Τουρκικές εκλογές: Η τράπουλα είναι σημαδεμένη

Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες πως στην Τουρκία, στις 24 Ιουνίου 2018, πρόκειται να διενεργηθεί μια δυτικού τύπου εκλογική διαδικασία...

Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες πως στην Τουρκία, στις 24 Ιουνίου 2018, πρόκειται να διενεργηθεί μια δυτικού τύπου εκλογική διαδικασία με αποτέλεσμα το οποίο θα εκφράζει πραγματικά την βούληση του Τουρκικού λαού.

Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης*

Οι Τουρκικές «εκλογές» θα είναι μια θεατρική υπερπαραγωγή με όλο τον θίασο του καθεστώτος επί σκηνής: Τον Γκαιμπελίσκο, σύσσωμη την «Φαμίλια» Ερντογάν που έχει διευρυνθεί με την προσθήκη ενός χαρακτηριστικού εκφραστή του Τουρκικού πολιτικού υπόκοσμου - του Ντεβλέτ Μπαχτσελή. Θέμα της, μπόλικη δόση Τουρκικής υστερίας και ένας ποταμός υποσχέσεων για «νέες κατακτήσεις», απλόχερες οικονομικές «παροχές» και οθωμανικά μεγαλεία που μαγεύουν τους αμόρφωτους πληθυσμούς της ανατολής.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 24ης Ιουνίου 2018 στην Τουρκία είναι προκαθορισμένο. Η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Ο ψευτο-σουλτάνος θα σφραγίσει τυπικά την κυριαρχία του για άλλα πέντε χρόνια και βλέπουμε. Αν δεν το καταφέρει από τον πρώτο γύρο (πρέπει να συγκεντρώσει ποσοστό 50,01%), θα το κάνει στον δεύτερο. Δεν θέλει ποσοστά 90% ή 98% όπως ο Κιμ Γιογκ Ούν στην Βόρεια Κορέα γιατί απλά θα προκαλέσει «πρακτικές» αντιδράσεις που δεν θα είναι δυνατόν να ελεγχθούν. Ένα ελάχιστο 50,01% είναι αρκετό και έχει λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για να το πετύχει:

Η Τουρκία από τον Ιούνιο του 2016 βρίσκεται σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης». Αυτό σημαίνει πως η χώρα διοικείται με προεδρικά διατάγματατου ψευτο – σουλτάνου της Άγκυρας ο οποίος μπορεί να κάνει ότι επιθυμεί– π.χ. να απαγορεύσει την κυκλοφορία στους δρόμους, την συγκέντρωση πλήθους, την εκτύπωση και διανομή εφημερίδων ακόμα και την προβολή «ενοχλητικών» κινηματογραφικών ταινιών! «Εκλογές», βουλευτικές και προεδρικές, κάτω από κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» αποτελεί κακόγουστο αστείο ακόμα και με τα πλέον στοιχειώδη πρότυπα δημοκρατίας.

Η Τουρκία την τελευταία διετία, σύμφωνα με την έκθεση της αμερικανικής CPJ (πρόκειται για την μη κυβερνητική οργάνωση «Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων») βρίσκεται στην κορυφή των χωρών με τον μεγαλύτερο αριθμό φυλακισμένων δημοσιογράφων και σύμφωνα με την οργάνωση «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» κατέχει την 149η θέση στην κατάταξη της ελευθερίας του Τύπου. Φυσικά, δεν υπολογίζονται οι απολυμένοι «αντιφρονούντες» δημοσιογράφοι, που δεν είναι δυνατόν να καταμετρηθούν. 

Από τα τέσσερα πολιτικά κόμματα του σημερινού Τουρκικού κοινοβουλίου, το τρίτο σε δύναμη Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (Halkların Demokratik Partisi - HDP), είναι το μοναδικό που διαφωνεί και αγωνίζεται εναντίον της νέο – οθωμανικής φαντασίωσης της Τουρκικής ελίτ. Οι δύο συμπρόεδροι του κόμματος, ο χαρισματικός Σελαχατίν Ντεμιρτάς (υποψήφιος του κόμματος για την προεδρία) και η Φιγκέν Γιουκσεκντάγκβρίσκονται στις φυλακές (όπως και οι μισοί βουλευτές του κόμματος καθώς και χιλιάδες στελέχη του) με την «κατηγορία» της τρομοκρατίας. Το HDP βρίσκεται υπό ανελέητο διωγμό ώστε το ποσοστό του να μην ξεπεράσει το όριο του 10% που απαιτείται προκειμένου να μπει αυτόνομα στο Τουρκικό κοινοβούλιο κατά τις βουλευτικές  «εκλογές» του Ιουνίου 2018. 

Σύμφωνα με ανακοίνωση (Μάρτιος 2018) του γραφείου του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του ανθρώπου, οι Τουρκικές αρχές έχουν θέσει υπό κράτηση 160.000 πολίτες και έχουν απολύσει άλλους τόσους! Στους 160.000 συλληφθέντες περιλαμβάνονται δημοσιογράφοι, στρατιωτικοί, δικαστικοί, πανεπιστημιακοί, δημόσιοι υπάλληλοι, επιχειρηματίες, κληρικοί, ακτιβιστές, καλλιτέχνες, διανοούμενοι κ.ο.κ.ε.

Στο «δημοψήφισμα» για την αλλαγή του Τουρκικού συντάγματος της 16ης Απριλίου 2017, η ελεγχόμενη από το καθεστώς Ανώτατη Εκλογική Επιτροπή (YSK), θεώρησε «έγκυρους» 2,5 εκατομμύρια μη σφραγισμένους φακέλους ψηφοδελτίων, κατά παράβαση του εκλογικού νόμου, προκαλώντας την έντονη αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης και του Τουρκικού δικηγορικού συλλόγου που χαρακτήρισε παράνομη την καταμέτρηση των μη σφραγισμένων φακέλων. Το «ΝΑΙ» στην συνταγματική αλλαγή επικράτησε με διαφορά 1,2 εκατομμυρίων ψήφων αποκλειστικά και μόνο με την «προσθήκη» 2,5 εκατομμυρίων άκυρων ψηφοδελτίων!

Επειδή το πάθημα φαίνεται να έγινε μάθημα, ο δικτάτορας της Άγκυρας έσπευσε να περάσει από το Τουρκικό κοινοβούλιο ένα νέο εκλογικό νόμο (15 Μαρτίου 2018) «νομιμοποιώντας» όλες τις πράξεις βίας και νοθείας που πρόκειται να εφαρμόσει στις 24 Ιουνίου 2018: Επιτρέπονται πλέον οι συμμαχίες μεταξύ των κομμάτων ακόμη και αν αυτά βρίσκονται κάτω από το ποσοστό του 10% (απαραίτητο για να εξασφαλίσει την αναιμική αλλά «δραστήρια» υποστήριξη των γκρίζων λύκων), οι Τουρκικές αρχές μπορούν να διορίζουν κυβερνητικούς αξιωματούχους ως υπευθύνους για την επίβλεψη των εκλογικών τμημάτων οι οποίοι μπορούν να καλούν «υπηρεσίες ασφαλείας» ώστε να παρακολουθούν την ψηφοφορία (βάζουνε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα), επιτρέπεται η μεταφορά εκλογικών κέντρων την ημέρα των εκλογών (δήθεν για λόγους ασφαλείας) και -το κυριότερο- επιτρέπεται επίσημα πλέον και η καταμέτρηση των μη σφραγισμένων ψηφοδελτίων!

Είναι απόλυτα αναμενόμενο, το επιτελείο του Ερντογάν να προχωράει ήδη στην «βιομηχανική παραγωγή» ασφράγιστων φακέλων με μπόλικα ψηφοδέλτια που θα «ψηφίζουν» ΑΚΡ και Ρ. Τ. Ερντογάν! Όλοι οι «αντίθετοι» ψήφοι θα παρακολουθούνται συστηματικά από «κυβερνητικούς αξιωματούχους», «υπηρεσίες ασφαλείας» και όλο το επιτελείο της αυλής του ψευτο-σουλτάνου!

Ταυτόχρονα, η απροκάλυπτη πλέον Δικτατορία Ερντογάν σπεύδει να «εξουδετερώσει» αμέσως ένα πιθανό, επικίνδυνο αντίπαλο του προεδρικού αξιώματος: Τον συνιδρυτή του ΑΚΡ, πρώην «αδελφό» και πρώην πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Αμπτουλάχ Γκιούλ: Έστειλε στο σπίτι του τον αρχηγό ΓΕΣ Χουλουσί Ακάρ και το έμπιστο «εξαπτέρυγό» του Ιμπραήμ Καλίν να τον «συνετίσουν», μέσα σε ένα όργιο ανεπιβεβαίωτων φημών ότι ήδη βρίσκεται σε ένα ιδιότυπο «κατ΄ οίκον περιορισμό». Ο ίδιος πάντως έσπευσε να δηλώσει πως «δεν θα είναι υποψήφιος», θεωρώντας (όχι άδικα) τον εαυτό του σαν την «χρυσή εφεδρεία» σε περίπτωση που υπάρξουν άσχημες εξελίξεις μέσα στην Τουρκία.

Συμπέρασμα:Η Τουρκική κοινωνία είναι βαθειά διχασμένη και η πολιτική υποστήριξη προς τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μειώνεται καθημερινά. Η οικονομία που αποτελούσε το βαρύ πυροβολικό των επιχειρημάτων του και συντηρούσε πλατιά εκλογική «πελατεία» καταρρέει. «Άνθρακες ο θησαυρός» αποδεικνύονται οι μεγάλοι «θρίαμβοι» στην Συρία και στο Ιράκ. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις απέναντι όλων των «κακών ξένων» πείθουν πλέον ολοένα και λιγότερους.

Η αιφνιδιαστική «κήρυξη εκλογών», ένα περίπου χρόνο μετά το νοθευμένο δημοψήφισμα, είναι αποτέλεσμα πανικού. Η ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη αντίθεση της Τουρκικής κοινωνίας προς τον Ερντογάν, σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα είναι τελείως αδύνατο να γεφυρωθεί ακόμα και με πολλούς τόνους «ασφράγιστων φακέλων» ψηφοδελτίων ώστε να τον κηρύξουν και πάλι νικητή.

Ο φόβος του είναι τόσο μεγάλος ώστε, σύμφωνα με καταγγελίες της Τουρκικής αντιπολίτευσης, μοιράζει όπλα σε απόλυτα πιστές παραστρατιωτικές οργανώσεις που έχει σκορπίσει σε ολόκληρη την Τουρκία:

Η SADATτου ταξίαρχου ε.α. Adnan Tanrıverdi έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό ιδιωτικό στρατό για λογαριασμό του Ερντογάν. Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτή. Ο γραφικός Ντογού Περιντσέκ και η οργάνωση του, οι «Λαϊκές Ειδικές Δυνάμεις», οι «Οθωμανικές Εστίες», η οργάνωση «Μείνε Αδελφωμένη Τουρκία» του πεθερού του γιού του, Μπιλάλ Ερντογάν, η «Σέχτα Menzil» που δραστηριοποιείται στην καρδιά του Τουρκικού στρατού και «οι φρουροί των χωριών» που δραστηριοποιούνται με παχυλές αμοιβές στις περιοχές με κουρδικό πληθυσμό, είναι μερικές μόνο από αυτές.

Όλα αυτά δημιουργούν τις προϋποθέσεις ενός ανοικτού εμφύλιουσπαραγμού που ήδη υπάρχει μεταξύ του Τουρκικού κράτους και των Κούρδων, κυρίως της νοτιοανατολικής Τουρκίας.

Οι εξελίξεις μέσα στην Τουρκία κρύβουν πολλές εκπλήξεις για τις οποίες η Ελλάδα πρέπει να βρίσκεται σε επίπεδο ενός διαρκούς «κόκκινου συναγερμού».

Μια ακόμα «πισώπλατη μαχαιριά» στην Ελλάδα, σαν έσχατη κίνηση απελπισίας, παραμένει πάντα μια καθόλου ευκαταφρόνητη πιθανότητα και μόνο ένας διαρκής «κόκκινος συναγερμός» θα μπορούσε να την αποτρέψει.

Οι χιλιάδες Τούρκοι πολίτες που καταφεύγουν στην Ελλάδα για να γλυτώσουν από τα νύχια του Ερντογάν, αποτελούν μια ελπιδοφόρα υποθήκη στην μετά – Ερντογανική Τουρκία, παρ΄ όλο που τα διάφορα κόμματα (πλην HDP) συναγωνίζονται σε πολεμική υστερία εναντίον της Ελλάδος…

* Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα έφθασε το 1964 με τις μαζικές απελάσεις των Ελλήνων από την Τουρκία. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε για 30 χρόνια σε Ελληνική οινοβιομηχανία. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (1992, μεταφράστηκε στα Αγγλικά), «Αποχαιρετισμός» (1997), «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1998) και «Η Τουρκία στις φλόγες» (2017 – ξεφυλλίστε το στο Amazon).

Πηγή