Η 28η Οκτωβρίου 1940 και η συμβολή της Κύπρου

Όταν η λαίλαπα του Ναζισμού και του Φασισμού ξεχύθηκε σαν πύρινη λάβα εκραγέντος ηφαιστείου, ενάντια στην υπόλοιπη ανθρωπότητα και έθνη ισχυ...

Όταν η λαίλαπα του Ναζισμού και του Φασισμού ξεχύθηκε σαν πύρινη λάβα εκραγέντος ηφαιστείου, ενάντια στην υπόλοιπη ανθρωπότητα και έθνη ισχυρά και μεγάλα, ή προσκυνούσαν, χωρίς να πολεμήσουν ή συνετρίβοντο μέσα σε λίγες μέρες, όπως η Πολωνία, η Δανία, η Νορβηγία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Γαλλία… και περίφημα οχυρωματικά έργα, όπως η περίφημη γραμμή ΜΑΖΙΝΟ, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τους σιδηρόφρακτους λύκους του Βερολίνου και της Ρώμης, έμελλε, σ’ αυτήν τη μικρή απόφυση της Ευρωπαϊκής ηπείρου, σε αυτόν τον κακοτράχαλο τόπο, που φέρει το όνομα ΕΛΛΑΔΑ, να κερδηθεί η πρώτη νίκη των ελευθέρων ανθρώπων, ενάντια στη συμμαχία του Άξονα Βερολίνου – Ρώμης – Τόκιο.
Εκείνη την αυγή της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν κίνησε ο Ιταλός πρέσβης, σαν όργανο του σκότους και πήγε στο σπίτι του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά, για να ζητήσει από αυτόν «γην και ύδωρ», την παράδοση, δηλαδή, του Έθνους των Ελλήνων στους αυθέντες του, ακούστηκε περήφανη η απάντηση από το γηραιό πρωθυπουργό: «Όχι, δεν θα περάσετε», βγαλμένη από τα βάθη της Ελληνικής Ιστορίας. Και αυτήν την απάντηση την ενστερνίσθηκε ο Ελληνικός λαός και ξέχασε μεμιάς έριδες και διχοστασίες, που πάρα πολλές υπήρχαν, και ενωμένος ακολούθησε το προσκλητήριο της ηγεσίας του και όρμησε στα αιματόβρεκτα πεδία της τιμής, πιστός στις προσταγές της Ιστορίας του. Δεν λογάριασε τα οκτώ εκατομμύρια λόγχες του υπερόπτη Μουσολίνι, που τον απειλούσε, ούτε την υπεροπλία των αντιπάλων του, το καυτό σίδερο και τη φωτιά που σκορπούσαν τα αεροπλάνα τους, ούτε τα ατσαλένια κινητά τους φρούρια. Με απίθανο ηρωισμό έδωσε τη μάχη, υπέρ πίστεως και πατρίδος, αναχαίτισε τον εχθρό και τον κατεδίωκε από βουνοκορφή σε βουνοκορφή, πάνω στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, από πόλη σε πόλη, στα μαρτυρικά χώματα της Β. Ηπείρου και έκανε ν’ ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη της παγωμένης από το φόβο Ευρώπης.
Το πάθος του αγωνιζόμενου για την ελευθερία του, Ελληνικού λαού, το 1940, καταύγασε και τα πρόσωπα του Κυπριακού Ελληνισμού. Αναθάρρησε η πονεμένη Ρωμιοσύνη, που «κανένας δεν ευρέθητζεν για να την ιξηλείψει». Οι Κύπριοι, συμμέτοχοι στους καημούς και στις ανατάσεις του Έθνους, σε κάθε περίοδο της Ιστορίας του, παρά τη δεινή τους θέση, έδωσαν και τώρα γενναία το «παρών», επιβεβαιώνοντας την Ελληνική τους ταυτότητα και αξιοπρέπεια.
Την περίμεναν αυτήν την ώρα οι Έλληνες της Κύπρου. Εννέα χρόνια πριν, είχαν επαναστατήσει ενάντια στον Άγγλο δυνάστη για ενσωμάτωση με τη Μάνα Ελλάδα και υπέστησαν μαρτύρια από την Παλμεροκρατία. Πληγώθηκε το Εθνικό τους φιλότιμο. Δεν μπορούσαν να ζουν χωρίς το δικαίωμα να υψώνουν την Ελληνική σημαία, χωρίς να διδάσκονται την προγονική τους Ελληνική Ιστορία. Περίμεναν και περίμεναν για εννέα χρόνια. Και μόλις έφθασε το μήνυμα του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940, τινάχθηκαν με δύναμη. Τα κρυμμένα, στα άδυτα των σπιτιών τους, Ελληνικά σύμβολα, κυμάτισαν περήφανα σε κάθε σπίτι, σε κάθε κτίριο της Μεγαλονήσου και οι δρόμοι αντιλάλησαν την κραυγή, την ιαχή της βέβαιης νίκης. Ύψωσαν ως τα μεσούρανα το όνομα της Ελλάδας που το είχε αποκλείσει η στυγνή βία και μάζεψαν χρυσάφι απ’ το υστέρημά τους, προσφέροντάς το στο ταμείο του αγωνιζόμενου Έθνους. Χιλιάδες εθελοντές συγκεντρώθηκαν από το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 έξω από το Ελληνικό Προξενείο και την Αρχιεπισκοπή και ζητούσαν να στρατευθούν κάτω από τη Γαλανόλευκη και ν’ αγωνιστούν για την Ελλάδα, για την ελευθερία. Η συνέχεια στο Η 28η Οκτωβρίου 1940 και η συμβολή της Κύπρου