Σπίθα, «Σπίθα»…Σπίθας!

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη ΜΑΣ έπεισε για τη μουσική του, δεν μας έπεισε η πολιτική του συμπεριφορά Σπίθας ο Μίκης (στα γεράματα) και τίποτα δε...

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη
ΜΑΣ έπεισε για τη μουσική του, δεν μας έπεισε η πολιτική του συμπεριφορά
Σπίθας ο Μίκης (στα γεράματα) και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Με τα ΜΜΕ στη διάθεσή του και το κλίμα να σηκώνει «αντίσταση», έκανε το μπάσιμο και περιμένει. Ό,τι περίμενε τότε που έκανε το «Χρέος» του με τους «Λαμπράκηδες» και, με εφαλτήριο την πολιτική έστησε το καλλιτεχνικό του πορτραίτο, ορατό παγκόσμια.
Ήταν εποχή της αριστεράς (πριν την πάρει το ποτάμι) και «το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει». Οξυδερκής και δραστήριος ο Μίκης, ωστόσο, το…ζόρι τους (λέγε με Κωνσταντόπουλο) ήταν ένα(ς) και μοναδικό(ς): Ανδρέας Παπανδρέου! Μη τους προλάβει (και τους πρόλαβε), μη δεν ηγηθούν (και ηγήθηκε), μην αγνοηθούν (και αγνοήθηκαν). ΜΑΣ πρόσφερε την εξαίσια μουσική του, έδωσε τους αγώνες του, αλλά το τρικ είναι δυσδιάκριτο και εξηγούμαστε.
Ποια παράταξη τον είχε…ανάγκη, μετά την κατάρρευση της Χούντας; Αυτή που απ’ τα σπλάχνα της ξεπήδησαν «επαναστάτες». Πλακωμένοι απ’ την κραυγή «δώστε τη Χούντα στο λαό» χρειάζονταν προστασία, προστάτες και…δεξιά. Κι ήρθε ο αντίποδας της παραπάνω κραυγής το «Καραμανλής ή τανκς», εμπνεύσεως Θεοδωράκη. Για να χαθούν τα ίχνη της νεοφασιστικής βαρβαρότητας στην περίεργη μαλθακότητα μιας μεταχουντικής αριστεράς περίεργης, αυτοαναιρούμενης και αγνώριστης, με τον Μίκη να κρατάει (εμπορική) μπαγκέτα και (ειρηνικό) κλάδο ελαίας.
ΤΑ χρόνια πέρασαν και τον…χρειάστηκε η νεοδεξιά του κ. Μητσοτάκη. Ο Μίκης έσπευσε, ορκίστηκε υπουργός της Ν.Δ., η Αποστασία σκεπάστηκε με ένα ακόμα στρώμα λήθης και ο (αρχι)Αποστάτης εξασφάλισε το συγχωροχάρτι του. Με την έγκριση της «αριστεράς» και την υπογραφή του πραγματικού αρωγού των διωκτών της.
ΥΣΤΕΡΑ…εσιώπησε (πολιτικά). Δεν το…πρόσεξε πως (εσχάτως) η παρέα του κ. Κώστα Καραμανλή τα’ κανε λίμπα κι ούτε το σκέφθηκε ν’ αρπάξει τη σημαία της…επανάστασης. Το κάνει τώρα! Με τη…σπίθα που δεν έσβησε μέσα του, με το πάθος του αφανέρωτου συμπαραστάτη και του φανερού πολέμιου. Σήμερα, που ο τόπος χρειάζεται ενότητα (με οποιαδήποτε κυβέρνηση) και συνισταμένη από δυνάμεις παράλληλες και ομόρροπες. Δεν παίρνουμε φωτιά απ’ τη σπίθα σου, κ. Θεοδωράκη, κάνε το «Χρέος» σου στην Πατρίδα. Άλλως, «τίμα το γήρας, ου γαρ…).