Η Ομιλία του Προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ, κ. Γ. Καρατζαφέρη στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση με θέμα την εγκληματικότητα και την ασφάλεια!

Ακούστε τον επιτέλους! Για το καλό της Ελλάδας είναι! ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε. Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να ακουστούν κα...

Ακούστε τον επιτέλους! Για το καλό της Ελλάδας είναι!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε. Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να ακουστούν και τα δικά μας συλλυπητήρια για το δράμα που περνάει ο φίλος λαός της Ιταλίας. Και θα ήθελα να κάνω μια πρόταση στον κύριο Πρωθυπουργό και πιστεύω ότι με την προσωπική ευαισθησία που σας διακρίνει, κύριε Πρωθυπουργέ, θα την αποδεχθείτε. Οι Έλληνες φοιτητές που φοιτούν σε πανεπιστήμια της περιοχής του σεισμού να μπορούν να μετεγγραφούν σε ελληνικά πανεπιστήμια. Πέρασαν μια σημαντικότατη δοκιμασία. Νομίζω ότι μπορούμε να δώσουμε τη δυνατότητα σ΄ αυτά τα παιδιά -τα οποία εξάλλου δεν είναι και πολλά, είναι γύρω στα εκατόν πενήντα- να έρθουν να εγγραφούν σε ελληνικά πανεπιστήμια. Φανταστείτε αυτή τη μάνα να ξαναστείλει το κορίτσι της εκεί που χάθηκε ο γιος της! Είναι κάτι το οποίο μπορούμε να το κάνουμε χωρίς να επιβαρύνεται καθόλου η ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Θα ξεκινήσω με ένα σημείωμα, το οποίο δεν είναι δικό μου βέβαια. Θα σας το διαβάσω και μετά θα σας πω. «...Τέλος υπενθυμίζουν ότι, κατά τη συντηρητική εκτίμηση του ΟΗΕ, οι μετανάστες στη χώρα μας το 2015 θα είναι πάνω από 4,2 εκατομμύρια. Και καταλήγουν εκτιμώντας: «Έναν τόσο μεγάλο αριθμό αλλοδαπών, που υπερβαίνει σημαντικά τον ενεργό πληθυσμό των Ελλήνων, είναι αδύνατο να τον ενσωματώσει η ελληνική κοινωνία». Άρα μπορούμε να μιλάμε μόνο για πολιτισμικές ετερότητες, διαφορετικά έθνη και σημαίες, με τα οποία καλούμαστε να μοιραστούμε την εθνική μας επικράτεια. Οι ξένοι, εφόσον σε μερικά χρόνια αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα, όπως είναι επόμενο, δεν θα ανεχθούν οποιαδήποτε προνόμια των Ελλήνων. Το τελευταίο διακύβευμα σ΄ αυτή τη διαδρομή θα είναι το ίδιο το όνομα της Χώρας, που ως πολιτισμικό πλέον μόρφωμα δεν θα υπάρχει κανένας λόγος να φέρει το όνομα «Ελλάδα»». Ακραίον! Είναι από έναν «ακραίο» εκδότη, τον κ. Μάκη Κουρή, που υπήρξε Βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Φανταστείτε αυτό να το έλεγε κάποιος από τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, τι θα άκουγε! Κι όμως ένας εκδότης, επιμελής και σοβαρός, σημειώνει μία εργασία από τον ΟΗΕ που λέει ότι σε έξι χρόνια από σήμερα -σε έξι χρόνια, δηλαδή τόσο καιρό όσο έχει αναλάβει η Νέα Δημοκρατία την εξουσία- θα έχουμε 4,5 εκατομμύρια μετανάστες. Και κανείς δεν αντιδρά. Άκουσα με εξαιρετική προσοχή τον αξιότιμο Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δεν είπε τίποτα για μετανάστες. Ποια είναι η πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τους μετανάστες; Έχουμε ένα θέμα, ένα τεράστιο θέμα. Έχουμε «γκετοποίηση» της πρωτεύουσας, έχουμε φοβικά σύνδρομα, έχουμε δημοσκοπήσεις κόσμου που δείχνουν πράγματα οδυνηρά. Ποια είναι η θέση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Τι θα κάνουμε με τους μετανάστες; Ποια είναι η πρόταση; Επιτέλους, πρέπει να βάλουμε ένα όριο; Ποιο είναι αυτό το όριο που θα βάλουμε; Ή δεν είναι πρόβλημα όσοι και αν έρθουν; Ποιο είναι το όριο; Ας βάλουμε ένα όριο, να συμφωνήσουμε εδώ στην Αίθουσα και να πούμε ότι «θα αρχίσουμε να ανησυχούμε πάνω απ΄ αυτό το όριο». Ποιο είναι αυτό το όριο; Είναι το όριο που λέει ο ΟΗΕ; Ποιο είναι το όριο; Γιατί κανείς σήμερα δεν μιλάει. Έχουμε μία φοβία μήπως μας πουν ακραίους, μήπως μας πουν και φασίστες αν μιλήσουμε για το ουσιαστικότερο πρόβλημα που έχει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Γιατί δεν λέμε αλήθειες επιτέλους, γιατί φοβόμαστε; Άκουσα πολλά ακραία πράγματα σήμερα. Άκουσα ότι είναι γελοίο να πολεμάς την κουκούλα. Εμένα μου φαίνεται γελοίο να υπερασπίζεσαι κουκουλοφόρους! Δεν μπορεί σήμερα να πηγαίνει κανείς κόντρα στο 78% του ελληνικού λαού που λέει όχι στην κουκούλα! Και φθάσαμε να είναι γελοίο το να πολεμάς κουκουλοφόρους. Είναι πράγματα εξωφρενικά. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτά λέγονται υπεύθυνα και πώς μπορεί να εξυπηρετούν την οποιαδήποτε μικροκομματική σκοπιμότητα. Είναι αδιανόητα αυτά τα οποία ακούγονται! Σήμερα έχουμε ένα τεράστιο πρόβλημα, μεγαλύτερο και από την οικονομική κρίση: την αύξηση της εγκληματικότητας. Ο κόσμος φοβάται περισσότερο απ΄ ό,τι πεινάει. Το καταλαβαίνουμε αυτό; Το έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό, ότι υπάρχουν γειτονιές της Αθήνα που συμβαίνουν όσα βλέπαμε κάποτε στις αμερικάνικες ταινίες για το Μπρονξ και λέγαμε «δεν μπορεί να συμβαίνουν, πόσο τραβηγμένοι είναι οι Αμερικάνοι γι΄ αυτά που μας δείχνουν!»; Πηγαίνετε ένα βράδυ στη Μενάνδρου! Πηγαίνετε ένα βράδυ στη Ζήνωνος! Και δεν μιλάω για τις γυναίκες συναδέλφους που είναι αδιανόητο να πάνε και ημέρα ακόμη. Ας πάει ο οποιοσδήποτε από εμάς σ΄ αυτό το ελληνικό έδαφος, που απέχει από το Κοινοβούλιο ένα χιλιόμετρο, το βράδυ να περπατήσει. Ας πάει στην Πλατεία Θεάτρου. Ας πάει ένας στην Πλατεία Θεάτρου, ένας από εμάς! Να δούμε. Μπορεί να περπατήσει χωρίς Ασφάλεια; Και το επιτρέπουμε! Μα, είναι δυνατόν να μπορεί να πάει άνθρωπος το βράδυ εκεί; Πηγαίνετε να δείτε ποια είναι η κατάσταση. Λέμε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει θέμα. Μα, υπάρχει θέμα και το δείχνουν οι στατιστικές, το δείχνουν τα εγκλήματα, τα οποία έχουν αυξηθεί, το δείχνουν τα καθημερινά περιστατικά. «Χθες πηγαίνοντας στη δουλειά μου, άρχισα να τρέχω για να πιάσω κάποιον, ο οποίος είχε ξεφύγει από τα χέρια της Αστυνομίας. Είχε περάσει με κόκκινο, χτύπησε ένα κιγκλίδωμα και παρ΄ ολίγον να σκοτώσει με ένα μηχανάκι κάποιον. Και έτρεχαν οι αστυνομικοί να τον πιάσουν.» Συμβαίνει στην Αθήνα καθημερινώς, μέσα στα πόδιά μας. Και άκουσα -επαναλαμβάνω- τον αξιότιμο Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να απαριθμεί τέσσερα περιστατικά -τον ακούσατε κι εσείς- για το πρακτορείο του ΠΡΟΠΟ, για το κορίτσι των 14 ετών. Βεβαίως. Συμπτωματικά, όμως και τα τέσσερα είναι υπεύθυνοι αλλοδαποί! Αυτό δεν μας το είπε! Και για τα τέσσερα περιστατικά. Επομένως, λοιπόν, δεν πρέπει να ασχοληθούμε; ʼκουσα για την Αστυνομία των 700 ευρώ. Βεβαίως. Και οι αστυνομικοί, όπως ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, πένονται. Ρωτήστε τους, όμως, τι θέλουν περισσότερο: Τριακόσια ευρώ ή την αξιοπρέπειά τους; Εφόσον, λοιπόν, σήμερα η οικονομία δεν μας επιτρέπει να τους δώσουμε περισσότερα λεφτά, ας τους δώσουμε κάτι ανέξοδο: την αξιοπρέπειά τους! Μια αξιοπρέπεια, την οποία τους την αφαιρούμε χρόνια. Από το 1974, όταν επανήλθε η Δημοκρατία στη χώρα, από τότε αρχίζει μια απαξίωση συστηματικά της στολής, η οποία συνεχίζεται ακόμα. Θυμάμαι μια εποχή, νέο παιδί, όταν πήγαινα σε γάμο αστυνομικού ή στρατιωτικού, παντρευόντουσαν με τη στολή και απέξω οι φίλοι τους έκαναν τη γνωστή αψίδα. Πότε έχετε πάει σε γάμο τώρα τελευταία και να φοράει ο άλλος τη στολή; Ντρέπεται για τη στολή! Είναι δυνατόν; Γιατί; Διότι κάποιοι το επέτρεψαν, κάποιοι το μεθόδευσαν. Ένα παιδί χαροπαλεύει εις τον Ερυθρό Σταύρο, πριν από λίγες εβδομάδες κάποιο άλλο. Ποια πορεία έγινε; Ποιος οργάνωσε μια πορεία εναντίον του τυφλού εγκλήματος; Ποιος έκανε μια πορεία όμοια σε έκταση, σε δυναμική με εκείνη για το άτυχο παιδί που «έπεσε» από τον πυροβολισμό του ειδικού φρουρού; Γιατί τότε, λοιπόν, ξεσηκώθηκε ο κόσμος όλος και για τον αστυνομικό δεν γίνεται τίποτα; Μάνα τον γέννησε γι αυτόν. Μάνα τον κλαίει κι αυτόν. Και μάνα αγρότισσα, εργάτρια. Γιατί αστυνομικοί δεν γίνονται τα παιδιά των πλουσίων οικογενειών. Το παιδί του γείτονα είναι, για όσους από εμάς μένουν σε προάστια φτωχά και δεν έχουν μετακομίσει βέβαια εις τα ευγενή προάστια της Εκάλης και του Ψυχικού. Αυτά είναι τα παιδιά της Αστυνομίας και όμως καθημερινώς προσβάλλονται, λοιδορούνται. Και θυμάμαι εκείνη την ημέρα των μεγάλων γεγονότων, των φοβερών εκείνων των γεγονότων, όπου είχαν πέσει του κόσμου οι μολότοφ, την ιερά αγανάκτηση -εν πάση περιπτώσει- που είχε ακολουθήσει από την εκτέλεση, όπως έγινε, αυτού του παιδιού, που η Αθήνα καιγόταν, βομβαρδιζόταν και τα μολότοφ έπεφταν σύννεφο. Και τρία κανάλια έδειχναν τους κάλυκες «ιδού ο κάλυκας, κοιτάξτε τον κάλυκα, που πυροβόλησαν στον αέρα». Ο κάλυκας, λοιπόν, ήταν θέμα ειδήσεων, όλων των ειδήσεων. Ο κάλυκας! Τώρα, πώς τρεις κάλυκες βρέθηκαν σε τρία διαφορετικά κανάλια για να επιδεικνύονται στο δελτίο των 8, δεν το κατάλαβα ποτέ! Μα, το θέμα ήταν ο κάλυκας ή μία εξέγερση που υπήρχε εκείνη τη στιγμή, που μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω στη χώρα και μάλιστα με μια Κυβέρνηση, η οποία δεν είχε αποφασίσει εκείνες τις ώρες πώς θα αντιμετωπίσει την κατάσταση, κάτω από ένα ιδιαίτερα φοβικό σύνδρομο «αφήστε να γίνει ό,τι είναι να γίνει, γιατί δεν αντέχουμε το περισσότερο αίμα»; Και έγινε αυτό, το οποίο έγινε. Αν, λοιπόν, θέλουμε Αστυνομία, το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να της δώσουμε πίσω τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Δεύτερον, να της δώσουμε σαφείς κανόνες. Είναι ιδιαίτερα θολά τα πράγματα. Σας αναφέρω ένα παράδειγμα. Αστυνομικός, ο οποίος δεν ήταν σε υπηρεσία, στη Γλυφάδα, βλέπει σε ένα μηχανάκι έναν κλέφτη, με έναν άλλον από πίσω, να σπάνε το τζάμι σ΄ ένα αυτοκίνητο που οδηγεί μια κυρία, να της παίρνουν την τσάντα, να της την τραβάνε, η κυρία να πέφτει λιπόθυμη και αυτοί να φεύγουν. Τους κυνηγά, λοιπόν, με το αυτοκίνητό του -σπίτι του πήγαινε ο άνθρωπος!- και στα τέσσερα μέτρα το μηχανάκι, γυρίζει μια πέτρα -ενάμισι κιλού λέει- και του σπάνε το παρμπρίζ και βγάζει ο αστυνομικός το περίστροφο και πυροβολεί και χτύπησε τον κλέφτη. Τον πήγε ο εισαγγελέας «με δόλο» μέσα. Με δόλο! Δηλαδή, ξεκίνησε αυτό το παιδί από το σπίτι του, πήγε στη δουλειά του, πήγε να πάρει τα παιδιά του από το φροντιστήριο και είχε δόλο να σκοτώσει αυτόν! Πώς, λοιπόν, μετά, θα παρέμβει αστυνομικός; Πώς θέλετε να κάνει το καθήκον του, όπως προχθές στην Πλατεία Κολωνακίου, όταν λέει «με δόλο»; Ξεκινάμε με δόλο! Και βλέπω τους κ.κ. δικαστές, τους οποίους υπεραμείβουμε περισσότερο από κάθε άλλον Έλληνα, σ΄ αυτή την περίπτωση, όταν είναι αστυνομικός, να επιβάλουν το μέγιστον της ποινής -το μέγιστον!- όταν όμως είναι από την άλλη πλευρά, να έχουμε δεμένη την υπόθεσή μας «άσε τώρα μην μπλέξουμε». Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ή δεν υπάρχει ο φόβος, η βία; Και βέβαια θα ήθελα να διορθώσω με ιδιαίτερο σεβασμό τον αξιότιμο Πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Δεν είναι ακραίος ο εθνικός ποιητής Σολωμός. Όταν λέει «που με βια μετράει τη γη», δεν εννοεί τη βία, αλλά τη βιασύνη. Ίσως του ξέφυγε, επειδή τώρα με την άρση των τόνων από τα γραπτά, δεν καταλαβαίνει κανείς το βία από το βια. Είναι, λοιπόν, «με τη βιασύνη που μετρά τη γη», δεν είναι «με τη βία». Δεν είναι ακραίος ο Σολωμός. Αυτό έτσι, σαν μία διευκρίνιση, για να μην γίνονται παρεξηγήσεις που μπορεί καμιά φορά να δημιουργούν και κακά μαθήματα για τους μαθητές. Ακούν οι μαθητές έναν πολιτικό Αρχηγό να ερμηνεύει το Σολωμό ότι εννοεί «με τη βία», ότι την εκθειάζει. Όχι, δεν είναι η βία. Είναι η βιά, η βιασύνη. Καταλαβαίνω ότι συγχωρείται από την έλλειψη των τόνων, γι΄ αυτό ίσως πρέπει να επανέλθουν οι τόνοι, για να μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Άκουσα, κύριε Πρωθυπουργέ, το λόγο σας. Αυτά τα λέω εγώ πέντε χρόνια. Αλλά όταν τα έλεγα εγώ εδώ και πέντε χρόνια, με έλεγαν ακραίο κάποιοι, μεταξύ αυτών κι εσείς. Σήμερα τα λέτε εσείς. Και δεν είναι ότι εσείς αισθάνεστε πλέον αυτή την ιδεολογία, αυτή τη σκέψη σαν σωστή. Είδα ότι την αισθάνονται όλοι οι Βουλευτές σας και σας χειροκρότησαν όλοι! Γιατί ο λόγος σας ήταν μια συρραφή των Δελτίων Τύπου που έχει βγάλει κατά καιρούς ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός. Χαίρομαι, λοιπόν, που αντιληφθήκατε την πραγματικότητα. Όμως, κύριε Πρωθυπουργέ, αργήσατε πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια! Αν αυτές τις διαπιστώσεις τις κάνατε στις προγραμματικές δηλώσεις του 2004, θα είχαμε κερδίσει πέντε χρόνια και θα είχαν μερικές οικογένειες τους ανθρώπους τους, που τώρα είναι στο χώμα. Θα είχαμε γλιτώσει και περιουσίες. Θα είχαν γλιτώσει πράγματα, κύριε Πρωθυπουργέ. Γιατί αργήσατε πέντε χρόνια; Τι σας φόβιζε; Γιατί δεν λέγατε την αλήθεια; Γιατί δεν τα αντιμετωπίζατε; Θυμάμαι Υπουργός σας, εδώ σ΄ αυτό το Βήμα, να λέει «καλωσορίζουμε όλους τους λαθρομετανάστες που προτιμούν την Ελλάδα». Λες και είμαστε καφετέρια και μας προτιμούν και «ελάτε να πιείτε τον καφέ σας σε εμάς». Τώρα, λοιπόν, είδατε ότι είναι τα ζόρια. Έρχονται ζόρια, κύριε Πρωθυπουργέ. Πρέπει να πάρουμε αποφάσεις και θα είναι επώδυνες οι αποφάσεις. Δεν είναι εύκολο. Γιατί αυτό που ήταν εύκολο το 1991, το 1992, το 1993, είναι πολύ δύσκολο το 2009. Εγώ λέω ότι αποφασίζουμε όλοι μαζί -που είναι αδύνατο να αποφασίσουμε μαζί- ότι πρέπει η χώρα να απαλλαγεί από κάποιους. Πώς θα το κάνετε αυτό; Θα τους βάλετε σε ένα τραίνο; Πείτε μου πώς μπορεί να γίνει. Πείτε μου πώς μπορούμε να τους διώξουμε. Ομολογείτε ότι είναι πρόβλημα κάποιοι εξ αυτών, όχι όλοι. Δεν είναι όλοι οι λαθρομετανάστες εγκληματίες, για όνομα του Θεού! Υπάρχουν και νοικοκυραίοι άνθρωποι. Εγώ σας λέω να απομονώσετε αυτούς. Μπορείτε; Δεν μπορείτε. Μπορείτε, κύριε Πρωθυπουργέ, να πείτε στην Τουρκία να δεχθεί την επαναπροώθηση; Και δεν λέω την επαναπροώθηση εκείνων που μπαίνουν με βαρκάκια, αλλά εκείνων που μπαίνουν με τούρκικες ακταιωρούς γιατί είναι αποστολή του Ναυτικού της Τουρκίας «περάστε απέναντι μετανάστες». Μας τους περνάνε, λοιπόν. Και είναι δική σας η γνωμάτευση, από τις δικές σας διωκτικές αρχές. Να πούμε για επαναπροώθηση. Όχι, μας λέει η Τουρκία. Μπορείτε να επιβάλετε στην Αλβανία, που προχθές άρον-άρον συμφωνήσατε εδώ όλοι, πλην του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, να περάσει στην Ευρώπη, τουλάχιστον για γρήγορη αντιμετώπιση της κατάσχεσης των κλοπιμαίων; Υπάρχουν Έλληνες πολίτες που έχουν βρει τα αυτοκίνητά τους στην Αλβανία και δεν υπάρχει τρόπος να τα πάρουν πίσω. Γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να λέμε αλήθειες. Και άκουσα, κύριε Πρωθυπουργέ, τον αξιότιμο Αρχηγό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να σας καταγγέλλει ότι δεν είχατε καμία πρωτοβουλία σε αυτό το σκηνικό που στήθηκε μεταξύ του Δανού Πρωθυπουργού και του κ. Ερντογάν και τις αντιρρήσεις του Ερντογάν και το ανατολίτικο παζάρι «δώστε μου αυτό, για να γίνει αυτός κ.λπ.». Και βεβαίως, έπρεπε η Ελλάδα κάπως να συμμετέχει γιατί ο νούμερο δύο του ΝΑΤΟ, απ΄ ό,τι διαπιστώσαμε και είδαμε, θα είναι Τούρκος. Να τι κερδίζει ο Ερντογάν. Ερωτώ όμως και το ΠΑ.ΣΟ.Κ.: Τι κάνατε εσείς στη Μαδρίτη, όταν αναγνωρίστηκαν τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο που από τότε άρχισε το νταχτιρντί. Τι κάνατε, λοιπόν; Εκεί δεν ήταν και ο δικός σας Πρωθυπουργός; Γιατί αναγνωρίσατε τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο και άρχισαν οι γκρίζες ζώνες και άρχισαν οι παραβιάσεις; Γιατί, εάν δεν είχατε αναγνωρίσει τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, σήμερα θα μπορούσαμε να είμαστε πιο επιτιθέμενοι και θα μπορούσαμε να πούμε δύο κουβέντες επάνω στον Αμερικανό Πρόεδρο. Αλλά, από τη στιγμή που έχουμε αναγνωρίσει τα ζωτικά συμφέροντά τους στην περιοχή, μας παίρνουν και το μισό Αιγαίο, παίρνουν τη διάσωση και όλα αυτά. Ξέρετε, απότοκος εκείνης της αποφάσεως της Μαδρίτης. Γιατί πρέπει να αντιληφθείτε και να δεχθείτε μία αλήθεια: Ότι εδώ που είναι η χώρα, όχι μόνο από πλευράς ασφάλειας αλλά και εθνικής απαξίωσης έχετε βάλει το χεράκι σας όσοι έχετε κυβερνήσει. Δεν μπορεί να υπάρχουν ευθύνες σε Κόμματα που δεν έχουν κυβερνήσει. Εσείς έχετε κυβερνήσει. Εάν έχει φθάσει εκεί η εγκληματικότητα, κάποιοι φταίνε, κάποιοι το ανέχτηκαν, κάποιοι φοβήθηκαν να μετρηθούν. Και μίλησε ο κ. Παπανδρέου για αναποτελεσματική Αστυνομία και όλα αυτά. Ωραία. Να σας θυμίσω εγώ: Για να πιάσετε τη 17 Νοέμβρη, έπρεπε να έρθει ο κ. Σμιτ από τη Σκότλαντ Γιάρντ; Έπρεπε να έρθει η CIA εδώ; Έπρεπε να έρθουν όλες οι μονάδες εκείνες για να μπορέσουν να κάνουν τί; Να την πιάσετε, αφού είχε παραδοθεί η 17 Νοέμβρη, γιατί το ατύχημα του Ξηρού σημαίνει αυτόματη παράδοση, έτσι δεν είναι; Εάν δεν είχε συμβεί αυτό, δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η εξέλιξη. Και πάλι, εσείς δεν μπορούσατε με την Αστυνομία εκείνη. Ποιά Αστυνομία; Αυτό το έγκλημα το μεγάλο που κάνατε να φέρετε στην αρχηγία της Αστυνομίας ανθρώπους που είχαν φύγει από το Σώμα πέντε και έξι χρόνια, λες και δεν υπήρχε μεταξύ των αξιωματικών της Αστυνομίας που υπηρετούσαν ένας άξιος να γίνει αρχηγός. Δεν είναι αυτή κομματικοποίηση; Γι΄ αυτά που κάνατε εσείς, τώρα κατηγορείτε τη Νέα Δημοκρατία. Τα ίδια και οι μεν και οι δε. Δεν υπάρχει αξιοκρατία. Δεν βάζουμε πάντα τον καλύτερο, βάζουμε τον φίλα προσκείμενο να μας κάνει και καμία δουλειά. Αυτή, λοιπόν, η νοοτροπία είναι αυτή η οποία φέρνει τα τεράστια αποτελέσματα. Και έρχομαι σ΄ αυτό που είπα. Γιατί ήταν κόκκινο πανί ο Δανός Πρωθυπουργός στην Τουρκία; Γιατί είχαν δημοσιευθεί στη χώρα του κάποια σκίτσα όπου έδειχναν τον Προφήτη Μωάμεθ με σαρίκι και ένα εξ΄ αυτών κρατούσε κι ένα όπλο και είχε πει: Ελευθερία του λόγου. Αυτό ήταν το έγκλημα. Και αντέδρασαν οι Τούρκοι. Και πώς αντέδρασαν! Δεν μπόρεσε ο άνθρωπος να γίνει γενικός γραμματέας. Χάλασε ο κόσμος, γιατί είναι σοβαρό κράτος. Εδώ, κάνουμε έκθεση που την χρηματοδοτεί το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας -τότε ήσασταν στην Κυβέρνηση- όπου ανάμεσα στους πίνακες της έκθεσης είχε ένα εν στύσει πέος που εκσπερμάτωνε επάνω στον Χριστό κι όταν εμείς το καταγγείλαμε μας λέτε ότι είναι τέχνη και η τέχνη δεν έχει όρια. Για φανταστείτε, λοιπόν, αυτό το έργο τέχνης που χρηματοδοτήσατε εσείς σαν ΠΑ.ΣΟ.Κ. να εκτεθεί εδώ στο Γκάζι και αντί τον Χριστό να έχει τον Μωάμεθ. Θα είχε ξεκινήσει ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος γιατί βλέπετε ότι υπάρχουν κάποιοι λαοί που σέβονται τα σύμβολά τους, σέβονται τους θεούς τους. Αυτό το λέω και το αναπτύσσω για να δείξω πόσο ανασφαλείς είμαστε σαν χώρα, πόσο φοβικοί είμαστε εμείς. Είναι τέχνη η εκσπερμάτωση επί της κεφαλής του Κυρίου! Όλα αυτά, λοιπόν, δείχνουν ότι είμαστε αδύναμοι και πρέπει, επειδή ο χρόνος τελειώνει, να πούμε μερικές αλήθειες οι οποίες ενοχλούν και φοβίζουν. Πρέπει, κύριε Πρωθυπουργέ, αυτά τα οποία είπατε να μην μείνουν μόνο στο ημίωρο της ομιλίας σας. Χρειάζεται αποτελεσματικότητα αύριο και θα βαθμολογηθείτε. Και θα βαθμολογηθείτε μόνο εάν υπάρξει μείωση της εγκληματικότητας η οποία καλπάζει. Φθάσαμε να έχουμε ένα έγκλημα κάθε ημέρα. Όταν ήμουν νεαρός δημοσιογράφος, την εποχή που εσείς σπουδάζατε στη Βοστόνη, ήταν είδηση στην εφημερίδα εάν γινόταν ένα έγκλημα. Θυμάμαι πρωτοσέλιδο στην Απογευματινή ότι έγινε έγκλημα. Ήταν μεγάλη υπόθεση. Τώρα το έγκλημα είναι μονόστηλο και κάτω-κάτω. Θεωρείται ένα από αυτά που γίνονται κάθε ώρα. Εκεί φθάσαμε. Να μας σκοτώνουν και να μη μιλάμε, να μην τολμάμε να πούμε κάτι. Τώρα, λοιπόν, που διαπιστώσατε με καθυστέρηση ετών ότι το μεγάλο έγκλημα ξεκίνησε από το 1990 και μετά και ότι οι υπεύθυνοι είναι συγκεκριμένοι, ελπίζω να πάρετε πρωτοβουλίες και εσείς σαν Πρωθυπουργός, αλλά να ακούσουμε και στη δευτερολογία από τον αξιότιμο Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τι θα κάνει με τους λαθρομετανάστες. Να ξεκαθαρίσουμε τι θα γίνει και πώς πρέπει να γίνει.Και μία κουβέντα για το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία εναντίον της ανάπλασης δύο περιοχών, κύριοι συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ: Και η ανάπλαση στον Βοτανικό αλλά και η ανάπλαση στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου επιμένουν να είναι γήπεδο απέναντι στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο. Τι θα μπορούσαμε να πούμε σαν πολιτεία; Να φυτευτούν τόσα δένδρα. Ναι, τόσο τσιμέντο, αλλά τόσα δέντρα. Να φυτέψει η κατασκευάστρια εταιρεία, αυτή ή οποιαδήποτε άλλη προκριθεί, τόσα δέντρα. Θα κάνεις τόσα τετραγωνικά κτήριο; Τόσες χιλιάδες δέντρα θα φυτέψεις. Και, επιτέλους, να αποφασίσουμε σε αυτόν τον τόπο κύριε Πρωθυπουργέ ποιος κυβερνάει, ποιος αποφασίζει. Αποφασίζει η Κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο ή μία στρατιά δικαστών οι οποίοι έρχονται και υποκαθιστούν την Κυβέρνηση; Άλλο εκτελεστική εξουσία άλλο νομοθετική εξουσία, άλλο δικαστική εξουσία. Τα έχουμε μπλέξει και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για τη Δημοκρατία».