Μπορούμε ένα Νέο Γουδί; Προτάσεις και διαπιστώσεις…

  Η παλλαϊκή συμμετοχή στα συλλαλητήρια για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη ενδέχεται να σηματοδοτήσει ένα νέο κύμα πολιτικών αντιδράσεων, πα...

 

Η παλλαϊκή συμμετοχή στα συλλαλητήρια για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη ενδέχεται να σηματοδοτήσει ένα νέο κύμα πολιτικών αντιδράσεων, παρόμοιο με τις κινήσεις των Αγανακτισμένων, όταν η χώρα οδηγούνταν στα επαχθή Μνημόνια.

Όπως θυμόμαστε, όμως τέτοιου είδους αντιδράσεις, από μόνες τους, δεν θα προσφέρουν τίποτε, αν δεν υπάρξουν σαφείς και διακηρυγμένοι στόχοι. Αντιθέτως, μάλιστα οι γνωστές ομάδες που το «παίζουν» αντιεξουσιαστικές και αμαυρώνουν αυτά τα συλλαλητήρια, επιτυγχάνουν τελικά να λειτουργήσουν διαλυτικά και εκτρέπουν τις όποιες αρχικές προθέσεις αυτών των αντιδράσεων.

 

Γράφει ο Δημήτρης Γκίκας*

Το κίνημα στο Γουδί (1909) υπήρξε μια πραγματικά καταιγιστική, για τα πολιτικά δρώμενα, εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στις τότε κυβερνήσεις. Όμως, η αντίδραση δεν παρέμεινε απλώς σε επίπεδο λαϊκής μάζωξης. Οι πρωτεργάτες του Κινήματος διέθεταν μια ξεκάθαρη πολιτική ατζέντα αιτημάτων, τα οποία οδήγησαν σε πολιτικές εξελίξεις και την Ελλάδα σε μια νέα πολιτική περίοδο.

Καλές, λοιπόν οι συγκεντρώσεις. Αλλά θα χρειαστεί, αυτή τη φορά, να διαμορφωθεί μια αντίστοιχη πολιτική ατζέντα, που θα αναθεωρήσει την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Ποια θα μπορούσε να ήταν αυτή; Ποια αιτήματα θα μπορούσε να περιλαμβάνει; Ποια σύγχρονα πολιτικά ζητήματα έχουμε να αντιπαλέψουμε, ως λαός;

Προτείνω κάποια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν κι άλλα. Σκοπός είναι να ανακινήσουμε επιτέλους μια σοβαρή πολιτική συζήτηση που δεν θα θεωρεί αυτονόητα όλα τα κακώς κείμενα, ούτε θα αντιλαμβάνεται τους πολίτες ως «πρόβατα» παντός τύπου.

Α. Αναθεώρηση του άρθρου 86 του Συντάγματος που αφορά στον περίφημο «Νόμο περί ευθύνης Υπουργών». Ασυλία ίσον ατιμωρησία, αυτό έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια η πολιτική διαδρομή πολλών επιφανών πολιτικών στελεχών. Στο μεταξύ, θα μπορούσε να υπάρξει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία θα αναστέλλεται η ισχύς του εν λόγω άρθρου.

Β. Επανεξέταση/επανέλεγχος όλων των επενδυτικών ενεργειών που αφορούν ειδικότερα στις Υπηρεσίες Κοινής Ωφελείας ή στους Οργανισμούς που ελέγχουν τον εθνικό πλούτο της χώρας και τις βασικές υποδομές της (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΣΕ, Αεροδρόμια, Λιμάνια). Επιπλέον, αναστολή οποιασδήποτε συζήτησης για την παραχώρηση τέτοιων Υπηρεσιών/Οργανισμών, μέχρι τελικής αξιολογήσεως.

Γ. Αναθεώρηση του τρόπου απονομής δικαιοσύνης σε όλα τα επίπεδα, με κεντρικό στόχο την άρση οποιασδήποτε υπόνοιας περί πολιτικών παρεμβάσεων. Αποφάσεις Δικαιοσύνης που εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα δεικνύουν ακριβώς την ένδεια του αισθήματος δικαίου και την απαράδεκτη εξάρτηση των φορέων απονομής δικαιοσύνης.

Δ. Ελεγκτικοί μηχανισμοί παντού – Αξιολόγηση παντού – Διαμόρφωση ενός αξιόπιστου και έγκυρου, άρα και αξιοκρατικού, συστήματος δημόσιας διοίκησης. Η λογική του «πάμε κι όπου βγει» είναι απόρροια της απουσίας όλων των παραπάνω.

Ε. Καθιέρωση θητειών στη δημόσια διοίκηση σε όλους τους τομείς: από την τοπική Αυτοδιοίκηση μέχρι την κυβέρνηση και τη Βουλή, η μακροχρόνια παραμονή σε θέσεις εξουσίας δημιουργεί καρεκλοκένταυρους και είναι χαρακτηριστικό ολιγαρχικών, όχι δημοκρατικών πολιτευμάτων.

ΣΤ. Επαναφορά ξεκάθαρων εθνικών στρατηγικών σε νευραλγικούς τομείς πολιτικής: εξωτερική πολιτική, εκπαίδευση, εκμετάλλευση εθνικών πόρων. Νέες Πρέσπες και ξεπουλήματα/παραχωρήσεις δημοσίων αγαθών και υποδομών δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά από καμία τωρινή ή μελλοντική κυβέρνηση. Ειδικότερα η Παιδεία οφείλει να επαναδρομολογήσει τους στόχους της που, πρωτίστως, θα εξυπηρετούν τη χώρα μας και τις ανάγκες της κι όχι την όποια πολιτισμική «ατζέντα» ξένων κέντρων εξουσίας.

Θα κλείσω με μια πολύ αυτονόητη, για μένα, αλήθεια που ελάχιστοι αντιλαμβάνονται: το πολιτικό σύστημα το οποίο αυτή τη στιγμή το βαφτίζουμε, μάλλον κατ’ ευφημισμό, ως «δημοκρατικό», δεν σχετίζεται με την αμεσότητα λειτουργίας του αρχαίου ελληνικού δημοκρατικού πολιτεύματος. Κι όμως, η νέα τεχνολογία θα μπορούσε να συμβάλει, ώστε, σε πολλούς τομείς, αυτή η αμεσότητα να επανέλθει. Παρόλα αυτά, ουδείς μοιάζει να το καταλαβαίνει. Μέσα σε μια κυβερνητική θητεία «στήθηκε» εξαιρετικά γρήγορα και επιτυχημένα ένα σύστημα ηλεκτρονικής διεκπεραίωσης πολλών υποθέσεων των πολιτών με το κράτος και τις δημόσιες υπηρεσίες – αυτό και μόνο. Ηλεκτρονική διακυβέρνηση, όμως θα έχουμε μόνο όταν ο πολίτης θα αποφασίζει, μέσω τεχνολογίας και ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, για τα πάντα σχεδόν που τον αφορούν. Με άλλα λόγια, η επιλεκτική χρήση της νέας τεχνολογίας δεν καταλήγει παρά ένα προπέτασμα καπνού που καλύπτει χρόνιες παθογένειες και την παρακμή του πολιτικού μας βίου.

(Εικόνα: Λαϊκή λιθογραφία για το κίνημα στο Γουδί)

*Ο Δημήτρης Γκίκας είναι Διδάκτωρ Πολιτικής και Αισθητικής Φιλοσοφίας

Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο Twitter

στο Viber

στο Telegram

στο GAB...

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!