Φοβοῦ τοὺς Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας[1] Π ῶ ς διατηρε ῖ ται μέχρι σήμερα ἡ κυτταρικ ὴ α ὐ τ ὴ σειρά, ἀ π ὸ τ ὸ ἔ μβρυο πο ῦ ἐ κτρώ...
Φοβοῦ τοὺς
Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας[1]
Πῶς
διατηρεῖται
μέχρι σήμερα ἡ κυτταρικὴ αὐτὴ σειρά, ἀπὸ τὸ ἔμβρυο ποῦ ἐκτρώθηκε,
πρὶν
πενήντα περίπου χρόνια;
Ἡ
δημιουργία τοῦ κατὰ sars-cov-2 ἐμβολίου,
ἀλλὰ καὶ ἄλλων ἐμβολίων ἢ
φαρμακευτικῶν παραγόντων εἶναι
μονόδρομος ἢ ὄχι;
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς
Τὸ
πολυθρύλητο ἐμβόλιο, κατὰ τοῦ ἰοῦ
sars-cov-2, ἄρχισε ἤδη νὰ ἐφαρμόζεται στὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ καί,
γενικώτερα, στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἀπὸ τὴν 27-12-2020, μὲ ‘’ἐπικὲς’’
διακηρύξεις τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν.
Ἡ ἐπιχείρηση
ἐμβολιασμοῦ μὲ τὴν
ψευδώνυμη ἐπωνυμία ‘’Ἐλευθερία’’,
προσβλητικὴ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ νόημα τῆς λέξης ἐλευθερία,
ξεκίνησε καὶ φιλοδοξεῖ νὰ κτίσει… σινικὸ τεῖχος ‘’ἀνοσίας ἀγέλης’’, κατὰ τοῦ
κορωνοιοῦ.
Τὴν
παράδοση τῆς σκυτάλης, ἀπὸ τὴν
παραφιλολογία περὶ τοῦ κορωνοϊοῦ,
παρέλαβε ἤδη νέα προπαγάνδα, γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ
νεόδμητου ἐμβολίου, τὸ ὁποῖο
παρασκευάσθηκε μὲ τεχνολογία, ποὺ ἐγείρει
τεράστια ἠθικὰ διλήμματα.
Ἡ ἱστορία
τοῦ ἐμβολιασμοῦ ὑπερβαίνει
τὶς δύο ἐκατονταετίες.
Ξεκίνησε μὲ τὸν Edward Jenner, τέκνο ἱερέως, ὁ ὁποῖος εἶχε βαθειὰ
χριστιανικὴ συνείδηση, καὶ ἔφθασε μὲ τὴν
παρατηρητικότητά του στὸ πρῶτο ἐπιτυχὲς πείραμα κατὰ τῆς
δαμαλίτιδος, στὶς 14 Μαρτίου 1796. Ἀπὸ ἐκεῖ προῆλθε καὶ ἡ
ξενόγλωσση ὀνομασία τῶν ἐμβολίων ὡς
vaccination (ἀγγλ.), vaccine (γαλλ.) вакцина (ρωσσ.), καθ’ ὅσον στὴν λατινικὴ γλώσσα ἡ λέξη
vacca σημαίνει τὴν θήλεια βοῦ, δηλαδὴ τὴν
δάμαλι, ἀπὸ τὸ νόσημα
τῆς ὁποίας
προέκυψαν τὰ ἐμβόλια.
Ἀκολούθησε
ὁ
Louis Jean Pasteur, πιστὸς Χριστιανὸς καὶ αὐτὸς καθ’ ὅλη τὴ
διάρκεια τῆς ζωῆς του, ὁ ὁποῖος ἀποκλήθηκε πατέρας τῆς
μικροβιολογίας καὶ τῆς ἀνοσολογίας, δημιούργησε δὲ τὸ πρῶτο ἐμβόλιο
κατὰ τῆς
λύσσας, στὴν δεκαετία τοῦ
1880.
Ὁ σκοπὸς τῶν ἐμβολίων
εἶναι ἡ εὐαισθητοποίηση
τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ
συστήματος, μὲ τὴν εἴσοδο στὸν ὀργανισμό, ἑνὸς ἀδρανοποιημένου
ἢ νεκροῦ
νοσογόνου παράγοντα. Μὲ τὴν διαδικασία αὐτή,
τὸ ἀνοσοποιητικὸ
σύστημα παράγει, ἀφ’ ἕνος μὲν ἀντισώματα
γιὰ νὰ
καταστρέψει τὸν παράγοντα αὐτόν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἀποκτᾶ μνήμη, ὥστε ἂν τὸν
συναντήσει ἀργότερα, μὲ μία ἐνδεχόμενη
ἐπαναμόλυνση,
νὰ τὸν ἀναγνωρίσει
καὶ νὰ νὰ δράσει
καὶ πάλι
καταστρεπτικὰ ἐναντίον του.
Μέσα, ὅμως, στὸν
παροξυσμὸ τῆς ἐρευνητικῆς
γενετικῆς μηχανῆς, ὁ ἄνθρωπος
δὲν
δίστασε νὰ χρησιμοποιήσει ἀκόμα καὶ ἀθέμιτες
διαδικασίες, μὲ τὴν αἰτιολογία, ὅτι ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα. Ἔτσι,
φθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ χρησιμοποιοῦνται ἀνθρώπινα
κύτταρα ἐκτρωμένων
ἐμβρύων,
γιὰ τὴν
πειραματικὴ προεργασία παραγωγῆς ἐμβολίων,
μὲ τὴν ἐπίφαση τῆς
σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητας.
Τὰ ἐμβόλια,
κατὰ τοῦ
sars-cov-2 τῶν φαρμακευτικῶν ἐταιριῶν, ποὺ προωθοῦνται
σήμερα μὲ
γρήγορους ρυθμοὺς καὶ ἀνερμήνευτη ἐπιμονὴ γιὰ ἀνθρώπινη
χρήση, προέρχονται ἀπὸ τὴν παραπάνω ἀνθρωποκτόνο
διαδικασία.
Ἀντιθέτως,
τὴν ἴδια
στιγμὴ ὑπάρχουν ἄλλες ἐμβολιαστικὲς
δυνατότητες, ποὺ στηρίζονται στὸν
κλασσικὸ καὶ ἠθικὰ ἄμεμπτο
τρόπο, τὸν ὁποῖο ἡ ἴδια ἡ φύση μᾶς
δίδαξε, χωρὶς νὰ προσβάλλεται ἡ ἱερότητα
τοῦ ἀδιαπραγμάτευτου
ἀγαθοῦ της ἀνθρώπινης
ζωῆς, οἱ ὁποῖες, ὅμως, εἶναι
προκλητικὰ παραθεωρημένες ἀπὸ τὶς κρατικὲς ἐξουσίες.
Ι. Ἡ παραγωγὴ ἐμβολίου
μὲ χρήση ἀνθρώπινης
κυτταρικῆς σειρᾶς
Γιὰ τὴν
παραγωγὴ τοῦ ἤδη
γνωστοῦ ἐμβολίου,
κατὰ τοῦ
sars-cov-2, ποῦ κυκλοφορεῖ,
χρησιμοποιήθηκε ἡ ἀνθρώπινη κυτταρικὴ σειρὰ HEK
293. Ἡ σειρὰ αὐτὴ
προέρχεται ἀπὸ ἀνθρώπινα ἐμβρυικὰ
κύτταρα, τὰ ὁποῖα λήφθηκαν ἀπὸ τὸ νεφρὸ ἑνὸς ὑγιοῦς θήλεως
ἐμβρύου.
Τὸ συγκεκριμένο
ἔμβρυο
‘’ματαιώθηκε νόμιμα’’, δηλ. ἐκτρώθηκε, σύμφωνα μὲ τὴν ὀλλανδικὴ
νομοθεσία, τὸ ἔτος 1973, στὸ ἐργαστήριο
Alex van der Eb στὸ Leiden τῆς Ὀλλανδίας.
Ἡ
ταυτότητα τῶν γονέων τοῦ ἀμβλωθέντος
ἐμβρύου
καὶ ὁ λόγος τῆς ἄμβλωσης,
παραμένουν ἄγνωστοι.
Οἱ
γνωστότερες φαρμακευτικὲς ἑταιρεῖες τῶν, κατὰ sars-cov-2, ἐμβολίων
χρησιμοποίησαν τὰ κύτταρα αὐτὰ
(ΗΕΚ293Τ) γιὰ νὰ ἐλέγξουν, ἂν ὄντως
γίνεται ἡ ἔκφραση τῆς
πρωτεΐνης τοῦ κορῶνα-ἰοῦ.
Συγκεκριμένα, οἱ δύο φαρμακευτικὲς ἑταιρεῖες, ἡ
Moderna[3] καὶ ἡ Pfizer/BioNTech[4], τῶν ὁποίων τὰ ἐμβόλια ἔχουν ἐγκριθεῖ καὶ στὴν Ἑλλάδα,
χρησιμοποίησαν τὴν κυτταρικὴ σειρὰ HEK 293
στὸ στάδιο
Confirmatory Lab Tests (στάδιο ἐργαστηριακῶν δοκιμῶν).
Ἡ
Astra/Zeneka (Oxford), ἡ ὁποία συνεργάζεται μὲ τὴν
Sputnik, καὶ ἡ Jannsen[5] χρησιμοποίησαν τὴν
κυτταρικὴ σειρὰ HEK 293
καὶ στὰ τρία
στάδια: i. Design & Development (Σχεδιασμὸς καὶ ἀνάπτυξη)
ii.Production (Παραγωγὴ) καὶ iii. Confirmatory Lab Tests (στάδιο ἐργαστηριακῶν δοκιμῶν).
Ἀπὸ τὰ
παραπάνω προκύπτουν τὰ ἑξῆς δύο ἐρωτήματα:
α. Πῶς
διατηρεῖται
μέχρι σήμερα ἡ κυτταρικὴ αὐτὴ σειρά, ἀπὸ τὸ ἔμβρυο ποῦ ἐκτρώθηκε,
πρὶν
πενήντα περίπου χρόνια; καὶ
β.
Ἡ
δημιουργία τοῦ κατὰ sars-cov-2 ἐμβολίου,
ἀλλὰ καὶ ἄλλων ἐμβολίων ἢ
φαρμακευτικῶν παραγόντων εἶναι
μονόδρομος ἢ ὄχι;
Ἀναφορικὰ πρὸς τὸ πρῶτο ἐρώτημα,
γνωρίζουμε ὅτι φυσιολογικά, σὲ κάθε
κύτταρο, ποὺ ὑφίσταται μίτωση ἐλαττώνονται
τὰ
τελομερή, ποὺ βρίσκονται στὰ ἄκρα κάθε
χρωμοσώματος. Ἡ κυτταρικὴ
διαίρεση θὰ σταματήσει. μόλις τὰ τελομερὴ μειωθοῦν σὲ κρίσιμο
μῆκος, τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται
‘’Ηayflick limit’’-ὅριο τοῦ Ηayflick (ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ ἀνατόμου
Leonard Hayflick -1961- ὁ ὁποῖος καὶ τὸ προσδιώρισε). Ἔτσι οἱ
κυτταρικοὶ πληθυσμοὶ καί,
κατὰ
συνέπεια ὁλόκληρος ὁ ὀργανισμός,
γηράσκει.
Γιὰ νὰ ἀκυρωθεῖ,
λοιπόν, τὸ ‘’Hayflick limit’’, οἱ ἐργαστηριακοὶ ἐπιστήμονες,
παράγουν οἰονεῖ ‘’καρκινικὰ
κύτταρα’’ (παθολογικὰ κύτταρα ποῦ μποροῦν νὰ
πολλαπλασιαθοῦν γιὰ πολλὲς γενιές, πέραν τοῦ ἐγγενοῦς
φυσιολογικοῦ χρόνου ποὺ
προσδιορίζεται ἀπὸ τὸ ‘’Ηayflick limit’’), καὶ τὰ ὁποία
χρησιμοποιοῦνται γιὰ τοὺς διάφορους ἐρευνητικοὺς
σκοπούς, σήμερα δέ, γιὰ τὸ ἐμβόλια sars-cov-2. Ἐπ’αὐτῶν τῶν
‘’καρκινικῶν’’ κυττάρων συνεχίζουν τὰ
πειράματα ἐπὶ μακρόν.
Ἂς
σημειωθεῖ, ὅτι γιὰ τὰ ἐργαστηριακὰ
πειράματα δὲν θυσιάσθηκε μόνον ἕνα ἔμβρυο, ἀλλὰ
θυσιάζονται πολλά, ὥστε μὲ βάση τὶς κυτταρικές τους σειρὲς νὰ
πραγματοποιοῦνται ποικίλα ὅσα in
vitro πειράματα.
Ἀναφορικὰ μὲ τὸ δεύτερο
ἐρώτημα, ἂν
δηλαδή, εἶναι μονόδρομος ἡ χρήση τῆς
κυτταρικῆς σειρᾶς HEK
293 γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ ἐπίμαχου ἐμβολίου,
ἡ ἀπάντηση
εἶναι ἀπολύτως ἀρνητική.
Αὐτὸ ἀποδεικνύεται
ἐκ τοῦ
γεγονότος, ὅτι στὴν παραγωγή τοῦ ἀντὶ-
sars-cov-2 ἐμβολίου, ἄλλες μὲν ἑταιρεῖες καὶ Ἰνστιτοῦτα
χρησιμοποιοῦν τὴν παραπάνω ἀνθρώπινη
κυτταρικὴ σειρά, ἄλλες ὅμως,
χρησιμοποιοῦν μὴ ἀνθρώπινες κυτταρικὲς
σειρές.
Ἐπὶ
παραδείγματι, τὸ ‘’Ἰσραηλινὸ Ἰνστιτοῦτο, γιὰ τὴν βιολογικὴ ἔρευνα’’
{Israel Institute for Biological Research (IIBR)} δὲν
χρησιμοποιεῖ σὲ κανένα στάδιο γιὰ τὴν
παραγωγὴ τοῦ ἐμβολίου,
ἀνθρώπινες
κυτταρικὲς
σειρές, ἀλλὰ κύτταρα
ἀπὸ
hamster καὶ κύτταρα πιθήκου.
Ὁμοίως,
στὴν Κίνα ἔχουν ἤδη
δημιουργηθεῖ τρία ἐμβόλια
μὲ τὸν
παραδοσιακὸ τρόπο, (π.χ. BBIBP-CorV, PiCoVacc), στὴν Ἀμερικὴ στὴ Γαλλία,
καὶ σὲ ἄλλες χῶρες,
βρίσκονται ἤδη σὲ προκλινικὴ φάση
παρόμοια ἐμβόλια, μὴ ἐξαρτώμενα
ἀπὸ ἀνθρώπινες
κυτταροσειρές.
Ἐπίσης,
στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἰατρικῆς ἔρευνας
John – Paul ΙΙ, στὶς ΗΠΑ, χρησιμοποιοῦνται
βλαστοκύτταρα ( stem cells) ἐνηλίκου ἀνθρώπου
καὶ ὄχι ἐμβρύων,
γιὰ ἐρευνητικοὺς ἐν γένει
σκοπούς, καὶ γιὰ τὴν παραγωγὴ ἐμβολίου
ἀντὶ-
sars-cov-2, ἀλλὰ μὲ βραδύτερους καὶ ἀσφαλέστερους
ρυθμούς[7]. Σημειωτέον, ὅτι ἡ χρηματοδότηση τοῦ ἐν λόγω Ἰνστιτούτου
γίνεται μὲ προσφορὲς καὶ ὄχι μὲ κρατικὲς ἐπιχορηγήσεις.
Ὅπως
προκύπτει ἀπὸ τὰ παραπάνω, ἡ βάση τῆς
συγκεκριμένης τεχνολογίας, γιὰ τὴν παραγωγὴ ἀντὶ-sars-cov-2
ἐμβολίου,
εἶναι ἡ ἔκτρωση ἐμβρύων,
δηλαδή, οἱ ἀκυρωμένοι, ὅπως τοὺς
χαρακτηρίζουν, ἐνδομητρίως ἄνθρωποι,
τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν, ὑπάρχουν
καὶ ἄλλες
δυνατότητες, οἱ ὁποῖες δὲν προσβάλουν τὴν ἀξία τῆς
μοναδικότητας τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς
συλλήψεώς του.
ΙΙ. Ἡ χρήση
m-RNA στὴ παραγωγὴ ἐμβολίων
1. Ἡ
διαδικασία παραγωγῆς ἀντισωμάτων μὲ τὴν χρήση
m-RNA
Σὲ ἀντίθεση
μὲ τὴν
συμβατικὴ
διαδικασία παραγωγῆς ἐμβολίων, ὅπως ἔχει ἤδη ἐκτεθεῖ, καὶ σύμφωνα
μὲ τὴν
τεχνολογία παραγωγῆς ἐμβολίων μὲ m-RNA
τοῦ ἰοῦ
sars-cov-2, τὸ ἀντιγόνο ποῦ θὰ
προκαλέσει τὴ παραγωγὴ ἀντισωμάτων,
εἶναι ἡ
πρωτεΐνη- ἀκίδα (spiκe -S) τοῦ ἰοῦ.
Ὁ
Sars-Cov2 γιὰ νὰ εἰσέλθει στὰ κύτταρα
τοῦ ἀνθρωπίνου
σώματος χρησιμοποιεῖ τὸ ἔνζυμο ACE-2, ποῦ ὑπάρχει
στὴ
μεμβράνη τοῦ κυττάρου, ὡς κυτταρικὸ ὑποδοχέα.
Προσδένεται δηλαδὴ ὁ ἰὸς μὲ τὴν ἀκίδα του, τὴν
πρωτείνη spike (S)] στὸ ACE -2, εἰσέρχεται
στὸν ἀνθρώπινο
ὀργανισμὸ καὶ δυνητικὰ μπορεῖ νὰ
προκαλέσει πνευμονία ἢ μυοκαρδίτιδα[8].
Μὲ τὸ ἐμβόλιο
m-RNA χορηγεῖται ἡ κατάλληλη γενετικὴ πληροφορία,
ὥστε τὰ κύτταρα
τοῦ ξενιστῆ (τοῦ ἀνθρώπου)
νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν
παραγωγὴ ἀνοσιακὴς ἀπόκρισης,
δηλ. δημιουργίας ἀντισωμάτων καὶ
Τ-(λεμφο)κυττάρων. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἰδανικὸ in vitro (ἐργαστηριακὸ)
σχέδιο, τὸ ὁποῖο ὅμως ἀποκκλίνει ἀπὸ τὶς
προσδοκίες γιὰ τὴν in vivo (ζωντανὴ)
πραγματικότητα. Ἁπλὸ παράδειγμα εἶναι ἡ ἐκτὸς ἐργαστηρίου
προφανῶς ἐμφάνιση
παρενεργειῶν ἄμεσων ἢ μακροχρόνιων, στὸ
πραγματικὸ πεδίο ἐφαρμογῆς τοῦ ἐμβολίου.
Τὸ
πλεονέκτημα τῆς τεχνολογίας αὐτῆς εἶναι, ὅτι
ἐπιταχύνεται
ἡ
διαδικασία ἀνάπτυξής του ἐμβολίου
ταχύτερα σὲ σχέση μὲ τὴν
βραδύτερη παραδοσιακὴ παραγωγὴ ἐμβολίων,
ἀπὸ νεκροὺς ἢ ἀδρανοποιημένους
νοσογόνους παράγοντες, ποῦ εἰσάγονται στὸν ὀργανισμὸ ὡς ἀντιγόνα,
γιὰ τὴν
δημιουργία ἀνοσίας, ὅσο καὶ ἀπὸ ἄλλες
προσπάθειες, ποῦ δὲν στηρίζονται στὰ ἐμβρυικὰ
πολυδύναμα κύτταρα, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἀμβλώσεις.
Κατὰ συνέπεια, ἡ διαδικασία m-RNA σμικρύνει τὸ χρόνον παραγωγῆς ἑνὸς ἐμβολίου, δὲν σμικρύνει ὅμως καὶ τὸν χρόνον τῆς ἐμφάνισης παρενεργειῶν, γιὰ τὶς ὁποῖες, λόγω χρήσης γενετικοῦ ὑλικοῦ, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζει ποιὲς θὰ εἶναι, πότε θὰ ἐπέλθουν, καὶ τί βαρύτητα θὰ ἔχουν στ