Ένας λαός εθισμένος στην τραγωδία

Κύπρος 1974 – Μάτι 2018....! Ένας λαός εθισμένος στην τραγωδία. Γράφει ο Δρ Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης Όταν οι τρεις μεγάλοι του δ...

Κύπρος 1974 – Μάτι 2018....! Ένας λαός εθισμένος στην τραγωδία.

Γράφει ο Δρ Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης

Όταν οι τρεις μεγάλοι του δράματος, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης, αναδείκνυαν την Τραγωδία δεν μπορούσαν να φανταστούν  ότι αυτή θα γινόταν μέρος του DNA των Ελλήνων διαχρονικά. Άντλησαν τα θέματα τους από την Μυθολογία άλλα και την Πραγματικότητα. Προέβαλαν την καθημερινότητα του ήρωα και εστίασαν στην κοινωνία των σχέσεων και το κράτος δικαίου. Ανέδειξαν  τις ανθρωπινές σχέσεις, τις αδυναμίες και επιδίωξαν τον προβληματισμό.

Μόνο που η Τραγωδία δεν περιορίστηκε στα έργα των ποιητών άλλα έγινε συνώνυμο της ιστορικής μας πορείας. Εμφύλιοι, διχασμός και πάθη οδήγησαν στην Δύση του αρχαιοελληνικού πνεύματος για σχεδόν 2000 χρόνια. Και ξανά στην Τραγωδία με την Παλιγενεσία αρχής γενομένης με τον πρώτο εμφύλιο δύο μόλις χρόνια απο την έναρξη της επανάστασης και την φυλάκιση του Κολοκοτρώνη αργότερα.

Και περνάμε στον 20^ο αιώνα. Μικρά Ασία 1922, Εμφύλιος 1946-49, Κύπρος 1074, Μάντρα 2017, Μάτι 2018. Κάθε 2-3 δεκαετίες πρέπει να ζήσουμε μια τραγωδία, πρέπει να δίνουμε υλικό και τροφή στους τραγωδούς, πρέπει να ανανεώνουμε την ανάγκη του γενετικού υλικού μας για θλίψη. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την μοίρα μας.

Οι υποδομές, το πλαίσιο λειτουργιών, οι νόμοι και οι διατάξεις που διέπουν τις αρχές και τις υπηρεσίες ήταν αποτέλεσμα των 4,5 ετών διακυβέρνησης του συριζα; σαφώς και όχι. Είναι το αποτέλεσμα των κυβερνήσεων του πασοκ, της νδ και του συριζα βεβαίως.

Η τελική αντίδραση των υπηρεσιών που εμπλέκονταν σε Μάντρα και Μάτι είναι η τελική συνιστάμενη των κυβερνήσεων των τελευταίων 30 ετών άλλα και της ιδιορρυθμίας και ιστορικής πορείας ενός ολοκλήρου λαού που δεν λέει να ωριμάσει.

Σήμερα η Τραγωδία έχει όνομα. Λέγεται παραπλάνηση και πνευματική ξηρασία. Και έχει και θα έχει συνέπειες. Συνεχώς και ολοταχώς.

Ένας λαός βυθισμένος στον λαϊκισμό, ανίκανος να ξεφύγει από την νηπιακή σκέψη που τον έχουν ρίξει οι δημαγωγοί στην αρχαιότητα και οι πολιτικοί με τους συνδικαλιστές σήμερα, ένας λαός που δεν έχει το θάρρος της γνώμης του αλλά που έχει άποψη για όλα, ένας λαός αυτάρεσκος στην πνευματική ξηρασία.  

Και εκεί ανάμεσα πρόσωπα με ιδιαίτερη ικανότητα στον λόγο. Δεν λένε κάτι συγκεκριμένο, δεν λένε κάτι επί της ουσίας, δεν αναφέρονται στοχευόμενα, δεν απαντούν ευθέως. Απαντούν πλαγίως, υπεκφεύγουν, απαντούν ασχέτως, αναπτύσσουν λόγο που ουδεμία σχέση έχει με το αντικείμενο και το θέμα. Πολιτικάντηδες και πολιτικαντηδισμός.

Ένας λαός εθισμένος και εγκλωβισμένος στην Τραγωδία.