Οι "ευνούχοι" της Αριστεράς...!

Τσίπρας, Σύριζα και ΚΚΕ. Οι "ευνούχοι" της Αριστεράς είναι οι κύριοι υπεύθυνοι του φασισμού της μεταπολίτευσης. Ο άνθρωπος είναι έ...

Τσίπρας, Σύριζα και ΚΚΕ. Οι "ευνούχοι" της Αριστεράς είναι οι κύριοι υπεύθυνοι του φασισμού της μεταπολίτευσης.
Ο άνθρωπος είναι ένα ιδιαίτερα "φλύαρο" ον. Πολλές φορές πιο φλύαρο κι απ' ό,τι τον συμφέρει να είναι. Γιατί; Γιατί δεν μιλάει μόνον με το στόμα. "Μιλάει" ολόκληρος και αυτό είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Η γλώσσα του σώματος είναι "μαρτυριάρα" ακόμα κι όταν η σκέψη είναι απόλυτα εχέμυθη. Η γλώσσα του σώματος αποκαλύπτει απώτατες ή απόκρυφες σκέψεις, οι οποίες δεν εξωτερικεύονται, είτε γιατί δεν πρέπει είτε γιατί δεν συμφέρει. Αυτό το χαρακτηριστικό του ανθρώπου δεν θα μπορούσε να ξεφύγει της "προσοχής" της λαϊκής σοφίας και από εκεί προέρχεται και το γνωστό …"θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει".
Όλοι μας είδαμε τον Τσίπρα στις ανακοινώσεις του μετά το πέρας των εκλογών. Ο άνθρωπος ήταν απόλυτα ευτυχής και το "φώναζε" με όλο του το σώμα. Δεν υπήρχε στο βλέμμα του η "σκιά", που συνήθως υπάρχει σε μια χαρά, όποια κι αν είναι αυτή. Η "σκιά" μιας απώτατης σκέψης, που, ακόμα και μέσα στη χαρά, "βλέπει" δυσάρεστα πράγματα. Η "σκιά" αυτού που νίκησε στιγμιαία και γνωρίζει ότι την επόμενη μέρα θα έρθει αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις. Η "σκιά" αυτού, που επιβίωσε σήμερα, αλλά δεν έχει εξασφαλίσει την επόμενη μέρα. Η "σκιά" του οποιουδήποτε κερδίζει μια μάχη, αλλά που συνεχίζει να συμμετέχει σε έναν πόλεμο, που γνωρίζει ότι δεν έχει τελειώσει.
Η χαρά του Τσίπρα ήταν τέλεια και το έδειχνε. Ήταν η χαρά αυτού, που δεν είχε δεύτερες και δυσάρεστες σκέψεις. Ήταν η χαρά αυτού, που κέρδισε τον "πόλεμο". Ήταν η χαρά αυτού, που πέτυχε τον απόλυτο στόχο του. Αυτού, που δεν έχει ανώτερο στόχο να πετύχει. Αυτή η "σκιά" έλλειπε από το βλέμμα του Τσίπρα. Η "σκιά", που υπήρχε στους άλλους πανηγυρίζοντες. Η "σκιά", που υπήρχε στη χαρά του Παπανδρέου, η οποία είχε σχέση με την επόμενη μέρα της ανάληψης των κυβερνητικών ευθυνών. Η "σκιά", που υπήρχε στη χαρά του Καρατζαφέρη, η οποία είχε σχέση με την αποτυχία του στην κατάκτηση του απόλυτου στόχου.
Στη χαρά του Τσίπρα δεν υπήρχε καμία "σκιά". Αυτό ακριβώς αποκάλυψε το "φλύαρο" σώμα του Τσίπρα. Αποκάλυψε τον πραγματικό του στόχο. Τον στόχο της ζωής του μέσα από την επιλογή της πολιτικής που ακολούθησε. Στόχος του ήταν να "διοριστεί" στο δημόσιο. Η γνήσια και "ανόθευτη" χαρά του μπορεί να συγκριθεί μόνον με τη χαρά ενός φουκαρά, που διορίζεται στο δημόσιο. Αυτού, που πεινούσε και ονειρευόταν κάποτε να μην πεινάει και στην ιδανικότερη περίπτωση να το πετυχαίνει με αργομισθία.
Αυτό πέτυχε ο Τσίπρας. Γι' αυτό χαιρόταν. Στις τελευταίες εκλογές κατάφερε και αποκαταστάθηκε. Έλυσε το βιοποριστικό του πρόβλημα. Δεν θα τον απασχολήσει ξανά το οικονομικό. Έγινε βουλευτής και άρα ένας υψηλόμισθος δημόσιος "υπάλληλος" των χιλιάδων ευρώ. Όνειρό του ήταν να ζήσει κι αυτός με τη σειρά του την εύκολη ζωή του προκατόχου του. Να γίνει Αλαβάνος στη θέση του Αλαβάνου. Να γίνει παράσιτο στη θέση του παρασίτου. Τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα "φορτία", που τον περιμένουν ως πολιτικές "υποχρεώσεις", είναι τα καθήκοντα της καθημερινότητας ενός υπαλλήλου.
Οι πολιτικές του βλέψεις περιορίζονται στην "αυλή" του Σύριζα. Δεν θα ξεφύγει ποτέ από αυτήν και δεν θέλει να ξεφύγει. Δεν έχει άγχος για τη πολιτική του "παραγωγή" και άρα για την απόδοσή του, γιατί απλούστατα δεν θα κληθεί να κυβερνήσει ποτέ. Δεν θα στοχεύσει ποτέ εκεί. Γι' αυτόν τον λόγο ανακοίνωνε με ιδιαίτερη χαρά αυτά τα οποία έπρεπε να τον θλίβουν ως αρχηγό ενός κόμματος, το οποίο για μια ακόμα φορά υπέστη συντριπτική ήττα.
Είναι λόγος θλίψης για ένα κόμμα —με μόνιμη παρουσία στο πολιτικό σκηνικό— ν' αγωνίζεται για την επιβίωσή του. Είναι λόγος θλίψης για ένα κόμμα με "ευκαιρίες" δεκαετιών, δημόσιο χρήμα, κρατικές θέσεις και όλα τα ΜΜΕ στη διάθεσή του, να περιμένει να μάθει το αποτέλεσμα των εκλογών, για να δει όχι αν νίκησε, αλλά αν επιβίωσε. Αυτού του κόμματος αρχηγός είναι ο ανόθευτα χαρούμενος Τσίπρας. Ο Τσίπρας, ο μέγας "700πατερούλης".
Ο Αλέξης και βέβαια και η οικογένειά του δικαιούνται να είναι τα απόλυτα πρότυπα της εποχής μας. Ο καθένας από αυτούς —στο επίπεδό του— μπορεί να γίνει πρότυπο για τους υπόλοιπους Έλληνες. Ο Αλέξης μπορεί να γίνει πρότυπο για τα εκατομμύρια νέων, οι οποίοι σήμερα ταλαιπωρούνται από την ανεργία, τη φτώχεια και την ανασφάλεια. Η οικογένειά του μπορεί να γίνει πρότυπο για τις εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες, οι οποίες έχουν μικρά παιδιά και πρέπει να τους προσφέρουν έναν "βατό" δρόμο προς την επιβίωση. Πρότυπο "επιτυχίας" για τη σύγχρονη εποχή. Η τρανταχτή απόδειξη όλων όσων ο Αλέξης ισχυρίζεται και προτείνει στη γενιά των 700. Στην άνεργη γενιά των νέων, που θέλει να πετύχει και δεν γνωρίζει πώς να το κάνει.

Η συνέχεια στο http://www.eamb.gr/new_text/tsiprassirizakke.htm