Οι ένοπλες δυνάμεις στην Τουρκία δεν έχουν πια την αίγλη του παρελθόντος Θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί έτσι η νέα τάξη πραγμάτων στη...
Οι ένοπλες δυνάμεις στην Τουρκία δεν έχουν πια την αίγλη του παρελθόντος
Θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί έτσι η νέα τάξη πραγμάτων στη γείτονα, αλλά όχι με τη βίαιη έννοια που κουβαλάει ο όρος. Μία ανατροπή της κοινής πεποίθησης πρωτίστως, που την «έσκιαζε η φοβέρα και την πλάκωνε το... δέος» για το τι εστί τουρκικός Στρατός, ο θεσμός που ολοένα και περισσότερο αποδεικνύεται «γίγαντας με ξύλινα πόδια» ή καλύτερα με «ισλαμικά» πόδια. Οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ) εδώ και αρκετό καιρό έχουν χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Το κόμμα του Ερντογάν (γιατί μιλάμε πλέον για προσωποπαγές κόμμα) έχει καταφέρει με μία πολύ προσεκτική τακτική να αποκαθηλώσει σιγά σιγά ένα θεσμό, που είχε διεισδύσει -χωρίς υπερβολή- στο DNA του λαού της Τουρκίας, αλλά και είχε γίνει «άλλοθι» σε πολλούς ξένους για όλα τα κακώς κείμενα της Αγκυρας.
Το μεγάλο χτύπημα που έχει δεχτεί εδώ κι ενάμιση χρόνο περίπου ο τουρκικός Στρατός ονομάζεται «υπόθεση Εργκενεκόν». Ολη αυτή η κατάσταση, με τις συλλήψεις ανθρώπων από τις τάξεις του, έχει «λαβώσει» απίστευτα το ηθικό του κι εκλαμβάνεται ως μια προσπάθεια «φθοράς» του. Το χειρότερο είναι ότι η πόλωση αυτή ολοένα και βαθαίνει. Η προσδοκία της τουρκικής κοινής γνώμης από τις ΤΕΔ είναι να ερευνήσουν όλους τους ισχυρισμούς που τις αφορούν και να προχωρήσουν σε αυτοκάθαρση. Οι στρατηγοί όμως ένα μόνο θέλουν: να καλύψουν οτιδήποτε έχει στόχο την υπόληψή τους. ΑΚΡ και Τύπος τον έχουν φέρει σε μία πολύ δύσκολη θέση και του έχουν κολλήσει μια ρετσινιά, που δεν ξεπλένεται εύκολα. Οι ΤΕΔ ταυτίστηκαν με την έννοια του «βαθέος κράτους», το οποίο είχε παράνομες δραστηριότητες. Πρόσωπα της εξουσίας του ΑΚΡ εκτιμούν ανοιχτά ότι ο Στρατός, όσον αφορά την επέμβαση στην πολιτική, πρέπει να αλλάξει την πατροπαράδοτη στάση του και να υποταχθεί στην πολιτική εξουσία. Τι παρακμή (για τα τουρκικά πολιτικά ήθη)!
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου...
Αυτό έχει ως συνέπεια κάθε είδους επίκριση εναντίον των ΤΕΔ να ερμηνευτεί ως «πρωτοβουλία φθοράς». Η ένταση αυξήθηκε αμοιβαία. Ορισμένες πλευρές υποδαύλισαν την πολιτική αυτής της έντασης με το «έτσι θέλω». Ετσι, ήρθαν αντιμέτωποι οι ΤΕΔ, ως υπερασπιστές του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους, με το ΑΚΡ, ως ισλαμικό κόμμα. Το χάσμα που δημιουργήθηκε αυτήν τη φορά ήταν τεράστιο. Η κοινή γνώμη δεν μπόρεσε να καταλάβει από όλα όσα λέγονται ποια είναι αληθή και ποια όχι. Αποφασίζει, σύμφωνα με τη δική της οπτική θεώρηση. Υπάρχουν αυτοί που εκλαμβάνουν τις ΤΕΔ ως την εγγύηση του κοσμικού - δημοκρατικού συστήματος και χειροκροτούν καθετί αναφέρει ο Στρατός. Υπάρχουν όμως και εκείνοι, οι οποίοι μάλιστα είναι περισσότεροι, που βλέπουν το Στρατό με επικριτικό βλέμμα και θέλουν η εξουσία του πλέον να περιοριστεί.
Από το 2003 και μετά ήρθαν στο προσκήνιο διάφοροι ισχυρισμοί για το Στρατό. Ουδείς γνωρίζει πόσοι από αυτούς είναι αληθινοί και πόσοι ψεύτικοι. Πάντως, όλα αυτά έχουν κλονίσει την πατροπαράδοτη θέση των ΤΕΔ:
? Περί το 1990, σε δολοφονίες με άγνωστους δράστες είχαν αναμειχτεί και τα ονόματα ορισμένων στρατιωτικών.
? Κατά τη διερεύνηση της υπόθεσης Σουσουρλούκ, οι ΤΕΔ δεν έστειλαν στη Διερευνητική Επιτροπή της Βουλής κανένα μέλος τους… Εκλεισαν ερμητικά τις πόρτες τους στην έρευνα αυτήν.
? Οι προετοιμασίες πραξικοπήματος την περίοδο 2003 - 2004, αλλά και η δημοσίευση των ημερολογίων του ε.α. διοικητή των Ναυτικών Δυνάμεων.
? Η στάση που τήρησαν το 2007, όσον αφορά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και η στρατιωτική προειδοποίηση της 27ης Απριλίου.
? Η προστασία ορισμένων ε.α. αξιωματικών, οι οποίοι τέθηκαν υπό κράτηση κατά τη διερεύνηση της υπόθεσης Εργκενεκόν.
Το κοσμικό καθεστώς που επέβαλαν ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και οι θεματοφύλακές του, δηλαδή ο τουρκικός Στρατός, είναι σήμερα αντιμέτωπο με το πιο ισχυρό κύμα αμφισβήτησης. Ο φορέας, στον οποίο οι Τούρκοι πολίτες από το 1923 και μετά εμπιστεύτηκαν την ασφάλεια της χώρας αλλά και των ίδιων προσωπικά, φθείρεται από πληροφορίες και ψιθύρους, που αντανακλώνται στις εφημερίδες αλλά και στις ιστοσελίδες.
Συμφωνία σιωπής ή ενοχής;
Πέρα από το Αιγαίο και το βόρειο Ιράκ, που «επισκέπτεται» με τα μαχητικά του αρκετά συχνά, επειδή αποτελούν πλέον τις μόνες σανίδες... ύπαρξής του, ο Στρατός -ειδικά τον τελευταίο χρόνο- δεν παρεμβαίνει σχεδόν καθόλου στα σχέδια και τις πρωτοβουλίες του κυβερνώντος κόμματος, σαν να υπάρχει μία ακαθόριστη συμφωνία κυρίων μεταξύ Ερντογάν - στρατηγών για «σιωπή». Μόνον η εφημερίδα «Ταράφ» είναι αυτή που ασχολείται συστηματικά με το Στρατό, εκθέτοντάς τον σχεδόν καθημερινά με αποκαλύψεις, αλλά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αν και θα έπρεπε να τρίβει τα χέρια του γι' αυτό, κάνει περιέργως τα «στραβά μάτια», δίνοντας όμως παράλληλα το μήνυμα στο στρατιωτικό κατεστημένο ότι «γνωρίζω ότι γνωρίζετε ότι γνωρίζω».
Και αυτή η σιωπή «εκδηλώνεται» ξεκάθαρα και στην πρωτοβουλία για το Κουρδικό, αλλά και στο Κυπριακό. Εκεί, που ανέκαθεν ο Στρατός είχε τον πρώτο λόγο, θεωρώντας αυτά μάλιστα δικά του «χωράφια», αφού μέχρι τώρα άπτονταν μόνο στρατιωτικής λύσης. Τώρα συμπεριφέρεται σαν να περιμένει να του δώσουν εντολές για οπισθοχώρηση...
Εκεί, που ο Ερντογάν από κοινού με τον Τούρκο ΥΠΕΞ, κ. Νταβούτογλου, παίζει το «χαρτί» της διπλωματίας και των παζαριών, ο τουρκικός Στρατός ασχολείται μόνο με τα «χαρτιά» και τα «ραβασάκια» της Εργκενεκόν, κάνοντας πού και πού και καμιά παρενόχληση στο Αιγαίο, μιας και η τουρκική κυβέρνηση -ακόμη τουλάχιστον- δεν έχει κάνει κάποια πολιτικά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, δηλαδή των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ο αετός και το γεράκι
Το αποκορύφωμα του παραγκωνισμού του Στρατού αποτέλεσε μία πρωθυπουργική απόφαση σε ένα καθαρά στρατιωτικό θέμα. Η απόφαση Ερντογάν για αποκλεισμό του Ισραήλ από την αεροπορική άσκηση «Αετός της Ανατολίας» ήταν -εκτός των άλλων- και μία επίδειξη ισχύος προς το τουρκικό Γενικό Επιτελείο. Ο Στρατός δε φάνηκε να έχει κάποιο λόγο στην απόφαση και δέχτηκε αδιαμαρτύρητα ακόμη και την επανεξέταση της πολιτικής πώλησης όπλων από το Τελ Αβίβ.
Γίνεται ξεκάθαρο επομένως ότι η επιρροή του τουρκικού Στρατού στην πολιτική συνεχώς χάνει έδαφος. Το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ επιλέγοντας, προσεκτικά τις μάχες που δίνει με τους στρατηγούς, πέτυχε να δημιουργήσει μια βιώσιμη σχέση μαζί τους, ώστε να μην κινδυνεύει άλλωστε και το ίδιο να χάσει την εξουσία του...
Από "ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ"
Το μεγάλο χτύπημα που έχει δεχτεί εδώ κι ενάμιση χρόνο περίπου ο τουρκικός Στρατός ονομάζεται «υπόθεση Εργκενεκόν». Ολη αυτή η κατάσταση, με τις συλλήψεις ανθρώπων από τις τάξεις του, έχει «λαβώσει» απίστευτα το ηθικό του κι εκλαμβάνεται ως μια προσπάθεια «φθοράς» του. Το χειρότερο είναι ότι η πόλωση αυτή ολοένα και βαθαίνει. Η προσδοκία της τουρκικής κοινής γνώμης από τις ΤΕΔ είναι να ερευνήσουν όλους τους ισχυρισμούς που τις αφορούν και να προχωρήσουν σε αυτοκάθαρση. Οι στρατηγοί όμως ένα μόνο θέλουν: να καλύψουν οτιδήποτε έχει στόχο την υπόληψή τους. ΑΚΡ και Τύπος τον έχουν φέρει σε μία πολύ δύσκολη θέση και του έχουν κολλήσει μια ρετσινιά, που δεν ξεπλένεται εύκολα. Οι ΤΕΔ ταυτίστηκαν με την έννοια του «βαθέος κράτους», το οποίο είχε παράνομες δραστηριότητες. Πρόσωπα της εξουσίας του ΑΚΡ εκτιμούν ανοιχτά ότι ο Στρατός, όσον αφορά την επέμβαση στην πολιτική, πρέπει να αλλάξει την πατροπαράδοτη στάση του και να υποταχθεί στην πολιτική εξουσία. Τι παρακμή (για τα τουρκικά πολιτικά ήθη)!
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου...
Αυτό έχει ως συνέπεια κάθε είδους επίκριση εναντίον των ΤΕΔ να ερμηνευτεί ως «πρωτοβουλία φθοράς». Η ένταση αυξήθηκε αμοιβαία. Ορισμένες πλευρές υποδαύλισαν την πολιτική αυτής της έντασης με το «έτσι θέλω». Ετσι, ήρθαν αντιμέτωποι οι ΤΕΔ, ως υπερασπιστές του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους, με το ΑΚΡ, ως ισλαμικό κόμμα. Το χάσμα που δημιουργήθηκε αυτήν τη φορά ήταν τεράστιο. Η κοινή γνώμη δεν μπόρεσε να καταλάβει από όλα όσα λέγονται ποια είναι αληθή και ποια όχι. Αποφασίζει, σύμφωνα με τη δική της οπτική θεώρηση. Υπάρχουν αυτοί που εκλαμβάνουν τις ΤΕΔ ως την εγγύηση του κοσμικού - δημοκρατικού συστήματος και χειροκροτούν καθετί αναφέρει ο Στρατός. Υπάρχουν όμως και εκείνοι, οι οποίοι μάλιστα είναι περισσότεροι, που βλέπουν το Στρατό με επικριτικό βλέμμα και θέλουν η εξουσία του πλέον να περιοριστεί.
Από το 2003 και μετά ήρθαν στο προσκήνιο διάφοροι ισχυρισμοί για το Στρατό. Ουδείς γνωρίζει πόσοι από αυτούς είναι αληθινοί και πόσοι ψεύτικοι. Πάντως, όλα αυτά έχουν κλονίσει την πατροπαράδοτη θέση των ΤΕΔ:
? Περί το 1990, σε δολοφονίες με άγνωστους δράστες είχαν αναμειχτεί και τα ονόματα ορισμένων στρατιωτικών.
? Κατά τη διερεύνηση της υπόθεσης Σουσουρλούκ, οι ΤΕΔ δεν έστειλαν στη Διερευνητική Επιτροπή της Βουλής κανένα μέλος τους… Εκλεισαν ερμητικά τις πόρτες τους στην έρευνα αυτήν.
? Οι προετοιμασίες πραξικοπήματος την περίοδο 2003 - 2004, αλλά και η δημοσίευση των ημερολογίων του ε.α. διοικητή των Ναυτικών Δυνάμεων.
? Η στάση που τήρησαν το 2007, όσον αφορά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και η στρατιωτική προειδοποίηση της 27ης Απριλίου.
? Η προστασία ορισμένων ε.α. αξιωματικών, οι οποίοι τέθηκαν υπό κράτηση κατά τη διερεύνηση της υπόθεσης Εργκενεκόν.
Το κοσμικό καθεστώς που επέβαλαν ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και οι θεματοφύλακές του, δηλαδή ο τουρκικός Στρατός, είναι σήμερα αντιμέτωπο με το πιο ισχυρό κύμα αμφισβήτησης. Ο φορέας, στον οποίο οι Τούρκοι πολίτες από το 1923 και μετά εμπιστεύτηκαν την ασφάλεια της χώρας αλλά και των ίδιων προσωπικά, φθείρεται από πληροφορίες και ψιθύρους, που αντανακλώνται στις εφημερίδες αλλά και στις ιστοσελίδες.
Συμφωνία σιωπής ή ενοχής;
Πέρα από το Αιγαίο και το βόρειο Ιράκ, που «επισκέπτεται» με τα μαχητικά του αρκετά συχνά, επειδή αποτελούν πλέον τις μόνες σανίδες... ύπαρξής του, ο Στρατός -ειδικά τον τελευταίο χρόνο- δεν παρεμβαίνει σχεδόν καθόλου στα σχέδια και τις πρωτοβουλίες του κυβερνώντος κόμματος, σαν να υπάρχει μία ακαθόριστη συμφωνία κυρίων μεταξύ Ερντογάν - στρατηγών για «σιωπή». Μόνον η εφημερίδα «Ταράφ» είναι αυτή που ασχολείται συστηματικά με το Στρατό, εκθέτοντάς τον σχεδόν καθημερινά με αποκαλύψεις, αλλά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αν και θα έπρεπε να τρίβει τα χέρια του γι' αυτό, κάνει περιέργως τα «στραβά μάτια», δίνοντας όμως παράλληλα το μήνυμα στο στρατιωτικό κατεστημένο ότι «γνωρίζω ότι γνωρίζετε ότι γνωρίζω».
Και αυτή η σιωπή «εκδηλώνεται» ξεκάθαρα και στην πρωτοβουλία για το Κουρδικό, αλλά και στο Κυπριακό. Εκεί, που ανέκαθεν ο Στρατός είχε τον πρώτο λόγο, θεωρώντας αυτά μάλιστα δικά του «χωράφια», αφού μέχρι τώρα άπτονταν μόνο στρατιωτικής λύσης. Τώρα συμπεριφέρεται σαν να περιμένει να του δώσουν εντολές για οπισθοχώρηση...
Εκεί, που ο Ερντογάν από κοινού με τον Τούρκο ΥΠΕΞ, κ. Νταβούτογλου, παίζει το «χαρτί» της διπλωματίας και των παζαριών, ο τουρκικός Στρατός ασχολείται μόνο με τα «χαρτιά» και τα «ραβασάκια» της Εργκενεκόν, κάνοντας πού και πού και καμιά παρενόχληση στο Αιγαίο, μιας και η τουρκική κυβέρνηση -ακόμη τουλάχιστον- δεν έχει κάνει κάποια πολιτικά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, δηλαδή των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ο αετός και το γεράκι
Το αποκορύφωμα του παραγκωνισμού του Στρατού αποτέλεσε μία πρωθυπουργική απόφαση σε ένα καθαρά στρατιωτικό θέμα. Η απόφαση Ερντογάν για αποκλεισμό του Ισραήλ από την αεροπορική άσκηση «Αετός της Ανατολίας» ήταν -εκτός των άλλων- και μία επίδειξη ισχύος προς το τουρκικό Γενικό Επιτελείο. Ο Στρατός δε φάνηκε να έχει κάποιο λόγο στην απόφαση και δέχτηκε αδιαμαρτύρητα ακόμη και την επανεξέταση της πολιτικής πώλησης όπλων από το Τελ Αβίβ.
Γίνεται ξεκάθαρο επομένως ότι η επιρροή του τουρκικού Στρατού στην πολιτική συνεχώς χάνει έδαφος. Το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ επιλέγοντας, προσεκτικά τις μάχες που δίνει με τους στρατηγούς, πέτυχε να δημιουργήσει μια βιώσιμη σχέση μαζί τους, ώστε να μην κινδυνεύει άλλωστε και το ίδιο να χάσει την εξουσία του...
Δεν υπάρχουν σχόλια
Μπορείτε να γράψετε και να σχολιάσετε τα πάντα, αλλά αν το κείμενο σας περιέχει υβριστικούς χαρακτηρισμούς σας ενημερώνουμε ότι δεν θα δημοσιεύεται. Σε περίπτωση καθυστέρησης δημοσίευσης των σχολίων ζητούμε συγγνώμη και παρακαλούμε να μην βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα. Με σεβασμό και εκτίμηση η διαχείριση του ιστολογίου