Είχε το δικαίωμα να αλλάξει, την γλώσσα;

Συντάχθηκε απο τον/την Γιώργος Κακαρελίδης Τρίτη, 21 Απριλίου 2009 Τό πόσο εύκολα μπορεί να παίρνονται αποφάσεις είναι γνωστό. Αυτά που, σ...

Συντάχθηκε απο τον/την Γιώργος Κακαρελίδης

Τρίτη, 21 Απριλίου 2009

Τό πόσο εύκολα μπορεί να παίρνονται αποφάσεις είναι γνωστό. Αυτά που, συνήθως, δεν μετράει κανείς, είναι τα εξής δύο σημεία: α) έχω δικαίωμα να πάρω απόφαση (δεσμευτική)- για τους άλλους, επί του θέματος και β) έχω μετρήσει τις επιπτώσεις τής όποιας απόφασης ;
Για παράδειγμα όταν μετά την μεταπολίτευση ο Ράλλης, Υπουργός τότε Παιδείας, κατήργησε την γραφομένη γλώσσα (καθαρεύουσα), είχε το δικαίωμα να αλλάξει, την γλώσσα; Γιατί αν για κάτι χρησίμευε για την ανθρωπότητα το Ελλαδικό κρατίδιο, ήταν ακριβώς η πανανθρώπινη γλώσσα, που της έλαχε να φυλάττει και ο Παρθενώνας.

Αλλά για οποιαδήποτε αλλαγή, αρμόδιος δεν είναι πλέον ο εκάστοτε Ελλαδικός υπουργός Παιδείας, αλλά η Ακαδημία Αθηνών, η Λειψία, η Οξφόρδη και άλλα μελετητικά της γλώσσας κέντρα. Θα μου πείτε και τα Πανεπιστήμια; μα όχι βέβαια, διότι αυτά ασκούν τρέχουσα έρευνα, ενώ η Ακαδημία είναι (ή οφείλει τουλάχιστον να είναι) πέραν και μακράν των καθημερινών επιστημονικών αντεγκλήσεων και παρεμβαίνει μόνο με Αλήθειες, διαρκούσες τουλάχιστον πέραν, των μέτρων της ανθρώπινης ζωής.

Με αυτη την έννοια η γλώσσα είναι εξόχως συντηρητικό πράγμα που αφορά και συνδέει διαχρονικά το παρελθόν και το μέλλον. Επί πλέον ως γλώσσα δεν νοείται η ηχητική εκφορά, αλλά η γραπτή, δια της οποίας αναπτύσσεται τεκμηριωμένος, δηλαδή επιστημονικός, λόγος. Και φυσικά δεν νοείται ως επικονωνιακό εργαλείο όπως μικρόνοες εισηγητές κατέθεταν. Γιατί σ' αυτή την περίπτωση, απλά «μουγκρίσματα» είναι απείρως ευκολώτερα, διαχέονται ταχύτερα και είναι πιό αποτελεσματικά.

Οσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, οι επιπτώσεις στην αρχή δεν εφάνησαν, μια και οι ζώντες τότε, αλλά και όσοι είναι άνω των 45 τώρα , γνωρίσαμε το υπερσύνολο, οπότε μιλώντας την σημερινή λαλιά την εμπλουτίζουμε αυτόματα κατά την γραπτή εκφορά της.

Η καθιέρωση, ανύπαρκτης επιστημονικά, δημοτικής γραμματικής, που έδινε περισσότερες εξαιρέσεις από όσες προσπαθούσε να ομαδοποιήσει , η κατάργηση των χρονικών αυξήσεων, η κατάργηση της δοτικής , η κατάργηση των κλίσεων και των προθέσεων και αργότερα των τόνων, είχε σαν αποτέλεσμα ένα τέτοιο αλαλούμ, αφού η κατάργησή τους δεν υποκαταστάθηκε -παρά τις αρχικές 'προθέσεις' Ράλλη , που αργότερα, σε συνέντευξή του δήλωσε πως, αλλού σκόπευε και αλλού του βγήκε. Και αυτός μεν 'καθάρισε' με τις τύψεις του, τα δε παιδιά μας εγκλωβίστηκαν εσαεί. Ετσι που δεν μπορούν να κατανοήσουν κείμενο παρά μόνο αφού διαβάσουν όλα τα συμφραζόμενα και εφ 'όσον κάθε φράση δεν αποτελείται από περισσότερες των πέντε, λέξεων.

Ομως σκοπός του παρόντος δεν είναι γλωσσολογική ανάλυση, αλλά μια φρικτώτερη επίπτωση. Εξηγούμαι: όταν καταργήθηκαν γραμματικές, συντακτικά, κλίσεις, προθέσεις, δοτικές και διαχρονικές λέξεις, αυτόματα τα θρησκευτικά λειτουργικά κείμενα και -ιδίως, οι ψαλμωδίες κατέστησαν άγνωστη γλώσσα.

Οι χαιρετισμοί, οι δεήσεις, οι ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδος και τα γλυκύτατα εγκώμια δεν μπορούν, όχι να κατανοηθούν , αλλά ούτε καν να προφερθούν . Τον μηχανισμό της λογικής της ελληνικής γλώσσας έχεις περιθώριο να τον κατακτήσεις στο δημοτικό. Απο εκεί και μετά είναι χαμένο το παιχνίδι για όλες τις επιστήμες.

Αυτό είχε σαν συνέπεια να αποκοπούν τα παιδιά από μέλη, μουσικότητα και έννοιες που ενστάλαζαν στην ψυχή τους την ευγένεια προς την Γυναίκα, την κατανόηση της ωραιότητός της, την στάση ζωής προς την Μητέρα και το απορείν για την Ζωή. Οδηγηθήκαμε σιγά σιγά, σε αγενείς , προσβλητικές λεκτικά και πολλές φορές βάναυσες συμπεριφορές προς τις μάνες και τα κορίτσια.

Συνήθης σύγχρονη δικαιολογία ή αντίδραση των γονιών, στις πρωτόγονες αυτές εκφράσεις και συμπεριφορές των νεαρών κλώνων τους, είναι του τύπου «..άσε το παιδί, είναι στην ..'εφηβεία'» ή -αν τάχει ακούσει χοντρά η μάννα, το παράπονο. Ενα παράπονο που , δυστυχώς, βγαίνει μέσα από τα σωθικά.

Και δεν είναι βέβαια, μόνο τα ανωτέρω κείμενα, που επιδρούν στο ζήν με καλωσύνη δηλαδή με ένα ακατάπαυστο κυματισμό της ψυχής, αλλά και δεκάδες κλασικών που επιδρούν θετικά και γαλήνια στην ανάπτυξη του νοός δηλαδή του ευ ζην.

Αυτά τα ακατανόητα πλέον κείμενα, δεν υποκαταστάθηκαν από ίσης αξίας, γιατί απλούστατα τέτοια δεν υπήρχαν. Αφού για να υπάρξουν έπρεπε να προηγηθεί αντίστοιχος πολιτισμός. Οι ατυχείς αποδόσεις στη δημοτική, κλασικών κειμένων, διέλυσαν το μέλος, κατέστρεψαν τις παρηχήσεις και αφαίρεσαν το σημαινόμενο, καθιστώντας το νέο κείμενο μούμια του αρχικού, έτσι που να ταιριάζει το ακόλουθο -αν και για Αλλον προοριζόμενο, εγκώμιο: ''...Θρήνον συνεκίνει η Πάναγνός σου Mήτηρ, Σού, Λόγε, νεκρωθέντος."

του Γιώργου Κακαρελίδη

Καθηγητού εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική

ΤΕΙ Πατρών

Εστάλη από http://efae.livepage.gr/