Οι Έλληνες μισθοφόροι του Qaddafi και η ανάμιξη του Ισραήλ...!

Σε 300 με 500 υπολογίζονται οι Ευρωπαίοι μισθοφόροι που βρίσκονται στη Λιβύη και μάχονται στο πλευρό του συνταγματάρχη Muammar Qaddafi Σύμφω...

Σε 300 με 500 υπολογίζονται οι Ευρωπαίοι μισθοφόροι που βρίσκονται στη Λιβύη και μάχονται στο πλευρό του συνταγματάρχη Muammar Qaddafi

Σύμφωνα με το EUobserver, οι ευρωπαίοι πολίτες που έχουν στρατολογηθεί και ενισχύουν τα κυβερνητικά στρατεύματα της Λιβύης είναι Βέλγοι, Βρετανοί, Γάλλοι και Έλληνες ενώ έχει αναφερθεί η παρουσία μεγάλου αριθμού Πολωνών χειριστών ελικοπτέρων, η πλειοψηφία ωστόσο των μισθοφόρων είναι από τη Λευκορωσία, τη Σερβία (1) και την Ουκρανία. Πρόκειται για πρώην στρατιωτικούς, τεχνικούς και χειριστές αεροσκαφών και ελικοπτέρων, στελέχη ειδικών δυνάμεων και παραστρατιωτικούς βετεράνους εκπαιδευμένων στη χρήση βαρέων όπλων με καλή γνώση των σύγχρονων τακτικών μάχης.

Οι πληροφορίες του EUobserver προέρχονται από τον Μιχάλη Κουτουζή (1), ο οποίος ταξίδεψε στη βόρειο Αφρική το περασμένο Φεβρουάριο και Μάρτιο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία πάντως οι απλοί στρατιώτες μισθοφόροι που επανδρώνουν τις μονάδες του Qaddafi και βρίσκονται στη πρώτη γραμμή προέρχονται από αφρικανικές φυλές και συγκεκριμένα από το Τσαντ, το Νίγηρα, το Μάλι, τη Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία και τη Σομαλία.

Ως πύλη εισόδου των μισθοφόρων έχουν αναφερθεί τα εναπομείναντα στις κυβερνητικές δυνάμεις στρατιωτικά αεροδρόμια και η αμοιβή τους ανέρχεται σε $2000 την ημέρα. Οι αυτομολήσεις έχουν οδηγήσει στη συρρίκνωση του στρατεύματος του Λίβυου ηγέτη σε μόλις 25.000 άνδρες ωστόσο οι υιοί του Qaddafi διοικούν ακόμη τρεις επίλεκτες ταξιαρχίες με καλά εξοπλισμένο προσωπικό που αριθμεί τους 35.000 με 50.000 συνολικά. Σημειώνεται πως η στρατολόγηση μισθοφόρων δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για το συνταγματάρχη Qaddafi αφού στο παρελθόν αποπειράθηκε να δημιουργήσει την «Αραβική Λεγεώνα», στο πρότυπο της γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων.

Η εμπλοκή του Ισραήλ

Η στρατολόγηση μισθοφόρων είναι μια πρακτική που ο Qaddafi εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες και αυτό χάρη στους Frank Terpil και Ed Wilson, πρώην πρακτόρες της CIA που, ύστερα από ολιγόχρονη καριέρα στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, άλλαξαν στρατόπεδο και πέρασαν στο πλευρό του Λίβυου ηγέτη έναντι μεγάλης χρηματικής αμοιβής. Ήταν οι άνθρωποι που τον προμήθευσαν με εξελιγμένα όπλα και εκρηκτικά και ήταν εκείνοι που οργάνωσαν τους μισθοφόρους.

Σήμερα, το ρόλο αυτό έχει φαίνεται πως έχει αναλάβει το Τελ Αβίβ μέσω της ισραηλινής εταιρείας Global CST (3), η οποία ιδρύθηκε και διευθύνεται από τον υποστράτηγο ε.α. Ιsrael Ziv. Το Ισραήλ είναι άμεσα αναμεμιγμένο στην αποστολή χιλιάδων αφρικανών μισθοφόρων προς ενίσχυση του δικτάτορα της Λιβύης και η απόφαση ελήφθη από τα υψηλότερα κυβερνητικά κλιμάκια καθώς εκτιμάται ότι η πτώση του Qaddafi ενδέχεται να οδηγήσει στην ανάδειξη ριζοσπαστικής ισλαμικής κυβέρνησης στην Τρίπολη. Η πηγή της είδησης, όπως ισχυρίζεται το Al Jazeera, είναι Ισραηλινός δημοσιογράφος της εφημερίδας Yedioth Aharonoth, σύμφωνα με τον οποίο σε συνεδρίαση της 18ης Φεβρουαρίου ο πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu, ο υπουργός Άμυνας Ehud Barak και ο υπουργός Εξωτερικών Avigdor Lieberman αποφάσισαν να αναθέσουν στην Global CST τη στρατολόγηση, τον εξοπλισμό και τη προώθηση των Αφρικανών μισθοφόρων στο έδαφος της Λιβύης. Οι ομάδες αυτές θα τάσσονταν υπό τις εντολές του επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών της Λιβύης, Abdullah Sanoussi. Στην συνεδρίαση παρέστησαν επίσης ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Βoρείου Αφρικής του ΥπΕξ Salom Koen και ο αρχηγός της υπηρεσίας στρατιωτικών πληροφοριών (Αman) υποστράτηγος Aviv Kokhavi, ο οποίος εξέθεσε τα «φονταμενταλιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά» της επανάστασης της Λιβύης, καθώς και την ανάμιξη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην χώρα, και κυρίως στην Βεγγάζη.

Ακολούθησε συνάντηση σε στρατιωτική βάση στην πρωτεύουσα του Τσαντ μεταξύ Ισραηλινών αξιωματούχων, περιλαμβανομένων από ισραηλινής πλευράς ενός ταξίαρχου ε.α., ενός πρώην υπουργού Εξωτερικών και ενός τέως πρέσβη αφενός και από πλευράς Λιβύης του επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών Abdullah Sanoussi και αξιωματούχων πιστών του Qaddafi αφετέρου. Εκει ο Sanoussi ζήτησε από την ισραηλινή εταιρεία που ειδικεύεται στη παροχή στρατιωτικών συμβούλων, να ενισχύσει το καθεστώς με μισθοφορικές μονάδες και ιδίως με μονάδες που έχουν εκπαιδευτεί σε μάχες σε αστικές περιοχές. Συμφωνήθηκε επίσης η μεταφορά των μονάδων στο Τσαντ και εν συνεχεία σε επιλεγμένες περιοχές της Λιβύης. Ως αντάλλαγμα οι εκπρόσωποι του καθεστώτος Qaddafi παρείχαν στην ισραηλινή εταιρεία και κατ’ επέκταση στο Ισραήλ, εγγυήσεις για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων από τα κοιτάσματα της Λιβύης, μετά την καταστολή της εξέγερσης. Παράλληλα, οι Λίβυοι δεσμεύθηκαν να υπογράψουν με την Global CST συμφωνία για την αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας. Οι εκπρόσωποι του Λίβυου ηγέτη δεσμεύθηκαν επίσης να επιτρέψουν στην εταιρεία να πραγματοποιεί ανεμπόδιστα επιχειρήσεις από τα εδάφη της Λιβύης κατά γειτονικών εχθρικών χωρών.

(1) Σύμφωνα με τη γνωστή ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, στη Λιβύη επαναλαμβάνεται το σκηνικό των ΝΑΤΟικών βομβαδισμών της πρώην Γιουγκοσλαβίας το 1999 με τη Ρωσία να παρέχει πολιτική στήριξη και τις κινεζικές μυστικές υπηρεσίες να δίνουν πληροφορίες στο καθεστώς Qaddafi. Εκατοντάδες Σέρβοι βετεράνοι και απόστρατοι στρατιωτικοί από το βαθμό του δεκανέα μέχρι του λοχαγού που αυτοχαρακτηρίζονται «εθνικιστές» μάχονται στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων.

(2) Ο Μιχάλης Κουτουζής είναι ειδικός στο οργανωμένο έγκλημα και εργάζεται για τη γαλλική Lotophages Consulting, που παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες στον ΟΗΕ, σε ευρωπαϊκούς οργανισμούς και στη γαλλική κυβέρνηση. Ο Κουτουζής έχει PhD στην Ιστορία και στην Εθνολογία και έχει διατελέσει μεταξύ άλλων διευθυντής ερευνών του Observatoire Géopolitique des Drogues (OGD).

(3) Η Global CST ήταν η μία από τις δύο ισραηλινές εταιρείες που είχαν εκπαιδεύσει τις ενόπλες δυνάμεις της Γεωργίας πριν από το πόλεμο του Αυγούστου 2008 και πλέον δηλώνει έτοιμη να αναλάβει τη στρατιωτική ανοικοδόμηση της αποσχισθείσας Αμπχαζίας! (βλ. Η κρίση στις σχέσεις Γεωργίας-Ισραήλ)

Πηγή