Τι μας λείπει...

Γεια σας, παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες την ανάλυση της αποχής και ιδιαίτερα την ανάλυση των λόγων για τους οποίους οι νέοι ψηφοφόροι...

Γεια σας,
παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες την ανάλυση της αποχής και ιδιαίτερα την ανάλυση των λόγων για τους οποίους οι νέοι ψηφοφόροι δεν προσήλθαν στις κάλπες. Είναι όμως αστείο, για να μην πω γελοίο, να βλέπεις έναν βολεμένο εξηντάρη πολιτικό να κάνει αναλύσεις για την συμπεριφορά των νέων...
Είναι γεγονός ότι οι σημερινοί τριαντάρηδες πληρώνουμε σε μεγάλο βαθμό την ματαιοδοξία των γονιών μας. Μία γενιά που μεγάλωσε φτωχικά, έγινε θύμα της υπερκατανάλωσης, ακόμα και στον τομέα της παιδείας. Και επειδή ήταν πολύ αργά για εκείνους, την προσέφεραν με αφθονία στα παιδιά τους. Με το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων να έχει πτυχίο και ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό να έχει μεταπτυχιακό τίτλο, η θέσεις στην αγορά εργασία μοιάζουν να είναι αντιστρόφως ανάλογες όσον αφορά την προσφορά και την ζήτηση.
Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς όμως τους γονείς του για τίποτα. Άλλωστε το έκαναν καλοπροαίρετα, προσπαθώντας να δώσουν κάτι παραπάνω στο παιδιά τους. Όμως, ως γενιά, οφείλουμε να πούμε και να παραδεχτούνε ότι έχουν αποτύχει. Για την ακρίβεια, έχουν αποτύχει να κρατήσουν αυτά που έχουν επιτύχει.
Είναι μία γενιά που έδιωξε την βασιλεία και την δικτατορία από την χώρα. Αυτή είναι η μεγάλη τους επιτυχία και καλώς είναι περήφανοι για αυτό. Όμως η μετέπειτα πορεία τους ήρθε για να τα σβήσει όλα. Προσπαθώντας να ικανοποιήσουν την καταναλωτική και κοινωνική τους λαιμαργία, δεν δίστασαν να θυσιάσουν αρχές και αξίες.
Η Ελλάδα άλλαξε. Πέρασε σε μία νέα εποχή, είναι μέλος της μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας, είναι παρούσα στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, βγήκε από την τοπική μιζέρια και μεταπήδησε στον δυτικό τρόπο ζωής. Είτε είμαστε θετικοί απέναντι σε αυτά, είτε είμαστε αρνητικοί, είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει.
Οι πολιτικοί μας, οι οποίοι συμμετείχαν σε αυτές τις αλλαγές, βοήθησαν να μεταφέρουν στην κοινωνία τα μηνύματα που ήταν απαραίτητα για να γίνει αποδεκτή ή έστω κατανοητή η νέα πραγματικότητα. Όμως σε ένα τόσο έντονα μεταβλητό και ανταγωνιστικό περιβάλλον, δεν ήταν έτοιμοι να δείξουν την ανάλογη προσαρμοστικότητα. Δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις και να είναι πάντα επίκαιροι και χρήσιμοι.
Ξαφνικά από την χώρα χάθηκε το όραμα και ο στόχος. Στην ιστορία της Ελλάδας, αυτό που μας ένωνε ήταν ο κοινός στόχος και αυτό μου μας δίχαζε ήταν όταν πλέαμε σε νηνεμία. Η εκδημοκράτιση της χώρας είναι ένα παράδειγμα. Ίσως είναι η τελευταία φορά στην ιστορία μας που ο λαός ήταν τόσο ενωμένος και προσπαθούσε για έναν κοινό στόχο...
Από τότε όλοι οι στόχοι μας είναι κοντόφθαλμοι και κατά ένα μέρος ψηφοθηρικοί. Η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων και η επιτυχής ολοκλήρωσή τους ήταν ένας από αυτούς. Μετά όμως τι έγινε? Που είναι η ανάπτυξη που φέρνει ένα τέτοιο γεγονός? Που είναι τα οφέλη από μία τέτοια διαφήμιση?
Φτάσαμε σε σημείο να ελπίζουμε μόνο σε αθλητικές και καλλιτεχνικές διακρίσεις. Έχουμε περισσότερο άγχος για την Eurovision και το Ευρωμπάσκετ και λιγότερο για τις εκλογές. Μας ενδιαφέρουν περισσότεροι οι μεταγραφές στο ποδόσφαιρο και λιγότερο οι πολιτικές εξελίξεις. Ποιο από τα δύο όμως επηρεάζει την καθημερινή ζωή και το πορτοφόλι μας?
Οι πολιτικοί έχουν επαναπαυθεί σε αυτή την κατάσταση και εκμεταλλεύονται την αδιαφορία, κάνοντας διαχείριση και όχι πολιτική. Διαχειρίζονται με ιδιαίτερη αποτυχία κάθε τομέα ευθύνης τους και προεκλογικά βελτιώνουν κάποιες εικόνες και νούμερα για να μας τα παρουσιάσουν ως έργο.
Σε μία κοινωνία που έχει αλλάξει, είναι ανίκανοι να ακολουθήσουν... Οι νέοι προσπαθούν να αναπνεύσουν και να δημιουργήσουν σε αυτό το περιβάλλον, όμως κάθε όνειρο πνίγεται από την γραφειοκρατία και τα στενά μυαλά ορισμένων...
Για να ασχοληθεί κάποιος με την πολιτική πρέπει πρώτα να έχει λύσει τα δικά του προβλήματα και μετά των άλλων. Όταν οι νέοι έχουν να αντιμετωπίσουν το θηρίο της ανεργίας, της αναξιοκρατίας, της μίζας, της αρπαχτής και του βολέματος, πως να ασχοληθούν με την πολιτική?
Ακόμα και στους λίγους νέους που ενδιαφέρονται για την πολιτική, η αντίδραση του κύκλου τους είναι ότι και αυτοί θα φθαρούν ή θα χαθούν, αν ασχοληθούν.
Ο θεσμός του πολιτικού είναι λειτούργημα. Για να είναι λειτούργημα όμως, πρέπει να λειτουργεί... Κανείς πολιτικός δεν μπορεί να μας αποδείξει ότι η πολιτική επιστήμη λειτουργεί στην χώρα μας. Η πολιτική είναι δημιουργία, όραμα, ιδέες, ελευθερία, δημοκρατία, ΑΝΑΝΕΩΣΗ και αρχές... Με βάση όλα αυτά, ασκούν και την απαραίτητη νομική και οικονομική διαχείριση Αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε πολιτική διαφέρει κατά πολύ από τα παραπάνω, ενώ μοιάζει αισθητά με τον τρόπο λειτουργίας της Ιταλικής Μαφίας...
Αυτό είναι που μας λείπει... Το όραμα και ο στόχος... Ο λόγος για να αγωνιστούμε και το αποτέλεσμα που θέλουμε... Και δεν μιλάω για όραμα ή στόχο του τύπου "Να πάρουμε την Πόλη". Μιλάω για στόχο την ενίσχυση της χώρας μας σε έναν ή παραπάνω τομείς. Τον τουρισμό, τα αγροτικά, την μόρφωση και τον πολιτισμό. Τομείς που είχαμε αξιόλογες θέσεις στην παγκόσμια κλίμακα και τις χάσαμε λόγω αδιαφορίας, διαφθοράς και ανικανότητας των πολιτικών.
Δεν θα μας το δώσουν οι πολιτικοί, θα το βρούμε εμείς και θα τους το δείξουμε... Αυτό όμως δεν γίνεται μέσα από τα σπίτια μας... Πρέπει να είμαστε πολίτες αυτής της χώρας και όχι απλά κάτοικοι... Οι πολίτες ανήκουν στην κοινωνία και συμμετέχουν ενεργά σε αυτή...
Δεν μπορείς να σαλπάρεις με δεμένα όνειρα!!! Και ενώ το σύνθημα της προηγούμενης γενιάς ήταν "Ελευθερία και Δημοκρατία", της σημερινής γενιάς πρέπει να είναι "Ελευθερία στην Ελπίδα".
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση...
Γιώργος Φακίτσας
Εστάλη από http://politikianalisi.blogspot.com/