Της Κατερίνας Μυλωνά Οι μηχανικοί Μ. και Ι. Προεστάκης, επικεφαλής στην επιχείρηση απεγκλωβισμού των μεταλλωρύχων...! Δύο Κρητικοί βρίσκοντα...
Της Κατερίνας Μυλωνά
Οι μηχανικοί Μ. και Ι. Προεστάκης, επικεφαλής στην επιχείρηση απεγκλωβισμού των μεταλλωρύχων...!
Δύο Κρητικοί βρίσκονται πίσω από το θαύμα της Χιλής που παρακολούθησε όλος ο πλανήτης τις τελευταίες ημέρες. Ο Μιχάλης και ο ανιψιός του, Ιγκόρ Προεστάκης, με καταγωγή από τα Χανιά, ήταν οι μηχανικοί που κατάφεραν να διασώσουν τους 33 μεταλλωρύχους που επί δύο μήνες έμειναν εγκλωβισμένοι 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης.
Ο κ. Μιχάλης Προεστάκης ήταν επικεφαλής όλων των εργασιών που έγιναν, κατʼ αρχάς, για να έχουν οι εγκλωβισμένοι επαφή με τον κόσμο και πρόσβαση σε αέρα, νερό και τρόφιμα, αλλά και, στη συνέχεια, εκείνος που κατάφερε να φτάσει η ειδική κάψουλα στους μεταλλωρύχους.
Οι δύο Κρητικοί μιλούν στην «Π» για αυτή τη μοναδική εμπειρία που πολλές στιγμές ένιωθαν ότι έφερνε 33 ανθρώπους ένα βήμα πριν από το θάνατο αλλά, τελικά, τους οδήγησε στη ζωή.
Ο κ. Μιχάλης Προεστάκης ήταν υπεύθυνος για τη διάνοιξη τριών, συνολικά, σημείων που επέτρεπαν στους διασώστες να μεταφέρουν όλα τα εφόδια που χρειάζονταν οι εγκλωβισμένοι για την επιβίωσή τους. Δική του ήταν, μάλιστα, η πρόταση η μια από τις τρύπες να αξιοποιηθεί για να ανέβουν, τελικά, στην επιφάνεια της γης, η οποία και υιοθετήθηκε με επιτυχή, όπως όλος ο πλανήτης γνωρίζει, αποτελέσματα. Η τρύπα έπαιξε το ρόλο του «οδηγού» για να γνωρίζουν ποια ακριβώς βήματα έπρεπε να κάνουν. Επί δύο μήνες επέβλεπε τις εργασίες και, μάλιστα, έμενε σε κοντέινερ κοντά στο σημείο που βρίσκονταν οι μεταλλωρύχοι. «Έπρεπε να είμαστε σε συνεχή επικοινωνία μαζί τους για να είμαστε σίγουροι ότι είναι ασφαλείς», περιγράφει και προσθέτει πως «υπήρξαν πολλές στιγμές που φοβηθήκαμε ότι δε θα τα καταφέρουμε, εξάλλου, δεν ήταν εύκολη η δουλειά που μας είχε ανατεθεί. Περάσαμε πολύ δύσκολες μέρες και ο καιρός δε μας βοηθούσε». Καμία στιγμή δεν ήρθαν σε επαφή με συγγενείς των μεταλλωρύχων γιατί, πολύ απλά, δεν είχαν χρόνο για συζήτηση παρά μόνο για δουλειά. Τη μέρα της διάσωσης, τη στιγμή, δηλαδή, που επετεύχθη ο στόχος τους, δεν ήταν παρόντες. «Έπρεπε να μαζέψουμε τα εργαλεία μας μια μέρα νωρίτερα και δε μας επετράπη να βρισκόμαστε εκεί τη στιγμή της διάσωσης. Εξάλλου, η δουλειά μας είχε τελειώσει», αναφέρει. Φυσικά, παρακολούθησε, έστω και από μακριά, τη διάσωση και ένιωσε, κατʼ αρχάς, ανακούφιση και, βέβαια, ικανοποίηση ότι τα είχε καταφέρει. «Τους δύο τελευταίους μήνες αγωνιούσαμε, δεν μπορούσαμε να φάμε. Μόλις βγήκαν στην επιφάνεια, επιτέλους, μπορέσαμε να ζήσουμε φυσιολογικά και πάλι», αναφέρει χαρακτηριστικά. Από απόσταση, λοιπόν, γεύτηκε λίγη από την ευτυχία των απεγκλωβισμένων και των οικογενειών τους.
Ο κ. Ιγκόρ Προεστάκης αναφέρει πως «έπρεπε να κάνουμε τη δουλειά μας, η οποία, υπό διαφορετικές συνθήκες, δεν έχει να κάνει με τη ζωή ή το θάνατο. Ζήσαμε δύσκολες στιγμές και δεν ξέραμε αν θα τα καταφέρουμε. Όταν είδα τον πρώτο να βγαίνει, δάκρυσα». Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν προσπάθησαν να ανοίξουν την πρώτη τρύπα και στα 250 περίπου μέτρα, έγινε ένα μικρό ατύχημα που χρειάστηκε πέντε μέρες για να διορθωθεί η ζημιά που είχε προκληθεί. Τότε, ανησύχησε ότι η αποστολή τους δε θα είχε αίσιο τέλος. Αισθάνθηκε σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά, μονάχα όταν ολοκληρώθηκε η διάνοιξη στο σημείο, από όπου βγήκαν οι μεταλλωρύχοι. Χαρακτηριστικά, μάλιστα, θυμάται πως ένας υπουργός της Χιλής παρακολουθούσε τις εργασίες και μισό μέτρο πριν ολοκληρωθούν άρχισε να δίνει συγχαρητήρια στους διασώστες. Κάνεις, όμως, από το συνεργείο δεν τα δέχθηκε μέχρι να τελειώσει η εργασία τους. «Ξέραμε ότι και στο τελευταίο χιλιοστό, κάτι μπορεί να πάει στραβά. Όταν τελειώσαμε, αρχίσαμε τη γιορτή», αναφέρει. Όσο αφορά στη μέρα της διάσωσης, « η δουλειά μας είχε τελειώσει, οπότε δεν υπήρχε λόγος να είμαστε εκεί. Αφήσαμε χώρο για τους διασώστες και τους συγγενείς να απολαύσουν τη δική τους στιγμή», αναφέρει.
Εκατό χρόνια στη Χιλή
Ο παππούς του κ. Μιχάλη Προεστάκη, ο οποίος είχε και το ίδιο όνομα, πήγε στη Χιλή από τα Χανιά το 1909. Οι κ.κ. Μιχάλης και Ιγκόρ Προεστάκης, παρόλο που, λόγω δουλειάς έχουν ταξιδέψει σε πολλά μέρη, δεν έχουν έρθει ποτέ στα πάτρια εδάφη. «Πρέπει να έρθω, η κόρη μου το ζητάει συνέχεια. Υπόσχομαι ότι το επόμενο ταξίδι θα είναι στην Κρήτη», αναφέρει ο κ. Μιχάλης Προεστάκης. Ο κ. Ιγκόρ Προεστάκης αναφέρει πως έχουν συγγενείς στα Χανιά αλλά και τις ΗΠΑ. Μάλιστα, όταν πηγαίνει στην Αμερική, ο μεγαλύτερος της οικογένειας μιλά για την Κρήτη και τη θάλασσα της και οι περιγραφές του τον κάνουν να θέλει να έρθει στο νησί.
Από "ΠΑΤΡΙΣ"
Οι μηχανικοί Μ. και Ι. Προεστάκης, επικεφαλής στην επιχείρηση απεγκλωβισμού των μεταλλωρύχων...!
Δύο Κρητικοί βρίσκονται πίσω από το θαύμα της Χιλής που παρακολούθησε όλος ο πλανήτης τις τελευταίες ημέρες. Ο Μιχάλης και ο ανιψιός του, Ιγκόρ Προεστάκης, με καταγωγή από τα Χανιά, ήταν οι μηχανικοί που κατάφεραν να διασώσουν τους 33 μεταλλωρύχους που επί δύο μήνες έμειναν εγκλωβισμένοι 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης.
Ο κ. Μιχάλης Προεστάκης ήταν επικεφαλής όλων των εργασιών που έγιναν, κατʼ αρχάς, για να έχουν οι εγκλωβισμένοι επαφή με τον κόσμο και πρόσβαση σε αέρα, νερό και τρόφιμα, αλλά και, στη συνέχεια, εκείνος που κατάφερε να φτάσει η ειδική κάψουλα στους μεταλλωρύχους.
Οι δύο Κρητικοί μιλούν στην «Π» για αυτή τη μοναδική εμπειρία που πολλές στιγμές ένιωθαν ότι έφερνε 33 ανθρώπους ένα βήμα πριν από το θάνατο αλλά, τελικά, τους οδήγησε στη ζωή.
Ο κ. Μιχάλης Προεστάκης ήταν υπεύθυνος για τη διάνοιξη τριών, συνολικά, σημείων που επέτρεπαν στους διασώστες να μεταφέρουν όλα τα εφόδια που χρειάζονταν οι εγκλωβισμένοι για την επιβίωσή τους. Δική του ήταν, μάλιστα, η πρόταση η μια από τις τρύπες να αξιοποιηθεί για να ανέβουν, τελικά, στην επιφάνεια της γης, η οποία και υιοθετήθηκε με επιτυχή, όπως όλος ο πλανήτης γνωρίζει, αποτελέσματα. Η τρύπα έπαιξε το ρόλο του «οδηγού» για να γνωρίζουν ποια ακριβώς βήματα έπρεπε να κάνουν. Επί δύο μήνες επέβλεπε τις εργασίες και, μάλιστα, έμενε σε κοντέινερ κοντά στο σημείο που βρίσκονταν οι μεταλλωρύχοι. «Έπρεπε να είμαστε σε συνεχή επικοινωνία μαζί τους για να είμαστε σίγουροι ότι είναι ασφαλείς», περιγράφει και προσθέτει πως «υπήρξαν πολλές στιγμές που φοβηθήκαμε ότι δε θα τα καταφέρουμε, εξάλλου, δεν ήταν εύκολη η δουλειά που μας είχε ανατεθεί. Περάσαμε πολύ δύσκολες μέρες και ο καιρός δε μας βοηθούσε». Καμία στιγμή δεν ήρθαν σε επαφή με συγγενείς των μεταλλωρύχων γιατί, πολύ απλά, δεν είχαν χρόνο για συζήτηση παρά μόνο για δουλειά. Τη μέρα της διάσωσης, τη στιγμή, δηλαδή, που επετεύχθη ο στόχος τους, δεν ήταν παρόντες. «Έπρεπε να μαζέψουμε τα εργαλεία μας μια μέρα νωρίτερα και δε μας επετράπη να βρισκόμαστε εκεί τη στιγμή της διάσωσης. Εξάλλου, η δουλειά μας είχε τελειώσει», αναφέρει. Φυσικά, παρακολούθησε, έστω και από μακριά, τη διάσωση και ένιωσε, κατʼ αρχάς, ανακούφιση και, βέβαια, ικανοποίηση ότι τα είχε καταφέρει. «Τους δύο τελευταίους μήνες αγωνιούσαμε, δεν μπορούσαμε να φάμε. Μόλις βγήκαν στην επιφάνεια, επιτέλους, μπορέσαμε να ζήσουμε φυσιολογικά και πάλι», αναφέρει χαρακτηριστικά. Από απόσταση, λοιπόν, γεύτηκε λίγη από την ευτυχία των απεγκλωβισμένων και των οικογενειών τους.
Ο κ. Ιγκόρ Προεστάκης αναφέρει πως «έπρεπε να κάνουμε τη δουλειά μας, η οποία, υπό διαφορετικές συνθήκες, δεν έχει να κάνει με τη ζωή ή το θάνατο. Ζήσαμε δύσκολες στιγμές και δεν ξέραμε αν θα τα καταφέρουμε. Όταν είδα τον πρώτο να βγαίνει, δάκρυσα». Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν προσπάθησαν να ανοίξουν την πρώτη τρύπα και στα 250 περίπου μέτρα, έγινε ένα μικρό ατύχημα που χρειάστηκε πέντε μέρες για να διορθωθεί η ζημιά που είχε προκληθεί. Τότε, ανησύχησε ότι η αποστολή τους δε θα είχε αίσιο τέλος. Αισθάνθηκε σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά, μονάχα όταν ολοκληρώθηκε η διάνοιξη στο σημείο, από όπου βγήκαν οι μεταλλωρύχοι. Χαρακτηριστικά, μάλιστα, θυμάται πως ένας υπουργός της Χιλής παρακολουθούσε τις εργασίες και μισό μέτρο πριν ολοκληρωθούν άρχισε να δίνει συγχαρητήρια στους διασώστες. Κάνεις, όμως, από το συνεργείο δεν τα δέχθηκε μέχρι να τελειώσει η εργασία τους. «Ξέραμε ότι και στο τελευταίο χιλιοστό, κάτι μπορεί να πάει στραβά. Όταν τελειώσαμε, αρχίσαμε τη γιορτή», αναφέρει. Όσο αφορά στη μέρα της διάσωσης, « η δουλειά μας είχε τελειώσει, οπότε δεν υπήρχε λόγος να είμαστε εκεί. Αφήσαμε χώρο για τους διασώστες και τους συγγενείς να απολαύσουν τη δική τους στιγμή», αναφέρει.
Εκατό χρόνια στη Χιλή
Ο παππούς του κ. Μιχάλη Προεστάκη, ο οποίος είχε και το ίδιο όνομα, πήγε στη Χιλή από τα Χανιά το 1909. Οι κ.κ. Μιχάλης και Ιγκόρ Προεστάκης, παρόλο που, λόγω δουλειάς έχουν ταξιδέψει σε πολλά μέρη, δεν έχουν έρθει ποτέ στα πάτρια εδάφη. «Πρέπει να έρθω, η κόρη μου το ζητάει συνέχεια. Υπόσχομαι ότι το επόμενο ταξίδι θα είναι στην Κρήτη», αναφέρει ο κ. Μιχάλης Προεστάκης. Ο κ. Ιγκόρ Προεστάκης αναφέρει πως έχουν συγγενείς στα Χανιά αλλά και τις ΗΠΑ. Μάλιστα, όταν πηγαίνει στην Αμερική, ο μεγαλύτερος της οικογένειας μιλά για την Κρήτη και τη θάλασσα της και οι περιγραφές του τον κάνουν να θέλει να έρθει στο νησί.
Από "ΠΑΤΡΙΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια
Μπορείτε να γράψετε και να σχολιάσετε τα πάντα, αλλά αν το κείμενο σας περιέχει υβριστικούς χαρακτηρισμούς σας ενημερώνουμε ότι δεν θα δημοσιεύεται. Σε περίπτωση καθυστέρησης δημοσίευσης των σχολίων ζητούμε συγγνώμη και παρακαλούμε να μην βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα. Με σεβασμό και εκτίμηση η διαχείριση του ιστολογίου