Ισραήλ - Παλαιστίνη: όταν η υποκρισία της Δύσης γίνεται σήψη και το απαρτχάιντ έρχεται ξανά στο προσκήνιο

Από τις 30 Μαρτίου και έπειτα, ο στρατός του Ισραήλ «βγαίνει για κυνήγι», κάθε Παρασκευή εναντίον αόπλων διαδηλωτών.  Δεκάδες έχουν δολ...

Από τις 30 Μαρτίου και έπειτα, ο στρατός του Ισραήλ «βγαίνει για κυνήγι», κάθε Παρασκευή εναντίον αόπλων διαδηλωτών. Δεκάδες έχουν δολοφονηθεί. 

Γράφει ο Θέμης Τζήμας

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, μέσα σε μισή μόνο μέρα, ο Ισραηλινός στρατός έχει δολοφονήσει εν ψυχρώ πάνω από 37 Παλαιστινίους.

Πρόκειται για ένα – κυριολεκτικά - μικρό μέρος, του διαρκούς εγκλήματος της κατοχής στη γη της Παλαιστίνης και των επιμέρους εγκλημάτων που απορρέουν από την κατοχή - απαγωγές, παράνομες φυλακίσεις, δολοφονίες, παράνομες κατασχέσεις γης, παράνομοι εποικισμοί, στέρηση ανθρωπιστικής βοήθειας, καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και πλείστα άλλα εγκλήματα. Η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας, ένα ελάχιστο τμήμα συνολικά, της ιστορικά, κατοικούμενης από Άραβες, Παλαιστίνης πνίγονται από μια μηχανή θανάτου και ταπείνωσης, που όμοιά της δυσκολεύεται να σκεφτεί κανείς μεταπολεμικά, με την εξαίρεση του Απαρτχάιντ.

Όλα αυτά ενώ το ίδιο το Ισραήλ έχει περάσει στον έλεγχο ακροδεξιών, εθνικιστικών δυνάμεων, που τραμπουκίζουν τις λίγες φωνές ειρήνης και δικαιοσύνης στο εσωτερικό του. Ένα Ισραήλ με δεκάδες πυρηνικές κεφαλές, που επίμονα παραβιάζει το διεθνές δίκαιο στην ευρύτερη περιοχή και που βεβαίως απολαμβάνει της αμέριστης υποστήριξης των ΗΠΑ και της υπόλοιπης Δύσης.

Το παλαιστινιακό δεν είναι μια σειρά χαμένων ευκαιριών από την πλευρά της παλαιστινιακής πλευράς: είναι μια σειρά επίμονης, εθνικιστικής εγκληματικότητας από την πλευρά ενός κράτους- του Ισραήλ- και των συμμάχων του, που δε δέχονται να ανεχτούν τους Παλαιστινίους σε αυτή τη γη, παρά μόνο ίσως σε μικρά «Μπαντουστάν», όπως αυτά του Απαρτχάιντ - δηλαδή ως φυλακισμένους, φτηνούς εργάτες.

Δεν πρόκειται για τυχαία σύμπτωση: η μακρόχρονη εξοικείωση του Ισραήλ με τη βία που ασκεί στους γείτονές του και με τα εγκλήματα που αυτή φέρνει το μετατρέπουν σταδιακά σε ένα κράτος- απαρτχάιντ. Μπορεί ο ΟΗΕ να προσπάθησε να εξορκίσει τη μόνη έκθεσή του, που γενναία τόλμησε να το πει αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Την ίδια στιγμή η «Δύση» - όρος σχηματικός και καταχρηστικός - όπως πάντα υποκρίνεται: όπως ακριβώς όταν μιλούσε για ανθρώπινα δικαιώματα τη δεκαετία του ’40 και του ΄50 εξαπέλυε τους καταστροφικούς πολέμους της ενάντια στα αντί- αποικιακά κινήματα, έτσι και τώρα είναι λαλίστατη όταν πρόκειται για τη Συρία και το Ιράν- που παρεμπιπτόντως δεν έχουν επιτεθεί σε κανένα γείτονά τους- και ανύπαρκτη όταν πρόκειται για τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ.

Μέσα σε αυτή τη «Δύση» βεβαίως ανήκει και η Ελλάδα. Η Ελλάδα που κάποτε διέσωσε την παλαιστινιακή αντίσταση, με αποτέλεσμα ακόμα να απολαμβάνει ενός τεράστιου πολιτικού κεφαλαίου στη Μ. Ανατολή, από το ’96 και δώθε αλλά κυρίως με την παρούσα κυβέρνηση και με την ομάδα του πρώην κομμουνιστή Ν. Κοτζιά, πρώην «ριζοσπάστη αριστερού» Α. Τσίπρα και του Π. Καμμένου αποτελούν τους πιο σταθερούς υποστηρικτές των γερακιών ΗΠΑ και Ισραήλ, σε ρόλο χρήσιμων ηλιθίων εις βάρος των συμφερόντων και της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας μας. Μαζί με αυτούς δε, άφθονοι αρθρογράφοι, «επιστήμονες» αλλά και οι «δικαιωματικοί» ή λοιποί αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν τολμούν να αρθρώσουν κουβέντα για την ελληνική εξωτερική πολιτική.

Τουλάχιστον στις προηγούμενες δεκαετίες υπήρχαν διανοούμενοι και πολιτικοί που τολμούσαν να το πουν: η υποκρισία της «Δύσης» βρωμάει σήψη. Μια σήψη που στην πραγματικότητα αποσαρθρώνει την ίδια τη «Δύση» ως τέτοια, εσωτερικά, στερώντας της κάθε διεθνή αξιοπιστία και φουντώνοντας την προοπτική πολέμων που δεν μπορεί να κερδίσει. Τα πολλαπλά μέτρα και σταθμά, σε ένα διεθνές περιβάλλον που η στρατιωτική ισχύς, τα ΜΜΕ και ο πλούτος δεν ανήκουν μόνο και σύντομα ίσως όχι κυρίως στη «Δύση» οδηγούν σε έναν κόσμο πολέμου, στον οποίο η «Δύση» θα υποφέρει.

Η σήψη της «Δύσης», που δεν τολμά να μιλήσει να επιβάλλει κυρώσεις και εν τέλει να σταματήσει το Ισραήλ, επιπλέον επιτρέπει τη μετεξέλιξη του τελευταίου σε ένα καθεστώς απαρτχάιντ. Άλλωστε και το πρωτότυπο, νοτιοαφρικανικό Απαρτχάιντ είχε τύχει για δεκαετίες της αμέριστης υποστήριξης της Δύσης, όταν προσωπικότητες όπως ο Μουαμάρ Καντάφι και ο Φιντέλ Κάστρο και οι αντίστοιχες χώρες παρείχαν την υποστήριξή τους στο Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο και στις άλλες δυνάμεις της αντίστασης.

Το Ισραήλ διαπράττει ένα μεγάλο λάθος: εδώ και 20 χρόνια θα μπορούσε να έχει επιλύσει το παλαιστινιακό ζήτημα, με όρους επωφελέστατους για το ίδιο. Στην πραγματικότητα κατά τη διάρκεια αυτής της εικοσαετούς εμμονής του στην εγκληματική βία, ο περιφερειακός συσχετισμός ισχύος επιδεινώνεται εις βάρος του, ενώ στο εσωτερικό δηλητηριάζεται από την ακροδεξιά. Πρόκειται για συνταγή αυτό- καταστροφής. Και κάποια στιγμή θα την πληρώσει.

Πηγή