Επιστροφή στον οικουμενικό Ελληνισμό – Είναι αυτό εφικτό;

Θα ξυπνήσουν ποτέ οι Έλληνες από την πνευματική νάρκη αντιμετωπίζοντας όπως τους αρμόζει τους ιδεολογικούς εισβολείς; Όταν οι Έλληνες ενώθηκ...

Θα ξυπνήσουν ποτέ οι Έλληνες από την πνευματική νάρκη αντιμετωπίζοντας όπως τους αρμόζει τους ιδεολογικούς εισβολείς;
Όταν οι Έλληνες ενώθηκαν κάτω από την αρχηγία του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και τελικά του Αλέξανδρου, άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας. Το στοιχείο που τους έκανε να ξεχωρίσουν και να προκαλέσουν μια «έκρηξη» στην ανθρώπινη εξέλιξη και πρόοδο, ήταν η απομόνωση των ενστίκτων από την λογική σκέψη. Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει ότι κατάφεραν να ξεπεράσουν το φόβο του άγνωστου και τόλμησαν να έρθουν αντιμέτωποι με ό,τι δεν μπορούσε να κατανοήσει ο νους. Χρησιμοποίησαν πρώτοι την κριτική σκέψη και ξεκίνησαν το δύσκολο ταξίδι της αντικειμενικής επιστημονικής έρευνας. Τίποτα το οποίο δεν έβρισκε αντανάκλαση στη λογική δεν γινόταν αποδεκτό ως καθοδηγητής. Πράγματα για τα οποία δεν υπήρχε λογική ερμηνεία, θα έμπαιναν απλά στο «ντουλάπι» του υποσυνείδητου (για τους στωικούς) ή θα απορρίπτονταν (για τους επικούρειους) ως παράλογα.
Οδηγός στις αποφάσεις και τελικά στη δράση τους τέθηκε η λογική.
Αυτή ήταν η επανάσταση που ισοπέδωσε την κυριαρχία της δεισιδαιμονικής ανατολής και γέννησε τελικά τον δυτικό πολιτισμό!
Αυτό που αποδείχτηκε ως πρόβλημα, όμως, στη περαιτέρω ανάπτυξη του ελληνισμού, το οποίο οδήγησε στον διχασμό και τελικά στον κατακερματισμό μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, ήταν αυτά τα στοιχεία τα οποία είχαν αφεθεί να φωλιάσουν στο υποσυνείδητο. Όταν έφτασαν να αποτελούν την παγκόσμια δύναμη εκείνης της εποχής, χαλάρωσαν, άφησαν τη λογική σκέψη (την κατευθυντήριο δύναμη που τους είχε συσπειρώσει) να αδρανήσει, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν τα πάθη και οι φιλοδοξίες τους.
Από αυτή τη διάσπαση δύο ήταν οι δυνάμεις που τελικά υπερίσχυσαν. Η δυναστεία των Πτολεμαίων και η δυναστεία των Σελευκιδών. Από αυτές τις δύο δυνάμεις αναπτύχθηκαν δύο διαφορετικές σχολές πολιτικής. Η μία ήταν αυτό που κατέληξε να χαρακτηρίζεται σήμερα «συντηρητισμός» και προήλθε από τους Πτολεμαίους και η άλλη ήταν η πολιτική του μιλιταρισμού, του επεκτατισμού, της βίαιης απόκλισης από το χθες, της υποτιθέμενης προόδου. Η πρώτη πολιτική δύναμη είχε πολλά στοιχεία από τους στωικούς, ενώ η δεύτερη ήταν καθαρά δωρική, με κεντρική φιλοσοφική σκέψη την «επικούρεια λογική».
Οι δυο αυτές δυνάμεις που συσπειρωμένα λειτούργησαν σαν «ανεμοστρόβιλος», που συνέτριψε το σκοταδισμό και την καταδυνάστευση της ανατολής, χωρισμένες τώρα είχαν πλέον αποδυναμωθεί. Το αποτέλεσμα ήταν να αφομοιωθούν τελικά από τους "βάρβαρους" Ρωμαίους, οι οποίοι είχαν πολλά κοινά στοιχεία με τη δωρική νοοτροπία, η οποία έδινε ιδιαίτερη έμφαση στη φυσική δύναμη (μιλιταρισμό), στον επεκτατισμό, στην οργάνωση, και στην ανανέωση (πρόοδο). Η πολιτική αυτή δύναμη, μολονότι στην ελληνική της εκδοχή, επί Σελευκιδών, ελάμβανε ακόμα σχετικά υπόψη το «θέλημα των θεών», στη νέα της εκδοχή, των Ρωμαίων, το ζήτημα που αφορούσε τη θρησκεία απαλλοτριώθηκε, και έφτασε ο ανώτατος άρχοντας να θεωρείτε ο ίδιος θεός. Αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από την ολοφάνερη βίαιη κατάληψη της λογικής και την ισοπέδωση του θρησκευτικού συναισθήματος του λαού, το οποίο αναφέρεται απευθείας στην ανθρώπινη συνείδηση! Κάνοντας λοιπόν αρχή από τους Σελευκίδες, η θρησκευτική πίστη είχε αρχίσει να ξεφτίζει και ο χώρος αυτός έφτασε να καλύπτεται τελικά από το ένστικτο αυτοσυντήρησης, όπως γίνεται με τα ζώα.
Εδώ βρίσκεται και η ειδοποιός διαφορά, ανάμεσα στους ενωμένους Έλληνες επί Αλεξάνδρου και στις κατοπινές πολιτικές εκδοχές που προέκυψαν από τη διάσπασή τους.
Το κεντρικό νόημα το οποίο βγαίνει από αυτή τη σύντομη ανάλυση είναι, πως ο ελληνισμός εμπεριείχε (και είμαι βέβαιος ότι αυτό συμβαίνει ακόμη και σήμερα) την οικουμενική εκδοχή της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία ναι μεν αποβλέπει στο μέλλον αλλά δεν είναι αποσπασμένη εντούτοις από το παρελθόν. Που σέβεται τους κανόνες της συνείδησης, έχει ανθρωπιά, πολιτισμό, που καθοδηγητής της είναι η λογική, η οποία θρέφεται από την δεξαμενή της αντικειμενικής γνώσης (όχι υποκειμενικής που πηγάζει από οποιασδήποτε μορφής θρησκεία), και σύντροφος το ατσαλένιο θάρρος.
Οι Έλληνες πρέπει να ξυπνήσουν από την πνευματική νάρκη στην οποία τους έχουν ρίξει τα ένστικτα, τα πάθη, ο καταιγισμός διαφόρων -αμφιλεγόμενης ποιότητας και ορθότητας- φιλοσοφικών θεωριών, και η φανατική θρησκευτική πίστη σε μια παράλογη μυστικιστική θρησκεία. Πρέπει να αφήσουν την συνείδηση να λειτουργήσει στον τομέα της δικής της αρμοδιότητας (χωρίς φίλτρα μυστικισμού και δήθεν θεϊκών εκπροσώπων), καθώς και τη λογική να αναλάβει πάλι ρόλο ηγετικό στις αποφάσεις και στη δράση τους. Αν ο εσωτερικός τους κόσμος είναι συνδεδεμένος με μια –οποιαδήποτε- θρησκευτική πίστη, αυτή (ή οι εκπρόσωποί της) δεν πρέπει να αποτελεί ανεξέλεγκτα τον αποφασιστικό παράγοντα δράσης, διότι τότε γίνεται ο άνθρωπος φανατικός «φονταμενταλιστής» και δεν έχει πια τον έλεγχο ούτε των αποφάσεων ούτε της δράσης του. Γίνεται όργανο -αυτό έχει αποδείξει η ιστορία- αλλότριων συμφερόντων, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται στο τέλος ότι δεν υπήρξε παρά ένα απλό αντικείμενο εκμετάλλευσης. Το ίδιο ισχύει και με τα διάφορα «πολιτικά ρεύματα». Δεν πρέπει να είναι τα ένστικτα, ούτε τα προσωπικά συμφέροντα, ούτε οι «φανφάρες» των πολιτικών και των …παπαγάλων τους, αυτά που θα διευθύνουν τις αποφάσεις μας.
Δεν είναι υποχρεωμένος ο ελεύθερος άνθρωπος -διότι αυτό υπήρξαν οι Έλληνες- να ακολουθήσει ή να υποστηρίξει κάτι, το οποίο δεν βρίσκει αντανάκλαση στη συνείδηση και στη λογική του. Όποιος προσπαθεί να διαπεράσει βίαια (ή με απάτη) αυτά τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είναι φίλος. Είναι εχθρός, είναι καταπατητής, είναι εισβολέας!
Αν δεν καταφέρει ο Ελληνισμός να ανακτήσει τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά του, που είναι η απελευθερωμένη από «σκουπίδια» σκέψη, το δικαίωμα της ελεύθερης από «πατρώνους» συνείδησης, και η αντικειμενική γνώση, τότε η πιθανότητα να διατηρηθεί -στους καιρούς που έρχονται- η εθνική συνοχή, θα αποτελεί απλά «όνειρο θερινής νυκτός».

Εστάλη από http://alkimosarchive.blogspot.com