Τα κουρέματα ομολόγων για τις τράπεζες είναι της μόδας

Αν γυρνούσαμε μία δεκαετία πίσω στο παρελθόν, ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορούσε η Συνεταιριστική Τράπεζα (Co-operative Bank) να βρ...

Αν γυρνούσαμε μία δεκαετία πίσω στο παρελθόν, ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορούσε η Συνεταιριστική Τράπεζα (Co-operative Bank) να βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα, θα ήταν επειδή μάζεψε περισσότερα χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς ή επειδή βρήκε τρόπο να φτιάξει μπλοκάκια επιταγών από ανακυκλωμένο χαρτί.

Η σημερινή ειδησιογραφία γύρω από τον κύριο ηθικό δανειστή του Ηνωμένου Βασιλείου είναι αρκετά πιο υπαρξιακή. Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, υπήρξε ένα ακόμη κύμα νευρικότητας σχετικά με τη Συνεταιριστική Τράπεζα (Co-op). Λίγους μήνες αφότου αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά ότι η τράπεζα αντιμετώπιζε μία τρύπα κεφαλαίου ύψους £ 1 δις, και τρεις εβδομάδες μετά τη δραματική υποβάθμισή της κατά 6 βαθμίδες από τη Moody’s, υπήρξαν και νέες αποκαλύψεις. Πρώτα, οι  Financial Times ανέφεραν ότι ορισμένοι θεσμικοί καταθέτες είχαν αρχίσει την απόσυρση κεφαλαίων. Έπειτα, αποκαλύφθηκε ότι ο Όμιλος Co-op, ο οποίος περιλαμβάνει από αλυσίδες σούπερ μάρκετ μέχρι γραφεία κηδειών, εξέταζε μία δραματική οικονομική αναδιάρθρωση η οποία θα έπληττε του ομολογιούχους.

Η μοίρα της Co-op – ενός σχετικά μικρού δανειστή με βάση το Μάντσεστερ- δεν είναι μόνο ένα μικρό τοπικό ζήτημα. Οι προκλήσεις της αντικατοπτρίζουν ένα από τα βασικά ζητήματα της παγκόσμιας ατζέντας ρυθμιστικού κεφαλαίου: το βαθμό στον οποία θα πρέπει να χρηματοδοτούνται οι τράπεζες από ομόλογα και το βαθμό στον οποίο θα πρέπει να υπόκεινται οι ομολογιούχοι σε απώλειες.

Πριν από λίγα χρόνια, η μόδα μεταξύ των ρυθμιστικών αρχών ήταν να πιέζουν τις τράπεζες να αυτοχρηματοδοτούνται μέσω καταθέσεων, και πουθενά περισσότερο από ό,τι στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου η χαμηλών καταθέσεων Northern Rock κατέρρευσε μέσα σε ένα πάγωμα των αγορών χονδρικής χρηματοδότησης το 2007.

Τώρα, όμως, το σκεπτικό έχει προχωρήσει. Υπάρχει μία αυξανόμενη πεποίθηση ότι ακόμη και οι τράπεζες που είναι πλούσιες σε καταθέσεις, όπως η Co-op, πρέπει να υποχρεώνονται να διατηρούν μεγάλες ποσότητες ομολόγων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε «bail-in» σε περίπτωση κρίσης.

Εν μέρει, αυτό βοηθά στο να αποφεύγεται η πολιτικά δυσάρεστη προοπτική της συμμετοχής των χρημάτων των καταθετών πάνω από ένα ασφαλισμένο όριο, όπως συνέβη πρόσφατα στην Κύπρο. Αλλά, η χρηματοδότηση ομολόγων, εφόσον γίνεται σε μακροχρόνια βάση, αναγνωρίζεται επίσης ως περισσότερο σταθερή από τις καταθέσεις πελατών, οι οποίες περιλαμβάνουν τη φυγή κεφαλαίων, ιδιαίτερα στις νευρικές εποχές που διανύουμε.

Τίποτα από αυτά δεν είναι πολύ δημοφιλές με τράπεζες οι οποίες βλέπουν τους εαυτούς τους ως παραδειγματικές δομές χρηματοδότησης που υποστηρίζονται από πλεονάσματα καταθέσεων, όπως η HSBC στο Ηνωμένο Βασίλειο ή η Wells Fargo στις ΗΠΑ. Αυτή τη βδομάδα, ο διευθύνων σύμβουλος της Wells Fargo, John Stumpf, δήλωσε στους FT ότι ήταν απογοητευμένος με τα σχέδια των αμερικανικών ρυθμιστικών αρχών που θα αναγκάσουν τις τράπεζες να διατηρούν υψηλότερα επίπεδα μακροπρόθεσμων δανείων για τους σκοπούς του σχεδιασμού έκτακτης ανάγκης σε περιπτώσεις bail-in.

Οι ρυθμιστικές αρχές θα μπορούσαν κάλλιστα να επισημάνουν τα δεινά της Co-op ως αιτιολόγηση του σκεπτικού τους. Αυτό που παραμένει ασαφές είναι τι ακριβώς θα συμβεί στους κατόχους ομολόγων της Co-op, αξίας περίπου £1,3 δις.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, σχεδόν όλα τα ομόλογα συναλλάσσονται με σημαντική έκπτωση από την ονομαστική τους αξία, καθώς αυξάνονται οι υποψίες ότι οι επενδυτές μπορεί να μην πάρουν πίσω το σύνολο των χρημάτων τους. Η πιο ακραία έκπτωση είναι εμφανής σε ένα ομόλογο £200 εκατομμυρίων, το οποίο κληρονόμησε η Co-op εξαγοράζοντας την Britannia building society, το οποίο συναλλάσσεται, επί του παρόντος, στη μίση του ονομαστική αξία. Ορισμένοι στην αγορά, προετοιμάζονται για την πτώχευση της τράπεζας και ένα τεράστιο κούρεμα στους ομολογιούχους.

Στην πραγματικότητα, η καταστροφή δε φαίνεται να είναι επικείμενη. Παρά τις διάφορες νύξεις σχετικά με συζητήσεις για σχέδιο διάσωσης της κυβέρνησης ή περί σταδιακής ρευστοποίησης της τράπεζας από τις ρυθμιστικές αρχές, δεν υπάρχει σχέδιο ούτε για κρατική διάσωση, ούτε για bail-in με συμμετοχή ομολογιούχων.

Αντ’ αυτού, παράλληλα με μία σειρά μέτρων, όπως πωλήσεων ασφαλιστικών και άλλων επιχειρήσεων του Ομίλου, είναι πιθανό να πραγματοποιηθούν «ασκήσεις διαχείρισης ευθύνης», όπως τις αποκαλούν παραδόξως αυτές τις μέρες οι τράπεζες.

Στο φάσμα των προβληματικών τραπεζών, αυτό θέτει την Co-op στη μία άκρη, απέχοντας πολύ από τράπεζες όπως η SNS Reaal της Ολλανδίας, η οποία κρατικοποιήθηκε στις αρχές του τρέχοντος έτους, προκαλώντας απώλειες για τους δευτερεύοντες ομολογιούχους, ή από τον ακραίο «αφανισμό» της Λαϊκής Τράπεζας Κύπρου, όπου ακόμη και οι ανώτεροι ομολογιούχοι αναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στο κούρεμα μαζί με τη συμφωνία διάσωσης της χώρας.

Τα ομόλογα της Co-op, ως μέσα συνεχιζόμενης δραστηριότητας, θα πρέπει να αναδιαρθρωθούν, ονομαστικά τουλάχιστον σε εθελοντική βάση. Όπως έχει συμβεί σε μία σειρά από τράπεζες σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια, θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί διαγωνισμός για να αγοραστούν πίσω ορισμένα ομόλογα σε καθορισμένη τιμή, τα οποία μπορεί να προσφέρουν premium στην αγοραία αξία τους, αλλά έκπτωση στην ονομαστική τους τιμή. Μία εξαγορά, κατά μέσο όρο στο 65% της ονομαστικής αξίας μόνο δύο κατωτέρων ομολόγων θα μπορούσε να παρέχει στην Co-op κεφαλαιακό κέρδος άνω των £ 100 εκατομμυρίων. Η τράπεζα να απειλήσει να κόψει κατακόρυφα τα κουπόνια –τα οποία σήμερα έχουν καταβληθεί στο 13 τοις εκατό- για να εξαναγκάσει την αφομοίωση.

Οι επενδυτές θα παραπονεθούν ότι πλήττονται άδικα από απώλειες. Ωστόσο, όπως κάνει ακόμη πιο σαφές η συνεχιζόμενη κρίση, τα ομόλογα θα αποτελέσουν κρίσιμο μέσο στη διάρθρωση κεφαλαίου των τραπεζών –και οι ομολογιούχοι δε μπορούν πλέον να περιμένουν ότι θα τη βγάλουν δωρεάν.

Πηγή