Κατασκεύασαν ΖΩΗ στο εργαστήριο

Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου Η είδηση που παίχτηκε πολύ γρήγορα στις ειδήσεις και στη συνέχεια – άγνωστο το πώς και το γιατί – «έσβησε»...

Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου
Η είδηση που παίχτηκε πολύ γρήγορα στις ειδήσεις και στη συνέχεια – άγνωστο το πώς και το γιατί – «έσβησε» - αφορούσε την ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ επιτυχία των ειδικών επιστημόνων που «κατασκεύασαν ζωή σε εργαστηριακό επίπεδο!»
Εάν κάποτε η ανθρωπότητα έτριβε τα μάτια της προσπαθώντας να ξεβουλώσει τα αυτιά της την ίδια στιγμή που επιστήμονες και απλοί άνθρωποι βασάνιζαν το μυαλό τους για να «καταλάβουν» τι σημαίνει το γεγονός ότι η «Dolly» ήταν κλώνος, τώρα τι ακριβώς να κάνουμε όταν ακούμε ότι ΕΠΙΤΕΥΧΘΗΚΕ η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ζωής στο…εργαστήριο;
Έχω την εντύπωση ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου αποδεχόμενοι ότι με τις ραγδαίες εξελίξεις που σημειώνονται στα μέτωπα των βίο-ιατρικών επιστημών προκύπτει επιτακτική η ανάγκη σε διεθνές επίπεδο να θεσμοθετηθούν συγκεκριμένοι κώδικες ηθικής συμπεριφοράς, έστω και αν κάποιοι αναρωτηθούν ποιοί έχουν το δικαίωμα να θεσμοθετήσουν κάτι τέτοιο ή, ακόμη πιο προωθημένα, «τί ακριβώς είναι η επιστημονική ηθική;»
Να συμφωνήσουμε με τον Πλάτωνα που είδε την ηθική ως θεμέλιο για μια θεωρία της αθανασίας της ατομικής ψυχής ή με τον Αριστοτέλη που την αποδέχθηκε και την ερμήνευσε ως Αρχή οργανωτική της κοινωνίας; Η, μήπως πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η ηθική ξεκινά με «την αγάπη προς τον πλησίον μας» για να απολήξει στην υπερβατική μεταφυσική πραγματικότητα της Βασιλείας του Θεού;
Είναι αλήθεια αδιαμφισβήτητη ότι συνυπήρχαν πάντοτε «το καλό και το κακό» σε κάθε επιστημονική ανακάλυψη. Να θυμηθούμε το Manhattan Project στα εργαστήρια Los Alamos που κατόρθωσε να εγκλωβίσει την πυρηνική ενέργεια σε μορφή βομβών οι οποίες πριν έξι δεκαετίες κατέστρεψαν μέσα σε λίγα λεπτά την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και έβαλαν τέρμα στη φρίκη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου; Ή να θυμηθούμε τη φρίκη που έσπειρε η ατομική βόμβα μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας σε αυτές τις δύο Ιαπωνικές πόλεις, φρίκη δείγματα της οποίας ζούνε ακόμη σήμερα για να μας θυμίζουν αυτό που δεν άντεξαν κάποιοι από τους δημιουργούς της και αυτοκτόνησαν;
Αυτή ήταν η «κακή» πλευρά της ανακάλυψης!
Αλλά υπάρχει και η «καλή» πλευρά αυτή που όχι μόνο δημιουργεί ενέργεια από πυρηνικά εργοστάσια αλλά ταυτόχρονα σώζει και θα συνεχίσει να σώζει εκατομμύρια ζωές στην εφαρμογή της ως θεραπευτική ακτινοβολία κατά διαφόρων μορφών του καρκίνου που θερίζει την ανθρωπότητα!
Η ανθρώπινη κοινωνία και οι ερευνητές επιστήμονες «διψούν» για εφευρέσεις που θα επιμηκύνουν την επιβίωσή μας εξαλείφοντας πείνα, κακουχία, αρρώστιες. Σας θυμίζω την αφοπλιστική προσευχή του Μαϊμονίδη που πριν μερικούς αιώνες ζητούσε επιγραμματικά: « ...Βοήθα να είμαι μετριοπαθής σε όλα, Ύψιστε, εκτός από την αγάπη μου για την επιστήμη:!...»
Το θεμελιακό ερώτημα δεν μπορεί να είναι επικεντρωμένο σε μια στείρα, φοβική ή υστερική αντίδραση μήπως ξαναζήσουμε μέσα από τον καλπασμό της Επιστημονικής έρευνας και των παγκοσμιοποιημένων προσπαθειών τον μύθο του Πύργου της Βαβέλ ή μήπως οδεύουμε ολοταχώς στην αγκαλιά του άρχοντα του Σκότους αλλά στην προσπάθειά μας να δεχθούμε ότι «ουδέν καλόν αμιγές κακού…» και συμμορφούμενοι να αποφασίσουμε εάν θέλουμε να εφαρμόσουμε τις νέες τεχνολογίες όπως την ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ (για την οποία, εντελώς παράδοξα, ΔΕΝ ακούμε πολλά στα Δελτία Ειδήσεων όχι μόνο των ελληνικών αλλά ΟΛΩΝ των διεθνών ΜΜΕ) και με ποιους στόχους….
Στον 21ο αιώνα καθώς οι ανακαλύψεις με την συνέργεια των απίστευτα ταχύτατων Η/Υ επιταχύνονται θεαματικά στο δίλημμα «γνώση και έλεγχος» γίνεται επιτακτικό το ερώτημα «ποιοί και πώς θα ελέγξουν την ξέφρενη πορεία στην υπέρτατη γνώση».
Θα είναι οι «ελεγκτές» αυτοί που ως επιστήμονες ή Ηγέτες μορφοποιούν την κοινωνική πολιτική ή μήπως ΤΕΛΙΚΑ όλοι οφείλουμε να ελέγξουμε τους εαυτούς μας και την αδηφάγο περιέργεια και προωθητική δύναμη της έρευνας για νέα γνώση και νέες εφαρμογές της γνώσης;
Εάν το θέμα «Φρανκενσταϊν» δημιουργούσε ανατριχίλα φόβου και η υπόθεση «κλώνος» πέρασε μισό-αστεία, μισό-σοβαρά στο συλλογικό μας υποσυνείδητο με συμβολισμό τη Dolly ή τώρα τον Got ταύρο των Ισπανικών ταυρομαχιών, η υπόθεση που αναδύθηκε ξαφνικά - και το ίδιο ξαφνικά «έσβησε» - της δημιουργίας ΖΩΗΣ στο ερευνητικό εργαστήριο τι συναισθήματα πρέπει να γεννήσει στη συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας;
Μήπως, επειδή όπως πληροφορηθήκαμε υπάρχει και ένας ΕΛΛΗΝΑΣ (τελικά ΠΑΝΤΟΥ υπάρχει και ένας Έλληνας ή μια Ελληνίδα) στην συγκεκριμένη ερευνητική ομάδα θα πρέπει αυτός ευγενικά να μνημονεύσει στην «παρέα του» και τον ρόλο που απαιτείται να διαδραματίσει στις προσπάθειές τους η πολύ συγκεκριμένη, παρά τον πλατύ αφαιρετικό της συμβολισμό, έννοια της…ΗΘΙΚΗΣ;