρύει μια δημοκρατία, δηλαδή μια εξουσία του λαού, εγκαθιδρύει στην πραγματικότητα μια ολιγαρχία, δηλαδή την εξουσία μιας κάστας, που ο λαός νομίζει ότι υπέδειξε…

…Ζούμε στην εποχή των πλύσεων εγκεφάλων. Πρώτ’ απ’ όλα δεν πρέπει να είμαστε αυτοί που είμαστε. Δεν ξέρουν τι μπορεί να κρύβεται μέσα μας. Ίσως το αίσθημα της τιμής, η υπερηφάνεια, ο σεβασμός του αίματός μας, ένα είδος επιδιώξεως καθαρότητος και μεγαλείου, ποιος ξέρει; Κάθε είδους ελαττώματα που δεν ευνοούν τον «καλόν αγοραστή» των μαζικών, φθηνών εμπορευμάτων. Άρα μας ξεπλένουν, όπως το κάρβουνο που βγαίνει από το ορυχείο. Κι απ’ αυτό το αρχικό πλύσιμο, που επαναλαμβάνεται συνεχώς και με επιμονή, εξαρτάται ο βαθμός της ευπειθίας μας. Αυτό είναι το βασικό μέλημα του Τύπου…

…η δημοκρατία, όπως λειτουργεί σήμερα, είναι ανίκανη να ικανοποιήσει πραγματικά τον λαό, η συνέπεια αυτού του συστήματος είναι ότι με το πρόσχημα ότι υπερασπίζεται την ελεύθερη υπεροχή του λαού, τον εμποδίζει στην παγματικότητα να εκασκήσει αυτή την ελεύθερη επιλογή. Με κανέναν τρόπο δεν μπορεί πια να βγει από μια ορισμένη μορφή «δημοκρατίας» που δεν του αποφέρει τίποτα. Η δημοκρατία, υπ’ αυτήν την έννοια, στρέφεται εναντίον του λαού. Του εξασφαλίζει μια ελευθερία κενή από περιεχόμενο, του δίνει ένα ψηφοδέλτιο χωρίς αξία…

Όταν μια δημοκρατία αρνείται να τεθεί υπό συζήτηση η μέθοδος δια της οποίας εκφράζεται η θέληση του λαού, παύει να είναι δημοκρατία…

…η διαφθορά, είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της συνενοχής που εγκαθιδρύεται αναγκαστικά, εξ ορισμού, μεταξύ των «βαρώνων» της πολιτικής κι εκείνων της οικονομίας. Όλα τα κόμματα, όποια κι αν είναι, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο: έχουν τα έξοδα «διαφημίσεων και διαχειρίσεως» μιας μεγάλης επιχειρήσεως, αλλά δεν έχουν τίποτα να πουλήσουν, παρά μόνο την επιρροή τους, δηλ. την διαχείριση του Κράτους…

…Είμαστε όλοι μισθοφόροι. Δεν είμαστε πλέον παρά λαοί μισθοφόρων. Οι σύγχρονες δημοκρατίες είναι η νέα μορφή κατακτήσεως. Δεν βλέπουμε μπότες κι είμαστε ήσυχοι. Οι αφέντες μας είναι αόρατοι, άγνωστοι. Χειρίζονται σιωπηλά τους μοχλούς που ορίζουν τη ζωή μας. Δεν τουφεκίζουν, κυβερνούν. Δεν ανήκουν σ’ αυτούς τους απλοϊκούς που διερωτώνται αν θα βάλουν την υπογραφή τους στο χαρτί μιας αποφάσεως για εκτέλεση. Βλέπουν απλώς τα πράγματα σε μεγάλη κλίμακα και δημιουργούν ξαφνικά εκατομμύρια νεκρούς, κυκλώνες οδύνης και ωκεανούς καταστροφής, χωρίς κανείς μας να το καταλαβαίνει…

…η αλλοτρίωση των ψυχών είναι ο τελικός στόχος, όχι τον πολιτικών μας, οι οποίοι είναι ύπουλοι μύωπες, που δεν βλέπουν πέρα από την μηχανή τους, αλλά των «Σοφών» που ασχολούνται, «προς το συμφέρον μας» δήθεν, με το πεπρωμένο του κόσμου. Οι ψυχές μας, το αίμα μας, η προσκόλλησή μας στη γη μας και στα έθνη μας, είναι ακριβώς αυτό που δεν τους αρέσει σ’ εμάς, είναι αυτό που δε μας έχει κάνει ακόμη μια πειθήνια κι εύπλαστη μάζα στα χέρια τους…

…Δεν είμαστε πλέον οι πολίτες και οι υπηρέτες των πατρίδων μας. Είμαστε οι υπηρέτες της «Δημοκρατίας»! Έχει γραφεί στους νόμους μας ότι, αν μας επιστρατεύσει η δημοκρατία, οφείλουμε να ανταποκριθούμε στο προσκλητήριό της και να σηκώσουμε τα όπλα εναντίον των ίδιων των πατρίδων μας! Λέμε ότι οι κομουνιστές είναι οι προδότες της πατρίδας. Αλλά δεν έχει ειπωθεί καλά. Τα ίδια τα καθεστώτα μας είναι καθεστώτα προδοσίας. Από το 1945, οι πατρίδες είναι μια κενή λέξη…

…Η αυτοκρατορία του χρήματος είναι μια αυτοκρατορία χωρίς ηθικούς νόμους. Ο μοναδικός νόμος είναι το κέρδος. Οι άνθρωποι του χρήματος δεν έχουν συμφέρον στην ισχύ των πατρίδων μας. Έχουν συμφέρον να συναλλάσσονται με μια αδύναμη εξουσία κι αν είναι δυνατόν μίσθαρνη. Γι’ αυτό η δημοκρατία είναι το όργανό τους. Κάθε ισχυρή εξουσία τούς απειλεί, διότι μπορεί να τους επιβάλλει τους νόμους της. Κάθε πραγματική εξουσία του λαού τους ανησυχεί, διότι μπορεί να απαιτήσει δικαιοσύνη. Κάθε πραγματικός ηγέτης τούς δυσαρεστεί, διότι τους είναι απρόσιτος. Θέλουν να διαιρούν και να βασιλεύουν. Το καθεστώς των κομμάτων τούς προσφέρει αυτή τη δυνατότητα. Επιθυμούν μια εξουσία συνεχώς υπό αμφισβήτηση, ανθρώπους που τους έχουν ανάγκη για να σταδιοδρομήσουν. Τίποτε δεν τους ταιριάζει καλύτερα απ’ αυτό που υπάρχει σήμερα και γι αυτό θέλουν να το διατηρήσουν…

…Ζούμε με ψευδαισθήσεις. Επειδή έχουμε το δικαίωμα να γράφουμε και να εκδηλώνουμε την δυσαρέσκειά μας, νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι… Επειδή έχουμε, περιοδικά, το δικαίωμα να βάζουμε ονόματα μέσα σ’ ένα κουτί, νομίζουμε ότι είμαστε κυρίαρχοι… Επειδή διαβάζουμε εφημερίδες, νομίζουμε ότι έχουμε γνώμη… Επειδή δεν βλέπουμε ότι μας βάζουν σε σειρά, νομίζουμε ότι περπατάμε μόνοι μας… Τα πιστεύουμε πραγματικά όλα αυτά και τα γεγονότα μάς διαψεύδουν συνεχώς…

MAURICE BARDECHE - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ - Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις
Πηγή