Παίζουν θέατρο σε βάρος της Ελλάδος

Θριαμβολογούν για τη "μαρίδα" και ο εφιάλτης θεριεύει ανενόχλητος Το να καεί και πάλι η Αθήνα μέσα στο επόμενο καυτό σαρανταήμερο ...

Θριαμβολογούν για τη "μαρίδα" και ο εφιάλτης θεριεύει ανενόχλητος

Το να καεί και πάλι η Αθήνα μέσα στο επόμενο καυτό σαρανταήμερο μεσούντων των γιορτασμών του Πολυτεχνείου ή με αφορμή την επέτειο από το θάνατο του μικρού Αλέξη Γρηγορόπουλου, είναι κάτι που απευχόμαστε και που φυσικά η Ελληνική πολιτεία έχει χρέος να αποτρέψει.
Οφείλουμε όμως, να «διαβάζουμε» τα γεγονότα, πίσω από τους φανφαρώδεις τίτλους των ΜΜΕ και φυσικά πίσω από την καθοδηγούμενη γκλαμουριά της δήθεν «αποφασιστικότητας» που επιχειρείται να προβληθεί, κι αυτό γιατί αυτή η κυβέρνηση και οι χειραγωγούμενοι μηχανισμοί της, φρόντισαν από την πρώτη κιόλας μέρα να συνειδητοποιήσουμε πως όσο πιο κραυγαλέα είναι τα λόγια της, τόσο πιο επικίνδυνα και απεχθή είναι όλα εκείνα που επιμελώς φροντίζει να αποκρύψει αλλά αδίστακτα υλοποιεί.
ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΑΣΥΛΙΑ:
Είναι ένα ερώτημα που θα μπορούσε να φαντάζει ανυπόστατο.
Πάνω απ όλα είναι ένα ερώτημα ντροπιαστικό.
Γιατί ακριβώς θέτει εν αμφιβόλω την ικανότητα - η μάλλον την αποφασιστικότητα - του κράτους να σταθεί όρθιο, εξασφαλίζοντας στους πολίτες του το αυτονόητο. Το δικαίωμα της ασφάλειας και ης στοιχειώδους προστασίας, απ όλους αυτούς που τσαλακώνουν ακόμη και την αγωνία τους, στον αγώνα που δίνουν καθημερινά, προκειμένου να εξασφαλίσουν αν μη τι άλλο την ικανότητά τους να μπορέσουν να καταβάλουν τον «κεφαλικό φόρο» στο κράτος - δυνάστη, που ξέρει καλά να εξοντώνει τους πολίτες του για να εξασφαλίζει σπίτια στις Κούνεβες, απλοχεριά παροχών στους εισβολείς, και ασύδοτα τσιμπούσια μιζαδόρων, που άδειασαν τα δημόσια ταμεία από λεφτά και τα παρέδωσαν στα ποντίκια και τις αράχνες, για να φτιάξουν σ αυτά το καλοστημένο σπιτικό τους.
Όμως αυτό το ερώτημα, το ανυπόστατο και φαινομενικά ντροπιαστικό, το τροφοδότησαν πριν απ όλα οι «συγνώμες» του αρμόδιου υπουργού, όχι απέναντι στα θύματα, αλλά στους θύτες και τους ενόχους.
Αυτό το ερώτημα, το κατέστησαν καθοριστικό, οι απερίσκεπτες συμπεριφορές του πρωθυπουργού της χώρας που στο βωμό της φτηνής και ανέξοδης δημοκοπίας απέναντι στους εν αναμονή «συμπολίτες» μας, δεν δίστασε να στοχοποιήσει Ελληνες εργαζόμενους, Ελληνες πολίτες, ακόμη και τους ίδιους τους θεσμούς που αύριο θα κληθούν να μεριμνήσουν για την ασφάλειά μας.
Ποιος σε ποιόν λοιπόν θα δώσει ασυλία?
Το κράτος θα την εξασφαλίσει στους ταραξίες και τους βάνδαλους ή όλοι αυτοί μαζί σε μια συνωμοσία σιωπής και «καταλαγής» θα την εξασφαλίσουν στον υπουργό της πιο ντροπιαστικής συγνώμης, για να του επιτρέψουν να μοστράρει ως πετυχημένος και άκρως «αποτελεσματικός»? (αφού φυσικά πρώτα φροντίσουν να κάψουν πέντε κάδους και δυο τζαμαρίες, και για την «τιμή των όπλων τους» αλλά και για χατίρι της επαναστατικής γυμναστικής τους).
Οι μέρες που θ ακολουθήσουν θα είναι εκ των πραγμάτων άκρως αποκαλυπτικές.
ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ:
Όχι τόσο για τα πιθανολογούμενα να συμβούν τις ημέρες που θ ακολουθήσουν, όσο πριν απ όλα και κυρίως για τις παρακαταθήκες που επιμελώς και συντονισμένα φροντίζουν να στήσουν οι «πρωταγωνιστές», στοχεύοντας στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας.
Το εφιαλτικό σκηνικό δυο πράγματα το συνθέτουν:
1. Ο «αποφασισμένος» υπουργός, βγήκε με το αθερινόδυκτο και μαζεύει τη «μαρίδα» της μπουχτισμένης τσογλαναρίας των εικοσάχρονων, κι αυτό το εμφανίζει ως .κατάκτηση στον αγώνα για την πάταξη της τρομοκρατίας.
Όχι πως κάνει κακά που τους μαζεύει δηλαδή.
Απλώς οφείλουμε όλοι μας να έχουμε συναίσθηση του πραγματικού μεγέθους της επιτυχίας. Μαζεύουν αυτούς που ήξεραν. ενδεχομένως ανάμεσά τους να είναι και κάποιοι που κάποια στιγμή λειτούργησαν αβανταδόρικα. και σήμερα που έχουμε ανάγκη από «θέαμα» αποτελεσματικότητας, ήταν εύκολο και λογικό να «βγάλουμε απ το ψυγείο» μερικούς από τους συνήθεις «γνωστούς - αγνώστους». να τους καταστήσουμε περισσότερο «γνωστούς». κι έτσι να κλέψουμε προσωρινά την παράσταση αλλά και το χειροκρότημα των ημετέρων.
2. Την ίδια στιγμή όμως, οι δολοφονικές επιθέσεις αυτοκτονίας, είναι πλέον γεγονός και στη χώρα μας.
Ένα γεγονός ξενόφερτο, κατευθυνόμενο, και που όλα δείχνουν πως στερείται ελληνικής ταυτότητας και ιθαγένειας.
Για όλους αυτούς κανείς δε μιλά. Και κανείς δε θα μιλά μέχρι να κυλήσει πάλι στο πεζοδρόμιο το αίμα από τα επόμενα θύματά τους. Μέχρι να κυλήσει και πάλι στο πεζοδρόμιο το αίμα της Ελλάδας.
Γιατί την Ελλάδα έχουν βάλει στο στόχαστρο.
Και τη στιγμή που αυτοί που μάτωσαν και που ακόμη νοσηλεύονται στην εντατική κάποιου νοσοκομείου, φορούσαν το Ελληνικό εθνόσημο... η Ελληνική πολιτεία - προς ντροπήν και όχι προς τιμήν της - παραχωρούσε σπίτι στις Κούνεβες, φτιαγμένο με τα χρήματα Ελλήνων πολιτών.
Έτσι ξεδιάντροπα και ανερυθρίαστα.
Στις Κούνεβες που αν και κανείς ακόμη δεν απέδειξε πως τις έβαλαν στο στόχαστρο οι εργοδότες τους.
Είναι το ίδιο σίγουρο πως και κανείς δεν έχει καταφέρει βάσιμα να αποδείξει πως αποκλείεται να τις εκδικήθηκε με τέτοιο τρόπο κάποιο παλιό προδομένο αμόρε τους.
Κι όμως. η Ελληνική πολιτεία, βιάστηκε γι ακόμη μια φορά με τρόπο εξωθεσμικά θεσμικό και φυσικά απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο, να γνωμοδοτήσει.
Λες και η ελληνική στυγνή εργοδοσία, δεν έχει καθημερινά αγνούς αγωνιστές που ματώνουν στα πεζοδρόμια για να εκδικηθεί. Περίμενε τη μεγάλη συνδικαλίστρια από τη Βουλγαρία για να το κάνει.
Ο ΣΤΟΧΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΠΕΤΕΥΧΘΗ:
ΟΣΟ ΑΥΤΟΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΔΑ ΚΑΙ ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΟΥΝ, Η ΞΕΝΟΦΕΡΤΗ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΕΡΙΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΔΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΑΧΡΗΣΤΗ ΚΑΙ ΣΤΥΜΜΕΝΗ ΛΕΜΟΝΟΚΟΥΠΑ, ΜΠΡΟΣΤΑ Σ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΒΙΩΣΟΥΜΕ
Θα επανέλθουμε.
Γιατί όλα τούτα, δεν είναι άσχετα με τον ξεπεσμό του πράκτορα πατριάρχη, που προσέβαλε τα ράσα του, το χριστιανισμό και την Ελλάδα, συρμένος, ταπεινωμένος και ν τέλει χρεοκοπημένος από αλλότρια συμφέροντα και χειρισμούς.
Και σ αυτή την συντονισμένη και πολυεπίπεδη σε βάρος του Ελληνισμού επίθεση, η σιωπή της ελληνικής εκκλησίας, δεν είναι σιωπή αμηχανίας αλλά συνενοχής.
Εστάλη από http://ellinikoforum.blogspot.com/2009/11/blog-post_5242.html