Οργή-ορμή-ποτάμι να μας πνίξει!

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη ΑΓΩΝΑΣ για την έδρα. Αγωνία για την επανεκλογή. Τούμπες για το υπουργηλίκι! Κι αν αποτύχει επειδή ο «αγώνας» δεν απέ...

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη
ΑΓΩΝΑΣ για την έδρα. Αγωνία για την επανεκλογή. Τούμπες για το υπουργηλίκι!
Κι αν αποτύχει επειδή ο «αγώνας» δεν απέδωσε; Καμιά έγνοια. Θα φροντίσει το Κόμμα. Θα τον νοιαστεί ο αρχηγός. Θα τον βολέψουν «τα συντρόφια». Η πλειοψηφία, η ομάδα, το σινάφι. Θα του δώσουν πόστο στη δημόσια διοίκηση. Κι αν ο αποτυχών είναι γιατρός, θα καταλάβει διευθυντική(!) θέση στο ΕΣΥ. Νόμιμα. Στο ΕΣΥ των ασθενών μεταλλαγμένο σε ΕΣΥ των γιατρών, με λεφτά των πολιτών.
Κι αν δεν είναι γιατρός και δεν του φτάσαν’ οι σταυροί για μια έδρα στη βουλή, τον περιμένει μια έδρα βολική, σε… ΔΕΚΟ. Τέτοιες εξυπνάδες σοφίζονταν, τέτοιους νόμους ψήφιζαν. ΕΧΟΥΜΕ και τους… ντοκτοράτους. Δεν είναι οι μόνοι, είναι καλύτεροι. Με μπάρμπα στην Κορώνη και θέση στο δημόσιο. Υψηλή και προσοδοφόρα. Διευθυντές ΔΕΚΟ και άλλων οργανισμών.
Με τους αστρονομικούς μισθούς και με (μέχρι χτες) τα μπόνους. Με αυξήσεις, σε περίοδο λιτότητας. Με «αντιστάσεις» μη μικραίνει το πουγκί τους με την κρίση, με το επιχείρημα πως η «αγορά» πληρώνει καλύτερα, χωρίς κανένας «Γενικός» να το σκάει για ιδιώτευση.
ΕΧΟΥΜΕ και τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ. Χωρίς πτυχία, ντοκτορά και άλλα… περιττά, οδηγούν με άνεση τραίνα και λεωφορεία, μετρούν χιλιάρικα για τη τσέπη και μέρες απεργίας για την… αδικία στη ζωή και στον κλάδο. Ισχυρίζονται πως πένονται, ωστόσο, ανησυχούν σφόδρα για το πλαφόν των 4.000 ευρώ το μήνα(;). Και δεν τους καίγεται καρφί για το ταμείο τους, ούτε πεντάρα δίνουν για την εθνική μας οικονομία, που καθένας μας κι όλοι μαζί της ρίξαμε το λιθαράκι. Με πρώτους και καλύτερους εκείνους τους ασύλληπτους μεγαλοκλέφτες, μιζαδόρους και απάτριδες με τον «ιδρώτα» τους στην Ελβετία και (εξ)ασφαλισμένο με κωδικούς.
ΑΝΕΒΗΚΕ ο ΔΕΗτζής στην εξέδρα τσιρίζοντας «δεν τα φάγαμε εμείς»(!;). Ο επόμενος τον ξεπέρασε: «Θα τους αλλάξουμε τα φώτα» (με απεργίες εννοεί-κακό του κεφαλιού τους). Ποιους; Τους πολίτες, το κοινό, τους υπόλοιπους που τρέχουν για το μεροκάματο με την ψυχή στα δόντια και χωρίς να ενθυλακώνουν τα 50-55 χιλιάρικα το χρόνο, που εισπράττουν, κατά μέσον όρο, οι δημόσιοι… λειτουργοί των (ελλειμματικών) ΔΕΚΟ-γραφιάδες και εναερίτες, διευθυντές και «γενικοί». Απ’ τη μια, λοιπόν, «θα μας αλλάξουν τα φώτα» κατεβάζοντας διακόπτες κι απ’ την άλλη θεωρούν δεδομένη την κοινωνική συμπαράσταση και τη λαϊκή συμπαράταξη. Με τη ΔΕΗ να χρυσοπληρώνει τους «Γενικούς» της με τον υποχρεωτικό οβολό μας και τον «μέσον μισθό» να προκαλεί τα πλήθη.
ΚΑΙ ποιος δεν το’ λεγε πως μας χρειάζεται ένας… Ρεχάγκελ για το εθνικό μας χάλι… Ήρθε ο Στρος Καν με τη μπλούζα του γιατρού κaι μας «υπέδειξε» να βάλουμε φυλακή πολιτικούς με βαριά αμαρτήματα. Τι… μας λέει ο Γάλλος; Αλλιώς είμαστε μαθημένοι και η ζωή συνεχίζεται. Με τους μιζαδόρους να πετάγονται στο Παρίσι για ψώνια και καφεδάκι κι εδώ να χανόμαστε στον λαβύρινθο της νομοθεσίας, με κομμένη την ανάσα, στον λάκκο με τα φίδια.
ΚΑΙ, βέβαια, τα παλικάρια (και οι νιες) της Βουλής και ιδιαίτερα οι κυβερνώντες δεν μέτρησαν καλά την οργή του κόσμου. Δεν το γουστάρουν, κατά βάθος, να δουν «συναδέλφους» στη φυλακή, μεγαλόσχημους στη… στενή - «κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον» - και επικαλούνται νόμους (που οι ίδιοι ψήφισαν). Με τα πονηρά και τα «ψιλά τους γράμματα», νόμους «ράθυμους» και διάτρητους από… παραθυράκια. Με την βουλευτική τους ασυλία βαριά και… ασήκωτη και τους υπουργούς αθώους εκ των προτέρων.
ΩΣΤΟΣΟ, το περί δικαίου αίσθημα του κόσμου είναι αλλιώτικο από εκείνο των εθνοπατέρων μας, πνιγμένων στα προνόμια και απρόθυμων για την άρση των αδικιών και των ανισοτήτων. Αν δεν νομοθετήσουν επειγόντως για τους ατιμώρητους, αν δεν «καρατομήσουν» υψηλόμισθους και golden boys διάσπαρτους στην ΕΡΤ, στις ΔΕΚΟ, στη βουλή, θα γίνει οργή και ορμή για «έργα» (χωρίς ημερομηνία λήξης), ποτάμι να τους (μας) πνίξει. ΠΗΡΑΝ μια πρώτη γεύση απ’ το «μίνι» κάψιμο της Αθήνας σε… στιλ 2008 και το γεγονός μας θλίβει. Πάγωσε το αίμα τους κοιτώντας τον δαρμένο (ως μη όφειλε) κ. Χατζηδάκη με τα αίματα και, βέβαια, η γροθιά του τραμπούκου με τον σκούφο δεν λύνει τα προβλήματα.