Η Χάγη ως πρόσχημα για παθητική προσχώρηση στην Τουρκική αναθεωρητική αντίληψη ισοδυναμεί με μειοδοσία

Το πρώτο πράγμα που επιδιώκεται να εκφυλιστεί, είναι οι προσδοκίες του λαού μας . Του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Η άμιλλα όσων επιχειρούν ...

Το πρώτο πράγμα που επιδιώκεται να εκφυλιστεί, είναι οι προσδοκίες του λαού μας.

Του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η άμιλλα όσων επιχειρούν να τις καθηλώσουν, δεν είναι διόλου ευγενής αλλά καθ' όλα πρόστυχη, και η συνισταμένη παράμετρος που εργαλειοποιείται στο πλαίσιο αυτής της καθ’ όλα δόλιας προσπάθειας, ακούει στο όνομα «ΣΥΝΕΣΗ»...

Δυστυχώς ΔΕΝ είμαστε σε καλό δρόμο. Και η ανάγκη να επιμείνουμε ως κοινωνία στην ρεαλιστική αποτίμηση των δεδομένων που διαμορφώνονται, είναι πλέον εξαιρετικά επείγουσα.

• Πριν απ’ όλα, διότι αυτό που συντελείται στην εγγύς γεωπολιτική μας γειτονιά και το οποίο θέτει στο επίκεντρό του την χώρα μας, ΔΕΝ είναι μια αυθόρμητη προσέλευση πρόθυμων φίλων και υποστηρικτών που συνειδητοποιούν την αδικία και την δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, και οι οποίοι αποφάσισαν να συγκροτήσουν «τάγματα Αγγέλων» που θα επιληφθούν της προστασίας της, έναντι των απειλών και της μαξιμαλιστικής ατζέντας του Σουλτάνου.

Είναι ισχυροί γεωπολιτικοί δρώντες, με ισχυρές φιλοδοξίες και ακόμη πιο ισχυρά συμφέροντα που τους ενεργοποιούν, και είναι αποφασισμένοι να τα διεκδικήσουν με κάθε τρόπο, με κάθε τίμημα αλλά και με γεωπολιτικές Ιφιγένειες - σπονδή στην προώθηση των ευρύτερων στρατηγικών τους επιδιώξεων, σε ένα περιβάλλον όπου, αναδιαμορφώνονται οι ισορροπίες, επαναπροσδιορίζονται οι γεωστρατηγικοί προσεταιρισμοί, και επαναχαράσσονται ακόμη και τα σύνορα.

• Δεύτερον διότι η επιθετική κλιμάκωση την οποία υφίσταται η χώρα, ΔΕΝ είναι μονάχα φραστική και ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα της αδόκιμης συμπεριφοράς ενός «κακού γείτονα» απέναντι στον οποίο αρκεί η παρέμβαση του επιτηρητή κηδεμόνα προκειμένου να τον συνετίσει.

Είναι μια κλιμάκωση η οποία έχει προσλάβει ήδη επιχειρησιακά χαρακτηριστικά, και... 

αποτελεί κρίσιμο δυναμικό στοιχείο στην στρατηγική της Τουρκίας ως ισχυρής περιφερειακής δύναμης, η οποία διεκδικεί όλο και πιο καθαρά και έναντι πάντων, έναν ηγεμονικό και κυρίως έναν αυτόνομο ρόλο, χωρίς να «λογοδοτεί» σε «συλλογικές αποφάσεις» περιφερειακών ενώσεων και αμυντικών οργανισμών. Πρόκειται για μια τακτική η οποία εναρμονίζεται απόλυτα με τον ιστορικό γεωπολιτικό της ρόλο, και ως τέτοια είναι απολύτως λαθεμένο να ταυτίζεται το τέλος της, με το πολιτικό ή το βιολογικό τέλος του Ερντογάν. 

Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η δήλωση του πρώην Τούρκου διπλωμάτη του Sinan Ulgen, ο οποίος είναι και πρόεδρος της Τουρκικής Δεξαμενής Σκέψης “Edam”, ο οποίος φρόντισε να θυμίσει πως «θα ήταν αναπόφευκτο για οποιονδήποτε επικεφαλής της Τουρκίας να μην θέλει να επανακαθορίσει την θέση της χώρας σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο».

• Τρίτον διότι οι καλοθελητές και κάθε λογής μεσολαβητές που παρεμβαίνουν στο περιθώριο αυτής της αντιπαράθεσης, με προτροπές, ανακοινώσεις αλλά και πρωτοβουλίες, αυτό που επιζητούν πρωτίστως, είναι τον πρόθυμο «ακροατή» και αυτός ΔΕΝ είναι ο Ερντογάν.

Είναι η Ελληνική πολιτική τάξη που αναζητεί μια διέξοδο συμβιβασμού μέσα σε ένα περιβάλλον πιέσεων και αλλεπάλληλων εκβιασμών, πρόθυμη ούσα να ενσωματωθεί ΚΑΙ η ίδια, σε μια σκακιέρα με απολύτως ελεγχόμενη διάταξη, και με ένα αποτέλεσμα εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο.

Άλλωστε... Η σιωπηλή αποδοχή όλων της αμφιλεγόμενης εγκυρότητας Διάσκεψης του Βερολίνου, η οποία αναγνώρισε ρόλο στον παρανομούντα πειρατή, είναι ενδεικτική για την στάση τους στην νομή ρόλων στο πλαίσιο μιας νέας μίνι Γιάλτας από όλους αυτούς που αλληλοαποδέχονται αμοιβαία το "δικαίωμα" σε μεσογειακή στρατηγική.

Από αυτόν τον ρόλο η Ελλάδα αποκλείστηκε, και τα καλά λόγια υπάρχουν μονάχα όταν το απαιτεί το σαβουάρ βιβρ της εξοπλιστικής μπίζνας, των στρατιωτικών διευκολύνσεων και των ενεργειακών παραχωρήσεων στους μεγάλους ομίλους. Κατά τα λοιπά...

Μέσα σ’ αυτό το καθ’ όλα εκρηκτικό σκηνικό... 

Το πρώτο πράγμα που επιδιώκεται να εκφυλιστεί, είναι οι προσδοκίες του λαού μας. Η άμιλλα όσων επιχειρούν να τις καθηλώσουν, δεν είναι διόλου ευγενής αλλά καθ' όλα πρόστυχη, και η συνισταμένη παράμετρος που εργαλειοποιείται στο πλαίσιο αυτής της καθ’ όλα δόλιας προσπάθειας, ακούει στο όνομα «ΣΥΝΕΣΗ».

• Την αναμασούν οι πολιτικοί, οι σε διατεταγμένη υπηρεσία διατελούντες πρώην υπουργοί… 
• Την αναμασούν οι δημοσιογράφοι… 
• Την ενσωματώνουν άλλοτε καθαρά και άλλοτε με αρκετά σαφή περιφραστικότητα, οι παρεμβάσεις ξένων πρεσβευτών αλλά και οι διπλωματικές ανακοινώσεις... Τ
• ην ρετουσάρουν και με μια ανέξοδη δόση συμπάθειας απέναντι στην πατρίδα μας, ώστε να μπορεί το τελικό «προϊόν» να έχει πολλαπλούς αποδέκτες, και επί της ουσίας μια εξόχως αρνητική χρησιμότητα σε ότι αφορά στα εθνικά μας δίκαια.

Το πλέον πρόσφατο μνημείο αντίστοιχης διπλωματικής υποκρισίας, υπήρξε η Ανακοίνωση του λευκού Οίκου αναφορικά με την τηλεφωνική επικοινωνία Τράμπ – Ερντογάν. Στην συγκεκριμένη ανακοίνωση μεταξύ άλλων αποσαφηνίζεται ότι: «Ο Πρόεδρος Τραμπ τόνισε στον πρόεδρο Ερντογάν, το πόσο σημαντικό είναι η Τουρκία και η Ελλάδα να λύσουν τις διαφωνίες τους στην ανατολική Μεσόγειο».

Το χειρότερο όμως είναι, πως η ενορχηστρωμένη προσπάθεια που αποσκοπεί στον εκφυλισμό των προσδοκιών του λαού μας, εναρμονίζεται πλήρως με όλα όσα αποκαλύπτονται πίσω από τον φερετζέ των λεονταρισμών, και τα οποία αποδεικνύουν πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας… 

• Αποσύρει σταδιακά τις άμυνές του… 
• Αποχρωματίζει τις παραδοσιακές εθνικές «κόκκινες γραμμές»… 
• Προσχωρεί παθητικά στην αναθεωρητική αντίληψη της Τουρκικής Εξωτερικής Πολιτικής… 

Και όλα αυτά στο όνομα της «ΣΥΝΕΣΗΣ»... Του υποτιθέμενα «ΕΦΙΚΤΟΥ»… Και μιας κατάφορα στρεβλής αντίληψης, για τον ρυθμιστικό ρόλο του Διεθνούς Δικαίου.

Όλοι αγοράζουν χρόνο…

Μόνο που στο ιδιότυπο παζάρι της Γεωπολιτικής, ο «χρόνος» είναι μεταβατικό μέγεθος, το οποίο την ώρα του ταμείου, εξαργυρώνεται με πολύ πιο «γήινα» ωφελήματα, και βεβαίως το κόστος του αποτιμάται σε απολύτως «γήινες» απώλειες για τους «ριγμένους» της Ιστορίας. Στο προκείμενο τώρα…

• Η Τουρκία τον χρόνο τον αξιοποιεί για να μεγιστοποιήσει το εύρος των διεκδικήσεών της, «ζυμώνοντας» στο περιβάλλον των «μεσολαβητών» μια επίπλαστα «νομιμοποιητική» επιχειρηματολογία που να τις αιτιολογεί…
• Οι «σύμμαχοί» μας, προφανώς τον αξιοποιούν, εργαλειοποιώντας τον αδύναμο κρίκο αυτής της εξίσωσης, σε μια προσπάθεια εξευμενισμού του απείθαρχου εταίρου, και στο όνομα μιας ψευδαίσθησης για την σταδιακή αποκατάσταση των διαταραγμένων ισορροπιών στο μαντρί.
• Η πολιτική τάξη της χώρας, επίσης τον αξιοποιεί για να οργανώσει απέναντι στους πολίτες της δική της πολιτική άμυνα, ελπίζοντας σε συγκάλυψη των ιστορικών της ευθυνών από το παρελθόν, και φυσικά προσδοκώντας να καταστήσει την κοινωνία έστω και παθητικά συνένοχη για τις μεγάλες και ανεπίτρεπτες υποχωρήσεις που έχουν δρομολογηθεί, και οι οποίες θα σηματοδοτήσουν νέες εθνικές τραγωδίες.

Και η χώρα σταδιακά σύρεται στο γεωπολιτικό κρεματόριο της Χάγης…

Σύρεται πρώτα απ’ όλα, από τις προτροπές των «συμμάχων» της, οι οποίοι χαλιναγωγούν την φυσιογνωμία των αποφάσεών του, και θεωρούν πως αυτή η εξέλιξη, είναι η «χρυσή ευκαιρία» που τους δίνεται ώστε να διασφαλίσουν γεωπολιτικό «μπαχτσίσι» στον Ερντογάν, με όρους Διεθνούς Δικαίου, με την χώρα μας σε ρόλο γεωπολιτικής Ιφιγένειας και με τους ίδιους στον διαχρονικό ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.

Κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, ανέλαβαν εργολαβικά να αποδαιμονοποιήσουν αυτήν την προοπτική, και προϊόντος του χρόνου επιχειρούν να την εμφανίσουν ως θρίαμβο της νομιμότητας την οποία μάλιστα η Ελλάδα δεν έχει απολύτως κανέναν λόγο να την αντιμετωπίζει επιφυλακτικά.

Πρόκειται για μια κατάφορα πεμπτοφαλαγγίτικη τακτική, πολιτικών που συνηγορούν σε επιλογές γεωπολιτικού ακρωτηριασμού της πατρίδας μας, και επιχειρούν να συγκαλύψουν το μεγάλο τους έγκλημα, πίσω από ανοησίες και μια επικίνδυνα στρεβλή αντίληψη, για τον ρυθμιστικό ρόλο του Διεθνούς Δικαίου.

• Στρεβλή γιατί το Διεθνές Δίκαιο, υπάρχει για να καθιστά υποχρεωτική την εφαρμογή των προβλέψεών του – πρωτίστως μερίμνη του ενδιαφερόμενου μέρους – και όχι για να αναγορεύει σε Δικαιούχο τον παρανομούντα, και να καλείται εκ των υστέρων να του επιδικάσει ΚΑΙ ωφελήματα.
• Επικίνδυνη διότι σε αυτήν την στρεβλή περί του Διεθνούς Δικαίου αντίληψη, η πατρίδα μας με την εγκληματική συνηγορία των πολιτικών της ταγών, αποδέχεται να θέσει εν αμφιβόλω τα θεμελιωμένα της ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, και η Τουρκία αποτολμά να διεκδικήσει μέρος αυτών, κλιμακώνοντας καθ’ όλα ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ.
• Και ολέθρια αφού σε κάθε περίπτωση, μια τέτοιου είδους «συνετή» διαχείριση, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμά της, ΔΕΝ ικανοποιεί, αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ανοίγει την όρεξη του βουλιμικού γείτονα, και εγγράφει την χώρα συνολικά σε καθεστώς διαρκούς υποθήκης, έρμαιο στις ορέξεις ενός γεωπολιτικού δρώντα που αυτονομείται αμετάκλητα… Που παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο κατά το δοκούν… Που εκλαμβάνει κάθε μικρή ή μεγάλη υπαναχώρηση, ως μια καινούρια αναθεωρητική αφετηρία… Και που επιδιώκει να «καταπιεί» οτιδήποτε κρίνει πως είναι εμπόδια στο γεωπολιτικό διάβα του…

Και απειλεί να το κάνει, ΕΙΤΕ εργαλειοποιώντας το «Δίκαιο» των αφελών… ΕΙΤΕ καταφεύγοντας στην δύναμη της ισχύος, απέναντι σε άτολμες, αναποφασιστικές και φοβικές πολιτικές καρτικατούρες.

Η Ελληνική κοινωνία οφείλει να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα το κεφάλαιο κάθε τέτοιας συζήτησης, συνειδητοποιώντας ότι μετά την μειοδοσία των Πρεσπών,  το μέτρο της Εθνικής αξιοπρέπειας έχει καταπέσει πλήρως από την κυρίαρχη πολιτική τάξη της χώρας.

Και οφείλει να το κάνει σήμερα… Και να το κάνει απαιτώντας την παραδειγματική τους τιμωρία, διότι αύριο η Ιστορία δεν θα αφήσει ΟΥΤΕ το χώρο… ΟΥΤΕ βεβαίως τον χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες.

Σε ότι αφορά τέλος στους δόλιους «στρατηγικούς μας συμμάχους», είναι δεδομένο ότι ΚΑΙ αυτοί παγιδεύονται στις τραγικές αυταπάτες τους απέναντι στην γεωστρατηγικά αυτονομούμενη Τουρκία, αλλά αυτό είναι κάτι το οποίο μας αφορά, στο βαθμό που το μενού αυτής της άθλιας κολεγιάς, είναι το κουφάρι της ίδιας μας της πατρίδας.