Ελλάδα: Μια πρότυπη παθοκρατία…

  Τι είναι η παθοκρατία; Έχουμε ηγέτες που είναι ψυχοπαθείς; Μας έχουν κάνει και εμάς ψυχοπαθείς;   Πόσα κοινά έχει ο πρωθυπουργός και η...

 

Τι είναι η παθοκρατία; Έχουμε ηγέτες που είναι ψυχοπαθείς; Μας έχουν κάνει και εμάς ψυχοπαθείς;

 

Πόσα κοινά έχει ο πρωθυπουργός και η ανώτατη πολιτική ηγεσία με τους κλινικά ψυχοπαθείς; Ποιές είναι οι ψυχοπαθολογικές συμπεριφορές που έχουν περάσει στην ελληνική κοινωνία από τους επικεφαλής;

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ελευθερίου

Το να πούμε πως τα πράγματα δεν πάνε καλά στην ελληνική κοινωνία δεν περιγράφει την αποσάθρωση του κοινωνικού και ηθικού ιστού που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια. Η καθημερινότητα του Έλληνα έχει γίνει ένα σλάμομ όπου κάθε μέρα καλείται να μανουβράρει και να αποφύγει συμπολίτες του που ψάχνουν αφορμή να εκτονώσουν τα νεύρα και την οργή τους πάνω του, εκφυλιστικά αγενείς συμπεριφορές, τραμπουκισμούς και κινδύνους που δημιουργούνται από την ανευθυνότητα των συνανθρώπων του. 

Αυτή ήταν μόνιμα η πραγματικότητα στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες καθώς όλοι άρχισαν να μαζεύονται στις μεγάλες πόλεις οι οποίες προσφέρουν ανωνυμία και απελευθέρωση από τα “δεσμά” της ντροπής και του κοινωνικού στιγματισμού τα οποία απέτρεπαν στο παρελθόν αυτές τις αντικοινωνικές συμπεριφορές να έρθουν στο φως. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια (ειδικά μετά τον COVID οπότε βάθυνε και άλλο η κρίση) αυτές οι συμπεριφορές έγιναν τελείως ανεξέλεγκτες, καταστρέφοντας και τα λίγα ξέφτια του άλλοτε ισχυρού κοινωνικού ιστού του ελληνικού έθνους. 

Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει πλέον μια χώρα τρελοκομείο, όπου άνθρωποι που δείχνουν να είναι κλινικά πάσχοντες έχουν αφεθεί μαζικά ελεύθεροι να κάνουν τη ζωή όλων ένα ατέρμονο βασανιστήριο και μια μάχη για την εύρεση λογικής σε μια θάλασσα παράνοιας. Το ερώτημα όμως που γεννάει αυτή η κατάσταση είναι το που βρέθηκαν όλες αυτές οι διαταραγμένες προσωπικότητες. Γιατί τα προηγούμενα χρόνια δε συμπεριφέρονταν έτσι; Τι άλλαξε και νιώθουν πλέον άνετα να εκδηλώσουν αυτές τις συμπεριφορές; 

Άκουσαν το κάλεσμα του Κθούλου...

Τη δεκαετία του 1920 ο συγγραφέας τρόμου Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ έγραψε το Κάλεσμα του Κθούλου. Σε αυτή τη σύντομη ιστορία ένα απόκοσμο πλάσμα που ζει στα βάθη της θάλασσας καλεί τηλεπαθητικά ανθρώπους από όλον τον κόσμο να το λατρέψουν προκειμένου να φέρει μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα. Στην εποχή αυτή οι τρελοί θα βγουν από τα ιδρύματα και θα κλείσουν τους λογικούς στα κελιά, καθώς η τρέλα θα είναι η νέα λογική και η λογική θα είναι η νέα τρέλα. 

Με τον δικό του μυθιστορηματικό τρόπο ο Λάβκραφτ άγγιξε κάτι που θα γινόταν πραγματικότητα λίγα χρόνια αργότερα στη Ναζιστική Γερμανία και την Σοβιετική Ένωση, το φαινόμενο της παθοκρατίας.

Η παθοκρατία είναι όρος που εισήχθη από τον Πολωνό ψυχίατρο Άντζεϊ Λομπατσέφσκι και περιγράφει το πολιτικό σύστημα όπου άρχουν οι ψυχοπαθείς, οι λογικοί άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από την εξουσία και η ψυχοπάθεια τον αρχόντων αρχίζει να “στάζει” από τα πάνω προς τα κάτω μέσα στη κοινωνία. Όπως λέει ο Λομπατσέφσκι: “Εάν ένα άτομο σε θέση πολιτικής εξουσίας είναι ψυχοπαθής, αυτός ή αυτή μπορεί να δημιουργήσει μια επιδημία ψυχοπαθολογίας σε ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι στην ουσία ψυχοπαθείς”.

Τι σημαίνει όμως να είναι κάποιος “ψυχοπαθής” και τι δουλειά έχει ένα τέτοιο άτομο σε μια θέση εξουσίας;

Γκρηκ Σάικο

Όταν ακούμε τη λέξη “ψυχοπαθής” συνήθως φανταζόμαστε άτομα σαν τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, τον Τζόκερ και τον Σκριμ (ξέρω ότι λέγεται Ghostface μη με διορθώσετε). Αν και αυτοί οι χαρακτήρες σίγουρα είναι διαταραγμένοι, παρουσιάζουν μια πολύ τραβηγμένη και φαντασμαγορική εικόνα της ψυχοπάθειας. Αν μη τι άλλο, οι ψυχοπαθείς δεν ζητοκραυγάζουν την ψυχασθένειά τους αλλά είναι μάστερ του καμουφλάζ ώστε να παρουσιάζονται ως καθημερινοί άνθρωποι. 

Ψυχοπάθεια σημαίνει πως ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων, για λόγους που ακόμα δεν είναι 100% ξεκάθαροι, δεν έχει ενσυναίσθηση (τη δυνατότητα να μπει στη θέση του άλλου). Αυτό τους καθιστά συναισθηματικά νεκρούς και ανίκανους να δημιουργήσουν δεσμούς (καθώς βλέπουν τους άλλους μόνο σαν μέσα για την επίτευξη κάποιου σκοπού), και ανίκανους να αισθανθούν τύψεις και ντροπή. Αποτέλεσμα είναι να προβαίνουν με μεγάλη άνεση σε ανήθικες (ή ακόμα και παράνομες) συμπεριφορές, να ψεύδονται ασυστόλως χωρίς κανέναν ενδοιασμό, να κακοποιούν (σωματική ή/και ψυχικά) και να χειρίζονται όσους έχουν την ατυχία να τους τρώνε στη μάπα. 

Χωρίς την έμφυτη ανάγκη για τη δημιουργία ισχυρών κοινωνικών σχέσεων, συντροφικότητας και αγάπης, το μόνο κίνητρο που ωθεί αυτούς τους ανθρώπους είναι ο εθισμός τους στην ηδονή και στην ανάγκη να ελέγχουν και να καταδυναστεύουν τους συνανθρώπους τους. Ναι, καλά διαβάσατε. Όσο σημαντικό είναι για εμάς το οξυγόνο τόσο σημαντικό είναι για έναν ψυχοπαθή να επιβάλει τη θέλησή του στους άλλους και να τους μετατρέπει σε πιόνια του. Για το λόγο αυτό οι ψυχοπαθείς έλκονται από θέσεις εξουσίας και σημαντικοί αριθμοί εξ αυτών μπορούν να βρεθούν στη πολιτική ζωή καθώς και στις κορωνίδες γιγαντοεταιρειών όπως είναι για παράδειγμα οι Pfizer, Microsoft, Amazon, κτλ.

Μάλιστα θα έλεγε κανείς πως οι ψυχοπαθείς έχουν ένα έμφυτο πλεονέκτημα όσον αφορά τη σταδιοδρομία σε αυτούς τους χώρους. Λόγω της πλήρους έλλειψης ηθικής και ενσυναίσθησης είναι ικανοί να κάνουν οτιδήποτε και να πουν οτιδήποτε μπορεί να τους δώσει το προβάδισμα. Συνάμα, το γεγονός πως δεν ενδιαφέρονται για τη σχέση τους με τους άλλους, τους επιτρέπει να εκφράζονται με πολύ λιγότερο φόβο και στρες, κάτι που τους κάνει στα μάτια πολλών να φαίνονται χαρισματικοί και γοητευτικοί. Αν συνδυάσουμε αυτό με τον παθολογικό ναρκισσισμό που διακατέχει τους ψυχοπαθείς μπορούμε να δούμε το πως μπορούν να αποκτήσουν γρήγορα οπαδούς που θέλουν να τους βοηθήσουν. 

Τι θα γίνει τώρα αν τα κάνουν μαντάρα στη πορεία; Δε τους πειράζει αυτό γιατί οι ψυχοπαθείς αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες της κοινωνικά ανεύθυνης και ανήθικης συμπεριφοράς τους ενώ, αν ποτέ ερωτηθούν για ένα θέμα που τους φέρνει σε δύσκολη θέση είναι μάστερ στο να αλλάζουν τη συζήτηση ή να μην απαντούν. 

Εν τέλει αυτό είναι η φύση των ψυχοπαθών. Είναι ανθρώπινοι θηρευτές που κοιτούν να παρασιτίσουν του κοινωνικού συνόλου εκμεταλλευόμενοι τους συνανθρώπους τους. Είναι άτομα που θα σπείρουν πόνο και καταστροφή στο διάβα τους (κάτι που απολαμβάνουν απίστευτα), δε θα μάθουν ποτέ από τα λάθη τους (ούτε και θα τα παραδεχτούν) και όταν θα βρεθούν στριμωγμένοι θα πουν ψέματα, θα λασπολογήσουν, θα απειλήσουν και γενικά θα προσπαθήσουν να ξεγλιστρήσουν από οποιαδήποτε ποινή και συνέπεια, μόνο και μόνο για να επαναλάβουν τις ίδιες κοινωνικά ανεύθυνες και επικίνδυνες ενέργειες αργότερα. 

Σας θυμίζει τίποτα όλο αυτό;

Πόσα κοινά έχει ο πρωθυπουργός και η ανώτατη πολιτική ηγεσία με τους κλινικά ψυχοπαθείς;

Μέχρι τώρα, μιλήσαμε για το καθεστώς της παθοκρατίας, όπου οι κλινικά ψυχοπαθείς άρχουν του πολιτικού συστήματος, διαδίδοντας την ψυχοπάθειά τους στον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό. Αναλύσαμε επίσης τα βασικά χαρακτηριστικά των ψυχοπαθών οι οποίοι χαρακτηρίζονται από: 1) πλήρη έλλειψη να καταλάβουν τι σημαίνει ηθική, 2) πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης (δε μπορούν να μπουν στη θέση των θυμάτων τους), 3) έλλειψη συναισθημάτων, 4) μηδέν τύψεις, ντροπή και ανάγκη ανθρώπινων σχέσεων, 5) παθολογικό ναρκισσισμό και εγωκεντρισμό, 6) ψεύδη και χειριστικότητα, 7) ανευθυνότητα και αποφυγή να έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους, 8) απίστευτη έλξη από θέσεις δύναμης και εξουσίας εις βάρος των συνανθρώπων τους. 

Τώρα που κάναμε την επαναληψούλα μας πάμε να δούμε που τα συναντάμε αυτά στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ψυχοπαθείς Στο Τιμόνι

Οκ, ακολουθεί η πιο περιττή ανάλυση που θα κάνω στη ζωή μου και αυτό γιατί είναι ηλίου φαεινότερο για τον Έλληνα ότι κυβερνάται από ανθρώπους που δεν είναι καλά. 

Οι μαζικές φωτιές του περασμένου καλοκαιριού, οι αποκαλυπτικές πλημμύρες που τις ακολούθησαν και η συνεπαγόμενη αποτυχία του κρατικού μηχανισμού να ανταποκριθεί, καταδεικνύουν την ψυχοπαθολογική κατ’ εμέ ανευθυνότητα και τη κοινωνικά ανεύθυνη συμπεριφορά των αρχόντων. Επί δεκαετίες διόριζαν ξαδερφοκούμπαρους σε νευραλγικές θέσεις του κράτους και ανέθεταν έργα σε εργολάβους μαϊμού οι οποίοι τα παρέδιδαν για το θεαθήναι γνωρίζοντας πως είναι ημιτελή και άκρως επικίνδυνα για τον πληθυσμό. 

Το κερασάκι στη τούρτα; Όταν αυτές οι υποδομές της κακιάς ώρας απέτυχαν (είτε λόγω πυρός είτε λόγω ύδατος), όταν άνθρωποι τέθηκαν σε κίνδυνο, όταν ο κρατικός μηχανισμός απέτυχε να τους προστατέψει στερώντας ανθρώπινες ζωές, οι πολιτικοί ιθύνοντες αυτής της τραγωδίας όχι μόνο δε κρύφτηκαν από ντροπή αλλά πιάστηκαν επανειλημμένα να χασκογελάνε και να γιορτάζουν, ενώ δε δίστασαν να τραμπουκίσουν τους εθελοντές που πήγαν με αυταπάρνηση να μαζέψουν τα σπασμένα τους.

Χείριστος όλων βέβαια ήταν ο πρωθυπουργός ο οποίος επέδειξε με τη σειρά του όλα τα χαρακτηριστικά ενός ψυχοπαθούς κατά την ταπεινή μου άποψη. Από πού το συμπεραίνω αυτό;

Αρχικά ας το πιάσουμε από το γεγονός πως ηγείται του σάπιου συστήματος πατρωνίας που διόρισε όλους αυτούς τους άχρηστους κηφήνες σε θέσεις ευθύνης με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι άνω καταστάσεις. Οι διόρισμοι αυτοί βέβαια έγιναν όχι μόνο για να διατηρήσει τις ψήφους του κομματικού του στρατού, αλλά και για να έχει πιόνια σε κάθε βαθμίδα της εξουσίας τα οποία θα εκτελούν τις εντολές του χωρίς δεύτερη ερώτηση. Πιόνια τα οποία όπως είδαμε αξιοποίησε στην υπόθεση των υποκλοπών και του Predator για να συγκεντρώσει ακόμα περισσότερες εξουσίες στα χέρια του καθώς και υλικό εκβιασμού κατά των αντιπάλων του, ασχέτως αν αυτό που έκανε ήταν ανήθικο και παράνομο. 

Επιστρέφοντας στο σήμερα, τι είδαμε; Είδαμε έναν πρωθυπουργό απόντα ο οποίος όταν επιτέλους ελεήθηκε να επισκεφτεί τις περιοχές που η αχρηστία του έκαψε και βύθισε, μετέτρεψε την επίσκεψή του αυτή σε σόου και ταξιδάκι αναψυχής. Ενώ ο κόσμος πνίγεται, ενώ υπάρχει απεγνωσμένη ανάγκη για φαγητό και πόσιμο νερό, ο πρωθυπουργός επίταξε ένα από τα ελάχιστα στρατιωτικά μας ελικόπτερα για να μεταφερθεί στις πληγείσες περιοχές χωρίς να λασπωθούν τα υπερ-πανάκριβα παπουτσάκια του. Με αυτή τη κίνηση απόλυτου ναρκισσισμού και εγωκεντρισμού ο πρωθυπουργός βροντοφώναξε στην Ελλάδα και στον κόσμο πως το στυλ του, το ίματζ του, η φιγούρα του και η ακεραιότητα των ακριβών παπουτσιών του υπερτερούν των ζωών που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν αυτό το ελικόπτερο επιτελούσε το σκοπό για τον οποίο έχει φτιαχτεί. 

Και αυτό ήταν μόνο η αρχή, διότι αφού κατέβηκε από το ελικόπτερο ο “εθνάρχης” μας αποφάσισε να δώσει το ρεσιτάλ της ζωής του. Επιδεικνύοντας μια συμπεριφορά που θυμίζει περισσότερο επίσκεψη σε water park παρά σε πληγείσα περιοχή όπου επιπλέουν πτώματα, ο πρωθυπουργός ξεσάλωσε με γέλια, αστεία σχολιάκια, εύθυμες επισκέψεις, ποτάκια και φαγοπότια με τους εκεί (εξίσου αναίσθητους) πολιτικούς παράγοντες/σαπιοκοιλιάδες, κτλ. 

Παράλληλα, εντός βουλής, δε δίστασε να επιτεθεί στον Κυριάκο Βελόπουλο ο οποίος ξεσκέπασε τα ψεύδη και την ανεπάρκειά του. Εις απάντηση των αποκαλύψεων που έκανε ο Κυριάκος Βελόπουλος για την καθυστερημένη αγορά και χρήση κόκκινου επιβραδυντικού υλικού από την Κυβέρνηση, ο Μητσοτάκης (υπό την προστασία των κομματικών του λακέδων, των κομμάτων-δεκανικιών και της φίλα προσκείμενης σε αυτόν προεδρίας της βουλής) αρνήθηκε ψευδώς την ύπαρξη οποιασδήποτε τέτοιας ουσίας, εξύβρισε και λασπολόγησε κατά της Ελληνικής Λύσης και, σαν αληθινός μαχητής … το έβαλε στα πόδια για να μην έρθει αντιμέτωπος με το μπαράζ αποδείξεων που ξεγύμνωσε κάθε απόπειρα εξαπάτησης. 

Βλέπετε, μια πάγια τακτική για να αντιμετωπίσεις έναν ψυχοπαθή είναι να του θέσεις όρια και να είσαι αμείλικτος στη τήρησή τους. Ο ψυχοπαθής είναι φυγόπονος και ανεύθυνος και όπου μυρίσει τη πιθανότητα να βρει αντίσταση το βάζει στα πόδια. Όταν ο Κυριάκος Βελόπουλος έκανε ακριβώς αυτό, ο Μητσοτάκης ετράπη εις άτακτον φυγή γιατί ήξερε πως είχε στριμωχτεί και κανένα ψέμα, προσβολή ή τραμπουκισμός δεν μπορούσε να τον βγάλει από τη γωνία του ρινγκ. 

Τέλος, θέλω να σταθώ στη δήλωση του Μητσοτάκη όσον αφορά τις πλημμύρες η οποία κατ’ εμέ δίνει μια άλλη νότα στις άνω ειδεχθείς συμπεριφορές και υποδεικνύει ένα βαθύτερο πρόβλημα στο ψυχισμό του πρωθυπουργού. Στη δήλωσή του αυτή, ο Μητσοτάκης χαρακτήρισε αυτή την αποκαλυπτική κατάσταση ως … ”αναποδιά”. Πάμε να δούμε τι σημαίνει αυτή η λέξη και που είναι κοινωνικά αποδεκτή η χρήση της. 

Ως “αναποδιά” χαρακτηρίζουμε μια μικρή κακοτυχία (πχ. να ξεχάσεις το πορτοφόλι στο σπίτι) αλλά και ένα εμπόδιο που ανατρέπει τους σχεδιασμούς σου. Σίγουρα δε χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη για να περιγράψεις μαζικές πυρκαγιές(!), βιβλικές πλημμύρες(!), πτώματα ανθρώπων και ζώων να επιπλέουν στα βοθρόνερα(!) … εκτός βέβαια εάν είσαι ένας ψυχοπαθής. Εάν είσαι ένας ψυχοπαθής που αδυνατεί να έρθει στη θέση του ανθρώπου που πνίγεται/φλέγεται. Εάν είσαι ένας ψυχοπαθής που δεν έχει συναισθήματα. Εάν είσαι ένας ψυχοπαθής που χαίρεται με τον πόνο των άλλων. Εάν είσαι ένας ψυχοπαθής που δε θα πάρει ποτέ ευθύνη για τις ελλείψεις του και θα κατηγορήσει το νερό επειδή πνίγει και τη φωτιά επειδή καίει. Εάν είσαι ένας ψυχοπαθής που αντί να βλέπει απανθρακωμένα κουφάρια και πτώματα να επιπλέουν, βλέπει ένα εμπόδιο στην εικόνα που προσπαθεί να περάσει για τον εαυτό του και το ίματζ που θέλει να χτίσει στη Δύση. 

Σίγουρα όμως η Πρωθυπουργάρα μας δεν είναι σε καμία των περιπτώσεων ένας τέτοιος άνθρωπος, σωστά; Άλλωστε, δε νομίζω η άνω συμπεριφορά του να εφάπτεται ένα προς ένα με κάποιο από τα χαρακτηριστικά της ψυχοπάθειας που ανέφερα στην αρχή του κειμένου. 

Ποιές είναι οι ψυχοπαθολογικές συμπεριφορές που έχουν περάσει στην ελληνική κοινωνία από τους επικεφαλής;

Εάν τώρα τα άτομα αυτά ήταν όντως ψυχοπαθείς, εάν όντως η κυβέρνηση με τα ανώτερα κλιμάκια του κράτους είχαν καταληφθεί από ψυχασθενείς, εάν όντως ζούσαμε σε μια παθοκρατία, τότε θα βλέπαμε αντίστοιχα νοσηρές συμπεριφορές να εκδηλώνονται και στη σφαίρα της καθημερινότητας από τους απλούς πολίτες. Ευτυχώς όμως που δε ζούμε σε μια τέτοια κατάσταση, και όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια σε τέτοιες συμπεριφορές αντί να τις αντιγράφουν. 

Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Ψυχοπαθολογική Βία, Ανευθυνότητα και Υπεκφυγή από τα πάνω ως τα κάτω

Ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα άλλο έγκλημα που συντάραξε την ελληνική κοινωνία. Αυτό του πνιγμού το Αντώνη Καρυώτη. 

Αυτό που προκάλεσε αποτροπιασμό στο πανελλήνιο στην παρούσα υπόθεση δεν ήταν απλά το έγκλημα της ανθρωποκτονίας. Ήταν ο χαλαρός και άνετος τρόπος με τον οποίο αυτό έλαβε χώρα και η άμεση υπεκφυγή των κατηγορουμένων προκειμένου να αποβάλουν από πάνω τους οποιαδήποτε ευθύνη για τις ενέργειές τους. Η συγκεκριμένη υπόθεση αποτελεί κατ’ εμέ ένα case study για το πως η ψυχοπαθολογία των ηγετών έχει εξαπλωθεί πλέον σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού ιστού.

Πάμε να δούμε τι εννοώ. Η εταιρεία, το πλοίο και το λιμάνι, υπό καθεστώς πλήρους ανευθυνότητας αγνοούσαν τις δικλείδες ασφαλείας όσον αφορά τον απόπλουν ενός πλοίου, βάζοντας σε κίνδυνο τις ζωές των επιβατών. Η συμπεριφορά αυτή όπως είδαμε δεν ήταν προϊόν άγνοιας του πρωτοκόλλου αλλά συνειδητής αδιαφορίας για την ασφάλεια των ταξιδιωτών απλά και μόνο επειδή το προσωπικό του πλοίου και του λιμανιού δεν ήθελαν να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους, να πάρουν τα ποδάρια τους και να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ένα λοιπόν το κρατούμενο, επικίνδυνες και ανεύθυνες συμπεριφορές.

Στη συνέχεια, όταν ο αδικοχαμένος Αντώνης προσπάθησε να επανεπιβιβαστεί στο πλοίο ο ύπαρχος τον εμπόδισε και τον έριξε στη θάλασσα όπου και βρήκε τραγικό τέλος. Τι λόγο είχε να το κάνει αυτό σε έναν επιβάτη που είχε εισιτήριο και είχε προλάβει την έγερση του καταπέλτη; Μόνο αυτός ξέρει, αλλά επιτρέψτε μου να κάνω μια υπόθεση για το τι εκτιμώ πως πέρναγε από το κεφάλι του. 

Ο Αντώνης όπως τον περιγράφουν φίλοι και συγγενείς ήταν ένα καλόψυχο και ιδιαίτερο άτομο. Οι ιδιαιτερότητές του αυτές στη προκειμένη περίπτωση τον έκαναν ένα καλό στόχο τραμπουκισμού για τον ύπαρχο ο οποίος, ακολουθώντας τα πρότυπα της ψυχοπαθολογικής συμπεριφοράς των αρχόντων, ήθελε κάπου να ασκήσει εξουσία για να νιώσει πως είναι κάποιος μέσα σε αυτό το ασθενές σύστημα. Τι πιο ζουμερό από το να εμποδίσεις έναν επιβάτη που ανέβηκε μόνος από το να χάσει το πλοίο, ελέγχοντας έτσι τη πορεία του ταξιδιού του και αναγκάζοντάς τον να ανατρέψει προσωρινά όλα του τα σχέδια και τη ζωή του επειδή έτσι σου έκανε γούστο εκείνη τη στιγμή; Κρατούμενο δύο λοιπόν, ανάγκη ελέγχου και εξουσίας επί των άλλων. 

Η στιγμή που έγινε το μοιραίο και ο Αντώνης βρέθηκε να παλεύει με τα νερά της προπέλας είναι μια ακόμα απόδειξη της έρπουσας παθοκρατίας που κατ’ εμέ εξέφρασε ο ύπαρχος, ο πλοίαρχος και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος. 

Αντί να δοθεί εντολή να σταματήσει άμεσα το πλοίο όπως ορίζει το ναυτικό πρωτόκολλο, αντί ο ύπαρχος να καταλάβει το λάθος του και να προσπαθήσει να σώσει τον Αντώνη με όποιο μέσο είχε στη διάθεσή του, αυτός κοίταξε με συναισθηματικά κενό βλέμμα τον νεαρό που πάλευε για τη ζωή του και σε συμφωνία με τον καπετάνιο έβαλαν μπρος για τον προορισμό τους. “Συμπεριφέρθηκαν λες και δεν έπεσε άνθρωπος αλλά έπεσε ένα τίποτα, ένα σκουπίδι” είναι τα λόγια που ακούμε και ξανακούμε από τα δεκάδες στόματα μαρτύρων που είδαν και κατέγραψαν το συμβάν, το οποίο χωρίς την άμεση επέμβασή τους πολύ πιθανό να θαβόταν κάτω από το χαλί. 

Κανένας, ούτε ο άνδρας που στεκόταν δίπλα στον ύπαρχο (ο οποίος έκανε τον κινέζο), ούτε τα μέλη του πληρώματος (όταν ενημερώθηκαν για το συμβάν) δεν στασίασαν και δεν απαίτησαν ο καπετάνιος (πλέον ποινικός αδικηματίας) να γυρίσει στο λιμάνι και να παραδοθεί στις αρμόδιες αρχές. Κρατούμενο τρία λοιπόν, μαζική και πλήρης απώλεια ενσυναίσθησης και συναισθηματικό νέκρωμα.

Τέλος, είχαμε τις απίστευτες δηλώσεις του καπετάνιου ο οποίος μόλις συνειδητοποίησε τη διάσταση του συμβάντος και πως λόγω αυτής θα πρέπει να υπάρξουν και συνέπειες, έσπευσε στα μικρόφωνα προκειμένου να ξεπλύνει τον εαυτό του και το πλήρωμά από οποιαδήποτε ευθύνη λες και δεν έγινε τίποτα. Η δήλωσή του πως “το πλοίο δεν έχει ευθύνη για το συμβάν” αντεγράφει λίγο αργότερα και από τον πολιτικό κόσμο και τον τότε υπουργό ναυτιλίας, Μιχάλη Βαρβιτσιώτη, που έσπευσε να εξισώσει θύτη και θύμα. Τι είπαμε πως αποφεύγει ο ψυχοπαθής όπως ο διάολος το λιβάνι; Τις ευθύνες. Κρατούμενο τέσσερα λοιπόν, υπεκφυγές, δικαιολογίες, λασπολογίες και πλήρης απροθυμία να έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους. 

Δεν είναι τυχαίο κατ’ εμέ πως οι κατηγορούμενοι σε αυτή την υπόθεση ανθρωποκτονίας φέρονται να παρουσιάζουν πολλά από τα χαρακτηριστικά αυτού που ορίσαμε και αναλύσαμε ως ψυχοπάθεια. Είναι όντως ψυχοπαθείς; Δε το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι το εξής.

Τελούμε υπό την ηγεσία ανθρώπων που δε μπορώ να τους περιγράψω ως οτιδήποτε άλλο παρά ως ψυχοπαθείς. Παράλληλα, συμπεριφορές που προσιδιάζουν σε αυτές των ψυχοπαθών (και των αρχόντων) σταδιακά και σταθερά άρχισαν να εμποτίζουν την ελληνική κοινωνία σε σημείο που πλέον είναι τόσο καθημερινές και τόσο κοινότυπες που δε τους δίνουμε σημασία. 

Ανακαλέστε από την καθημερινότητά σας και απαντήστε μου. 

Η άνω στάση του υπάρχου και του Μητσοτάκη δεν είναι κάτι που το βλέπετε κάθε μέρα; Από τον οδηγό που παραλίγο να σας σκοτώσει γιατί ήθελε να σας προσπεράσει, τον συνάδελφο που για να μη παραδεχτεί το λάθος του κατέληξε να σαμποτάρει εσάς και την επιχείρηση, τον πελάτη που συστηματικά μπαίνει τελευταία στιγμή για να χαζέψει και να φύγει πάντα με άδεια χέρια, τον εργοδότη που σας παίρνει τηλέφωνο Κυριακή μεσημέρι για να σας απασχολήσει για κάτι ανούσιο που μπορούσε να περιμένει για τη Δευτέρα, όλα αυτά δεν είναι συναισθηματικά νεκρές συμπεριφορές; Δεν είναι έλλειψη κατανόησης του τι κάνω στους άλλους με τις πράξεις μου; Δεν είναι εθελούσια ανευθυνότητα και εθελούσια επικίνδυνη συμπεριφορά; Δεν είναι επιθυμία να πάρω ηδονή ελέγχοντας τη ζωή του άλλου και προκαλώντας του πόνο και μιζέρια; 

Δεν είναι … ψυχοπάθεια;

 Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο Twitter

στο Viber

στο Telegram

στο GAB...

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!