Του Παναγιώτη Τραϊανού Τα κόμματα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να μπορέσουν να φέρουν εις πέρας το προδοτικό τους έργο, αναζητούσαν σ...
Του Παναγιώτη Τραϊανού
Τα κόμματα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να μπορέσουν να φέρουν εις πέρας το προδοτικό τους έργο, αναζητούσαν συνενόχους. Αυτούς τους συνενόχους τους εξασφάλισαν μέσα στον δημόσιο τομέα.
Τα κόμματα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να μπορέσουν να φέρουν εις πέρας το προδοτικό τους έργο, αναζητούσαν συνενόχους. Αυτούς τους συνενόχους τους εξασφάλισαν μέσα στον δημόσιο τομέα.
Τη συνενοχή των δημοσίων υπαλλήλων την εξασφάλισαν με εύνοια. Με μισθούς που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα της ελληνικής αγοράς εργασίας. Με προνόμια που δεν δίνονται σε εργαζόμενους ούτε από τα πιο αφελή αφεντικά. Ο πιο βλάκας Έλληνας εργοδότης δεν θα τολμούσε να δώσει τους μισθούς του δημοσίου στους εργαζόμενούς του. Ακόμα κι αν ήθελε να τους ευνοήσει, εξαιτίας της λατρείας του προς αυτούς, δεν θα μπορούσε να το κάνει. Γιατί; Γιατί θα έκλεινε η επιχείρησή του. Αυτό θα ήταν κατά πολύ χειρότερο για τους εργαζόμενους από το κέρδος μιας εύνοιας.
Όμως, αυτά όλα που συμβαίνουν στο δημόσιο εκτός από παράλογα είναι ταυτόχρονα και παράνομα. Γιατί; Για δύο πολύ απλούς λόγους. Το κράτος είναι ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας του πολίτη. Του κυρίαρχου με βάση το Σύνταγμα πολίτη.
Η αγορά εργασίας δηλαδή δεν είναι ανεξέλεγκτη. Οι εργαζόμενοι δεν βρίσκονται στο έλεος των αφεντικών. Το κράτος είναι αυτό το οποίο διαπραγματεύεται τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Δεν είναι δυνατόν ένα κράτος, που υποτίθεται διαπραγματεύεται και άρα γνωρίζει επαρκώς τις συνθήκες της αγοράς εργασίας, την ίδια ώρα να φέρεται για τους δικούς του εργαζόμενους με εύνοια. Δεν είναι δυνατόν ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας και ο προστάτης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας να ευνοεί τους δικούς του εργαζόμενους. Δεν είναι δυνατόν με δημόσια χρήματα να απειλείται η ισονομία και η ισοπολιτεία. Δεν είναι δυνατόν να απειλούνται οι μισές διατάξεις του Συντάγματος εξαιτίας των ηλιθίων.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι εντελώς παράνομος. Είπαμε σε άλλο σημείο ότι για το Σύνταγμα δεν υπάρχει τίποτε το αυτονόητο. Για το Σύνταγμα υπάρχει μόνον ό,τι περιγράφεται μέσα σ' αυτό με τον τρόπο που αυτό περιγράφεται. Τι σημαίνει αυτό; Όπως για το Σύνταγμα υπάρχουν "άνθρωποι" μόνον εντός της "πλατφόρμας" του. έτσι προσδιορίζονται κι αυτοί που θα ονομάζονται "εργαζόμενοι" εντός αυτής της "πλατφόρμας". Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι "εργαζόμενοι" ίσοι με τους υπόλοιπους. Είναι "κατώτεροι", εφόσον περιγράφονται ως "υπηρέτες". Απλά πράγματα, που μόνον ένας ηλίθιος δεν μπορεί να κατανοήσει.
Για το Σύνταγμα δηλαδή όποιος δεν βρίσκεται στην "πλατφόρμα" του δεν είναι άνθρωπος και όποιος εργαζόμενος δεν ανήκει στον ιδιωτικό τομέα είναι "υπηρέτης". "Ανώτερος" στη συνταγματική λογική της οικονομίας είναι ο πολίτης που βγάζει το ψωμί του στη δύσκολη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Αυτός που επιβιώνει με απίστευτο κόπο και είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να πληρώνει από το υστέρημά του για τη συντήρηση του κράτους. Αυτός ο οποίος κάθε μήνα στήνεται απέναντι στο κρατικό "ψυγείο" είναι "κατώτερος". Αυτός που το φορολογικό του μερίδιο πληρώνεται από το κράτος είναι "υπηρέτης". Αυτοί λοιπόν οι "υπηρέτες" στην καλύτερη περίπτωση μπορούν ν' απολαμβάνουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας των "ανώτερων". Διαφορετικός μισθός υπάρχει μόνον όταν το δημόσιο διεκδικεί επειγόντως κάποια επιστημονική ειδικότητα τόσο σπάνια, που πρέπει ν' ανταγωνιστεί τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να την εντάξει στις τάξεις του και αυτό βέβαια όχι έπ' άπειρον. Θα πληρώνει ό,τι του ζητάνε μέχρι ν' αρχίσει να την "παράγει", είτε μόνο του στο σύστημα εκπαίδευσης είτε μέσω υποτροφιών εκεί όπου "παράγεται".
Ευνόητο είναι ότι ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων απαγορεύεται. Αυτοί απλά ακολουθούν τις "προόδους" των ιδιωτικών υπαλλήλων. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει συνδικαλισμός από τη στιγμή που οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται για το κράτος το οποίο αποτελεί τον εγγυητή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας του ιδιωτικού τομέα, που αποτελούν το μισθολογικό "ταβάνι" για τους "κατώτερους". Από τη στιγμή που το "ταβάνι" ανεβαίνει και κατεβαίνει χάρη στον συνδικαλισμό άλλων, που καί πιο γενναίοι και πιο απαιτητικοί είναι, δεν έχουν λόγο να συνδικαλίζονται αυτοί οι οποίοι το βλέπουν από κάτω.
Ο συνδικαλισμός τους όμως εκτός από παράνομος είναι και εντελώς παράλογος. Γιατί; Γιατί δεν είναι δυνατόν ένας υπηρέτης να ζητάει αύξηση από έναν συνάδερφό του. Αυξήσεις δίνουν μόνον τα αφεντικά κι αυτό για το δημόσιο σημαίνει ότι μόνον ο λαός "αποφασίζει" για τους δημόσιους υπάλληλους. Αυτό δεν είναι κάτι το μυστήριο, που απαιτεί πολύπλοκες διαδικασίες για να έλθει εις πέρας. Αυτό είναι κάτι που προκύπτει από τη δυναμική της αγοράς. Μια δυναμική που αποκαλύπτεται από τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ό,τι αυξήσεις παίρνει ο εργαζόμενος λαός στην καλύτερη περίπτωση τις ίδιες παίρνουν και οι "υπηρέτες" του. Το ίδιο παράλογη είναι και η απεργία για τους δημόσιους υπαλλήλους. Η απεργία είναι ένα ιερό δικαίωμα των εργαζομένων. Γιατί; Γιατί είναι το μοναδικό τους όπλο απέναντι στο κεφάλαιο. Οι πολλοί εργαζόμενοι με την απεργία απειλούν τους λίγους ισχυρούς. Η μαζικότητα των εργαζομένων απέναντι στην ισχύ του κεφαλαίου. Η γενναιότητα των συνδικαλιστών απειλεί τα σκληρά αφεντικά. Απαιτεί γενναιότητα να χτυπήσεις το χέρι σου στο γραφείο του αφεντικού, για ν' απαιτήσεις τα νόμιμα.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί απεργούν και έναντι ποιου; Σε τίνων τα γραφεία χτυπούν τα χέρια τους, απαιτώντας τα δικαιώματά τους. Οι υπάλληλοι απειλούν υπαλλήλους; Απειλούν αυτούς που, αν τους δώσουν προνόμια, θα τα εισπράξουν και οι ίδιοι; Αυτό κάνει τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων ταυτόχρονα παράλογο και παράνομο. Και σ' αυτήν την περίπτωση είναι απλά τα πράγματα. Αν δεν τους αρέσει να εργάζονται με τους ίδιους μισθούς που παίρνουν τα "αφεντικά" τους, ας παραιτηθούν. Ας βγουν στον ιδιωτικό τομέα και ας πλουτίσουν να τους καμαρώνουμε. Δεν υπάρχει λόγος απεργίας. Δεν τους πληρώνει το κεφάλαιο, για να το απειλούν με απεργία και άρα με απενεργοποίηση. Τους πληρώνει ο φορολογούμενος κυρίαρχος πολίτης. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι κοινοί εργαζόμενοι δεν είναι δυνατόν να δώσουν στους εργαζόμενους "υπηρέτες" τους περισσότερα από αυτά που εισπράττουν οι ίδιοι. Αυτοί οι οποίοι προσλαμβάνονται "γονατιστοί" στη δουλειά τους δεν είναι δυνατόν να φωνάζουν "όρθιοι" στα αφεντικά τους. Αυτοί οι οποίοι ορκίζονται πίστη στον λαό δεν είναι δυνατόν να εισπράττουν εύνοια εις βάρος του. Σε όποιον δεν αρέσει μια δουλειά, παραιτείται.
Απλά πράγματα. Από εκεί και πέρα, αν αυτό που περιγράφει το Σύνταγμα δεν τους αρέσει ή το θεωρούν μειωτικό, ας "βγουν" από αυτό κι ας το αλλάξουν. Οι "γενναίοι" συνδικαλιστές του δημοσίου, που χτυπάνε τα "χέρια" στα γραφεία των δημόσιων υπαλλήλων, ας "βγουν" από την "πλατφόρμα" του Συντάγματος κι ας χτυπήσουν το "χέρι" τους στο λαό, εφόσον διαφωνούν με την άποψή του γι' αυτούς, η οποία καταγράφεται στον υπάρχοντα συνταγματικό νόμο. Τότε θα δούνε οι αργόμισθοι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, γιατί δεν πρέπει να "δουλεύεις" το κτήνος. Τότε θα δούνε τα κοπρόσκυλα ότι υπάρχει και μόδα στα "αμάνικα" ρούχα. Τότε θα δούνε τα "γενναία" σκυλάκια του δημόσιου καναπέ ότι στην πραγματική ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα τα πράγματα είναι επικίνδυνα.
Στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει εκ του ασφαλούς γενναιότητα. Εκεί δεν σκιαμαχείς με τον εαυτό σου. Εκεί δεν παίζεις "πόλεμο" με τους ομοίους σου. Εκεί πέφτουν κεφάλια και τα εξασφαλισμένα θρασύδειλα ανθρωπάκια του δημόσιου συνδικαλισμού δεν θ' αντέξουν. Εκεί υπάρχουν λιοντάρια με κοφτερά δόντια και όχι ξεδοντιασμένα κανίς, που γαβγίζουν εκ του ασφαλούς έξω από την πόρτα του "αφεντικού". Να δει ένας άνθρωπος σαν τον γράφοντα έναν συνδικαλιστή της ΑΔΕΔΥ να του χτυπάει το χέρι στο γραφείο του και θα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ούτε τα ζεύγη του DNA θα μείνουν στη θέση τους.
Γιατί τόση οργή, που φτάνει σε σημείο να μοιάζει με μίσος; Γιατί απλούστατα κανένα Σύνταγμα και καμία ανθρώπινη λογική δεν μπορεί ν' ανεχθεί παράσιτα που λειτουργούν ως μέλη συμμοριών. Κανένας φορολογούμενος εργαζόμενος δεν μπορεί ν' ανεχθεί έναν υψηλόμισθο αργόμισθο, που η μόνιμη ενασχόλησή του είναι ο κομματικός χαφιεδισμός. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον συνδικαλισμό του δημοσίου. Ο λαός καταβάλει μισθούς όχι για ν' απολαύσει υπηρεσίες, αλλά για να μπορούν τα κόμματα να εξασφαλίζουν δωρεάν τον χαφιεδισμό που τους χρειάζεται, ώστε να παραμείνουν στην εξουσία. Τα κόμματα έχουν διαβρώσει τις δομές του κρατικού μηχανισμού και τον έχουν μετατρέψει σε κομματικές ιδιοκτησίες. Σε ιδιοκτησίες, που υπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα μέσα στο δημόσιο κεφάλαιο. Ιδιοτελή συμφέροντα, που υπηρετούνται από συμμορίτες.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον δημόσιο τομέα. Οι συνδικαλιστές με τους καρπούς των "αγώνων" τους έχουν εγκλωβίσει τους δημόσιους υπάλληλους στη λογική της συμμορίας, που προσπαθεί να επωφεληθεί εις βάρος του λαού, εκμεταλλευόμενη τη μαζικότητά της και την όποια πολυτιμότητά της. Αυτό βέβαια δεν προέκυψε από τυχαίες συγκυρίες ή από την ικανότητα των συνδικαλιστών. Αυτό ήταν επιλογή της πολιτικής ηγεσίας. Ήταν επιλογή του ΠΑΣΟΚ, για να μπορεί να μονιμοποιηθεί στην εξουσία και κατ' επέκταση να παρακάμψει το Σύνταγμα. Γιατί έγινε; Για να δημιουργηθούν μονίμως συμπλέοντα συμφέροντα μεταξύ ενός κόμματος και μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού.
Με εύνοια, που ξεφεύγει από τη λογική του Συντάγματος, προσπάθησαν να δημιουργήσουν επαγγελματίες οπαδούς. Οπαδούς, που, εκτός από την ψήφο τους, θα πρόσφεραν και τον δημόσιο μηχανισμό στην υπηρεσία του κόμματος. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Δεν τους έφταναν τα χρήματα των επιδοτήσεων που εισέπρατταν τα κόμματα για να συντηρούν τις στρατιές των επαγγελματιών οπαδών. Θέλησαν να κομματικοποιήσουν και τον κρατικό μηχανισμό, για να τον μετατρέψουν σε κομματικό "σκυλοστάσιο" και να μπορούν να μονιμοποιήσουν την παρουσία τους στην εξουσία. Με χρήματα του ΟΤΕ και της ΔΕΗ κάποιοι μπορούσαν να κολλάνε μέρα και νύχτα αφίσες για τα κόμματα. Με χρήματα του φορολογούμενου λαού —και εξαιτίας του κεφαλαίου του— κάποιοι μονιμοποιούνται στην εξουσία. Αντίσταση μεγάλη δεν βρήκαν, γιατί απλούστατα εκμεταλλεύτηκαν τα κατώτερα ένστικτα του λαού. Εκμεταλ-λεύτηκαν το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο των οικογενειών έχουν κάποιον δημόσιο υπάλληλο ανάμεσα στα μέλη τους και εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι Έλληνες, παρασυρόμενοι από το πάθος, μπορούν ν' ανεχθούν το κάθε "μέσο" προκειμένου να "νικήσουν" στις εκλογές.
www.eamb.gr
Όμως, αυτά όλα που συμβαίνουν στο δημόσιο εκτός από παράλογα είναι ταυτόχρονα και παράνομα. Γιατί; Για δύο πολύ απλούς λόγους. Το κράτος είναι ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας του πολίτη. Του κυρίαρχου με βάση το Σύνταγμα πολίτη.
Η αγορά εργασίας δηλαδή δεν είναι ανεξέλεγκτη. Οι εργαζόμενοι δεν βρίσκονται στο έλεος των αφεντικών. Το κράτος είναι αυτό το οποίο διαπραγματεύεται τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Δεν είναι δυνατόν ένα κράτος, που υποτίθεται διαπραγματεύεται και άρα γνωρίζει επαρκώς τις συνθήκες της αγοράς εργασίας, την ίδια ώρα να φέρεται για τους δικούς του εργαζόμενους με εύνοια. Δεν είναι δυνατόν ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας και ο προστάτης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας να ευνοεί τους δικούς του εργαζόμενους. Δεν είναι δυνατόν με δημόσια χρήματα να απειλείται η ισονομία και η ισοπολιτεία. Δεν είναι δυνατόν να απειλούνται οι μισές διατάξεις του Συντάγματος εξαιτίας των ηλιθίων.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι εντελώς παράνομος. Είπαμε σε άλλο σημείο ότι για το Σύνταγμα δεν υπάρχει τίποτε το αυτονόητο. Για το Σύνταγμα υπάρχει μόνον ό,τι περιγράφεται μέσα σ' αυτό με τον τρόπο που αυτό περιγράφεται. Τι σημαίνει αυτό; Όπως για το Σύνταγμα υπάρχουν "άνθρωποι" μόνον εντός της "πλατφόρμας" του. έτσι προσδιορίζονται κι αυτοί που θα ονομάζονται "εργαζόμενοι" εντός αυτής της "πλατφόρμας". Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι "εργαζόμενοι" ίσοι με τους υπόλοιπους. Είναι "κατώτεροι", εφόσον περιγράφονται ως "υπηρέτες". Απλά πράγματα, που μόνον ένας ηλίθιος δεν μπορεί να κατανοήσει.
Για το Σύνταγμα δηλαδή όποιος δεν βρίσκεται στην "πλατφόρμα" του δεν είναι άνθρωπος και όποιος εργαζόμενος δεν ανήκει στον ιδιωτικό τομέα είναι "υπηρέτης". "Ανώτερος" στη συνταγματική λογική της οικονομίας είναι ο πολίτης που βγάζει το ψωμί του στη δύσκολη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Αυτός που επιβιώνει με απίστευτο κόπο και είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να πληρώνει από το υστέρημά του για τη συντήρηση του κράτους. Αυτός ο οποίος κάθε μήνα στήνεται απέναντι στο κρατικό "ψυγείο" είναι "κατώτερος". Αυτός που το φορολογικό του μερίδιο πληρώνεται από το κράτος είναι "υπηρέτης". Αυτοί λοιπόν οι "υπηρέτες" στην καλύτερη περίπτωση μπορούν ν' απολαμβάνουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας των "ανώτερων". Διαφορετικός μισθός υπάρχει μόνον όταν το δημόσιο διεκδικεί επειγόντως κάποια επιστημονική ειδικότητα τόσο σπάνια, που πρέπει ν' ανταγωνιστεί τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να την εντάξει στις τάξεις του και αυτό βέβαια όχι έπ' άπειρον. Θα πληρώνει ό,τι του ζητάνε μέχρι ν' αρχίσει να την "παράγει", είτε μόνο του στο σύστημα εκπαίδευσης είτε μέσω υποτροφιών εκεί όπου "παράγεται".
Ευνόητο είναι ότι ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων απαγορεύεται. Αυτοί απλά ακολουθούν τις "προόδους" των ιδιωτικών υπαλλήλων. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει συνδικαλισμός από τη στιγμή που οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται για το κράτος το οποίο αποτελεί τον εγγυητή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας του ιδιωτικού τομέα, που αποτελούν το μισθολογικό "ταβάνι" για τους "κατώτερους". Από τη στιγμή που το "ταβάνι" ανεβαίνει και κατεβαίνει χάρη στον συνδικαλισμό άλλων, που καί πιο γενναίοι και πιο απαιτητικοί είναι, δεν έχουν λόγο να συνδικαλίζονται αυτοί οι οποίοι το βλέπουν από κάτω.
Ο συνδικαλισμός τους όμως εκτός από παράνομος είναι και εντελώς παράλογος. Γιατί; Γιατί δεν είναι δυνατόν ένας υπηρέτης να ζητάει αύξηση από έναν συνάδερφό του. Αυξήσεις δίνουν μόνον τα αφεντικά κι αυτό για το δημόσιο σημαίνει ότι μόνον ο λαός "αποφασίζει" για τους δημόσιους υπάλληλους. Αυτό δεν είναι κάτι το μυστήριο, που απαιτεί πολύπλοκες διαδικασίες για να έλθει εις πέρας. Αυτό είναι κάτι που προκύπτει από τη δυναμική της αγοράς. Μια δυναμική που αποκαλύπτεται από τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ό,τι αυξήσεις παίρνει ο εργαζόμενος λαός στην καλύτερη περίπτωση τις ίδιες παίρνουν και οι "υπηρέτες" του. Το ίδιο παράλογη είναι και η απεργία για τους δημόσιους υπαλλήλους. Η απεργία είναι ένα ιερό δικαίωμα των εργαζομένων. Γιατί; Γιατί είναι το μοναδικό τους όπλο απέναντι στο κεφάλαιο. Οι πολλοί εργαζόμενοι με την απεργία απειλούν τους λίγους ισχυρούς. Η μαζικότητα των εργαζομένων απέναντι στην ισχύ του κεφαλαίου. Η γενναιότητα των συνδικαλιστών απειλεί τα σκληρά αφεντικά. Απαιτεί γενναιότητα να χτυπήσεις το χέρι σου στο γραφείο του αφεντικού, για ν' απαιτήσεις τα νόμιμα.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί απεργούν και έναντι ποιου; Σε τίνων τα γραφεία χτυπούν τα χέρια τους, απαιτώντας τα δικαιώματά τους. Οι υπάλληλοι απειλούν υπαλλήλους; Απειλούν αυτούς που, αν τους δώσουν προνόμια, θα τα εισπράξουν και οι ίδιοι; Αυτό κάνει τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων ταυτόχρονα παράλογο και παράνομο. Και σ' αυτήν την περίπτωση είναι απλά τα πράγματα. Αν δεν τους αρέσει να εργάζονται με τους ίδιους μισθούς που παίρνουν τα "αφεντικά" τους, ας παραιτηθούν. Ας βγουν στον ιδιωτικό τομέα και ας πλουτίσουν να τους καμαρώνουμε. Δεν υπάρχει λόγος απεργίας. Δεν τους πληρώνει το κεφάλαιο, για να το απειλούν με απεργία και άρα με απενεργοποίηση. Τους πληρώνει ο φορολογούμενος κυρίαρχος πολίτης. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι κοινοί εργαζόμενοι δεν είναι δυνατόν να δώσουν στους εργαζόμενους "υπηρέτες" τους περισσότερα από αυτά που εισπράττουν οι ίδιοι. Αυτοί οι οποίοι προσλαμβάνονται "γονατιστοί" στη δουλειά τους δεν είναι δυνατόν να φωνάζουν "όρθιοι" στα αφεντικά τους. Αυτοί οι οποίοι ορκίζονται πίστη στον λαό δεν είναι δυνατόν να εισπράττουν εύνοια εις βάρος του. Σε όποιον δεν αρέσει μια δουλειά, παραιτείται.
Απλά πράγματα. Από εκεί και πέρα, αν αυτό που περιγράφει το Σύνταγμα δεν τους αρέσει ή το θεωρούν μειωτικό, ας "βγουν" από αυτό κι ας το αλλάξουν. Οι "γενναίοι" συνδικαλιστές του δημοσίου, που χτυπάνε τα "χέρια" στα γραφεία των δημόσιων υπαλλήλων, ας "βγουν" από την "πλατφόρμα" του Συντάγματος κι ας χτυπήσουν το "χέρι" τους στο λαό, εφόσον διαφωνούν με την άποψή του γι' αυτούς, η οποία καταγράφεται στον υπάρχοντα συνταγματικό νόμο. Τότε θα δούνε οι αργόμισθοι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, γιατί δεν πρέπει να "δουλεύεις" το κτήνος. Τότε θα δούνε τα κοπρόσκυλα ότι υπάρχει και μόδα στα "αμάνικα" ρούχα. Τότε θα δούνε τα "γενναία" σκυλάκια του δημόσιου καναπέ ότι στην πραγματική ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα τα πράγματα είναι επικίνδυνα.
Στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει εκ του ασφαλούς γενναιότητα. Εκεί δεν σκιαμαχείς με τον εαυτό σου. Εκεί δεν παίζεις "πόλεμο" με τους ομοίους σου. Εκεί πέφτουν κεφάλια και τα εξασφαλισμένα θρασύδειλα ανθρωπάκια του δημόσιου συνδικαλισμού δεν θ' αντέξουν. Εκεί υπάρχουν λιοντάρια με κοφτερά δόντια και όχι ξεδοντιασμένα κανίς, που γαβγίζουν εκ του ασφαλούς έξω από την πόρτα του "αφεντικού". Να δει ένας άνθρωπος σαν τον γράφοντα έναν συνδικαλιστή της ΑΔΕΔΥ να του χτυπάει το χέρι στο γραφείο του και θα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ούτε τα ζεύγη του DNA θα μείνουν στη θέση τους.
Γιατί τόση οργή, που φτάνει σε σημείο να μοιάζει με μίσος; Γιατί απλούστατα κανένα Σύνταγμα και καμία ανθρώπινη λογική δεν μπορεί ν' ανεχθεί παράσιτα που λειτουργούν ως μέλη συμμοριών. Κανένας φορολογούμενος εργαζόμενος δεν μπορεί ν' ανεχθεί έναν υψηλόμισθο αργόμισθο, που η μόνιμη ενασχόλησή του είναι ο κομματικός χαφιεδισμός. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον συνδικαλισμό του δημοσίου. Ο λαός καταβάλει μισθούς όχι για ν' απολαύσει υπηρεσίες, αλλά για να μπορούν τα κόμματα να εξασφαλίζουν δωρεάν τον χαφιεδισμό που τους χρειάζεται, ώστε να παραμείνουν στην εξουσία. Τα κόμματα έχουν διαβρώσει τις δομές του κρατικού μηχανισμού και τον έχουν μετατρέψει σε κομματικές ιδιοκτησίες. Σε ιδιοκτησίες, που υπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα μέσα στο δημόσιο κεφάλαιο. Ιδιοτελή συμφέροντα, που υπηρετούνται από συμμορίτες.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον δημόσιο τομέα. Οι συνδικαλιστές με τους καρπούς των "αγώνων" τους έχουν εγκλωβίσει τους δημόσιους υπάλληλους στη λογική της συμμορίας, που προσπαθεί να επωφεληθεί εις βάρος του λαού, εκμεταλλευόμενη τη μαζικότητά της και την όποια πολυτιμότητά της. Αυτό βέβαια δεν προέκυψε από τυχαίες συγκυρίες ή από την ικανότητα των συνδικαλιστών. Αυτό ήταν επιλογή της πολιτικής ηγεσίας. Ήταν επιλογή του ΠΑΣΟΚ, για να μπορεί να μονιμοποιηθεί στην εξουσία και κατ' επέκταση να παρακάμψει το Σύνταγμα. Γιατί έγινε; Για να δημιουργηθούν μονίμως συμπλέοντα συμφέροντα μεταξύ ενός κόμματος και μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού.
Με εύνοια, που ξεφεύγει από τη λογική του Συντάγματος, προσπάθησαν να δημιουργήσουν επαγγελματίες οπαδούς. Οπαδούς, που, εκτός από την ψήφο τους, θα πρόσφεραν και τον δημόσιο μηχανισμό στην υπηρεσία του κόμματος. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Δεν τους έφταναν τα χρήματα των επιδοτήσεων που εισέπρατταν τα κόμματα για να συντηρούν τις στρατιές των επαγγελματιών οπαδών. Θέλησαν να κομματικοποιήσουν και τον κρατικό μηχανισμό, για να τον μετατρέψουν σε κομματικό "σκυλοστάσιο" και να μπορούν να μονιμοποιήσουν την παρουσία τους στην εξουσία. Με χρήματα του ΟΤΕ και της ΔΕΗ κάποιοι μπορούσαν να κολλάνε μέρα και νύχτα αφίσες για τα κόμματα. Με χρήματα του φορολογούμενου λαού —και εξαιτίας του κεφαλαίου του— κάποιοι μονιμοποιούνται στην εξουσία. Αντίσταση μεγάλη δεν βρήκαν, γιατί απλούστατα εκμεταλλεύτηκαν τα κατώτερα ένστικτα του λαού. Εκμεταλ-λεύτηκαν το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο των οικογενειών έχουν κάποιον δημόσιο υπάλληλο ανάμεσα στα μέλη τους και εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι Έλληνες, παρασυρόμενοι από το πάθος, μπορούν ν' ανεχθούν το κάθε "μέσο" προκειμένου να "νικήσουν" στις εκλογές.
www.eamb.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Μπορείτε να γράψετε και να σχολιάσετε τα πάντα, αλλά αν το κείμενο σας περιέχει υβριστικούς χαρακτηρισμούς σας ενημερώνουμε ότι δεν θα δημοσιεύεται. Σε περίπτωση καθυστέρησης δημοσίευσης των σχολίων ζητούμε συγγνώμη και παρακαλούμε να μην βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα. Με σεβασμό και εκτίμηση η διαχείριση του ιστολογίου