Πώς το γόητρο της κυρα-Κούλας κατέκτησε τον Πολιτισμό μας

Υπήρχε κάποτε μια κυρία περασμένης ηλικίας, ας την πούμε κυρία Κούλα, η οποία διαφήμιζε παντού τις γνωριμίες της. Έλεγε ότι γνώριζε υπουργού...

Υπήρχε κάποτε μια κυρία περασμένης ηλικίας, ας την πούμε κυρία Κούλα, η οποία διαφήμιζε παντού τις γνωριμίες της.
Έλεγε ότι γνώριζε υπουργούς, βουλευτές, δικαστές, γιατρούς… Δεν υπήρχε άνθρωπος εξουσίας και δύναμης που να μην γνώριζε! Έτσι έλεγε τουλάχιστον.
Αν κάποια στιγμή έφευγε κάποιος στον στρατό, η κυρία Κούλα έλεγε στους γονείς του ότι μπορούσε να του πετύχει μια καλή μετάθεση. Τα ίδια έλεγε σε εκείνους που κυνηγούσαν μια θέση στο δημόσιο. Φτάνει να το ήθελες, και η κυρία Κούλα «θα μιλούσε σε κάποιον, για να γίνει η δουλειά σου»…
Φυσικά, οι περισσότεροι την αντιμετώπιζαν με αδιαφορία και κάποια ενόχληση. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χρειάζονται εξυπηρετήσεις. Επίσης έχουν και κάποιο εγωισμό.
Ελάχιστοι λοιπόν ζητούσαν τη βοήθεια της κυράς Κούλας, και αυτό συνέβαινε μόνο όταν τα πράγματα έφταναν στο απροχώρητο.
Αλλά όλοι σχεδόν την κρατούσαν «στα υπόψη» τους.
«Πού ξέρεις; Ίσως και πράγματι να γνωρίζει όλους αυτούς που ισχυρίζεται», σκέφτονταν, και για αυτό την αντιμετώπιζαν με κάποια προσοχή και κάποιο σεβασμό.
Με αυτό τον τρόπο το «status» της ήταν πάντοτε υψηλό στις παρέες της, και ήταν και κάπως εξουσιαστική απέναντι στους γνωστούς και τους φίλους της…
Κάποτε έφτανε βέβαια η στιγμή που κάποιος αποφάσιζε να την πλησιάσει. Ίσως να μην πήγαινε καλά η δουλειά του. Ίσως η κόρη του να χρειαζόταν μια μετάθεση που δεν μπορούσε να πάρει. Ίσως ο γιός του να προσπαθούσε να προσληφθεί σε κάποια δουλειά. Και τότε σκεφτόταν την κυρα Κούλα και τις γνωριμίες της. Ίσως θα μπορούσε «σπρώξει» την υπόθεσή του σε κάποιον από τους υψηλά ιστάμενους γνωστούς της. Τι είχε να χάσει άλλωστε;
Τότε συνέβαινε σχεδόν πάντα το παρακάτω:
Η κυρα Κούλα ζητούσε από τον απελπισμένο χαρτιά και ονόματα για να προωθήσει την υπόθεσή του. Τον διαβεβαίωνε ότι θα μιλούσε στον «γνωστό της» και ότι «σίγουρα θα γινόταν η δουλειά του».
Μετά από μερικές μέρες, η κυρα Κούλα με κάπως αυστηρό βλέμμα, έπαιρνε παράμερα τον καημένο που ήθελε την εξυπηρέτηση, και του έλεγε χαμηλόφωνα, για να μην ακούσουν οι άλλοι, ότι τα χαρτιά του είχαν κάποιες «σημαντικές ελλείψεις που έκαναν ιδιαίτερα δύσκολη την προώθηση της υπόθεσής του» από τον Χ ή τον Ψ γνωστό της.
«Αλλά μην ανησυχείς, κάτι θα καταφέρει ο γνωστός μου», καθησύχαζε τον απελπισμένο.
«Εξάλλου όλα με μέσον γίνονται, μην ακούς τι λένε», βεβαίωνε η κυρα Κούλα τους ανθρώπους που έπεφταν στην ανάγκη της…
Φυσικά, το αποτέλεσμα ήταν τις περισσότερες φορές αρνητικό για τον απελπισμένο. Η μετάθεση δεν γινόταν, η πρόσληψη δεν ερχόταν ποτέ, η εξυπηρέτηση δεν συνέβαινε.
Η κυρα Κούλα δεν έχανε όμως την εξουσία της. Με βλέμμα αυστηρό έπαιρνε πάλι τον απελπισμένο παράμερα και τον μάλωνε. «Αν είχες κάνει την αίτηση 2 μέρες πιο πριν», «αν είχες εκείνο το χαρτί που σου έλειπε», «η δουλειά σου θα γινόταν». Με βλέμμα αρκετά αυστηρό για να ξεκαθαρίσει στον απελπισμένο ότι έφταιγε ο ίδιος, όχι ο «γνωστός» της ή αυτή.
Παραδόξως, σχεδόν ποτέ δεν έμπαινε στο μυαλό του απελπισμένου ότι η κυρα Κούλα δεν ήξερε κανέναν από εκείνους που ισχυριζόταν. Πού να τολμήσει κάποιος να υποθέσει κάτι τέτοιο, απέναντι στο αυστηρό και γεμάτο αυτοπεποίθηση και εξουσία βλέμμα της;
Άσε που… κάποιες φορές, όντως, η εξυπηρέτηση γινόταν!
Τις ίδιες φορές βέβαια που θα γινόταν και χωρίς κανένα «βύσμα», χωρίς κανένα «μέσον».
Αλλά η κυρα Κούλα έλεγε στους πάντες με ύφος απαξίωσης: «Ας μην ήταν ο γνωστός μου και σιγά μη γινόταν τίποτα…»
Αν δεν το καταλάβατε ήδη, η κυρα Κούλα δεν είχε πραγματικά κάποιον γνωστό. Απλά ήταν πονηρή και ήξερε να σκέφτεται λίγο πιο πρόστυχα από τον μέσο καθημερινό άνθρωπο. Τους δούλευε όλους, και είχε υπολογίσει τις πιθανότητες ώστε να είναι πάντοτε κερδισμένη.
Έτσι, όλοι τη σέβονταν, την είχαν στα ώπα-ώπα, και κανείς δεν τολμούσε να της αντιμιλήσει ή να την δυσαρεστήσει. Τα παιδιά της απολάμβαναν τον ίδιο σεβασμό, και γενικά η κατάσταση τη βόλευε πολύ…
Μετά όμως από κάποιο χρονικό διάστημα, συνέβη κάτι πολύ ενδιαφέρον:
Καθώς η κυρα Κούλα διαφήμιζε τις υποτιθέμενες γνωριμίες της, κάποιοι από αυτούς που την άκουγαν, τύχαινε να έχουν οι ίδιοι πραγματική δύναμη και εξουσία.
Τι γινόταν λοιπόν όταν άκουγαν την κυρα Κούλα; Μπορείτε να φανταστείτε;
Τι; Νομίζετε ότι την ξεμπρόστιαζαν; Χα, είστε πολύ αθώοι!
Εδώ είναι το αστείο της όλης υπόθεσης. Όταν λοιπόν τα άτομα κάποιας πραγματικής αξίας και θέσης, ας πούμε γιατροί, καθηγητές και έμποροι της περιοχής, άκουγαν την κυρα Κούλα, το πρώτο πράγμα που σκέφτονταν ήταν να τη χρησιμοποιήσουν για να αυξήσουν τις δικές τους γνωριμίες.
Την πλησίαζαν λοιπόν με πονηρό τρόπο για να τους φέρει σε επαφή με τους γνωστούς της, χωρίς να ξέρουν ότι η κυρα Κούλα τους κορόιδευε.
Τότε ήταν που αυτή έκανε την «κίνηση ματ»: Έχοντας πλέον στα χέρια της αυτούς ως «άσους», πλησίαζε ολοένα και περισσότερο σημαντικά άτομα. Ήξερε εξάλλου, τους …προηγούμενους. Πλησίαζε τον πολιτικό και έλεγε ότι γνώριζε τον καθηγητή. Πλησίαζε τον καθηγητή και έλεγε ότι γνώριζε τον πολιτικό.
Έτσι, τα κατάφερε και έφτασε μέχρι και σε βουλευτές και ισχυρούς πολιτικούς, και μπήκε μέσα στα γραφεία τους. Και αυτοί όχι απλώς δεν την απαξίωσαν, αλλά σκέφτηκαν ότι με τις γνωριμίες της θα μπορούσαν να αποκτήσουν περισσότερους συνεργάτες και γνωστούς. Και δεν είχαν άδικο, αναμεταξύ μας, αφού πράγματι η κυρα-Κούλα γνώριζε κόσμο…
Έτσι, κάποια στιγμή, η κυρα Κούλα, ενώ στην αρχή μας κορόιδευε, έγινε πραγματικά αυτό που ισχυριζόταν: Ένας άνθρωπος που γνώριζε πολύ κόσμο και που πουλώντας τη γνωριμία του ενός στον άλλον, αποκτούσε κοινωνική δύναμη και εξουσία.
Κάπως έτσι, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, έχει φτιαχτεί και η Πολιτική, η «Επιστήμη» των Δημοσίων Σχέσεων», η Οικονομία. Όλα τους εικονικές σχέσεις ανθρώπων, δημιουργημένες από επιτήδειους, βασισμένες σε συμφέροντα, και κατασκευασμένες από ανθρώπους πονηρούς, που ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι της πολιτικής, και να πουλάνε στον καθένα εκείνο που νομίζει ότι έχει ανάγκη…
Από το ψέμα και την πονηριά, στήθηκαν τα δυνατότερα «δίκτυα» του ανθρώπινου πολιτισμού. Από τις πονηρές κυρα-Κούλες, αρσενικές και θηλυκές…
Και μετά μας λένε ότι τίποτα δεν δημιουργείται από το Μηδέν….
Λουκάς Καβακόπουλος , antidogma.gr

Εστάλη από http://alliapopsislade.blogspot.com