Εμπρησμοί στην Ελλάδα δια χειρός «βαθέος κράτους»...!

Του Σταύρου Λυγερού  Κλείνουμε σήμερα την τριλογία για το “βαθύ κράτος” στην Τουρκία και τις παρακρατικές δραστηριότητές του, με μία...

Του Σταύρου Λυγερού 

Κλείνουμε σήμερα την τριλογία για το “βαθύ κράτος” στην Τουρκία και τις παρακρατικές δραστηριότητές του, με μία πτυχή που αφορά την Ελλάδα. Στο στόχαστρο, λοιπόν, των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας και των καθηγούμενων απ’ αυτές παρακρατικών ομάδων δεν βρέθηκαν μόνο οι Κούρδοι. Ο Χαλούκ Κιρτσί, Γκρίζος Λύκος και στέλεχος παρακρατικής οργάνωσης, έχει δηλώσει σε τηλεοπτικό σταθμό για να υπενθυμίσει τις υπηρεσίες του προς το τουρκικό κράτος: «Εμείς κάψαμε και τα ελληνικά δάση».

Πράγματι εκείνα τα χρόνια είχε λάβει χώρα ένας μεγάλος αριθμός εμπρησμών, ειδικά στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Ο Χαλούκ Κιρτσί είχε καταδικασθεί σε θάνατο το 1988 για δολοφονίες, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε τα επόμενα χρόνια να είναι συνεργάτης και κουμπάρος του αρχηγού της Αστυνομίας και μετέπειτα υπουργού Δικαιοσύνης και υπουργού Εσωτερικών Μεχμέτ Αγάρ, για τον οποίον μιλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο.

Λίγο αργότερα, είχαμε και πρόσθετη ομολογία. Μετά τη σύλληψή του, ο επίσης διαβόητος Γκρίζος Λύκος και μεγαλέμπορος ναρκωτικών Αλατίν Τσακιτζί αποκάλυψε ότι, ως αντάλλαγμα για τις διευκολύνσεις που του έκαναν οι τουρκικές υπηρεσίες στη μεταφορά ναρκωτικών, αυτός και οι συνεργάτες του έκαιγαν δάση στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. 

Ο Αλατίν Τσακιντζί και οι φίλοι του είχαν καταδικασθεί το 1980 για 41 δολοφονίες αριστερών, αλλά έμειναν στη φυλακή μόνο ενάμιση χρόνο. Μετά την αποφυλάκισή τους έγιναν μαφιόζοι και ως τέτοιοι συνεργάσθηκαν με το «βαθύ κράτος». Στο πλαίσιο των αποστολών τους δολοφονούσαν στελέχη της αρμενικής ένοπλης οργάνωσης ASALA εκτός Τουρκίας.

Οι ελληνικές αρχές ασφαλείας είχαν σχετικές πληροφορίες για τους εμπρησμούς, αλλά η κυβέρνηση Σημίτη, μετά την κρίση στα Ίμια, φοβόταν να εγείρει ένα τέτοιο θέμα. Διέθετε, άλλωστε, αποχρώσες ενδείξεις και όχι ατράνταχτες αποδείξεις. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2011, τις μαρτυρίες των Χαλούκ Κιρτσί και Αλατίν Τσακιντζί επιβεβαίωσε με δημόσιες δηλώσεις του ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλμάζ.

Ο Γιλμάζ έκανε εκείνη τη δήλωση όχι σε μια κρίση ειλικρίνειας, αλλά επειδή τον Μάρτιο του 2011 το στέλεχος των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Αϊχάν Τσαρκίν, που είχε οργανώσει πλήθος δολοφονιών, εμφανίσθηκε δημοσίως μετανιωμένο για τη δράση του και αποκάλυψε στη Δικαιοσύνη τα σημεία όπου είχαν εκτελεστεί και ταφεί Κούρδοι και αριστεροί Τούρκοι. Κατέθεσε, μάλιστα, ότι όλα αυτά τα γνώριζαν οι πρωθυπουργοί εκείνης της περιόδου Τσιλέρ και Γιλμάζ.

Ο ρόλος του Γιλμάζ

Ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής που ερεύνησε το σκάνδαλο Σουσουρλούκ αποκάλυψε ότι από τη μυστική έκθεση για το ίδιο ζήτημα, που με εντολή του τότε πρωθυπουργού Γιλμάζ είχε συντάξει ο σύμβουλός του Κουτλού Σαβάς (Ιανουάριος του 1998), είχαν αφαιρεθεί μερικές σελίδες. Είναι μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο που ο Γιλμάζ αποκάλυψε ότι σ’ εκείνες τις σελίδες καταγράφονταν στοιχεία για μυστικές επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων ήταν και οι εμπρησμοί ελληνικών δασών.

Αναμφίβολα, ρόλο έπαιξε και η χρόνια πολιτική βεντέτα που ο Γιλμάζ είχε από εκείνα τα χρόνια με την Τσιλέρ για την ηγεμονία στον δεξιό χώρο. Υπενθυμίζουμε ότι ο Γιλμάζ ήταν ο διάδοχος του Οζάλ στην ηγεσία του Κόμματος της Μητέρας Πατρίδας και η Τσιλέρ η διάδοχος του Ντεμιρέλ στην ηγεσία του Κόμματος του Ορθού Δρόμου. Ρόλο έπαιξε ακόμα και το γεγονός ότι η μετέπειτα κυβέρνηση Ερντογάν είχε για τους δικούς της λόγους ανοικτό μέτωπο με το κεμαλικό «βαθύ κράτος», γεγονός που είχε διαμορφώσει ένα κλίμα, το οποίο ευνοούσε τέτοιου είδους αποκαλύψεις. Με τη δήλωσή του, όμως, ο Γιλμάζ υπερέβη τα όρια και εξέθεσε την Τουρκία.

Μία από τις επιχειρήσεις των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών ήταν και η δολοφονία του Ελληνοκύπριου Θεόφιλου Γεωργιάδη, που ήταν πρόεδρος του Συνδέσμου Αλληλεγγύης Κουρδιστάν (Μάρτιος του 1994). Τη δολοφονία διέπραξαν, έναντι ανταλλαγμάτων, Ελληνοκύπριοι έμποροι ναρκωτικών που συνεργάζονταν με το τουρκικό παρακράτος σ’ αυτό το εμπόριο. Ο ένας εξ αυτών, ο Κύπρος Αριστοδήμου, βρέθηκε αργότερα δολοφονημένος (Ιούνιος του 1994).

Διακεκριμένα στελέχη του «βαθέος κράτους» στην κατεχόμενη Κύπρο εκτέλεσαν και τους Ελληνοκύπριους Τάσο Ισσάκ και Σολωμό Σολωμού, όταν προσπάθησαν να κατεβάσουν την τουρκική σημαία στην πράσινη γραμμή. Το ίδιο κύκλωμα έχει δολοφονήσει κι αρκετούς Τουρκοκύπριους που ήταν αντίθετοι στο καθεστώς Ντενκτάς. Ένας εξ αυτών ήταν ο δημοσιογράφος Κουτλού Ανταλί.

Από δολοφόνος ήρωας

Η δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ τον Ιανουάριο του 2007 ήταν ο τελευταίος γνωστός κρίκος της ίδιας μακράς αλυσίδας. Ακόμα και για την τουρκική κοινή γνώμη, που έχει βομβαρδιστεί με ακραίες δόσεις εθνικισμού, η δολοφονία ενός δημοσιογράφου από έναν 17χρονο εθνικιστή ονόματι Ογούν Σαμάστ ήταν σοκ. Ένα σοκ που στην κηδεία ώθησε δεκάδες χιλιάδες Τούρκους να φωνάξουν στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης «είμαστε όλοι Αρμένιοι». Ένα σοκ που επέτρεψε να φανεί η άλλη όψη της τουρκικής κοινωνίας. Μια όψη μειονοτική και μάλλον ασαφής, αλλά υπαρκτή.

Όπως αποδείχθηκε από βίντεο και φωτογραφίες, όμως, η άλλη όψη της τουρκικής κοινωνίας βρίσκεται στους κρατικούς μηχανισμούς. Στο αστυνομικό τμήμα όπου κρατήθηκε ο δολοφόνος οι αστυνομικοί τού επεφύλαξαν υποδοχή ήρωα. Δημοσιεύθηκε φωτογραφία με τον 17χρονο να ποζάρει δίπλα τους, κρατώντας την τουρκική σημαία με φόντο το απόφθεγμα του Κεμάλ: «Η πατρώα γη είναι ιερή. Δεν εγκαταλείπεται στην τύχη της».

Ας σημειωθεί ότι ο νομάρχης Κωνσταντινούπολης Μουαμέρ Γκιουλέρ, για τον οποίο υπάρχουν υποψίες ότι φέρει ηθική ευθύνη για τη δολοφονία, διορίσθηκε στις αρχές του 2013 από τον Ερντογάν υπουργός Εσωτερικών. Λίγο πριν από τη δολοφονία ο αντινομάρχης είχε καλέσει τον Αρμένιο δημοσιογράφο Ντινκ στη νομαρχία και παρουσία δύο πρακτόρων της ΜΙΤ τον είχε εμμέσως πλην σαφώς απειλήσει ότι με όσα έγραφε μπορεί να όπλιζε το χέρι κάποιου ακραίου.

Κρίκοι της ίδιας αλυσίδας ήταν η δίωξη του νομπελίστα συγγραφέα Ορχάν Παμούκ, επειδή μίλησε για την Αρμενική Γενοκτονία, οι επιθέσεις εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η δήμευση μειονοτικών περιουσιών κ.λπ. Όλα τα ανωτέρω περιστατικά είναι ακραία, αλλά όχι μεμονωμένα. Προήλθαν από την ίδια μήτρα που γέννησε αντιδημοκρατικούς νόμους, δικαστικές διώξεις, αιματηρές προβοκάτσιες και στυγνές δολοφονίες. Αυτή η μήτρα δεν ήταν άλλη από την κρατική ιδεολογία του μετακεμαλικού καθεστώτος.

Το καθεστώς αυτό ρέπει αταβιστικά προς την επίδειξη δύναμης, καθώς έτσι ανανεώνει τη φαντασιακή εικόνα του απειλούμενου αλλά παντοδύναμου κράτους. Το κράτος-οχυρό είναι η απάντηση και στο σύνδρομο της περικύκλωσης και στη φοβία του εδαφικού ακρωτηριασμού. Μια απάντηση, βεβαίως, που επέτρεπε στη στρατογραφειοκρατία να διατηρεί τον κυρίαρχο ρόλο της.

Πηγή