Το μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι πίσω από την ελληνική κρίση

Η ταχύτητα καταστροφής του ελληνικού λαού, της οικονομίας, της ηθικο-πνευματικής του κατάστασης, της δημοκρατίας του, των δύο κρατών του...

Η ταχύτητα καταστροφής του ελληνικού λαού, της οικονομίας, της ηθικο-πνευματικής του κατάστασης, της δημοκρατίας του, των δύο κρατών του (Ελλάδας-Κύπρου) κόβει την ανάσα όποιου την καταλαβαίνει βαθειά.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

Αυτό θά έπρεπε κανονικά να προκαλέσει προ πολλού θυελλώδεις, «επαναστατικές» αντιδράσεις. Αν δεν τόκανε συντρέχουν πολλοί λόγοι, ένας εκ των οποίων είναι ακριβώς η έκταση/βάθος της καταστροφής, η ένταση της απειλής. Ενεργοποιούν «σύνδρομο στρουθοκαμήλου», ενδόμυχη άρνηση πραγματικότητας, αυτοπλύση εγκεφάλου κοινής γνώμης και πολιτικών ελίτ. ‘Η μπορεί να ενεργοποιήσουν άλλες αντιδράσεις (αναζήτηση μαγικών λύσεων - υδρογονάνθρακες, παροχέτευση εκλυόμενης ενέργειας σε λάθος στόχους - ΑΟΖ ή μετανάστες, χωρίς να υποτιμούμε το μεταναστευτικό, εγκλωβισμός σε εμφύλιες διαμάχες). Αυτά ενισχύονται από το ότι τα διανοητικά-πολιτικά εργαλεία μας φτιάχτηκαν σε μια και για μια εποχή σχετικά ακμαίου καπιταλισμού, σχετικά ανεξάρτητων-κυρίαρχων κρατών, όχι του νέου μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού, που καταλαβαίνουμε μόνο εγκεφαλικά, δεν μπορούμε στα αλήθεια να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει.

Επίσης ενισχύονται από πάμπολλους φορείς ξένων συμφερόντων στο σάπιο ελληνικό εποικοδόμημα.

Ελλάδα και Κύπρος δεν είναι μόνο σημεία εκδήλωσης μειζόνων οικονομικών- κοινωνικών κρίσεων, σημεία «συγκέντρωσης» της ευρωπαϊκής κρίσης. Η ελλαδική και κυπριακή κρίση κρύβουν ιστορικής σημασίας, μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι, για το μέλλον της Ευρώπης, τις σχέσεις με τα Ρωσία και τη Μέση Ανατολή.

Μείζονος σημασίας είναι η πρόσφατη διπλή εξέλιξη με τα ενεργειακά: πλήρης απομόνωση της Ελλάδας από τη Ρωσία και ταυτόχρονη απόδοση της ελληνικής ενεργειακής υποδομής, εμμέσως πλην σαφώς, σε Τουρκία και Ισραήλ. Η ελληνική ενεργειακή υποδομή πραγματώνει τη γεωπολιτική υπεραξία  της Ελλάδας, από τα τελευταία χαρτιά που έχει - ακόμα - να παίξει η χώρα για τη σωτηρία της.

Σύμφωνα με την εκδοχή καλά πληροφορημένων ρωσικών πηγών, και τη μόνη ευλογοφανή από τις υπάρχουσες, όταν ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε τη Μόσχα, ο Πούτιν ήταν σαφής μαζί του: «Καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες, τις πιέσεις που φοβάστε και σας ασκούνται, δεν σας παρεξηγούμε αν δεν θέλετε συνεργασία. Αν πάλι θέλετε συνεργασία ελάτε να δούμε τι θα κάνουμε. Αυτό κυρίως που θέλουμε, είναι να ξέρουμε τι μας γίνεται, και να γίνεται ότι συμφωνούμε».

Για τη Ρωσία η εταιρεία που έχει όντως στρατηγική σημασία είναι η ΔΕΣΦΑ, που ελέγχει τις υποδομές αερίου. Η Μόσχα εκτίμησε ότι η Αθήνα παίζει διπλό παιχνίδι. Της δίνει μια ΔΕΠΑ, χωρίς ιδιαίτερη αξία και με πολλά προβλήματα, εγγυώμενη ταυτόχρονα σε Αμερικανούς και Ισραηλινούς ότι οι δεν θα βάλει πόδι στη ΔΕΣΦΑ. Το ταξίδι του Πρωθυπουργού στο Μπακού ήταν το τελευταίο βήμα που έπεισε το Κρεμλίνο ότι η Αθήνα «την πούλησε» οδηγώντας στην απόφαση Πούτιν να αδειάσει με ωμό τρόπο την ελληνική κυβέρνηση, επιταχύνοντας μια κρίση που κατά βάθος η Μόσχα δεν επιθυμεί, εκτιμώντας και φοβούμενη χαοτική κατάσταση σε Ελλάδα και Ευρώπη προς όφελος των Αγγλοσαξώνων.

Το αποτέλεσμα είναι: Αφενός αποκόπτεται η Ελλάδα από ένα κύριο δυνητικό γεωπολιτικό  αντιστήριγμα, τη Ρωσία. Αφετέρου περνάει στον έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν η ενεργειακή μας υποδομή. Η χώρα αυτή ελέγχεται πρωτευόντως από την Τουρκία, της οποίας συνιστά «στρατηγική προέκταση» και δευτερευόντως από το Ισραήλ, του οποίου είναι βόρεια αιχμή του αντι-ιρανικού δόρατος. Μετά την Τουρκία, είναι η χώρα που διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις στον κόσμο, σχεδόν αναγνώρισε την «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου», το «ψευδοκράτος» που δημιούργησε ο τουρκικός στρατός κατοχής.

Την ίδια ώρα που συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα, ο Πρόεδρος της Κύπρου, «Υπερεφιάλτης» Νίκος Αναστασιάδης, αφού πρόδωσε, κατέστρεψε οικονομικά και υποδούλωσε δια της Δανειακής το κράτος του, ετοιμάζεται τώρα να το διαλύσει και τυπικά. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες από τη Νέα Υόρκη, έχει διαβιβάσει «ατύπως» και χωρίς ενημέρωση του Εθνικού Συμβουλίου, σειρά ακραία υποχωρητικών προτάσεων προς την άλλη πλευρά.

Υπάρχει μέσα σε όλη αυτή τη διεθνή μαυρίλα, κάτι πολύ θετικό. Η διεθνής κινητοποίηση εναντίον του κλεισίματος της ΕΡΤ. Η κινητοποίηση αυτή είναι πολύ καλό παράδειγμα του τι μπορεί να γίνει αν ξυπνήσουμε, αν ξυπνήσουν δηλαδή οι αντίπαλοι του Μνημονίου στην Ελλάδα. Το ίδιο πούγινε με και για την ΕΡΤ, πρέπει να γίνει για τα ελληνικά νοσοκομεία, τα σχολεία, την οικονομική καταστροφή και το κοινωνικό ολοκαύτωμα, που προκαλεί η πολιτική όχι μόνο της Μέρκελ, αλλά επίσης του ΔΝΤ, των μεγάλων τραπεζών και, εμμέσως, των ΗΠΑ. (Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι συνιστά πολύ μεγάλη, δυνητικά θανάσιμη αυταπάτη να θεωρηθούν σύμμαχοι της Ελλάδας ΔΝΤ και ΗΠΑ.)

Πρέπει να τεθεί το ελληνικό στην Ευρώπη και τον κόσμο και να συνδεθεί με μια γνήσια και σοβαρή εναλλακτική για την Ευρώπη – η (ορθή) κριτική στη λιτότητα εξαντλεί πλέον τη χρησιμότητά της, δεν επαρκεί, γιατί εδώ μιλάμε όχι για επιλογή πολιτικής εντός πλαισίου, αλλά για την τύχη του πλαισίου, της αστικής δημοκρατίας και των σχέσεων μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Η παγκοσμιποίηση απειλεί την ύπαρξη του κράτους-έθνους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και την επιβίωση του ελληνικού λαού, δεν υποβαθμίζει απλά τις υποκείμενες τάξεις.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πρακτικά και ενεργοποιούνται δύο σχέδια στην Ευρώπη, με κύριο εργαλείο το ελληνικό και κυπριακό μνημόνιο. Το ένα είναι η ολοκλήρωση της θεσμικής μετατροπής της ΕΕ σε δικτατορία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου υπό γερμανική πρωτοκαθεδρία, αν και δεν είναι καθόλου βέβαιο σε ποιο βαθμό κυβερνά τη Γερμανία η Γερμανία και όχι η Goldman Sachs. Το δεύτερο είναι η διάσπαση της Ευρώπης σε σειρά αλληλοανταγωνιζόμενα και καταστρεφόμενα - με διαφορετικούς ρυθμούς - κράτη, υποχείρια ΗΠΑ και Χρήματος. Γι’ αυτό και εκτιμάμε ως πολιτικό λάθος το σύνθημα «συμμαχία του Νότου». Χρειάζεται συμμαχία για μια «κοινωνική, δημοκρατική Ευρώπη, ανεξάρτητη και πολυπολική, εναντίον του Χρηματοπιστωτικού Ολοκληρωτισμού», έστω και αν κυρίως βασιστεί στους Νότιους. Τα γερμανικά συνδικάτα ζητάνε άλλωστε σχέδιο Μάρσαλ και σπανίως κουβεντιάζουμε μαζί τους, με τον Σμιτ ή το γερμανικό παραγωγικό κεφάλαιο. Αντίθετα όλο ειδικοί και αληθινά κίτρινες εφημερίδες της Αγγλοσαξωνίας, όπως οι «Καιροί του Χρήματος» (Financial Times) μας εξηγούν γιατί θα ευημερήσουμε φεύγοντας από το ευρώ.

Μόνο τοποθετούμενος κανείς σε τέτοιο, γενικό διεθνές πλαίσιο μπορεί να ασκήσει  πραγματικά πολιτική και να δοκιμάσει να αρχίσει τον δύσκολο, «υπέρ πάντων» αγώνα για τη σωτηρία του ελληνικού λαού.

Πηγή