Η συμφωνία για το Brexit είναι το πιο σημαντικό γεγονός στην ιστορία των κινημάτων εθνικής κυριαρχίας

  Η έξοδος από τη «στρούγκα» της Υπερεθνικής Ελίτ, δηλαδή την ΕΕ,  ήταν μόνο η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ σε αυτόν τον αγώνα. Η ΕΠΑΡΚΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗ είνα...

 

Η έξοδος από τη «στρούγκα» της Υπερεθνικής Ελίτ, δηλαδή την ΕΕ,  ήταν μόνο η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ σε αυτόν τον αγώνα.

Η ΕΠΑΡΚΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗ είναι βέβαια η αποκοπή κάθε δεσμού με τη ΝΔΤ και την Υ/Ε και η δημιουργία κρατών-εθνών που θα θεμελιώνονται στην εθνική και οικονομική κυριαρχία, σαν το πρώτο βήμα για τη δημιουργία μιας συνομοσπονδίας εθνικά και οικονομικά κυρίαρχων κρατών έξω από την ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Διακήρυξη του Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ)

1. Η μόλις ανακοινωθείσα συμφωνία μεταξύ της Βρετανικής Κυβέρνησης και της ΕΕ για την οριστική απόσχιση της Βρετανίας από το κύριο όργανο της Υπερεθνικής Ελίτ στην Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ένωση —η οποία ελέγχεται από τους γραφειοκράτες της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στις Βρυξέλλες και τα εκτελεστικά όργανα της Υπερεθνικής Ελίτ στα κράτη-μέλη—, αποτελεί ένα ορόσημο στην Ιστορία των κινημάτων κυριαρχίας. Δηλαδή, των λαϊκών κινημάτων που αναδύθηκαν την προηγούμενη δεκαετία σε ολόκληρη την Ευρώπη και, άτυπα, ακόμη και στις ΗΠΑ, δίνοντας τη νίκη στον Τραμπ ο οποίος ανέλαβε εργολαβικά και αυτοβούλως να τα εκπροσωπήσει.

2. Τα κινήματα αυτά στηριζόντουσαν βασικά στα εργατικά στρώματα που είχε ουσιαστικά απαρνηθεί η «Αριστερά», η οποία, άμεσα ή έμμεσα, είχε υιοθετήσει τη ΝΔΤ, στο πλαίσιο συνήθως μιας διαστρεβλωμένης διεθνιστικής θεωρίας που δεν έβλεπε ότι η παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών που επικράτησε στις τελευταίες δεκαετίες ήταν απλώς η παγκοσμιοποίηση του Κεφαλαίου, που αντιπροσώπευε βέβαια το αντίθετο του σοσιαλιστικού οράματος για την παγκοσμιοποίηση της Εργασίας. Η παγκοσμιοποίηση του Κεφαλαίου στη ΝΔΤ αντιπροσωπεύει, δηλαδή, τη συγκέντρωση της κάθε είδους εξουσίας (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής) στις λίγες εκατοντάδες πολυεθνικές του Κεφαλαίου, σε αντίθεση με τη συγκέντρωση της κάθε είδους εξουσίας στα εργατικά χέρια που θα εξέφραζε η παγκοσμιοποίηση της εργασίας. Και φυσικά οι δυο αυτές μορφές συγκέντρωσης δεν είναι συμπληρωματικές, όπως ονειρευόντουσαν μερικοί αφελείς «αριστεροί», αλλά εντελώς ανταγωνιστικές.

3. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντίθετα με την μυθολογία ότι ιδρύθηκε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με τη Συνθήκη της Ρώμης για να ενώσει τους λαούς και να αποκλείσει νέους παγκόσμιους πολέμους στο μέλλον, στην πραγματικότητα απέβαλε αυτό το προσωπείο με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που ουσιαστικά κατάργησε την εθνική κυριαρχία επάνω στις αγορές, καταργώντας την ίδια την εθνική κυριαρχία! Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αυτές που επακολούθησαν, δηλαδή, κάθε κυβέρνηση μέλους-κράτους δεσμευόταν από τις αρχές της ελεύθερης αγοράς που επέβαλλαν αυτές οι συνθήκες. Το γεγονός συνέβαλε αποφασιστικά στη διαδικασία που έδωσε τέλος στη σοσιαλδημοκρατία και θεσμοποίησε την ελεύθερη αγορά. Με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών που ακολούθησε και με ανάλογες οικονομικές πολιτικές επιδοτήσεων από τις Βρυξέλλες, καταργήθηκαν ισχυροί παραγωγικοί κλάδοι στα κράτη-μέλη —π.χ. στην ελληνική γεωργία, αφού τα εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα ήταν φθηνότερα από τα ντόπια, ή στην αυτοκινητοβιομηχανία. Για παράδειγμα, τα αυτοκίνητα που κατασκευαζόντουσαν στην Κίνα ήταν βέβαια φθηνότερα από αυτά που κατασκευαζόντουσαν στη Βρετανία, λόγω της τεράστιας διαφοράς στο εργατικό κόστος αλλά και το κόστος παραγωγής γενικότερα, γεγονός που οδήγησε στο τέλος της βρετανικής αυτοκινητοβιομηχανίας και στην αντικατάστασή της είτε από εισαγόμενα ξένα αυτοκίνητα είτε από τη μεταφορά κάποιων τμημάτων της παραγωγής στη Βρετανία από ιαπωνικές ή παρόμοιες βιομηχανίες με φθηνότερο (ιστορικό) κόστος παραγωγής.

4. Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν ότι ολόκληροι κλάδοι παραγωγής σε βιομηχανικές χώρες σαν τη Βρετανία, την Ιταλία, ακόμη και τις ΗΠΑ, νεκρώθηκαν, δημιουργώντας στρατιές ανέργων και υποαπασχολουμένων ενώ παράλληλα ανδρωνόντουσαν τα ψευτο-οικονομικά «θαύματα» τύπου Κίνας και Ινδίας με τους άθλιους μισθούς και συνθήκες εργασίας, που αποτελούσαν τους παραδείσους των πολυεθνικών. Δεν ήταν λοιπόν περίεργο ότι τα εργατικά στρώματα στη Δύση, που κυρίως πλήρωναν τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, εγκατέλειψαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σαν το τέως πανίσχυρο Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία αλλά και τη συνοδοιπορούσα «διεθνιστική» Αριστερά γενικότερα. Έτσι, αρχικά απείχαν από την εκλογική φάρσα στην οποία συναγωνιζόντουσαν μεταξύ τους διεθνιστικά, ουσιαστικά νεοφιλελεύθερα κόμματα, ανεξάρτητα από την ταμπέλα τους (π.χ. το Συντηρητικό και Εργατικό κόμμα στη Βρετανία ή ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ στην Ελλάδα!). Στη συνέχεια όμως, ιδιαίτερα σε χώρες με ισχυρή παράδοση εθνικής κυριαρχίας όπως η Βρετανία, τμήμα της συντηρητικής άρχουσας τάξης άρχισε να εκφράζει τάσεις υπέρ της εθνικής κυριαρχίας που είχε βέβαια εξαφανιστεί μέσα στην ΕΕ, τις οποίες βέβαια τάσεις αγκάλιασαν τα εργατικά στρώματα που είχαν οδηγηθεί στην ανεργία και την υποαπασχόληση μέσα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς που επέβαλε η ΕΕ.

5. Έτσι γεννήθηκε το κίνημα BREXIT στη Βρετανία το οποίο αγκάλιασε ισχυρή μερίδα του Συντηρητικού κόμματος, το κίνημα γύρω από τον Σαλβίνι στην Ιταλία και παράλληλα παρόμοια κινήματα στην Ουγγαρία, την Πολωνία, ακόμη και τη Βουλγαρία (βλ. ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ). Τα κόμματα δηλαδή αυτά δεν εξέφραζαν μόνο μια μερίδα της άρχουσας τάξης που είχε παραμείνει πιστή στην αστικο-εθνικιστική ιδεολογία, απορρίπτοντας πολλά στοιχεία της διεθνιστικής ιδεολογίας (όχι μόνο στον οικονομικό τομέα αλλά ακόμη και στον πολιτιστικό). Εξέφραζαν επίσης, ακόμη πιο σημαντικά, όλα τα πλατιά στρώματα της εργατικής κυρίως τάξης αλλά και τους «αποτυχημένους» γενικά του εξοντωτικού παγκοσμιοποιητικού συστήματος που είχε στηθεί από τη ΝΔΤ. Έτσι, όταν σε όλους αυτούς τους «ταπεινούς και καταφρονεμένους» της παγκοσμιοποίησης δόθηκε η ευκαιρία με το δημοψήφισμα που είχε την απερισκεψία να κάνει η άρχουσα τάξη για το Μπρέξιτ —δηλ. το αναγκαίο βήμα για την οριστική έξοδο της Βρετανίας από τη ΝΔΤ— το 2016, το Μπρέξιτ θριάμβευσε παρά την απηνή εκστρατεία που αντιμετώπισε από ολόκληρη την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) και τα παρακλάδια της στον οικονομικό, πολιτικό και κυρίως τον μιντιακό κόσμο (ο «προοδευτικός» Γκάρντιαν π.χ. οργίασε στην εκστρατεία κατά του Μπρέξιτ!). Μέχρι και ο άθλιος, επίσης «προοδευτικός» Ομπάμα επιστρατεύτηκε στην καμπάνια κατά του Μπρέξιτ, καθώς και ο εξίσου άθλιος, γνωστός στην Ελλάδα για τις σχέσεις του με τον «μέντορα και χρηματοδότη» της παγκοσμιοποιητικής ιδεολογίας Σόρος, Γιάνης (με ένα «ν») Βαρουφάκης! Ήταν φανερό ότι τα εργατικά στρώματα που είχαν πάψει πια να μετέχουν στην εκλογική διαδικασία μετά την προδοσία τους από το Εργατικό Κόμμα, ακόμη και κάτω από τον «προοδευτικό» Κόρμπιν (που ποτέ δεν πήρε θέση υπέρ του Μπρέξιτ και είχε συμβουλάτορα ακόμα και τον… Βαρουφάκη!), επανήλθαν στην εκλογική διαδικασία για να αναδείξουν υποψηφίους υπέρ του Μπρέξιτ. Και το ίδιο επαναλήφθηκε παντού, ακόμη και στις ΗΠΑ, όπου τα εργατικά στρώματα στην Κεντρική και Νότια Αμερική (σε αντίθεση με τους αστούς βασικά στην Ανατολική και Δυτική Ακτή) ψήφισαν υπέρ του Τραμπ ο οποίος είχε υιοθετήσει πολλά από τα συνθήματά τους.

6. Το επόμενο στάδιο ήταν ο αδυσώπητος αγώνας που ξεκίνησε κατά των κινημάτων υπέρ της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας που τώρα ανδρωνόντουσαν παντού, έστω και αν κάποτε αυτό γινόταν άτυπα, όπως στην περίπτωση των Κίτρινων Γιλέκων της Γαλλίας τα οποία εξέφραζαν τη λαϊκή αγανάκτηση κατά της «πολιτικής τάξης» στη χώρα, συμπεριλαμβανομένων και των «αριστερών» τύπου Μελανσόν που, τελικά, με τη διάσπαση της λαϊκής ψήφου, έδωσαν τη νίκη στον απόλυτο εκλεκτό της Υ/Ε: τον άγνωστο μέχρι τότε Μακρόν! Αλλά και μέσα στην ίδια την ΕΕ, οι τάσεις εθνικής κυριαρχίας άρχισαν να φουντώνουν, κυρίως σε χώρες σαν την Ουγγαρία και την Πολωνία που δεν μπορούσαν να δεχτούν τους διεθνιστικούς φετφάδες της Υ/Ε, όπως κάνουν ασυζητητί οι διάφοροι Μητσοτάκηδες και Τσίπρες αυτού του κόσμου…

7. Τα κινήματα για την εθνική και οικονομική κυριαρχία δεν έχουν επομένως εξαφανιστεί σήμερα, όπως σπεύδουν να συμπεράνουν οι βολεμένοι καλοθελητές της ΝΔΤ. Απλώς η μάστιγα του κορωνοϊού με αφορμή την οποία οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα στην ΕΕ, κλειδώνουν στα σπίτια τους τους λαούς, αναγκαστικά θα περάσει σύντομα με τα εμβόλια κ.λπ., διότι φυσικά παράταση της σημερινής κατάστασης θα έβαζε σε κίνδυνο την ίδια την «έννομη τάξη» στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Ακόμη και η Συντηρητική Κυβέρνηση στη Βρετανία, που εξελέγη κάτω από τη σημαία του Μπρέξιτ, δεν ενέδωσε τελικά στις απαιτήσεις της Υ/Ε που ήθελε να εξευτελίσει το Μπρέξιτ και τον αγώνα του Βρετανικού λαού ο οποίος έγινε παράδειγμα για πολλούς άλλους λαούς στον αγώνα για εθνική και οικονομική κυριαρχία. Μολονότι βέβαια δεν περίμενε κανείς πως η Συντηρητική κυβέρνηση θα είχε το σθένος («τα κότσια» που λέει ο λαός μας) να έλθει σε κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στην Υ/Ε, την οποία εκπροσωπούσε η ΕΕ, και να προχωρήσει σε μια μονομερή έξοδο από την ΕΕ, η τελική συμφωνία που έκανε με την ΕΕ μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις πράγματι περιέχει κάποιες δεσμεύσεις-υποχωρήσεις (που επέβαλε κυρίως η βρετανική καπιταλιστική ελίτ μέσω των βουλευτών που επηρεάζει στο κυβερνών Συντηρητικό κόμμα) και έτσι θα αναγκάζονται π.χ. για πολλά χρόνια ακόμα οι Βρετανοί ψαράδες να πετούν πίσω στη θάλασσα διάφορες κατηγορίες ψαριών που έχουν στα δίχτυα τους για να επιτυγχάνουν τις αναγκαστικές ποσοστώσεις που τους επιβάλλει η ΕΕ και να μπορούν οι Γάλλοι ή Ισπανοί ψαράδες να ψαρεύουν και αυτοί στις Βρετανικές θάλασσες! Παρά όμως τις υποχωρήσεις αυτές, το Μπρέξιτ είναι σήμερα ιστορικό γεγονός!

8. Όμως οι Βρετανοί οπαδοί της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας (όπως και οι αντίστοιχοι υποστηρικτές των κινημάτων κυριαρχίας σε όλο τον κόσμο) καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι ο αγώνας κατά της ΝΔΤ θα είναι ένας μακρόχρονος αγώνας και η έξοδος από τη «στρούγκα» της Υ/Ε, δηλαδή την ΕΕ,  ήταν μόνο η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ σε αυτόν τον αγώνα. Η ΕΠΑΡΚΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗ είναι βέβαια η αποκοπή κάθε δεσμού με τη ΝΔΤ και την Υ/Ε και η δημιουργία κρατών-εθνών που θα θεμελιώνονται στην εθνική και οικονομική κυριαρχία, σαν το πρώτο βήμα για τη δημιουργία μιας συνομοσπονδίας εθνικά και οικονομικά κυρίαρχων κρατών έξω από την ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Τότε και μόνο τότε θ’ ανοίξει ο δρόμος και για επαναστατικές αλλαγές που θα βασίζονται στον πολιτικό και οικονομικό αυτοκαθορισμό των πολιτών, όπως π.χ. σε μια Περιεκτική Δημοκρατία ή σε μια πραγματικά σοσιαλιστική κοινωνία…

Τη διακήρυξη αυτή υπογράφουν τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΜΕΚΕΑ, που τη συνέταξαν.

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου