Και μετά την αγανάκτηση...τί;

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Η πραγματική χειραφέτηση της κοινωνίας, δεν κατακτιέται με κυνήγι μαγισσών και κατασκευασμένους σκόπιμα αντιπάλους. Κατ...

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η πραγματική χειραφέτηση της κοινωνίας, δεν κατακτιέται με κυνήγι μαγισσών και κατασκευασμένους σκόπιμα αντιπάλους. Κατακτιέται με τη σφυρηλατημένη συμμαχία των εν δυνάμει συμμάχων στον αποφασιστικό αγώνα για την ανατροπή του πολιτικού, κοινωνικού και εθνικού δοσιλογισμού.

Εκείνοι που πίστεψαν ότι αρκεί να φασκελώνεις το πολιτικό σύστημα για να ανατρέψεις αυτό και πολύ περισσότερο τις πολιτικές του, θα πρέπει μάλλον να προσγειώθηκαν ανώμαλα μετά από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Εκείνοι που φαντάστηκαν πως αφορίζοντας με κάψιμο τη Βουλή, θα συνέτιζαν το περιεχόμενό της από τον εθνοκτόνο του κατήφορο, θα πρέπει μάλλον να συνειδητοποίησαν ότι η πραγματική δύναμη της κοινωνίας δε βρίσκεται στις θορυβώδεις μεγαλοστομίες.

Εκείνοι που ξόρκιζαν και δυστυχώς συνεχίζουν να ξορκίζουν το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα, αντιμετωπίζοντάς το εν πολλοίς ως αντίπαλο, θα πρέπει μάλλον να ένοιωσαν πλέον στο πετσί τους, πως ο πραγματικός εχθρός και ο ορκισμένος αντίπαλος βρίσκεται αλλού.

Βρίσκεται στους μηχανισμούς που δεκαετίες ολόκληρες συντηρεί και εκτρέφει το κράτος των οικονομικά ισχυρών και αλληλοδιαπλέκεται μαζί τους.

Όλοι εκείνοι που δήθεν καμάρωναν για το υποτιθέμενα αδέσμευτο κίνημα όλων αυτών των ημερών, θα πρέπει μάλλον να συνειδητοποίησαν, πως έστω και με έναν λανθάνοντα τρόπο, αυτό το κίνημα υπήρξε και δεσμευμένο και ποδηγετούμενο.

Όχι από εμφανή κέντρα αλλά από μεθοδευμένα κατευθυνόμενες λογικές που το ήθελαν «θορυβώδες» μεν αλλά αποδυναμωμένο ουσιαστικά και κυρίως πολιτικά.

Ήθελαν την ουσιαστική του αντιπαράθεση να τη δίνει με την ίδια την οργανωμένη κοινωνία – δηλαδή με τον ίδιο του τον εαυτό - και να εξαντλείται σε φραστική αντιπαράθεση απέναντι στο πολιτικό σύστημα που είναι ο πραγματικός του αντίπαλος.

Οι παροικούντες όμως στην Ιερουσαλήμ ξέρουν καλά πως αυτή η φραστική αντιπαράθεση – πίεση, τρομάζει ίσως τους ανθρώπους, αλλά δεν τρομάζει καθόλου τους θεσμούς άσκησης εξουσίας και καταστολής.

Και σήμερα που αυτό το κίνημα χτυπήθηκε...

- Γιατί δεν το ήθελαν να εμφανίζεται ως καθεστώς…

- Γιατί ενοχλούσε με την παρουσία του το πολιτικό προσωπικό των υποταγμένων. Και κυρίως…

- Γιατί δεν ήθελαν να αρχίσει να συμπορεύεται με το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα (γι αυτό και δεν επέλεξαν τυχαία να το κτυπήσουν κατά τη διάρκεια της 48ωρης απεργίας)…

Σήμερα λοιπόν που αυτό το κίνημα χτυπήθηκε, από το σφιχταγκάλιασμα του κράτους με το παρακράτος, όλοι αυτοί οι αγαπητικοί που το προέτρεπαν να παραμείνει «φιλήσυχο» και «αδέσμευτο», εξαφανίστηκαν ξαφνικά ως δια μαγείας. ΤΥΧΑΙΟ???

Καθόλου τυχαίο…

Γιατί όλοι αυτοί ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν.

Το χτύπησαν ύπουλα στην πλάτη και του έπλεξαν απατηλά εγκώμια, γιατί αυτό που κατά βάθος δεν ήθελαν, ήταν την πολιτική του ωριμότητα.

Δεν ήθελαν να δει τον πραγματικό του αντίπαλο, γι αυτό και ενίσχυσαν με τον τρόπο τους εκείνες τις φωνές που τερατοποιούσαν πλασματικούς αντιπάλους.

Και κυρίως δεν ήθελαν να τον αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.

Σήμερα που αυτό το κίνημα χτυπήθηκε, απέμειναν κάποιοι θλιβεροί δήθεν αναλυτές που συνεχίζουν να «φορτώνουν» στο οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα την ευθύνη για την εγκληματική επίθεση των παρακρατικών και του μηχανισμού του κράτους.

Και φυσικά, σήμερα που αυτό το κίνημα χτυπήθηκε, παραμένουν κάποιοι - μάλλον αφελείς – που θεωρούν ότι βγάζοντας τον καημό τους βρίζοντας το πολιτικό σύστημα και εκτοξεύοντας διαφόρων ειδών «κακιούλες» θα λύσουν το πρόβλημα.

Ας το πούμε με λόγια απλά:

Θα τους κάνουν τη μούρη κρέας…

Κι αν θέλετε να το πούμε με λόγια ακόμη απλούστερα…

Χέστηκε η φοράδα στ αλώνι με τις κακιούλες που εκτοξεύονται…

Συνοψίζοντας θα λέγαμε τα εξής…

Είναι καλό που αυτή η κοινωνία σηκώθηκε επιτέλους από τον καναπέ και άρχισε να γίνεται κοινωνία μαχόμενη.

Όλοι έχουν δικαίωμα στα λάθη. Και φυσικά αυτό το δικαίωμα το είχε και η συντριπτικότατη πλειοψηφία των ανώνυμων αγανακτισμένων που ξεσηκώθηκε και βγήκε στους δρόμους. Έχουμε όμως όλοι μας και την υποχρέωση να παραδειγματιζόμαστε από αυτά. Κι αυτή η κοινωνία οφείλει να παραδειγματιστεί και να μην αφεθεί και πάλι ευάλωτη στα ίδια λάθη.

Οι μεγάλοι αγώνες είναι μπροστά. Και αυτοί οι αγώνες πρέπει να κερδηθούν αν θέλουμε να σωθεί αυτή η πατρίδα που αδίστακτα την ξεπουλάνε.

Το επόμενο χτύπημα δεν πρέπει να είναι δικό τους αλλά δικό μας. Και πρέπει να είναι αποφασιστικό και ασυμβίβαστο. Πρέπει να είναι νικηφόρο.

Από αυτό το χτύπημα η Ελληνική κοινωνία πρέπει να βγει αδιαμφισβήτητος νικητής.

Και για να βγει νικητής, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις αλλά ορισμένες απλές πλην όμως απόλυτα καθοριστικές προϋποθέσεις.

Να μη συμβιβαστεί με πολιτειακές εναλλαγές που θα την εξαπατήσουν, αλλά με ριζικές πολιτικές αλλαγές που θα καθιστούν την ίδια πρωταγωνιστή των εξελίξεων.

Να μην εγκλωβίζεται σε φραστικές «κακιούλες», αλλά να πολιτικοποιήσει βαθειά τα πολιτικά της αιτήματα.

Να μη συνεχίσει να τουφεκάει στα χαμένα, αλλά η δράση της να έχει σχεδιασμό και ηγεσία αποφασισμένη να τον υπηρετήσει.

Και το σημαντικότερο…

Καταλύτης για την νικηφόρα έκβαση αυτού του αποφασιστικού χτυπήματος, θα είναι η ιστορική συνάντηση της γενικευμένης κοινωνικής αγανάκτησης και οργής με το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα, που δεν είναι ο αντίπαλος αλλά ο πολυτιμότερος και μαχητικότερος σύμμαχός της.

Οι φωνές που θα επιχειρήσουν να την αποτρέψουν από αυτή τη «συνάντηση» είναι βέβαιο πως θα δυναμώσουν.

Πρόκειται για φωνές κατευθυνόμενες, ύπουλες, και επικίνδυνες που πρέπει με κάθε τρόπο να απομονωθούν.

Πηγή