Ισλαμοποίηση των Αράβων, δυτικοποίηση των Ελλήνων...!

Γράφει ο Σπύρος Λίτσας Οι εξελίξεις δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία ότι οι σχέσεις μεταξύ του αραβικού κόσμου και των ΗΠΑ εισέρχο...

Γράφει ο Σπύρος Λίτσας

Οι εξελίξεις δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία ότι οι σχέσεις μεταξύ του αραβικού κόσμου και των ΗΠΑ εισέρχονται σε νέα φάση.

Την περασμένη εβδομάδα, ως πρελούδιο της πρώτης επίσημης επίσκεψής του στις ΗΠΑ, ένας από τους πλέον ισχυρούς παράγοντες σήμερα του αραβικού συστήματος, ο Αιγύπτιος πρόεδρος και ηγετικό στέλεχος των Αδελφών Μουσουλμάνων Μοχάμεντ Μόρσι, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ οφείλουν να μεταβάλουν τη στάση τους απέναντι στον αραβικό κόσμο -δείχνοντας σεβασμό στους δογματικούς κώδικες- αλλά και να βοηθήσουν στη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους.

Οι δηλώσεις αυτές δεν αποτελούν ένδειξη έναρξης ρήξης. Ο Μόρσι χρησιμοποιεί ένα παραδοσιακό επιχείρημα των Δημοκρατικών, από την εποχή του Τζίμι Κάρτερ, αναφορικά με το ότι η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους θα βοηθήσει τις ΗΠΑ να βελτιώσουν το προφίλ τους στο εσωτερικό των μουσουλμανικών κοινωνιών.

Εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ταύτιση της επίσημης γραμμής της Αιγύπτου με την αντίστοιχη τουρκική, που από την έναρξη της ρήξης μεταξύ Αγκυρας και Τελ Αβίβ προκρίνει τη συγκεκριμένη προσέγγιση ως έμμεσο τρόπο αύξησης των πολιτικών και διπλωματικών πιέσεων προς το Ισραήλ. Ούτε όμως κι αυτό πρέπει να ξενίζει, αφού οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι διατηρούν προνομιακές σχέσεις με την τουρκική κυβέρνηση του ΑΚΡ.

Τα κραταιά δόγματα της «Δημοκρατικής Ειρήνης» αλλά και το στρατηγικό δόγμα των «Επιχειρήσεων κατά Ανταρτών» (COIN) του στρατηγού Ντέιβιντ Πετρέους, σημαντικής προσωπικότητας με επιχειρησιακή εμπειρία αλλά και γνώση απέναντι στις πολυπλοκότητες της διεθνούς πολιτικής, όντας διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, εγκαταλείπονται αφού δεν απέδωσαν, έχοντας μάλιστα αποδειχθεί ιδιαιτέρως κοστοβόρα.

Φαίνεται ότι ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις Δύσης και αραβικού κόσμου, που προκρίνει τη διακριτότητα του μουσουλμανικού πόλου σε επίπεδο θρησκείας, πολιτισμού αλλά και θεσμικής λειτουργίας έναντι του δυτικού παραδείγματος. Το δόγμα της δυτικοποίησης του κοινωνικού κορμού του Ισλάμ εγκαταλείπεται, αφού δημιούργησε περισσότερες τριβές από αυτές που επιδίωκε να λειάνει, και εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο όπου οι αραβικές κυβερνήσεις θα διατηρούν ανοικτές θύρες με τη Δύση, μέσα από ισλαμικά και ισλαμιστικά κανάλια που αναδείχθηκαν κατά τη διάρκεια της Αραβικής Ανοιξης.

Η στρατηγική επιλογή της Ελλάδας από τα μέσα του 20ού αιώνα να ενισχυθεί ο στρατηγικός ρόλος της στην περιοχή ως σημείο σύνδεσης μεταξύ Δύσης και Ισλάμ πλέον έχει ξεπεραστεί, κυρίως εξαιτίας της μετάβασης της Τουρκίας από το κοσμικό κεμαλικό περιβάλλον σε αυτό ενός sui generis πολιτικού Ισλάμ, με την ψυχή στη Μέκκα και το αυτί και το μάτι στις δυτικές πρωτεύουσες. Η ορθολογική επιλογή για την Ελλάδα απέναντι στις κομβικές αυτές εξελίξεις είναι να ισχυροποιήσει τη θέση της ως η, μαζί με το Ισραήλ, δυτική νησίδα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, που δεν θα λειτουργεί ως πύλη εισόδου του Ισλάμ στη Δύση αλλά ως πύλη εξόδου της Δύσης προς το Ισλάμ. 

Γι’ αυτό χρειάζεται επενδυτικό κεφάλαιο σε τομείς όπως ο τουρισμός και οι νέες τεχνολογίες, την ελληνική εξωστρεφή εφοπλιστική δραστηριοποίηση, τη διαρκή ενίσχυση του στρατηγικού τριγώνου σκληρής ισχύος Αθηνών, Λευκωσίας και Τελ Αβίβ και τη δημιουργική εμβάθυνσή μας στους συμμαχικούς οργανισμούς όπου η Ελλάδα είναι μέλος, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ, ΟΟΣΑ. Ο αραβικός κόσμος ζητά και επιτυγχάνει την περαιτέρω ισλαμοποίησή του. Μια εξέλιξη καθ’ όλα προβλέψιμη, αλλά την ίδια στιγμή και μια διαδικασία που υποκρύπτει σημαντικές προκλήσεις για τη Δύση. Η Ελλάδα οφείλει να αναλάβει δραστήριο ρόλο στην περιοχή, απαιτώντας όμως πρωτίστως την παραμονή της στο δυτικό περίγραμμα. Οχι μόνο θεσμικά ή δημοσιονομικά αλλά και κοινωνικοπολιτικά, με απτό αντίκρισμα στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών του κράτους, καθώς και στη δυνατότητα της Πολιτείας να στηρίζει τον κοινωνικό πυρήνα σύμφωνα με το δυτικό παράδειγμα.

Πηγή