Γράφει ο Νίκος Χιδίρογλου Η Αθήνα μετατρέπεται από μια δράκα ανόητων, σε ένα πολύ άσχημο και καταθλιπτικό μέρος: ένα μέρος όπου όλα επιτρέπο...
Γράφει ο Νίκος Χιδίρογλου
Η Αθήνα μετατρέπεται από μια δράκα ανόητων, σε ένα πολύ άσχημο και καταθλιπτικό μέρος: ένα μέρος όπου όλα επιτρέπονται, ακόμα και οι βεβηλώσεις και οι ιεροσυλίες
Υπάρχουν ειδήσεις και ειδήσεις. Υπάρχουν όμως και κάποιες, που υπερβαίνουν κατά πολύ αυτό που λέμε, «κακό». Ανάγονται στη σφαίρα του ακραίου, του εξωφρενικού, του ιερόσυλου, του μισαλλόδοξου, του σχιζοφρενικού, του μανιακού, του ξέρω και εγώ και τι άλλο... Πρόκειται για ειδήσεις, που καταρρακώνουν το ηθικό (αυτή είναι και η στόχευση των ενεργειών), που σαλεύουν το μυαλό, που διαλύουν κάθε καλοπροαίρετη ή «αισθητική», αν θέλετε, αντίληψη, των κοινωνικών διαδικασιών.
O tempora o mores (ω καιροί ω ήθη)
Η βεβήλωση μέρα-μεσημέρι του εικονοστασίου που έχει στηθεί στη Νίκαια στη μνήμη του ηρωικού αστυφύλακα Μιχαήλ Σπανουδάκη, ο οποίος έπεσε επί του καθήκοντος προ διετίας, όταν κυνήγησε εκτός υπηρεσίας Αλβανό ληστή που είχε ληστέψει τράπεζα, ανήκει στην παραπάνω κατηγορία των «ειδήσεων».
Το νέο για την εγκληματική ενέργεια, μας το μετέφεραν οι ίδιοι οι συγγενείς του, έμπλεοι θλίψης αλλά και οργής, για αυτούς που όχι μόνο δεν συγκλονίζονται από το μεγαλείο της θυσίας για το κοινωνικό σύνολο, αλλά αντίθετα, ασελγούν στη μνήμη όλων όσων αρνήθηκαν να πάρουν την ιδεολογικοπολιτική τους ηρωίνη. Αυτή που στα σχολεία και στα πανεπιστήμια πωλούν σε κοινή θέα εδώ και δεκαετίες, αριστεριστές και εθνομηδενιστές εκπαιδευτικοί...
Αθήνα, πόλη-κολαστήριο
Η Αθήνα (γιατί αλλού αυτά δύσκολα γίνονται), μετατρέπεται από μια δράκα ανόητων, σε ένα πολύ άσχημο και καταθλιπτικό μέρος: ένα μέρος όπου όλα επιτρέπονται, ακόμα και οι ιεροσυλίες. Η πρωτεύουσα, έχει γίνει μια νησίδα μηδενισμού και ελευθεριότητας και δη απαράδεκτης αισθητικής. Ο λόγος για μια επίγεια κόλαση, δαντική, που επιβεβαιώνει προφητείες και γραφές. Ανάμεσά μας, κυκλοφορούν άνθρωποι-τέρατα, έτοιμοι για όλα, χωρίς την παραμικρή συναίσθηση της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής και χωρίς την παραμικρή αναστολή.
Μιλάμε εδώ για άτομα με άδειες ψυχές, που ποτέ δεν γνώρισαν την ομορφιά, ποτέ δεν έμαθαν τι εστί υψηλή αισθητική, ποτέ δεν επιδίωξαν κάτι ανώτερο, ποτέ δεν έμαθαν τι εστί αγάπη, φροντίδα και θαλπωρή, τι εστί «δεσμός» με κάτι, τι εστί καθήκον, αφοσίωση και αυταπάρνηση. Μιλάμε για τους μηδενιστές, ατομοκεντρικούς, πυρομανείς και αρνητές των πάντων, οι οποίοι το μόνο που θέλουν είναι να «πλάσουν» την κοινωνία, κατ’ εικόνα της αποκρουστικής και «μαυρισμένης» ψυχής τους.
Δεν πείθουν
Κάποιοι μου είπαν, όταν άρχισα ενοχλημένος πολύ να συζητώ για το θέμα της βεβήλωσης και καταστροφής του εικονοστασίου, είδησης που πέρασε στα «ψιλά», ότι αντιδρώ υπερβολικά, ότι αυτά συμβαίνουν παντού, ότι αλλού συμβαίνουν και χειρότερα. Μου είπαν για τρομοκρατικές επιθέσεις με δεκάδες νεκρούς, για πολιτική ορθότητα και ελευθεριότητα που αγγίζουν τα όρια της παραφροσύνης, για ανήθικες «θετικές διακρίσεις», για απόλυτη κοινωνική εξαχρείωση, για, για...
Κι όμως, δεν με έπεισαν στο ελάχιστο, όπως δεν πείθουν με το «έλα καημένε, πώς κάνεις έτσι» πολύ κόσμο. Και δεν πείθουν για ένα λόγο: η εμπειρία της ζωής στην Ελλάδα, ήταν απαράμιλλη. Ήταν! Αόριστος χρόνος. Από τη στιγμή που κάποιοι αποφάσισαν να αλλάξουν την Ελλάδα και να φέρουν την «αλλαγή», πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι του τόπου εξαχρειώθηκαν. «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια». Το σύνθημα για το πάρτι ανηθικότητας και φαυλότητας που ακολούθησε σε όλα τα επίπεδα, είχε δοθεί. Και ακολούθησε η διολίσθηση ως το τελευταίο σκαλί, όπου και βρισκόμαστε σήμερα, ένα βήμα από την τάφρο...
Όχι στη μοιρολατρία
Οι κακές ειδήσεις, μπορεί να καταρρακώνουν (προσωρινά) το ηθικό, αλλά από την άλλη μπορούν να χρησιμεύσουν και ως εγερτήριο σε μια κοινωνία αποχαυνωμένη, παραδομένη φαινομενικά σε αυτό που ίσως θεωρεί μοιρολατρικά, αναπόφευκτο. Πολλοί με ρωτούν τι μέλλει γενέσθαι, γιατί ο κόσμος δεν αντιστέκεται, γιατί τα απλανή βλέμματα στα πρόσωπα των διαβατών πολλαπλασιάζονται. Δεν θα καταφύγω (ή καλύτερα, δεν θα «προσαράξω») σε καμία εσχατολογική ερμηνεία. Το ότι η ψυχολογία του κόσμου είναι πεσμένη, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όπως και το ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να ανορθωθεί. Ένας από αυτούς, είναι η προβολή καλών ειδήσεων.
Από "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ"
Η Αθήνα μετατρέπεται από μια δράκα ανόητων, σε ένα πολύ άσχημο και καταθλιπτικό μέρος: ένα μέρος όπου όλα επιτρέπονται, ακόμα και οι βεβηλώσεις και οι ιεροσυλίες
Υπάρχουν ειδήσεις και ειδήσεις. Υπάρχουν όμως και κάποιες, που υπερβαίνουν κατά πολύ αυτό που λέμε, «κακό». Ανάγονται στη σφαίρα του ακραίου, του εξωφρενικού, του ιερόσυλου, του μισαλλόδοξου, του σχιζοφρενικού, του μανιακού, του ξέρω και εγώ και τι άλλο... Πρόκειται για ειδήσεις, που καταρρακώνουν το ηθικό (αυτή είναι και η στόχευση των ενεργειών), που σαλεύουν το μυαλό, που διαλύουν κάθε καλοπροαίρετη ή «αισθητική», αν θέλετε, αντίληψη, των κοινωνικών διαδικασιών.
O tempora o mores (ω καιροί ω ήθη)
Η βεβήλωση μέρα-μεσημέρι του εικονοστασίου που έχει στηθεί στη Νίκαια στη μνήμη του ηρωικού αστυφύλακα Μιχαήλ Σπανουδάκη, ο οποίος έπεσε επί του καθήκοντος προ διετίας, όταν κυνήγησε εκτός υπηρεσίας Αλβανό ληστή που είχε ληστέψει τράπεζα, ανήκει στην παραπάνω κατηγορία των «ειδήσεων».
Το νέο για την εγκληματική ενέργεια, μας το μετέφεραν οι ίδιοι οι συγγενείς του, έμπλεοι θλίψης αλλά και οργής, για αυτούς που όχι μόνο δεν συγκλονίζονται από το μεγαλείο της θυσίας για το κοινωνικό σύνολο, αλλά αντίθετα, ασελγούν στη μνήμη όλων όσων αρνήθηκαν να πάρουν την ιδεολογικοπολιτική τους ηρωίνη. Αυτή που στα σχολεία και στα πανεπιστήμια πωλούν σε κοινή θέα εδώ και δεκαετίες, αριστεριστές και εθνομηδενιστές εκπαιδευτικοί...
Αθήνα, πόλη-κολαστήριο
Η Αθήνα (γιατί αλλού αυτά δύσκολα γίνονται), μετατρέπεται από μια δράκα ανόητων, σε ένα πολύ άσχημο και καταθλιπτικό μέρος: ένα μέρος όπου όλα επιτρέπονται, ακόμα και οι ιεροσυλίες. Η πρωτεύουσα, έχει γίνει μια νησίδα μηδενισμού και ελευθεριότητας και δη απαράδεκτης αισθητικής. Ο λόγος για μια επίγεια κόλαση, δαντική, που επιβεβαιώνει προφητείες και γραφές. Ανάμεσά μας, κυκλοφορούν άνθρωποι-τέρατα, έτοιμοι για όλα, χωρίς την παραμικρή συναίσθηση της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής και χωρίς την παραμικρή αναστολή.
Μιλάμε εδώ για άτομα με άδειες ψυχές, που ποτέ δεν γνώρισαν την ομορφιά, ποτέ δεν έμαθαν τι εστί υψηλή αισθητική, ποτέ δεν επιδίωξαν κάτι ανώτερο, ποτέ δεν έμαθαν τι εστί αγάπη, φροντίδα και θαλπωρή, τι εστί «δεσμός» με κάτι, τι εστί καθήκον, αφοσίωση και αυταπάρνηση. Μιλάμε για τους μηδενιστές, ατομοκεντρικούς, πυρομανείς και αρνητές των πάντων, οι οποίοι το μόνο που θέλουν είναι να «πλάσουν» την κοινωνία, κατ’ εικόνα της αποκρουστικής και «μαυρισμένης» ψυχής τους.
Δεν πείθουν
Κάποιοι μου είπαν, όταν άρχισα ενοχλημένος πολύ να συζητώ για το θέμα της βεβήλωσης και καταστροφής του εικονοστασίου, είδησης που πέρασε στα «ψιλά», ότι αντιδρώ υπερβολικά, ότι αυτά συμβαίνουν παντού, ότι αλλού συμβαίνουν και χειρότερα. Μου είπαν για τρομοκρατικές επιθέσεις με δεκάδες νεκρούς, για πολιτική ορθότητα και ελευθεριότητα που αγγίζουν τα όρια της παραφροσύνης, για ανήθικες «θετικές διακρίσεις», για απόλυτη κοινωνική εξαχρείωση, για, για...
Κι όμως, δεν με έπεισαν στο ελάχιστο, όπως δεν πείθουν με το «έλα καημένε, πώς κάνεις έτσι» πολύ κόσμο. Και δεν πείθουν για ένα λόγο: η εμπειρία της ζωής στην Ελλάδα, ήταν απαράμιλλη. Ήταν! Αόριστος χρόνος. Από τη στιγμή που κάποιοι αποφάσισαν να αλλάξουν την Ελλάδα και να φέρουν την «αλλαγή», πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι του τόπου εξαχρειώθηκαν. «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια». Το σύνθημα για το πάρτι ανηθικότητας και φαυλότητας που ακολούθησε σε όλα τα επίπεδα, είχε δοθεί. Και ακολούθησε η διολίσθηση ως το τελευταίο σκαλί, όπου και βρισκόμαστε σήμερα, ένα βήμα από την τάφρο...
Όχι στη μοιρολατρία
Οι κακές ειδήσεις, μπορεί να καταρρακώνουν (προσωρινά) το ηθικό, αλλά από την άλλη μπορούν να χρησιμεύσουν και ως εγερτήριο σε μια κοινωνία αποχαυνωμένη, παραδομένη φαινομενικά σε αυτό που ίσως θεωρεί μοιρολατρικά, αναπόφευκτο. Πολλοί με ρωτούν τι μέλλει γενέσθαι, γιατί ο κόσμος δεν αντιστέκεται, γιατί τα απλανή βλέμματα στα πρόσωπα των διαβατών πολλαπλασιάζονται. Δεν θα καταφύγω (ή καλύτερα, δεν θα «προσαράξω») σε καμία εσχατολογική ερμηνεία. Το ότι η ψυχολογία του κόσμου είναι πεσμένη, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όπως και το ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να ανορθωθεί. Ένας από αυτούς, είναι η προβολή καλών ειδήσεων.
Από "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια
Μπορείτε να γράψετε και να σχολιάσετε τα πάντα, αλλά αν το κείμενο σας περιέχει υβριστικούς χαρακτηρισμούς σας ενημερώνουμε ότι δεν θα δημοσιεύεται. Σε περίπτωση καθυστέρησης δημοσίευσης των σχολίων ζητούμε συγγνώμη και παρακαλούμε να μην βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα. Με σεβασμό και εκτίμηση η διαχείριση του ιστολογίου