Η άλωση της βασιλεύουσας της καρδιάς μας Κωνσταντινούπολης

Στις εσχατολογικές ημέρες τής αντίχριστης παγκοσμιοποίησης, κάποιοι κάμουν λόγο για τα όρια που έχουν θέσει στις επιδιώξεις τους. Γ...

Στις εσχατολογικές ημέρες τής αντίχριστης παγκοσμιοποίησης, κάποιοι κάμουν λόγο για τα όρια που έχουν θέσει στις επιδιώξεις τους.

Γράφει ο ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

Οι σιωνιστές θέλουν να βάλουν στο θρόνο τής παγκοσμιοποίησης τον ψευτομεσσία τους. Οι Τούρκοι θέλουν να ξαναφτιάξουν την οθωμανική αυτοκρατορία τους με τα σύνορα τής καρδιάς τους. Αλλά εμείς οι Αληθινοί Έλληνες, εμείς οι Πιστοί Έλληνες έχουμε τα δικά μας σύνορα καρδιάς, τα μόνα δίκαια σύνορα που φτάνουν έως την Ελληνίδα Ανατολή, με Πρωτεύουσα την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη.

Έχουν περάσει 565 χρόνια από την επάρατη εκείνη ημέρα, από την ημέρα τής υπέρτατης εθνικής θλίψης, στις 29 Μαΐου 1453, όταν ο Αυτοκράτορας και αληθινός Βασιλεύς τού Ελληνισμού Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεσε ηρωικά μαχόμενος στην Πύλη τού Ρωμανού. Ο Κωνσταντίνος πήρε στους ώμους του τα λάθη και τις αμαρτίες των προηγούμενων Αρχών τού Βυζαντίου μας που άνοιξαν πρώτα τα πολιτικά και ηθικά σύνορα τής Ελληνικής Αυτοκρατορίας, τα ιδιοτελή συμφέροντα εσωτερικών παραγόντων και τις γεωπολιτικές επιδιώξεις γνωστών ψευτοσυμμάχων.

Το σχέδιο τής παγκοσμιοποίησης και τού οικουμενισμού στην θρησκευτική και γεωστρατηγική συμπεριφορά στον δρόμο τής σιωνιστικής παγκόσμιας διακυβέρνησης, υπήρξε η αιτία τού φθόνου και τής κατάρρευσης τού Βυζαντίου. Οι σταυροφορίες των δυτικών κρατών και η διείσδυση των σχισματικών παπικών με τις πολεμικές, τις γεωπολιτικές πιέσεις και τα συλλείτουργα, προκειμένου να ασκήσουν κηδεμονία στον μεσαιωνικό ελληνισμό, είχαν εγκαταστήσει ανθενωτικούς παράγοντες στο εσωτερικό τής Φυλής μας. Παράγοντες που όταν ανήλθε στο θρόνο τού Βυζαντίου ο Κωνσταντίνος, τούς βρήκε ήδη μπροστά του.

Οι σταυροφορίες των δυτικών, με αποκορύφωμα το 1204, είχαν επιφέρει ήδη με την πολύχρονη κυριαρχία τους δύσκολα και ανυπέρβλητα εμπόδια, τα οποία μπορούσαν να ξεπεραστούν μονάχα με το βαθύ ξερίζωμα των αιτίων τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Αυτοκρατορία μας ζούσε ένα ακόμη παρατεταμένο και βίαιο μνημόνιο ομηρίας στα δίχτυα των τελούντων στην υπηρεσία τού σιωνισμού δυτικών εταίρων. Οι ίδιοι αυτοί αιώνιοι σατανάδες είχαν επιφέρει με τούς κατά δικούς τους παπικούς το Σχίσμα τού 1054.

Στο μεταξύ, στην καθ’ ημάς Ελληνίδα Ανατολή είχε προ πολλών ετών ανακύψει το πρόβλημα τής εισβολής από τις μογγολικές στέπες ενός φιλόδοξου και αιμοβόρου λαού που επιδίωκε κι εκείνος με την σειρά του διεθνή ισχύ και σκήπτρα. Ήταν τα τουρκικά φύλα, με τούς Σελτζούκους στην αρχή και κατόπιν τούς Οθωμανούς που είχαν στην αρχηγία έναν ικανό ηγέτη από Ελληνίδα μάνα που κατόρθωσε να ενώσει τούς Τούρκους, τον Μωάμεθ τον Πορθητή.

Ο Μωάμεθ ήταν έξυπνος πολιτικός ηγέτης που μεταχειριζόταν το ίδιο επιδέξια τόσο το εγκληματικό ένστικτο και την μουσουλμανική προσήλωση τού τουρκικού λαού όσο και την πολιτική διπλωματία. Δεν εισέβαλε ατάκτως στον γεωφυσικό μας χώρο μήτε με κλειστή τακτική. Έκαμε διαρκείς επαφές με τις διπλωματικές και τις στρατιωτικές μα και τις θρησκευτικές αρχές των επίορκων τού δυτικού «χριστιανικού» στρατοπέδου.

Οι δε Σταυρωτήδες που θέλανε την αρπαγή τής Αυτοκρατορίας μας από έναν δορυφόρο τους για να κρυφτούν ξωπίσω του, ευνόησαν τα σχέδια τού Μωάμεθ, δίδοντάς του ακόμη και στρατιωτική τεχνογνωσία, όπως συνέβη με τα κανόνια που κατασκεύασε για λογαριασμό τού τουρκικού στρατού ο Ούγγρος Ουρβανός. Επιπλέον, είναι απολύτως αληθές και διασταυρωμένο από την ιστορική επιστήμη τής αληθείας, ότι κατά την εισβολή τού Μωάμεθ στην Βασιλεύουσα τού Ελληνισμού Κωνσταντινούπολη, πιο πολύ δυτικοί ήταν στις γραμμές τού τουρκικού στρατού παρά στις γραμμές των προγόνων μας Βυζαντινών.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος επιχείρησε να προσεγγίσει τούς εταίρους τής Αυτοκρατορίας μας, γνωρίζοντας πως επρόκειτο για επισφαλείς διεθνείς διαλόγους με τούς έχοντες τυπικά και μόνον κοινές αξίες. Μάταια, αφού η ιστορία είχε αποφασίσει να ανοίξει τις πύλες της στις δυνάμεις τού κακού διαμέσου των εγγενών αδυναμιών μας. Ταυτόχρονα, προσπαθώντας ο Αληθινός Βασιλιάς μας και συνεχιστής τού Λεωνίδα να κερδίσει χρόνο, προχώρησε στην τόνωση τής πίστης και τής ενότητας τού Ελληνισμού, μαζί με την θωράκιση και προετοιμασία των βυζαντινών στρατιωτικών φουσάτων.

Στον εκκλησιαστικό χώρο, ο Κωνσταντίνος προσέγγισε την Ελληνοορθοδοξία και τούς γνήσιους λειτουργούς της που ακολουθούσαν την μία και μόνη Αλήθεια τής Θεόδοτης Ορθής Δόξας τού Χριστού μας. Ήταν οι εκκλησιαστικοί εκείνοι παράγοντες που οι εχθροί τής Πίστης μας τούς λέγανε τάχα μου ανθενωτικούς. Ποιοι, αυτοί που υπήρξανε ανθενωτικοί υπέρμαχοι τής παραδόσεως τής Αυτοκρατορίας μας στον διεθνιστικό συρφετό!

Την ίδια στιγμή οι στενοχωρημένοι Έλληνες που κινδύνευαν να λιγοψυχήσουν, βρήκαν στο πρόσωπο τού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου τον ηγέτη που τούς εμψύχωνε και τούς καλούσε στις επάλξεις με το ίδιο του το παράδειγμα. Ήταν παντού. Μέσα στην κοινωνία. Στις εκκλησιές. Στην καθημερινή επαφή με το λαό. Έδινε το έναυσμα για την κραταιά και νικηφόρα πορφυρογέννητη Ελληνική Αυτοκρατορία που θα δώσει τον νέο αγώνα για τα σκήπτρα τής Φυλής μας προς Δόξα Χριστού και έγερση τής Μεγάλης και Δίκαιης Ελλάδος.

Δεν κατόρθωσε ωστόσο να εκβάλει κάποιους γύπες που καραδοκούσαν από μέσα, την ώρα που ο Μωάμεθ πολιορκούσε τα τείχη τής Βασιλεύουσας. Τέτοιοι υπήρξαν οι ψευτοπεριούσιοι ένοικοι τής συνοικίας που γειτνίαζε στην Κερκόπορτα. Μέσα στα τείχη, μαζί με τούς ηρωικούς προγόνους μας υπερασπιστές, υπήρχαν λίγοι ξένοι μαχητές με κεφαλή τον φίλο τής Αυτοκρατορίας Ιουστινιάνη, που όταν όμως τραυματίστηκε, αποχώρησε με τούς δικούς του.

Ολόγυρα από την Κωνσταντινούπολη, όλα τα υδάτινα περάσματα είχαν αποκλειστεί από τις ναυτικές μα και τις χερσαίες δυνάμεις τού Μωάμεθ τού Πορθητή που επιτίθονταν διαρκώς κατά κύματα. Τα οχυρωματικά έργα των Οθωμανών Τούρκων είχαν προκαλέσει ασφυξία στους Έλληνες Μαχητές τής χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας μας. Τίποτα δεν εισερχόταν μα και δεν εξερχόταν. Και η ολέθρια ημέρα που έφερε το σκοτάδι στον Ελληνισμό και την Οικουμένη έως σήμερα, πλησίαζε.

Ο Αυτοκράτοράς μας την προηγούμενη ημέρα τής Αλώσεως τής Βασιλεύουσας τής καρδιάς μας, εκκλησιάστηκε μαζί με σύσσωμες τις εκκλησιαστικές, τις στρατιωτικές αρχές και τον λαό στην Αγία Σοφία. Τα βυζαντινά στρατεύματα βαστούσαν τις επάλξεις τους, αποκρούοντας τον εχθρό τής Ασίας. Ο Κωνσταντίνος είχε επιλέξει το πιο δύσκολο ταμπούρι, στην Πύλη τού Ρωμανού. Είχε διαπιστώσει το επερχόμενο τέλος. Κι έτσι, στην τελευταία λειτουργία στην Μεγάλη Εκκλησιά, ζήτησε και έδωσε αμοιβαία συγνώμη και άπαντες οι υπερασπιστές προσευχήθηκαν στο Θεό.

Η 29η Μαΐου 1453 έφερε το τέλος τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μετά από χίλια χρόνια ζωής και πολιτισμού. Ο ηρωικός θάνατος τού Βασιλιά μας Κωνσταντίνου Παλαιολόγου επισφράγισε την πτώση τής Αγίας Ρωμανίας τής Ελλάδος μας, όχι όμως και το θάψιμο τής Μεγάλης Ιδέας. Η Παναγιά μας θρήνησε μα δεν εγκατέλειψε ποτέ τον Ελληνισμό μας. Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρίζεις. Πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά σου θα είναι. Η Αλήθεια δεν νικιέται. Τα δεσμά σπάνε. Σκλάβο Έλληνα δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε ούτε έναν.

Και τώρα που ο εχθρός καλπάζει πάλι εναντίον μας, θα πετάξουμε τούς ανθέλληνες από πάνω μας και θα δώσουμε την μάχη με Βασιλιά τον Χριστό και Υπέρμαχο Στρατηγό την Παναγιά, για την Ελεύθερη και Μεγάλη και Χριστιανική και Ελληνική Ρωμανία μας. Κλείνουμε ευλαβικά γόνυ και Σημαίες στον Μεγάλο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τούς Γενναίους Μαχητές του και βαδίζουμε στην Ιερή Αποστολή, με Σύνθημα Χριστός – Ελλάς – Εθνικισμός. Συντρίβουμε όσους μάς ζητούν πάλι γη και ύδωρ και γινόμαστε θριαμβευτές τού Θείου Φωτός.