Οι ψευδαισθήσεις αντέχουν ακόμη...!

Tου Στεφανου Kασιματη Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο πρωθυπουργός περιέγραψε το πρόβλημα της χώρας με τα αγαπημένα του παστέλ χρώματα: «Η ...

Tου Στεφανου Kασιματη
Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο πρωθυπουργός περιέγραψε το πρόβλημα της χώρας με τα αγαπημένα του παστέλ χρώματα: «Η πατρίδα μας είναι μια χώρα με τεράστιες δυνατότητες. Με απαράμιλλο πλούτο και με ένα ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο αν βρεθεί στις κατάλληλες συνθήκες, αν το κράτος, αντί να ταλαιπωρεί, σταθεί δίπλα του, αρωγός στις πρωτοβουλίες του, αν έχει την προστασία και υποστήριξη που απαιτούν οι καιροί, μπορεί να κάνει θαύματα». Σοβαρά;
Διερωτώμαι σε τι άραγε διαφέρει η γλυκανάλατη προσέγγιση του Γιώργου στο πρόβλημα από την περιλάλητη «επανίδρυση του κράτους», που μας είχε τάξει ο προηγούμενος ένοικος του Μαξίμου. Η μόνη που διαπιστώνω είναι ότι εκεί όπου ο Κ. Καραμανλής χρησιμοποιούσε μαγικά ξόρκια (διότι αυτό ήταν τα φληναφήματα περί «επανίδρυσης»...), ο Γ. Παπανδρέου χρησιμοποιεί καλοπιάσματα - λες και απευθύνεται σε μικρά παιδιά που προσπαθεί να τα φέρει στο φιλότιμο. Αλλά για την πραγματική φύση του προβλήματος δεν λέει το παραμικρό.
Ομως, η προϋπόθεση για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος είναι η αναγνώρισή του. Το δημοσιονομικό είναι απόρροια της χαοτικής οργάνωσης και του τεράστιου μεγέθους του κράτους. Η γραφειοκρατία αναπαράγεται, επειδή έτσι το κράτος δικαιολογεί το μέγεθός του και, συγχρόνως, εξασφαλίζει τη διαιώνισή του. Τα δε κόμματα εξουσίας δεν τολμούν να περιορίσουν το κράτος, διότι από αυτό αντλούν την εκλογική τους ισχύ. (Θυμάστε, λ.χ., πόσες φορές ακούσαμε ότι για κάθε πέντε δημοσίους υπαλλήλους που θα συνταξιοδοτούνται, θα προσλαμβάνεται μόνον ένας;)
Υποχρεώνονται όμως τώρα να αντιμετωπίσουν το φρικτό φάσμα της περιστολής του κράτους, διότι το κόστος συντήρησης του κράτους έχει υπερβεί προ πολλού τις δυνατότητες της οικονομίας μας.
Αυτός είναι με αδρές γραμμές ο φαύλος κύκλος, τον οποίο η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να θίξει, αφού δεν τολμά ούτε να τον περιγράψει. Ας μην απορούμε, λοιπόν, γιατί οι ψευδαισθήσεις μας -ότι δήθεν μπορούμε να περάσουμε την κρίση χωρίς μείωση του βιοτικού επιπέδου μας- εξακολουθούν να κρατούν καλά. Τις συντηρούν οι πολιτικοί μας, προοδευτικοί και μη...
Το γκέτο του κέντρου
Επί Νέας Δημοκρατίας, όταν για πρώτη φορά εκδηλώθηκαν οργανωμένες διαμαρτυρίες για το ζήτημα της γκετοποίησης του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, επιδίωξα να συζητήσω το θέμα με παράγοντα της τότε καταστάσεως, ο οποίος γνώριζε όλες τις παραμέτρους του. Οταν τον ρώτησα γιατί η αστυνομία αδιαφορούσε για την εκπόρνευση ανήλικων κοριτσιών από τη Νιγηρία στις οδούς του κέντρου, μου έδωσε την παρακάτω απάντηση: «Διότι η αστυνομία μου λέει ότι η νιγηριανή μαφία είναι ασύγκριτα σκληρότερη από τη ρωσική ή την αλβανική». Για τον λόγο αυτόν, σύμφωνα με τον συνομιλητή μου, η αστυνομία -αποδεχόμενη ουσιαστικά την αδυναμία της- είχε αποφασίσει να αφήσει τη νιγηριανή μαφία... στην ησυχία της!
Η απάντηση αυτή έμεινε στη μνήμη μου, όχι μόνον ως μνημείο κυνισμού, αλλά και ως αξιοσημείωτη ομολογία της αποτυχίας του κράτους στην Ελλάδα. Καταλαβαίνω τους αστυφύλακες, που φοβούνται να διακινδυνεύσουν τη σωματική ακεραιότητα ή τη ζωή τους για ένα γλίσχρο μισθό. Ολοι οι από πάνω όμως, όλοι αυτοί που συμβιβάζονται με τη θλιβερή πραγματικότητα, είτε πρόκειται για αξιωματικούς καριέρας είτε για πολιτικούς, είναι αδικαιολόγητοι. Ελπίζω -τολμώ να πω, πιστεύω- ότι η μοιρολατρική αποδοχή της ανεπάρκειας της αστυνομίας δεν διέπει τη σημερινή ηγεσία του υπουργείου. Ωστόσο, δεν περιμένω θαύματα. Χρειάζονται πολύ περισσότερα από την απλή πολιτική βούληση, ώστε να μεταμορφωθεί σε αστυνομία ένα πλήθος δημοσίων υπαλλήλων, των οποίων η βασική διαφορά από τους υπόλοιπους είναι ότι φορούν στολή και φέρουν όπλο. Χρειάζονται πολιτικοί και κυβερνήσεις που δεν θα θέτουν ως απόλυτη προτεραιότητα την επανεκλογή τους.
Γερμανικό μοντέλο
Συνέβη προ δύο ή και περισσοτέρων εβδομάδων. Τώρα όμως, που το ζήτημα του εκλογικού νόμου τείνει να δημιουργήσει ένα μέτωπο αντιπαράθεσης εντός του κυβερνώντος κόμματος, το περιστατικό έρχεται στην επικαιρότητα.
Εχει λήξει το υπουργικό συμβούλιο και ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης στέκεται αριστερά της εισόδου του βουλευτηρίου και κουβεντιάζει με έναν δημοσιογράφο. Ο τελευταίος τον ρωτά πώς θα υπερβεί τις αντιδράσεις των βουλευτών για το γερμανικό μοντέλο. «Μου είναι αδιάφορο! Θα θέσουμε ζήτημα κομματικής πειθαρχίας» ήταν η αγέρωχη απάντηση που έδωσε ο υπουργός και αμέσως μετά μπήκε στην αίθουσα. Από την άλλη πλευρά της εισόδου (ούτε πέντε μέτρα δεν τους χώριζαν) στεκόταν μια ομάδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι δεν είχαν ακούσει τον σύντομο διάλογο. Ο δημοσιογράφος τους πλησιάζει και θέτει υπ’ όψιν τους αυτό που έχει μόλις πληροφορηθεί από τον υπουργό: «Ο Ραγκούσης λέει ότι θα απαιτήσει κομματική πειθαρχία για τον εκλογικό νόμο, εσείς τι θα κάνετε;». Απάντηση, σχεδόν εν χορώ: «Α, ωραία! Θα γελάσουμε...».
Las ruinas de Grecia
«Ο Παπανδρέου, γεννημένος στις Ηνωμένες Πολιτείες, με σπουδές στη Σουηδία και τη Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Λονδίνου, είναι ένας μετριοπαθής σοσιαλδημοκράτης, που αισθάνεται πιο άνετα όταν μιλάει αγγλικά παρά ελληνικά». Είναι ένα απόσπασμα της ανταπόκρισης από την Αθήνα της ισπανικής La Vanguardia, της μεγαλύτερης εφημερίδας της Βαρκελώνης. Δημοσιεύθηκε στις 4 του μηνός υπό τον τίτλο «Ο Παπανδρέου και τα ερείπια της Ελλάδος». Τώρα, για ποιο λόγο ο υφυπουργός Παιδείας Γιάννης Πανάρετος έκρινε ότι όφειλε να το αναρτήσει στο περίφημο μπλογκ του, δεν καταλαβαίνω. Ισως επειδή κάπου στην ένατη παράγραφο αναφέρεται και το δικό του όνομα...
Από "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"