Να λυπάστε το έθνος…

  Το 2022 αποτελεί χρονιά – ορόσημο για την Ελληνική ιστορία, καθώς κλείνουν 100 χρόνια από τον ξεριζωμό του Ελληνικού πληθυσμού από τις παν...

 

Το 2022 αποτελεί χρονιά – ορόσημο για την Ελληνική ιστορία, καθώς κλείνουν 100 χρόνια από τον ξεριζωμό του Ελληνικού πληθυσμού από τις πανάρχαιες εστίες του στην Μικρά Ασία και τον Πόντο.

200 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση και 100 χρόνια μετά τον μεγαλύτερο, στην παγκόσμια ιστορία, ξεριζωμό εθνικού πληθυσμού από τις πατρογονικές του εστίες, η Ελλάδα βιώνει ίσως τη μεγαλύτερη, ιστορικά και εθνικά, παρακμή της.

Γράφει ο Δημήτρης Γκίκας*

Όπως διαπιστώσαμε όλοι, ο εορτασμός για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, ένα από τα πιο εμβληματικά γεγονότα τόσο της Ελληνικής, όσο και της Παγκόσμιας Ιστορίας, κατέστη μια πράξη κρατικής αγγαρείας, ενώ το έργο της πολυθρύλητης Επιτροπής 21 ήταν κατά πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Γι’ αυτό και δεν προσδοκώ κάτι το ιδιαίτερο ούτε φέτος. Έτσι κι αλλιώς, ορισμένοι, ιδιαίτερα προβεβλημένοι, σύγχρονοι ταγοί του Ελληνικού κράτους φαίνεται πως ενδιαφέρονται περισσότερο να ξεδιπλώσουν μια «πολεμική» ρητορική ενάντια στον Ελληνισμό, παρά να προβάλουν, έστω να διερευνήσουν, τη σημασία της Ελληνικής ιστορίας, της Ελληνικής παράδοσης και κουλτούρας.

Μάλιστα, η πολεμική που ασκήθηκε, προ ημερών, από δημόσιο πρόσωπο (Μόσιαλος), κατά της Ελληνορθόδοξης θρησκείας και η εκκωφαντική σιωπή από την πλειοψηφία των πολιτικών ταγών (εξ όσων γνωρίζω, η κ. Κεραμέως, ορθότατα, αντέδρασε), δείχνει πόσο έχουμε επιτρέψει να «ξεφτίζουν» τέτοια ιστορικά ορόσημα σήμερα.

Δεν γνωρίζω αν θα είχε νόημα να κάνουμε λόγο πια για την Ελληνική Επανάσταση ή να ζητάμε διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων, όταν πολλοί ακαδημαϊκοί και πολιτικοί ταγοί είτε αρνούνται το γεγονός, είτε, ιδεοληπτικά, το προσπερνούν. Δεν γνωρίζω αν θα είχε νόημα να μιλάμε για τη σημασία της Ελληνορθόδοξης παράδοσης και την επίδρασή της στην Ελληνική επανάσταση ή ότι αποτέλεσε αφορμή για να ξεριζωθούν χιλιάδες άνθρωποι από τα πατρογονικά τους εδάφη, όταν ανεχόμαστε σήμερα συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις μουσουλμανικών στοιχείων στο κέντρο της Αθήνας.

Η «συγκέντρωση» Μουσουλμάνων στο Σύνταγμα αποδεικνύει, θεωρώ, περίτρανα ότι οι εορτές για τις επετείους που επισήμανα παραπάνω έχουν πια χάσει το νόημά τους. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι η εν λόγω «συγκέντρωση» ήταν παράνομη και ανήθικη, καθώς αντίστοιχες εκδηλώσεις σε εξωτερικό χώρο αναβλήθηκαν λόγω της υγειονομικής κρίσης και με τα κρούσματα να έχουν εκτοξευτεί στα 40.000 ημερησίως. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι η εκδήλωση έδειξε πόσο απαξιώνουν οι συγκεκριμένες «ευαίσθητες» ομάδες το θέμα του κορωνοϊού, για το οποίο θέμα η κυβέρνηση – με υπερβάλλοντα, πολλές φορές, ζήλο – κουνά συνεχώς το δάκτυλο στους υπόλοιπους «αναίσθητους» Έλληνες. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι ορισμένοι εξ αυτών στα βίντεο που κυκλοφορούν επιδεικνύουν ξεκάθαρα τη θρησκευτική τους ταυτότητα, την ίδια στιγμή όπου η θρησκευτική ταυτότητα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού χλευάζεται και λοιδωρείται από τηλεπερσόνες σαν τον Μόσιαλο.

Ας τα παραβλέψουμε, λοιπόν όλα τα παραπάνω. Τι δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και να αγνοήσουμε; Τη διάσταση του απόλυτου μπάχαλου, την αίσθηση ότι δεν ζούμε πλέον σε κράτος, και δη Ελληνικό, αλλά σε έναν ομιχλώδη γεωγραφικό «χώρο», όπως κάποτε ζούσαμε, υποδουλωμένοι και με φοβικά σύνδρομα, κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής. Το γεγονός ότι η «συγκέντρωση» φαίνεται να υποκινήθηκε από συγκεκριμένους κύκλους με εξτρεμιστικό θρησκευτικό χαρακτήρα και κινητοποίησε κόσμο από όλες τις περιοχές και δήμους της Αττικής, δεν ανησυχεί κανέναν; Αν, δηλαδή χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε ξανά καταστάσεις υβριδικών απειλών από την Τουρκία, όπως αυτή που αντιμετώπισε η νυν κυβέρνηση αμέσως μετά την εκλογή της το 2019, πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει μια τέτοια «συγκέντρωση», και μάλιστα στο κέντρο της Αθήνας; Δεν είμαι ειδικός σε θέματα ασφάλειας και σταματώ εδώ.

200 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση και 100 χρόνια μετά τον μεγαλύτερο, στην παγκόσμια ιστορία, ξεριζωμό εθνικού πληθυσμού από τις πατρογονικές του εστίες, η Ελλάδα βιώνει ίσως τη μεγαλύτερη, ιστορικά και εθνικά, παρακμή της. Ο Χαλίλ Γκιμπράν είχε γράψει κάποτε: «Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο όταν βρίσκεται σε κηδεία, δεν περηφανεύεται παρά μονάχα όταν βρίσκεται μέσα στ' αρχαία μνημεία του, και δεν ξεσηκώνεται παρά μονάχα όταν ο λαιμός του βρίσκεται ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα. Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός, και η τέχνη του, τέχνη μπαλώματος και μιμικής… Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του είναι βουβοί από τα χρόνια και που οι γενναίοι του άντρες δεν απογαλάκτισαν ακόμα».

Αν δεν αποφασίσουμε να αντιδράσουμε στην απαξίωση της ιστορίας μας, της παράδοσης και της κουλτούρας μας, ίσως, τελικά να είμαστε μόνο αυτό: ένα έθνος για λύπηση…

(Εικόνα: Καταστροφή της Σμύρνης, 1922)

*Ο Δημήτρης Γκίκας είναι Διδάκτωρ Πολιτικής και Αισθητικής Φιλοσοφίας

Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο GAB...

στο Twitter

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!