Κομμουνισμός: Η καταστροφή της οικογένειας (Μέρος 2ο)

  «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας». Η καταστροφή της οικογένειας και οι κομμουνιστές χειροκροτητές της. Οι κομμουν...

 

«Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας».

Η καταστροφή της οικογένειας και οι κομμουνιστές χειροκροτητές της. Οι κομμουνιστές δεν αρκούνται στην υφαρπαγή της περιουσίας σας. Τώρα πλέον απαιτούν και τον έλεγχο των παιδιών και των αγαπημένων σας προσώπων.

 

Γράφει η Ηώ Αναγνώστου

Αν κάποιος πιστεύει πως ο ισχυρισμός ότι η ριζοσπαστική Αριστερά επιθυμεί να καταστρέψει την παραδοσιακή οικογένεια αποτελεί αντιδραστική υστερία, τότε ας δοκιμάσει να κατευνάσει τις ανησυχίες του με το βιβλίο της Sophie Lewis «Abolish the Family» («Καταργήστε την Οικογένεια», 2022). Αυτό το «Μανιφέστο για την φροντίδα και την απελευθέρωση» εκθέτει το πώς και το γιατί της εξάλειψης των παραδοσιακών νοικοκυριών.

Όσον αφορά το «γιατί», δεν θα σας εκπλήξει το γεγονός ότι ο στόχος είναι να καταστραφεί η παραγωγικότητα και ο πλούτος που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Η Lewis παραθέτει και άλλους, όπως ο Pat Parker, που δηλώνουν αποφασιστικά ότι η οικογένεια πρέπει να εκλείψει, καθώς είναι «η βασική μονάδα του καπιταλισμού και για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην επανάσταση πρέπει να καταστραφεί». Η Lewis σημειώνει επίσης ότι ο λόγος για την κατάργηση του γάμου είναι βαθιά συνυφασμένος με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, η οποία θα έθετε τέλος στις εθελούσιες συναλλαγές.

Είναι το «πώς» του οικογενειακού μηδενισμού που παρουσιάζει η Lewis που θέτει κάποιες παράξενες, αλλά και σοκαριστικά αποτελεσματικές, προκλήσεις στην παραδοσιακή οικογενειακή ζωή. Αφηγείται τις διάφορες -και εντελώς αποτυχημένες- απόπειρες σοσιαλιστικών ουτοπιών. Η Lewis χαιρετίζει τα κοινοβιακά κτίρια του Ζοζέφ Φουριέ (τεράστιοι κοιτώνες που φιλοξενούν ακριβώς 1600 άτομα που έχει οριστεί να ζουν εκεί), όπου «τα τακτικά, προσεκτικά επιμελημένα σεξουαλικά πάρτι διευθύνονται από ειδικές “νεράιδες”». Και συνεχίζει: «Ο αυθεντικός φεμινισμός, λοιπόν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την κατάργηση της οικογένειας, το queer σεξ και τον σοσιαλιστικό ουτοπισμό. Είναι καλό είναι να το ξέρουμε, έτσι; Ζήτω η κοινοβιακή ζωή!»

Η Lewis επαυξάνει αυτή τη δήλωση σε μια ενότητα με τίτλο «Ο queer, ιθαγενής και μελαμψός 19ος αιώνας». Ισχυρίζεται ότι οι ιθαγενείς Αμερικανοί παρουσίαζαν ανώτερους τρόπους ύπαρξης και δεν εφάρμοζαν «καμία μορφή πατριαρχίας – μεγάλωναν τα παιδιά συλλογικά, τιμούσαν περισσότερα από δύο φύλα, έθεταν μόνο χαλαρούς κοινωνικούς περιορισμούς στην σεξουαλική απόλαυση, υπολόγιζαν και μη ανθρώπινους συγγενείς στους οικείους τους και ενίοτε αντιλαμβάνονταν τις μητρικές πρακτικές (όπως ο θηλασμός) ως πρακτικές που περιλαμβάνουν όλα τα φύλα».

Για την Lewis, όλες αυτές οι πρακτικές πρέπει να εγκωμιαστούν ως μορφές αντίστασης στην βάση της σύγχρονης παραδοσιακής οικογένειας. Η άποψη ότι η κανονικοποίηση αυτών των πρακτικών συμβάλλει πράγματι στην διάλυση της παραδοσιακής οικογένειας είναι ασφαλώς σύμφωνη με την συγγραφέα. Δεν πρέπει να πιστεύει κανείς ότι οι πρακτικές που χαιρετίζει η Lewis αντιπροσωπεύουν απλώς μια βακχική επιθυμία για μια παράξενη σεξουαλική έκφραση καθαυτή. Αντίθετα, η συγγραφέας παρουσιάζει τις πρακτικές αυτές ως μια σκόπιμη μεθοδολογία μέσω της οποίας μπορεί να εκμηδενιστεί η παραδοσιακή οικογένεια.

Άλλες απόπειρες καταστροφής της οικογένειας που φαίνεται να αρέσουν στην Lewis περιλαμβάνουν το «συνεργατικό, ομαδικό μοντέλο γάμου» του Robert Owen, ένα μοντέλο που απέτυχε με θεαματικό τρόπο. Άλλες εναλλακτικές ρυθμίσεις διαβίωσης περιλαμβάνουν τις μηχανορραφίες της συντρόφισσας Alexandra Kollontai, η οποία διαβεβαίωνε τους οπαδούς της πως οι γυναίκες και τα παιδιά θα ζούσαν καλύτερα επειδή «η κομμουνιστική κοινωνία φροντίζει κάθε παιδί και εγγυάται, τόσο σε αυτό όσο και στη μητέρα του, υλική και ηθική υποστήριξη. Η κοινωνία θα θρέψει, θα αναθρέψει και θα εκπαιδεύσει το παιδί».

Πράγματι, από αυτή την άποψη, μπορούμε να συμφωνήσουμε τουλάχιστον εν μέρει με τον Καρλ Μαρξ και τον Φρίντριχ Ένγκελς, των οποίων η πρώτη υποσημείωση στο The German Ideology δήλωνε απερίφραστα: «Το γεγονός ότι η κατάργηση της ελεύθερης οικονομίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατάργηση της οικογένειας, είναι αυτονόητο».

Για να συναγωνιστεί αυτούς τους συντρόφους και τα όνειρά τους για την εξάλειψη της οικογένειας, η Lewis μας κατευθύνει σε μια ενότητα για την «Απελευθέρωση των γκέι, των λεσβιών και των παιδιών». Πριν από πενήντα χρόνια, κάποιοι ακτιβιστές έκαναν έναν κατάλογο αιτημάτων στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Μαϊάμι, και το έκτο σημείο του μανιφέστου τους δήλωνε:

«Η ανατροφή των παιδιών πρέπει να είναι κοινή ευθύνη ολόκληρης της κοινότητάς τους. Οποιαδήποτε νομικά δικαιώματα έχουν οι γονείς πάνω στα ‘δικά τους’ παιδιά θα πρέπει να καταργηθούν και κάθε παιδί θα πρέπει να είναι ελεύθερο να επιλέξει το πεπρωμένο του. Θα πρέπει να δημιουργηθούν δωρεάν κέντρα εικοσιτετράωρης φροντίδας παιδιών, όπου οι αδερφές και οι λεσβίες θα μπορούν να μοιράζονται την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών».

Για να ξεπεράσουν τους γκέι ακτιβιστές της δεκαετίας του ’70, οι σημερινές συντρόφισσες κατά των οικογενειακών σχέσεων, Michele Barrett & Mary McIntosh, παρουσιάζουν ένα όραμα απόλυτου μηδενισμού. Δηλώνουν με αυθάδεια:

«Ελπίζουμε ότι μέχρι τώρα θα έχει γίνει σαφές ότι δεν θα τοποθετούσαμε τίποτα στην θέση της οικογένειας». Η παντελής απουσία των παραδοσιακών οικογενειακών δομών στην πράξη είναι κάτι που η Lewis είδε με τα ίδια της τα μάτια και το επευφήμησε. Εξιστόρησε έναν καταυλισμό με αντίσκηνα που δημιουργήθηκε από την πολιτική κατά του covid στο κέντρο της Φιλαδέλφειας, όπου οι κάτοικοι βίωσαν τις σοσιαλιστικές ευλογίες μιας κατάληψης, με κουζίνα, κέντρο διανομής, ιατρικό αντίσκηνο, κατάστημα με είδη χρήσης ουσιών, ακόμη και ένα αυτοσχέδιο μόνιμο ντους – ένα μαχητικό χωριό με επικεφαλής άστεγους της Φιλαδέλφειας και επαναστάτες της εργατικής τάξης. Αυτή προφανώς ήταν μια προτιμότερη μορφή διαβίωσης, καθώς ήταν ένα σπίτι – με μια νέα, αληθινή, κοινή έννοια της λέξης, μια πρακτική της οικουμενικής επανάστασης».

Σε μια τελευταία ρητορική ακροβασία, η Lewis περιγράφει τον στόχο της τελικής κατεδάφισης της οικογένειας. Επιμένει ότι:

«Tο κράτος πρέπει να επιστρέψει τους ιδιαίτερα εξαρτημένους ανθρώπους στην αγκάλη των λίγων φροντιστών που συνήθως αναγνωρίζει και να επιμείνει στην στέρηση της φροντίδας, στην αμφισβήτηση των ‘γονεϊκών δικαιωμάτων’ και στο όραμα ενός κόσμου στον οποίο όλοι οι άνθρωποι φροντίζονται εξ ορισμού από πολλούς. Αυτό που λέμε είναι ότι ΤΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΕΝΩΜΕΝΕΣ και ο ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ αποτελούν πολιτικές επιταγές.» (η έμφαση στο πρωτότυπο)

Με άλλα λόγια, αυτό είναι το τέλος των γονέων που μεγαλώνουν οι ίδιοι τα παιδιά τους και το τέλος του ελεύθερου σχετίζεσθαι, που αντικαθίσταται από το κράτος ως γονέα με κεντρικά ελεγχόμενες ρυθμίσεις διαβίωσης.

Υπό το πρίσμα της παρακμής της παραδοσιακής οικογένειας στην Δύση, θα μπορούσε κανείς να μπει στον πειρασμό να σκεφτεί ότι αυτές οι αλλαγές είναι συμπτωματικές. Όπως επεξηγεί το έργο της Lewis, σίγουρα δεν είναι. Ο Ryan McMaken έχει δίκιο όταν λέει ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για την παρακμή και την αλλοτρίωση της οικογένειας. Υπάρχουν οικονομικοί, πολιτικοί και ηθικοί καταλύτες. Αλλά μην γελιέστε, κάθε άλλο παρά τυχαίοι είναι. Η Lewis και οι σύντροφοί της στην ριζοσπαστική Αριστερά έχουν δηλώσει τις συνειδητές προσπάθειές τους να καταστρέψουν την οικογένεια, και οι απανταχού καλοπροαίρετοι άνθρωποι οφείλετε να πάρετε στα σοβαρά τις απειλές αυτές για την κατάληψη της περιουσίας των παιδιών σας, ξεμπροστιάζοντας τις προσπάθειες των ψευτοδιανοούμενων που στρέφονται κατά της οικογένειας.

***
@Jeffery L. Degner / 2023 / Mises Institute.

Πως ο κομμουνισμός (Σχολή της Φραγκφούρτης) καταστρέφει τις οικογένειες στην Δύση.

Προώθηση φεμινισμού και απόρριψη της παραδοσιακής οικογένειας

Η κομμουνιστική ιδεολογία πίσω από το φεμινιστικό κίνημα.

Το φεμινιστικό κίνημα είναι ένα ακόμη εργαλείο που ο κομμουνισμός χρησιμοποίησε για να καταστρέψει την οικογένεια. Όταν εμφανίστηκε στην Ευρώπη τον δέκατο όγδοο αιώνα, το φεμινιστικό κίνημα (γνωστό επίσης ως πρώτο κύμα φεμινισμού) μιλούσε για το ότι οι γυναίκες θα πρέπει να έχουν την ίδια αντιμετώπιση όπως οι άντρες στην εκπαίδευση, εργασία, και πολιτική. Το κέντρο του φεμινιστικού κινήματος μετακινήθηκε από την Ευρώπη στην Αμερική στα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνα.

Όταν το πρώτο κύμα φεμινισμού εμφανίστηκε, η ιδέα της παραδοσιακής οικογένειας είχε ακόμη ισχυρά θεμέλια στην κοινωνία, και το φεμινιστικό κίνημα δεν πήγαινε ενάντια σε αυτήν. Οι δημοφιλείς φεμινίστριες του καιρού, όπως η Μέρυ Γόλστοουνκραφτ της Αγγλίας του δεκάτου ογδόου αιώνα, η Μάργκαρετ Φούλερ της Αμερικής του δεκάτου ενάτου αιώνα, και ο Τζον Στιούαρτ Μιλ της Αγγλίας του δεκάτου ενάτου αιώνα, όλοι έλεγαν ότι, γενικά, οι γυναίκες θα πρέπει να δίνουν προτεραιότητα στην οικογένεια μετά τον γάμο, ότι οι ικανότητες των γυναικών θα πρέπει να αναπτύσσονται μέσα στα πλαίσια της οικογένειας, και ότι οι γυναίκες θα πρέπει να πλουτίζουν τον εαυτό τους (π.χ. μέσω μόρφωσης) για την βελτίωση της οικογένειας. Αυτές οι αρχικές φεμινίστριες και φεμινιστές πίστευαν πως γυναίκες με ιδιαίτερο ταλέντο δεν θα πρέπει να περιορίζονται από τα έθιμα της κοινωνίας, και θα πρέπει να έχουν την ελευθερία να αναπτύσσουν το ταλέντο τους σε περιβάλλοντα που αποτελούνταν κυρίως από άντρες.

Το πρώτο κύμα φεμινισμού αποδυναμώθηκε με την διακήρυξη της γυναικείας ψήφου σε πολλές χώρες, καθώς ο στόχος ισότητας αντρών γυναικών ενώπιον του νόμου είχε επιτευχθεί. Τα επόμενα χρόνια, με την επίδραση της Μεγάλης Ύφεσης και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το φεμινιστικό κίνημα ουσιαστικά σταμάτησε.

Αλλά ο κομμουνισμός είχε αρχίσει να σπέρνει τους σπόρους της καταστροφής για τον παραδοσιακό γάμο και την σεξουαλική ηθική από νωρίτερα. Οι αρχικοί ουτοπικοί σοσιαλιστές του δεκάτου ενάτου αιώνα, έθεσαν τις βάσεις για τα σύγχρονα ακραία φεμινιστικά κινήματα. Ο Φουριέ, που αποκαλείται «πατέρας του φεμινισμού», διακήρυξε ότι ο γάμος μετέτρεπε τις γυναίκες σε προσωπική ιδιοκτησία. Ο Όουεν καταράστηκε τον γάμο ως κακό. Οι ιδέες αυτών των ουτοπικών σοσιαλιστών κληρονομήθηκαν και αναπτύχθηκαν από μετέπειτα φεμινίστριες, όπως, για παράδειγμα, την Φράνσις Ράιτ, που πήρε τις ιδέες του Φουριέ και προώθησε γυναικεία σεξουαλική ελευθερία στον δέκατο ένατο αιώνα.

Η Βρετανή φεμινίστρια και ακτιβίστρια Άννα Γουίλερ κληρονόμησε τις ιδέες του Όουεν και καταδίκασε πολύ έντονα τον γάμο για υποτιθέμενη σκλαβιά των γυναικών. Σοσιαλίστριες φεμινίστριες και ακτιβίστριες αποτελούσαν επίσης ένα σημαντικό μέρος του φεμινιστικού κινήματος τον δέκατο ένατο αιώνα. Εκείνο τον καιρό, μεταξύ των φεμινιστικών περιοδικών με την μεγαλύτερη επιρροή στην Γαλλία ήταν τα La Voix des Femmes, La Femme Libre (αργότερα μετονομάστηκε σε La Tribune des Femmes) και το La Politique des Femmes. Οι ιδρύτριες αυτών των περιοδικών ήταν είτε ακόλουθοι του Φουριέ ή του Ενρί ντε Σεν-Σιμόν, που προωθούσε τον σύγχρονο βιομηχανικό σοσιαλισμό.

Όταν το πρώτο κύμα των δικαιωμάτων των γυναικών ήταν στην κορυφή του, κομμουνιστές έκαναν ρυθμίσεις για να εισαγάγουν διάφορες ακραίες σκέψεις ώστε να επιτεθούν στις παραδοσιακές ιδέες της οικογένειας και του γάμου, ετοιμάζοντας τον δρόμο για το πιο ακραίο φεμινιστικό κίνημα που ακολούθησε.

Το δεύτερο κύμα φεμινιστικών κινημάτων άρχισε στις Ηνωμένες Πολιτείες το τέλος της δεκαετίας του 1960, και μετά εξαπλώθηκε στην Δυτική και Βόρεια Ευρώπη, και διαδόθηκε γρήγορα σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο. Η Αμερικανική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 1960 πέρασε από μια περίοδο αναστάτωσης, με το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων, το κίνημα κατά του Πολέμου του Βιετνάμ, και διάφορες ακραίες κοινωνικές τάσεις. Εν μέσω αυτής της ιδιαίτερης κατάστασης, μια πιο ακραία μορφή φεμινισμού εμφανίστηκε και έγινε δημοφιλής.

Ο ακρογωνιαίος λίθος αυτού του κύματος φεμινιστικών κινημάτων ήταν το βιβλίο The Feminine Mystique από την Μπέτυ Φριντάν, που εκδόθηκε το 1963, και ο Εθνικός Οργανισμός Γυναικών (NOW), τον οποίον ίδρυσε μαζί με άλλα άτομα. Η Φριντάν επέκρινε πολύ έντονα τους ρόλους στην παραδοσιακή οικογένεια αντρών και γυναικών, και είπε πως η κλασική εικόνα μιας ήρεμης και χαρούμενης νοικοκυράς ήταν ένας μύθος που χαλκεύθηκε από μια πατριαρχική κοινωνία.

Είπε ότι το μεσαίας τάξης σπιτικό των προαστίων των πόλεων, ήταν ένα άνετο «στρατόπεδο συγκέντρωσης» για τις Αμερικανίδες, και ότι οι σύγχρονες γυναίκες με απολυτήρια εκπαιδευτηρίων, θα πρέπει να απορρίψουν την αίσθηση επίτευξης και ικανοποίησης που έρχεται από την υποστήριξη των συζύγων τους και την εκπαίδευση των παιδιών τους, και αντί αυτού να χρησιμοποιήσουν την αξία τους εκτός της οικογένειας.

Μερικά χρόνια αργότερα, ακόμα πιο ακραίες φεμινίστριες κυριάρχησαν στον NOW, κληρονομώντας και αναπτύσσοντας τις ιδέες της Φριντάν. Είπαν πως οι γυναίκες έχουν καταπιεστεί από την πατριαρχία από τα αρχαία χρόνια, και απέδωσαν το θεμελιώδες αίτιο της καταπίεσης των γυναικών στην οικογένεια. Σε απάντηση, προώθησαν την πλήρη μετάλλαξη του κοινωνικού συστήματος και του παραδοσιακού πολιτισμού, και την πάλη σε κάθε τομέα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων -οικονομία, εκπαίδευση, πολιτισμό και οικογένεια- για την επίτευξη γυναικείας ισότητας.

Η ταξινόμηση των μελών της κοινωνίας σε «καταπιεστές» και «καταπιεζόμενους», ώστε να προωθηθεί η πάλη, απελευθέρωση και ισότητα, είναι ακριβώς αυτό που κάνει ο κομμουνισμός. Ο κλασικός μαρξισμός κατατάσσει ομάδες ανθρώπων αναλόγως των οικονομικών τους καταστάσεων, ενώ τα νεο-φεμινιστικά κινήματα διαιρούν τους ανθρώπους βάσει φύλου.

Η Φριντάν δεν ήταν, όπως περιγράφει το βιβλίο της, μια μεσαίας τάξης νοικοκυρά των προαστίων, που είχε βαρεθεί με το νοικοκυριό. Ο Ντάνιελ Χόροβιτς, καθηγητής στο Κολλέγιο Σμιθ, έγραψε μια βιογραφία για την Φριντάν το 1998 με τίτλο «Η Μπέτυ Φριντάν και η δημιουργία του Feminine Mystique». Στην έρευνά του αποκάλυψε ότι η Φριντάν, με το νεανικό της όνομα Μπέτυ Γκόλντσταϊν, υπήρξε ακραία ακτιβίστρια του κομουνισμού από τα φοιτητικά της χρόνια μέχρι την δεκαετία του 1950.

Ενώ βρισκόταν στο Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια-Μπέρκλεϋ, η Φριντάν ήταν μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας και είχε ζητήσει, δύο φορές, να ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ (ΚΚΗΠΑ). Η συνεργαζόμενη με την Φριντάν βιογράφος, Τζούντιθ Χέννεσσυ, επίσης αφήνει να φανεί ότι η Φριντάν ήταν μαρξίστρια. Σε διάφορες χρονικές περιόδους, ήταν επαγγελματίας δημοσιογράφος ή, ακριβέστερα, προπαγανδίστρια, για αρκετές ακραίες εργατικές ενώσεις στην τροχιά του ΚΚΗΠΑ.

Η Αμερικανίδα ειδικός Κέιτ Γουίγκαντ δείχνει στο βιβλίο της «Red Feminism: American Communism and the Making of Women’s Liberation», ότι ο φεμινισμός δεν έμεινε ήσυχος στις Ηνωμένες Πολιτείες από την αρχή του εικοστού αιώνα έως την δεκαετία του 1960. Σε αυτήν την περίοδο, μια μεγάλη ομάδα φεμινιστριών συγγραφέων με κομμουνιστικά υπόβαθρα, ετοίμασε τον δρόμο για το μετέπειτα δεύτερο κύμα του φεμινιστικού κινήματος, όπως οι Σούζαν Μπ. Άνθονυ, Μπέτυ Μιλάρντ, και Ελεανόρ Φλέξνερ. Από το 1946, η Άνθονυ εφάρμοσε μαρξιστική μέθοδο ανάλυσης για να φτιάξει μια αναλογία μεταξύ της καταπίεσης μαύρων από λευκούς, και γυναικών από άντρες. Ο Μακαρθισμός εκείνη την περίοδο έκανε τέτοιους συγγραφείς να αποκρύπτουν τα κομμουνιστικά τους υπόβαθρα.

Στην Ευρώπη, το χαρακτηριστικό έργο της Γαλλίδας Σιμόν ντε Μποβουά, του 1949, Το Δεύτερο Φύλο, δημιούργησε μια τρέλα για το δεύτερο κύμα φεμινισμού. Η ντε Μποβουά ήταν κομουνίστρια, και το 1941, μαζί με τον κομμουνιστή φιλόσοφο Ζαν-Πωλ Σαρτρ και άλλους συγγραφείς, ίδρυσε την Socialisme et Liberté, μια γαλλική παράνομη σοσιαλιστική οργάνωση. Με την άνοδο της δημοτικότητάς της στην προώθηση του φεμινισμού την δεκαετία του 1960, η ντε Μποβουά δήλωσε πως δεν πίστευε πλέον στον σοσιαλισμό και ισχυρίστηκε πως ήταν μόνο φεμινίστρια.

Είπε: «Δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι γυναίκα». Έλεγε ότι ενώ το σωματικό φύλο καθορίζεται από χαρακτηριστικά της φυσιολογίας, το φύλο γενικότερα είναι μια έννοια που κατανοεί ο καθένας και έχει σχηματιστεί υπό την επιρροή της ανθρώπινης κοινωνικότητας. Έλεγε πως η υπακοή, υποχωρητικότητα, αγάπη, και μητρότητα, όλα προέρχονται από τον «μύθο» που έχει προσεκτικά σχεδιαστεί από την πατριαρχία για την καταπίεσή της των γυναικών, και διέδιδε την ιδέα ότι οι γυναίκες πρέπει να υπερβούν τις παραδοσιακές ιδέες και να εκδηλώσουν το δυναμικό των μη περιορισμένων εαυτών τους.

Από τότε, διάφορες φεμινιστικές σκέψεις έχουν εμφανιστεί ως συνεχές ρεύμα, όλες κοιτώντας τον κόσμο μέσα από τον φακό των γυναικών που καταπιέζονται από μια πατριαρχία εντός του θεσμού της παραδοσιακής οικογένειας -κάνοντας τελικά την οικογένεια το εμπόδιο για την πραγμάτωση της γυναικείας ισότητας.

Πολλές σύγχρονες ακραίες φεμινίστριες λένε πως οι γυναίκες περιορίζονται από τους άντρες τους λόγω του γάμου, και φτάνουν να αποκαλέσουν τον θεσμό μορφή ‘πορνείας’. Όπως οι αρχικοί ουτοπικοί κομμουνιστές που μιλούσαν για «κοινές γυναίκες» ή για «κοινότητα γυναικών», προωθούν «ανοιχτές σχέσεις» και σεξουαλική δραστηριότητα χωρίς περιορισμούς.

Αποτελέσματα του κομουνιστικού φεμινιστικού κινήματος.

Ο φεμινισμός είναι σήμερα ισχυρός σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Μία βασική υπόθεση του σύγχρονου φεμινισμού είναι ότι εκτός των σωματικών διαφορών στα αντρικά και γυναικεία αναπαραγωγικά όργανα, όλες οι άλλες σωματικές και ψυχολογικές διαφορές μεταξύ αντρών και γυναικών είναι κοινωνικά και πολιτισμικά δημιουργήματα. Με αυτήν την λογική, άντρες και γυναίκες θα πρέπει να είναι ακριβώς ίσοι σε κάθε πτυχή της ζωής και της κοινωνίας, και όλες οι εκδηλώσεις «ανισότητας» μεταξύ αντρών και γυναικών είναι αποτέλεσμα ενός πολιτισμού και κοινωνίας που είναι καταπιεστικοί και σεξιστικοί.

Για παράδειγμα, ο αριθμός των αντρών που δουλεύουν ως διευθύνοντες σε μεγάλες εταιρείες, οι υψηλόβαθμοι ακαδημαϊκοί στα κορυφαία πανεπιστήμια, ή υψηλόβαθμοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ξεπερνά κατά πολύ τον αριθμό των γυναικών σε παρόμοιες θέσεις. Πολλές φεμινίστριες πιστεύουν ότι αυτό είναι κυρίως λόγω του σεξισμού, ενώ στην πραγματικότητα μια δίκαιη σύγκριση των φύλων μπορεί να γίνει μόνο όταν λαμβάνονται υπόψη παράγοντες όπως η ικανότητα, ώρες εργασίας, εργασιακό ήθος, στόχοι ζωής, και τα παρόμοια. Η επιτυχία σε υψηλές θέσεις συχνά απαιτεί μακροχρόνια, υψηλής έντασης εργασία, την θυσία σαββατοκύριακων και απογευμάτων, παρακολούθηση έκτακτων συναντήσεων, συχνά επαγγελματικά ταξίδια, και ούτω καθεξής.

Η γέννηση παιδιών τείνει να διακόπτει την καριέρα μιας γυναίκας, και οι γυναίκες έχουν την τάση να κρατούν χρόνο για να βρίσκονται με την οικογένειά τους και τα παιδιά, αντί να αφιερώνονται τελείως στην δουλειά τους. Επίσης, άνθρωποι με το δυναμικό να έχουν μια υψηλή θέση τείνουν να έχουν ισχυρές και πιεστικές προσωπικότητες, ενώ οι γυναίκες τείνουν να υποχωρούν πιο εύκολα. Όμως, οι φεμινίστριες θεωρούν τις γυναικείες τάσεις να είναι πιο μαλακές και να επιθυμούν περισσότερο την οικογένεια και τα παιδιά, ως χαρακτηριστικά που επιβλήθηκαν σε αυτές από μια σεξιστική κοινωνία. Σύμφωνα με τις φεμινίστριες, κρατικά χρηματοδοτούμενες υπηρεσίες όπως πρωινή φύλαξη παιδιού και άλλες μορφές επιδομάτων θα πρέπει να ισοσταθμίζουν αυτές τις διαφορές.

Ο σύγχρονος φεμινισμός δεν μπορεί να ανεχθεί καμία εξήγηση των διαφορών μεταξύ αντρών και γυναικών που βασίζεται σε φυσικές σωματικές ή ψυχολογικές ποιότητες. Σύμφωνα με αυτήν την ιδεολογία, όλη η ευθύνη πρέπει να ριχθεί στην κοινωνική διαμόρφωση και τις παραδοσιακές αξίες.

Σε ένα ακαδημαϊκό συνέδριο του 2005, ο Λόρενς Σάμμερς, τότε πρόεδρος του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, μίλησε περιληπτικά για τον λόγο που οι γυναίκες έχουν λιγότερες πιθανότητες από τους άντρες, να διδάξουν σε επιστημονικά και μαθηματικά πεδία σε κορυφαία πανεπιστήμια. Μαζί με την αναφορά των ογδόντα ή παραπάνω ωρών ανά εβδομάδα και το μη προβλέψιμο επαγγελματικό πρόγραμμα που απαιτείται από αυτές τις θέσεις (χρόνο που οι περισσότερες γυναίκες θα κρατούσαν για την οικογένεια), ο Σάμμερς πρότεινε την θεωρία ότι άντρες και γυναίκες μπορεί απλώς να έχουν διαφορές στην ικανότητά τους στην προηγμένη επιστήμη και μαθηματικά, και ότι οι διακρίσεις δεν είναι σήμερα εμπόδιο.

Ο Σάμμερς υποστήριξε τα επιχειρήματά του με σχετικές έρευνες, αλλά παρ’ όλα αυτά έγινε στόχος διαμαρτυριών από τον βασικό φεμινιστικό οργανισμό NOW. Η ομάδα τον κατηγόρησε για σεξισμό και απαίτησε την απομάκρυνσή του. Ο Σάμμερς δέχτηκε κριτική από παντού στα ΜΜΕ και εξαναγκάστηκε να εκδώσει μια δημόσια απολογία για τις δηλώσεις του. Μετά ανακοίνωσε ότι το Χάρβαρντ επρόκειτο να δώσει $50 εκατομμύρια για την αύξηση της ποικιλότητας φύλου του προσωπικού του.

Το 1980, το περιοδικό Science δημοσίευσε μια έρευνα που έδειχνε πως αγόρια και κορίτσια γυμνασίου είχαν σημαντικές διαφορές στην μαθηματική ικανότητα ανάπτυξης της σκέψης, με τα αγόρια να ξεπερνούν τα κορίτσια. Μια επόμενη έρευνα που συνέκρινε βαθμολογίες μαθηματικών των πανεθνικών εξετάσεων βρήκε ότι οι άρρενες εξεταζόμενοι ήταν τέσσερις φορές πιο πιθανό από τα κορίτσια να επιτύχουν βαθμολογία υψηλότερη του 600. Η διαφορά έγινε ακόμα μεγαλύτερη στο κάτω όριο των 700 μονάδων, όπου δεκατρείς φορές περισσότερα αγόρια πετύχαιναν τέτοιες υψηλές βαθμολογίες στις εξετάσεις από ότι τα κορίτσια.

Η ίδια ερευνητική ομάδα εκπόνησε μία άλλη έρευνα το 2000 και βρήκε ότι τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια που έδειξαν εξαιρετική μαθηματική ευφυία στις πανεθνικές εξετάσεις, τείνουν να αποκτούν ανώτερα πτυχία σε τομείς επιστήμης και μαθηματικών, και ήταν ικανοποιημένοι με τα επιτεύγματά τους.

Κάποια άρθρα σημείωσαν ότι η αντιμετώπιση που δέχθηκε ο Σάμμερς μετά τον λόγο του το 2005, είναι παρόμοια με τα μέτρα επανεκπαίδευσης που χρησιμοποιούνταν από κομμουνιστικά καθεστώτα για την καταπίεση αντιφρονούντων. Ακόμα κι αν οι λόγοι της ανισότητας δεν έχουν προσδιοριστεί ακόμη, η ισότητα αποτελέσματος επιβλήθηκε με την προώθηση «ποικιλότητας» -δηλαδή, την εξασφάλιση ότι υπάρχει ένας μεγαλύτερος αριθμός γυναικών εκπαιδευτικών σε μαθήματα μαθηματικών και επιστήμης.

Οι συνδέσεις μεταξύ φεμινισμού και κομουνισμού-σοσιαλισμού είναι εμφανείς. Ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ είπε το 1848:

«Κομουνισμός, Δημοκρατία και Σοσιαλισμός δεν έχουν κανένα κοινό παρά μία λέξη: ισότητα. Αλλά δείτε την διαφορά: Ενώ η δημοκρατία αναζητά ισότητα στην ελευθερία, ο σοσιαλισμός-κομουνισμός αναζητά ισότητα στον περιορισμό και την δουλοσύνη.»

Ενώ οι λόγοι για τις ψυχολογικές και διανοητικές διαφορές μεταξύ αντρών και γυναικών μπορεί να μην είναι προφανείς, η άρνηση των σωματικών και αναπαραγωγικών διαφορών απλώς αγνοεί την πραγματικότητα. Τόσο στις ανατολικές όσο και στις δυτικές παραδοσιακές απόψεις, οι άντρες έχουν ρόλο προστάτη. Είναι φυσιολογικό ότι οι πυροσβέστες είναι σε συντριπτική πλειοψηφία άρρενες. Όμως, φεμινίστριες, πιστεύοντας στην απόλυτη ισότητα μεταξύ αντρών και γυναικών, απαιτούν οι γυναίκες να παίρνουν παραδοσιακά αντρικά καθήκοντα, συχνά με μη αναμενόμενες συνέπειες.

Το 2015, το Πυροσβεστικό Τμήμα Νέας Υόρκης επέτρεψε σε μια γυναίκα να γίνει πυροσβέστρια χωρίς να περάσει τις αθλητικές δοκιμασίες, που περιλαμβάνουν την ολοκλήρωση εργασιών φορώντας μάσκα και φιάλη οξυγόνου και άλλον εξοπλισμό που ζυγίζει 20 κιλά. Το τμήμα προσέλαβε την γυναίκα εν μέρει για να αποφύγει μήνυση, καθώς φεμινιστικές οργανώσεις κατηγορούσαν για χρόνια τα υψηλά αθλητικά του πρότυπα για την χαμηλή αναλογία γυναικών που εισέρχονταν στην πυροσβεστική δύναμη. Άλλοι πυροσβέστες, συμπεριλαμβανομένων γυναικών που είχαν περάσει τις δοκιμασίες, εξέφρασαν ανησυχίες για συναδέλφους που δεν μπορούσαν να φτάσουν το αθλητικό πρότυπο. Είπαν πως αυτά τα άτομα θα αποτελέσουν αναπόφευκτα βάρος, και κίνδυνο, για την ομάδα και το κοινό.

Στην Αυστραλία, πυροσβεστικά τμήματα εφάρμοσαν ποσοστά φύλου το 2017. Για κάθε άντρα που προσλαμβανόταν, μια γυναίκα θα έπρεπε επίσης να προσληφθεί. Για να το πετύχουν αυτό, τέθηκαν εξαιρετικά χαμηλότερα αθλητικά πρότυπα για τις γυναίκες, παρά το ότι η επικίνδυνη, υψηλής πίεσης δουλειά είναι η ίδια και για τα δύο φύλα.

Αυτή η παράλογη εκστρατεία ισότητας αποτελέσματος δεν σταμάτησε εκεί. Η αναλογία δημιούργησε τριβή μεταξύ αντρών και γυναικών πυροσβεστών, που ανέφεραν ότι οι άντρες συνάδελφοι τις κατηγόρησαν ότι έφταναν το πρότυπο και δεν είχαν την ικανότητα. Φεμινιστικές ομάδες πιάστηκαν από αυτό, και το ονόμασαν «κακοποίηση» και «ψυχολογική πίεση». Η κατάσταση δημιούργησε ακόμα μια μάχη για φεμινίστριες και φεμινιστές να πολεμήσουν στην υποτιθέμενη σταυροφορία τους για ισότητα.

Αλλά αυτή η έλλειψη λογικής είναι ένα εκούσιο βήμα που κάνει το κομμουνιστικό φάντασμα: Κατηγορώντας την υποτιθέμενη πατριαρχία -δηλαδή, την παραδοσιακή κοινωνία- ο φεμινισμός υπονομεύει την παραδοσιακή οικογένεια με τον ίδιο τρόπο που η πάλη των τάξεων χρησιμοποιείται για να υπονομεύσει το καπιταλιστικό σύστημα.

Στον παραδοσιακό πολιτισμό, θεωρείται δεδομένο ότι οι άντρες είναι αρρενωποί και οι γυναίκες έχουν θηλυκότητα. Οι άντρες επωμίζονται την ευθύνη για τις οικογένειές τους και τις κοινότητες, προστατεύοντας γυναίκες και παιδιά -ακριβώς η πατριαρχική δομή που ο φεμινισμός κατηγορεί λέγοντας πως δίνει άδικα πλεονεκτήματα στους άντρες ενώ περιορίζει τις γυναίκες. Στον φεμινισμό δεν υπάρχει θέση για το παραδοσιακό πνεύμα της ιπποσύνης ή της ευγενικής αντρικής συμπεριφοράς. Σε έναν φεμινιστικό κόσμο, οι άντρες πάνω στον βυθιζόμενο Τιτανικό δεν θα είχαν θυσιάσει τις θέσεις τους στις σωστικές λέμβους ώστε οι γυναίκες επιβάτες να έχουν μια καλύτερη πιθανότητα επιβίωσης.

Η σταυροφορία του φεμινισμού κατά της πατριαρχίας είχε ισχυρή επίδραση στην εκπαίδευση. Μια δικαστική απόφαση του 1975 σε αγωγή κατά της Διακολλεγιακής Αθλητικής Ένωσης της Πενσυλβάνια, διέταξε τα σχολεία να επιτρέπουν τις μαθήτριες «να συμμετέχουν και να ανταγωνίζονται αγόρια» σε αθλητικές ομάδες και άλλες αθλητικές δραστηριότητες, όπως πάλη και αμερικανικό ποδόσφαιρο. Τα κορίτσια δεν θα μπορούσαν πλέον να μην συμμετέχουν σε μια αντρική ομάδα λόγω του φύλου τους μόνο.

Στο βιβλίο της του 2013, «The War Against Boys: How Misguided Feminism Is Harming Our Young Men», [Ο Πόλεμος Κατά των Αγοριών: Πως ο λανθασμένος φεμινισμός ζημιώνει τους νέους μας άντρες], η Αμερικανή ειδικός Κριστίνα Χοφ Σόμμερς θεωρεί πως η αρρενωπότητα δέχεται επίθεση. Δίνει το παράδειγμα του Λυκείου Αεροπορίας στο Κουίνς, Νέα Υόρκη, που δέχεται κυρίως μαθητές από οικογένειες χαμηλού εισοδήματος. Το σχολείο, που ειδικεύεται στην διδασκαλία της δομής και λειτουργίας αεροσκαφών μέσω πρακτικών εργασιών, ανεβάζει τους μαθητές του σε υψηλά πρότυπα ακαδημαϊκής ικανότητας, και κατατάσσεται υψηλά από την US News & World Report. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών είναι αγόρια. Κορίτσια, αν και σε μικρότερο ποσοστό των μαθητών, επίσης έχουν εξαιρετική επίδοση και κερδίζουν τον σεβασμό των συμμαθητών και καθηγητών τους.

Παρ’ όλα αυτά, το Λύκειο Αεροπορίας αντιμετώπισε έντονη επίκριση και απειλές αγωγών από φεμινιστικές οργανώσεις που απαιτούσαν περισσότερες μαθήτριες να γίνουν δεκτές. Μιλώντας σε συζήτηση στον Λευκό Οίκο το 2009, η ιδρύτρια του Εθνικού Νομικού Κέντρου Γυναικών στόχευσε το Λύκειο Αεροπορίας ως «τρομερό παράδειγμα συνεχιζόμενου διαχωρισμού στα εκπαιδευτικά-τεχνικά σχολεία.» Η πρόεδρος του Συμβουλίου Λευκού Οίκου για Γυναίκες και Κορίτσια, έκλεισε την συζήτηση λέγοντας: «Δεν θα επαναπαυθούμε μέχρι να έχουμε απόλυτη ισότητα, και δεν έχουμε φτάσει εκεί ακόμα.»

Για τις φεμινίστριες, η ανατροφή αγοριών με χαρακτηριστικά του αντρικού φύλου, όπως ανεξαρτησία και περιπέτεια, και η ενθάρρυνση των κοριτσιών να είναι πιο μαλακά, να σκέφτονται με φροντίδα για τις ανάγκες των άλλων, και να προσανατολίζονται στην οικογένεια, ισοδυναμεί με καταπίεση και σεξιστική ανισότητα. Ο σύγχρονος φεμινισμός αναγκάζει την κοινωνία να έχει ένα μέλλον χωρίς φύλα, μέσω της επίθεσης στα ψυχολογικά χαρακτηριστικά αντρών και γυναικών που χαρακτηρίζουν το κάθε ένα φύλο. Αυτό έχει ιδιαιτέρως κακές επιπτώσεις στα παιδιά και στους νέους που βρίσκονται στα χρόνια της διαμόρφωσής τους.

Σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, όλο και περισσότερα παιδιά νιώθουν ότι έχουν γεννηθεί στο λάθος σώμα. Το 2009, η Υπηρεσία Ανάπτυξης Ταυτότητας Φύλου (GIDS), με έδρα στο Ίδρυμα Τάβιστοκ και Πόρτμαν NHS στο Λονδίνο, έλαβε 97 επιστολές για αλλαγή φύλου. Έως το 2017, το GIDS λάβαινε περισσότερες από 2.500 τέτοιες επιστολές ετησίως.

Οι παραδοσιακές κοινωνίες θεωρούν την γέννηση και εκπαίδευση των παιδιών ως ιερά καθήκοντα των γυναικών, που καθιερώθηκαν από το θείον. Στην γραμματεία Ανατολής και Δύσης, πίσω από κάθε ήρωα ήταν μια μεγάλη μητέρα. Ο φεμινισμός απορρίπτει αυτήν την παράδοση ως πατριαρχική καταπίεση, και θεωρεί ότι το να αναμένουμε από τις γυναίκες να είναι υπεύθυνες για την ανατροφή των παιδιών τους είναι ένα καλό παράδειγμα αυτής της καταπίεσης.

Η σύγχρονη φεμινιστική βιβλιογραφία είναι γεμάτη με απαρνήσεις της μητρότητας και της συζυγικής ζωής, χαρακτηρίζοντάς τες μονότονες, βαρετές, και μη ικανοποιητικές. Η έλλειψη αντικειμενικότητας αυτής της συγχυσμένης άποψης είναι εμφανής όταν βλέπουμε τις προσωπικές ζωές των ηγετικών φεμινιστριών, η πλειοψηφία των οποίων υπέφεραν από κατεστραμμένες σχέσεις ή αποτυχημένους γάμους, ή δεν είχαν παιδιά.

Οι ακραίες φεμινιστικές απόψεις επιμένουν ότι «το προσωπικό είναι πολιτικό» και βλέπουν τις οικογενειακές αντιθέσεις ως πολέμους φύλων. Κάποιες θεωρούν τους άντρες παράσιτα που σκλαβώνουν τα σώματα και μυαλά των γυναικών. Άλλες περιγράφουν τα παιδιά ως εμπόδιο σε γυναίκες που θέλουν να φτάσουν το πλήρες δυναμικό τους και ισχυρίζονται πως οι ρίζες της καταπίεσης είναι στην δομή της οικογένειας. Ο μοντέρνος φεμινισμός λέει ανοιχτά ότι ο στόχος του είναι να καταστρέψει την παραδοσιακή οικογένεια. Τυπικά ρητά είναι τα παρακάτω:

«Η νοικοκυρά είναι ένα μη αποδεκτό επάγγελμα. … Η επιλογή να φροντίζεις και να προστατεύεσαι και το σχέδιο για μια οικογένεια είναι μια επιλογή που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Η καρδιά του ριζοσπαστικού φεμινισμού είναι να το αλλάξει αυτό. Δεν μπορούμε να καταστρέψουμε τις ανισότητες μεταξύ αντρών και γυναικών έως ότου καταστρέψουμε τον γάμο».

Τα φεμινιστικά κινήματα έλυσαν τα υποτιθέμενα κοινωνικά προβλήματα με την προώθηση ανηθικότητας και την καταστροφή των ανθρωπίνων σχέσεων στο όνομα της «απελευθέρωσης». Σύμφωνα με την Σύλβια Αν Χιούλετ, Αμερικανίδα οικονομικό και ειδικό σε θέματα φύλου, ο μοντέρνος φεμινισμός είναι ο κύριος παράγοντας για την άνθηση των οικογενειών ελεύθερων μητέρων, ενώ το διαζύγιο χωρίς λόγο παρέχει έναν εύκολο τρόπο ώστε οι άντρες να παρατήσουν τις ευθύνες τους. Ειρωνικά, η επίθεση του φεμινισμού στην υπάρχουσα δομή της οικογένειας δουλεύει για την καταστροφή του ασφαλούς μέρους που εξασφαλίζει την ευτυχία των περισσοτέρων γυναικών.

Το εύκολο διαζύγιο δεν απελευθέρωσε τις γυναίκες. Μια έρευνα του 2009 στην Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου, βρήκε ότι 27 τοις εκατό των διαζευγμένων γυναικών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το εισόδημα των αντρών έτεινε σε άνοδο σε περισσότερες από το 30 τοις εκατό των περιπτώσεων.  Ο κομμουνισμός δεν νοιάζεται καθόλου για τα γυναικεία δικαιώματα. Ο φεμινισμός είναι απλώς ένα εργαλείο για να διαφθείρει την ανθρωπότητα.

Προώθηση ομοφυλοφιλίας για την υπονόμευση της οικογένειας.

Άντρας και γυναίκα δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα των Θεών, και το Θείον καθιέρωσε τις συνθήκες για την ανθρώπινη ζωή. Όλοι αξίζουν καλοσύνη και σεβασμό, και αληθινή καλοσύνη σημαίνει υπεράσπιση των θεϊκά καθιερωμένων ηθικών κωδίκων.

Στις πρόσφατες δεκαετίες, ο γάμος ομοφυλοφίλων και άλλοι λεσβιακοί, ομοφυλοφιλικοί, αμφιφυλοφιλικοί και τρανστζέντερ (αλλαγμένου φύλου) στόχοι (LGBT) έχουν προωθηθεί επιθετικά στην Δυτική κοινωνία. Το κίνημα LGBT σχετίζεται στενά με τον κομμουνισμό από την εποχή που οι πρώτοι ουτοπικοί άρχισαν να διαφημίζουν την ομοφυλοφιλία ως δικαίωμα. Καθώς το κομμουνιστικό κίνημα λέει πως θέλει να απελευθερώσει τους ανθρώπους από τα δεσμά της παραδοσιακής ηθικής, η ιδεολογία του φυσικά έχει τα δικαιώματα LGBT ως μέρος του προγράμματός του της «σεξουαλικής απελευθέρωσης».

Πολλοί υπέρμαχοι σεξουαλικής απελευθέρωσης που υποστηρίζουν ένθερμα την ομοφυλοφιλία, είναι κομμουνιστές ή αριστεροί. Συνδέοντας δικαιώματα LGBT και σεξουαλική απελευθέρωση, συνεπώς κάνοντας γενικώς την ανηθικότητα μέρος της κανονικής ζωής, οι κομμουνιστές έχουν υπονομεύσει την ιερότητα του γάμου. Ο κομμουνισμός δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας. Χρησιμοποιεί το όχημα της πάλης για τα δικαιώματα των LGBT ως μέσον για την επίτευξη του στόχου του -την καταστροφή της δομής της οικογένειας.

Η πρώτη κύρια οργάνωση δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων ιδρύθηκε το 1897 από μέλη του Γερμανικού Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος (SPD), ένα εκ των οποίων ο Μάγκνους Χίρσφελντ, συνιδρυτής της Επιστημονικής-Ουμανιστικής Επιτροπής, γνωστής στα Γερμανικά ως Wissenschaftlich-humanitäres Komitee (WhK). Ο Χίρσφελντ έκανε δημόσιες εκστρατείες για την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας.

Ένα από τα πιο ακραία παραδείγματα σεξουαλικής ‘απελευθέρωσης’ εκείνης της εποχής ήρθε μετά την μπολσεβίκικη Οκτωβριανή Επανάσταση-Πραξικόπημα το 1917. Τα σοβιετικά σεξουαλικά μέτρα, που συζητήθηκαν νωρίτερα σε αυτό το κεφάλαιο, κατάργησαν την νομική απαγόρευση στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, κάνοντας την Σοβιετική Ένωση την πιο «απελευθερωμένη» χώρα στην γη, με τα κομουνιστικά-μποσελβικικά πρότυπα.

Το 1924, με έμπνευση από την WhK του Χίρσφελντ, ο Χένρυ Γκέρμπερ ίδρυσε την πρώτη αμερικανική οργάνωση δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων, την Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η οργάνωση διαλύθηκε το επόμενο έτος αφότου πολλά μέλη της συνελήφθησαν. Το 1950, ο Αμερικανός κομμουνιστής και μαρξιστής καθηγητής Χάρρυ Χέυ, ίδρυσε την Ομάδα Μάτασαϊν στην κατοικία του στο Λος Άντζελες. Η οργάνωση ήταν η πρώτη ομάδα δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων που είχε επιρροή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εξέδωσε τα δικά της βιβλία και έδινε ομιλίες σε άλλες πόλεις. Ο Χέυ υποστήριζε και την παιδεραστία.

Την δεκαετία του 1960, μαζί με το κύμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης και το κίνημα των χίπι, η ομοφυλοφιλία βγήκε στην δημοσιότητα. Το 1971, ο NOW υιοθέτησε ένα ψήφισμα που αναγνώριζε ότι «τα λεσβιακά δικαιώματα είναι μια ‘αξιόλογη ανησυχία του φεμινισμού’»

Το 1997, το Αφρικανικό Εθνικό Συνέδριο (ΑΕΣ) της Νότιας Αφρικής, πέρασε το πρώτο σύνταγμα του κόσμου που αναγνώριζε την ομοφυλοφιλία ως ανθρώπινο δικαίωμα. Το ΑΕΣ, μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (παλιότερα παρακλάδι της πλέον μη υπαρκτής Δεύτερης Διεθνούς), έχει υποστηρίξει έντονα την ομοφυλοφιλία.

Η προώθηση της ομοφυλοφιλίας από τον κομμουνισμό έχει βοηθήσει στην ανάπτυξη πολλών ανθυγιεινών καταστάσεων σε αυτήν την κοινότητα. Έρευνα από ερευνητές των αμερικανικών Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, βρήκε ότι το εκτιμώμενο ποσοστό διάγνωσης HIV στους ομοφυλόφιλους το 2008 ήταν μεταξύ 59 με 75 φορές μεγαλύτερο από αυτό άλλων αντρών. Το ποσοστό διάγνωσης σύφιλης ήταν 63 με 79 φορές υψηλότερο από τον ετεροφυλοφιλικό αντρικό πληθυσμό. Πριν την πρόοδο στην νοσηλεία του AIDS την δεκαετία του 1990, ο μέσος χρόνος ζωής 20χρονων ομοφυλόφιλων ήταν οκτώ με είκοσι ένα χρόνια μικρότερος από τον μέσο πληθυσμό.

Η δομή της οικογένειας και η ανθρώπινη ηθική πολιορκούνται από την χειραγώγηση και προώθηση φεμινισμού, σεξουαλικής απελευθέρωσης και του κινήματος LGBT, που γίνεται από το κομμουνιστικό έκτρωμα.

Προώθηση διαζυγίου και άμβλωσης.

Πριν από το 1969, όταν αμερικανικές πολιτείες άρχισαν να νομιμοποιούν το χωρίς λόγο διαζύγιο, οι νόμοι στις πολιτείες ανά τις ΗΠΑ βασίζονταν σε παραδοσιακές θρησκευτικές αξίες. Για να προχωρήσει ένα διαζύγιο, απαιτούνταν μια βάσιμη κατηγορία παρανομίας από έναν ή και από τους δύο συζύγους. Οι δυτικές θρησκείες διδάσκουν ότι ο γάμος καθιερώνεται από τον Θεό. Μια σταθερή οικογένεια είναι ωφέλιμη για τον άντρα, την γυναίκα, τα παιδιά, και την κοινωνία γενικά. Για τον λόγο αυτόν, η εκκλησία και οι νόμοι των αμερικανικών πολιτειών τόνιζαν την σημασία της διατήρησης των γάμων, εκτός από ειδικές περιπτώσεις.

Αλλά την δεκαετία του 1960, η μαρξιστική ιδεολογία της Σχολής της Φρανκφούρτης είχε διαχυθεί στην κοινωνία. Ο παραδοσιακός γάμος δεχόταν επίθεση, και η μεγαλύτερη ζημία έγινε από τον αριστερισμό και τον φεμινισμό. Ο αριστερισμός απορρίπτει την θεϊκή φύση του γάμου μειώνοντας τον ορισμό του σε μια κοινωνική σύμβαση μεταξύ δύο ανθρώπων, ενώ ο φεμινισμός θεωρεί την παραδοσιακή οικογένεια ως πατριαρχικό εργαλείο καταπίεσης των γυναικών. Το διαζύγιο προωθήθηκε ως γυναικεία απελευθέρωση από την καταπίεση ενός μη χαρούμενου γάμου, ή ως το μονοπάτι της για μια ενδιαφέρουσα ζωή περιπέτειας. Αυτός ο τρόπος σκέψης οδήγησε στην νομιμοποίηση του διαζυγίου χωρίς λόγο, που επιτρέπει σε οποιονδήποτε από τους δύο να καταργήσει έναν γάμο, και να τον ονομάσει μη βιώσιμο, για οποιονδήποτε λόγο.

Το ποσοστό διαζυγίων στην Αμερική αυξήθηκε αλματωδώς την δεκαετία του 1970 και έφτασε στο μέγιστο το 1981. Για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία, περισσότεροι γάμοι τερματίζονταν όχι από θάνατο αλλά από διαφωνίες. Από όλα τα αντρόγυνα που παντρεύτηκαν την δεκαετία του 1970, σχεδόν το ήμισυ θα χώριζε, σε σύγκριση με περίπου 11 τοις εκατό την δεκαετία του 1950. Οι υποστηρικτές και ακτιβιστές της σεξουαλικής απελευθέρωσης πιστεύουν ότι το σεξ δεν πρέπει να περιορίζεται στα πλαίσια του γάμου, αλλά η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη παρουσιάζει ένα φυσικό εμπόδιο σε αυτό το είδος ζωής.

Τα αντισυλληπτικά μπορεί να αποτύχουν, έτσι οι προωθητές του σεξ χωρίς περιορισμούς άρχισαν να προσπαθούν για την νομιμοποίηση της άμβλωσης. Η επίσημη αναφορά από το Διεθνές Συνέδριο των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό και Ανάπτυξη στο Κάιρο το 1994, αναφέρει ότι η αναπαραγωγική υγεία «σημαίνει και ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να έχουν μια ικανοποιητική και ασφαλή σεξουαλική ζωή και ότι έχουν την ικανότητα να κάνουν απογόνους και την ελευθερία να αποφασίσουν εάν, πότε και πόσο συχνά θα έχουν απογόνους.»

Την ίδια στιγμή, φεμινίστριες εισήγαγαν το σύνθημα «Το σώμα μου, τα δικαιώματά μου» για να υποστηρίξουν πως οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν αν θα γεννήσουν ή αν θα σκοτώσουν το αγέννητο παιδί. Η συζήτηση επεκτάθηκε από την νομιμοποίηση της άμβλωσης υπό ειδικές συνθήκες, στο να δοθεί στις γυναίκες το δικαίωμα να τερματίζουν την ανθρώπινη ζωή λόγω προσωπικής έλλειψης άνεσης.

Με την αποδοχή της άμβλωσης, οι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί να επιτρέψουν την δολοφονία βρεφών, και την ίδια στιγμή, να παρατήσουν την παραδοσιακή γνώση ότι το σεξ είναι για δημιουργία απογόνων.

Χρήση του συστήματος επιδομάτων για την προώθηση μονογονεϊκών οικογενειών.

Το 1960, μόνο 5 τοις εκατό των παιδιών γεννήθηκαν από ανύπαντρες μητέρες. Εκείνο τον καιρό, θεωρούνταν δεδομένο ότι τα παιδιά μεγαλώνουν γνωρίζοντας τους βιολογικούς γονείς τους.

Την δεκαετία του 2010 όμως, ανύπαντρες μητέρες αποτελούσαν το 40 τοις εκατό των γεννήσεων. Από το 1965 έως το 2012, ο αριθμός μονογονεϊκών οικογενειών στην Αμερική εκτοξεύτηκε από τα 3,3 εκατομμύρια στα 31.2 εκατομμύρια. Αν και κάποιοι πατέρες έμειναν σε σχέση, μέσω συγκατοίκησης ή αργότερα γάμου, η πλειοψηφία των παιδιών που γεννήθηκαν από ελεύθερες μητέρες μεγάλωσαν χωρίς τον πατέρα τους.

Οι πατέρες είναι πρότυπα των γιων τους, και τους μαθαίνουν πως να είναι άντρες, και δείχνουν στις κόρες τους πως είναι να τις σέβονται όπως αξίζει στις γυναίκες. Τα παιδιά υποφέρουν πολύ από την απουσία του πατέρα. Έρευνα δείχνει ότι παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα, συχνά υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Είναι πιο πιθανό να παρατήσουν το σχολείο, να κάνουν κατάχρηση ναρκωτικών, να μπουν σε συμμορίες, να διαπράξουν εγκλήματα, και αυτοκτονία. Η πλειοψηφία των κρατουμένων νέων είναι από σπίτια χωρίς πατέρα. Η πρώιμη σεξουαλική εμπειρία, εφηβική εγκυμοσύνη, και ανηθικότητα είναι επίσης κοινά. Άνθρωποι που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα είναι 40 φορές πιο πιθανό να διαπράξουν σεξουαλικές αξιόποινες πράξεις, σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Το Ίδρυμα Μπρούκινγκς δίνει τρεις βασικές συμβουλές σε νέους που θέλουν να αποφύγουν την φτώχεια: Πάρτε απολυτήριο λυκείου, βρείτε εργασία πλήρους απασχόλησης, και περιμένετε μέχρι την ηλικία των εικοσιενός για να παντρευτείτε και να κάνετε παιδιά. Σύμφωνα με στατιστικά, μόνο 2% των Αμερικανών που πληρούν αυτές τις συνθήκες ζουν σε φτώχεια, και 75% θεωρούνται μεσαία τάξη. Με άλλα λόγια, αυτό είναι το πιο αξιόπιστο μονοπάτι προς το να γίνουν υπεύθυνοι ενήλικοι που ζουν μια υγιή, παραγωγική ζωή.

Οι περισσότερες ανύπαντρες μητέρες βασίζονται σε κυβερνητική βοήθεια. Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε από το Heritage Foundation χρησιμοποίησε λεπτομερή στατιστικά στοιχεία για να δείξει ότι τα μέτρα επιδομάτων που τόσο πολύ υποστηρίζονται από φεμινίστριες, στην πραγματικότητα ενθαρρύνουν την δημιουργία οικογενειών ελεύθερης μητέρας, ακόμα και στο σημείο να τιμωρούν αντρόγυνα που παντρεύονται, καθώς μπορούν πλέον να δεχθούν λιγότερα επιδόματα. Η κομουνιστική κυβέρνηση έχει αντικαταστήσει επιτυχώς τον πατέρα με επιδόματα.

Τα κρατικά μέτρα επιδομάτων δεν έχουν βοηθήσει οικογένειες που ζουν στην φτώχεια. Αντ’ αυτού, έχουν απλώς υποστηρίξει τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό μονογονεϊκών οικογενειών. Με τα παιδιά αυτών των οικογενειών να είναι τα ίδια ευάλωτα στην φτώχεια, το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος επέκτασης της στήριξης σε κρατική βοήθεια. Αυτό είναι ακριβώς αυτό που θέλει να πετύχει ο κομμουνισμός: έλεγχος κάθε πτυχής της ζωής του ατόμου.

Προώθηση ανήθικου πολιτισμού.

Το 2000, 55 τοις εκατό των Αμερικανών μεταξύ των ηλικιών 25-34 ήταν παντρεμένοι, και 34% δεν είχαν ποτέ παντρευτεί. Το 2015, αυτοί οι αριθμοί σχεδόν αντιστράφηκαν, με 40 τοις εκατό παντρεμένους και 53 τοις εκατό ποτέ παντρεμένους. Ερευνητές που μελετούσαν αυτήν την τάση στο Πανεπιστήμιο του Τέξας-Ώστιν, βρήκαν ότι οι νέοι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες απέφευγαν τον γάμο επειδή, στον σημερινό πολιτισμό, σεξ και γάμος θεωρούνται ανεξάρτητα. Επομένως για ποιον λόγο να παντρευτούν;

Σε αυτό το κομουνιστικά διεστραμμένο περιβάλλον, η τάση είναι προς την χωρίς δεσμεύσεις ρηχή σχέση, το σεξ δεν έχει να κάνει με την συμπάθεια και αγάπη, και ακόμα λιγότερο με την δέσμευση και την ευθύνη. Ακόμα πιο περίεργη είναι η πλημμυρίδα νέων σεξουαλικών προτιμήσεων, που πλέον γράφονται σαν δηλώσεις που είναι στην μόδα. Το προφίλ χρήστη του fb στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, για ένα διάστημα έδινε περισσότερες από 70+ επιλογές φύλου. Αν οι νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να πουν καν αν είναι άντρες ή γυναίκες, πως θα δουν τον γάμο; Ο κομμουνισμός έχει χρησιμοποιήσει τον νόμο και την κοινωνία για να αλλάξει πλήρως αυτές τις έννοιες που μας δόθηκαν από το θείον.

Η «μοιχεία» ήταν κάποτε ένας αρνητικός όρος που αναφερόταν στην ανήθικη σεξουαλική συμπεριφορά. Σήμερα, έχει ονομαστεί απλά «εξωσυζυγικές σεξουαλικές σχέσεις» ή «συγκατοίκηση». Στο κλασικό διήγημα του 1850 «Το Πορφυρό Γράμμα» του Ναθάνιελ Χώθορν, η πρωταγωνίστρια, Έστερ Πράιν, διέπραξε μοιχεία και προσπάθησε με πόνο να φτιάξει πάλι την ζωή της μέσω μετάνοιας, αλλά στην σημερινή κοινωνία, η μετάνοια δεν χρειάζεται: Μοιχοί μπορούν να απολαμβάνουν την ζωή με υπερηφάνεια, (αντί για ντροπή) κρατώντας το κεφάλι ψηλά. Η αγνότητα ήταν αρετή στους πολιτισμούς Ανατολής και Δύσης· σήμερα, θεωρείται ένα αναχρονιστικό αστείο.

Η έκφραση κρίσης επί της ομοφυλοφιλίας και της σεξουαλικής ηθικής απαγορεύεται από την σημερινή κομουνιστική πολιτική ορθότητα. Η μόνη αποδεκτή στάση είναι να σέβεσαι την «ελεύθερη επιλογή» των άλλων. Αυτό ισχύει όχι μόνο στην καθημερινή ζωή, αλλά και στον ακαδημαϊκό χώρο, στον οποίον η ηθική έχει διαζευχθεί από την πρακτική πραγματικότητα. Αποκλίνοντα και διεστραμμένα πράγματα έχουν ονομαστεί φυσιολογικά. Αυτοί που αφήνονται στις επιθυμίες τους δεν νιώθουν πίεση ή ενοχή.

Άνθρωποι στις δυτικές χώρες κάτω της ηλικίας των 50, μετά βίας θυμούνται τον πολιτισμό που κάποτε υπήρχε στην κοινωνία, στον οποίον σχεδόν όλα τα παιδιά μεγάλωναν παρουσία των βιολογικών πατέρων τους. «Γκέι» σήμαινε «χαρούμενος». Τα λευκά νυφικά συμβόλιζαν την αγνότητα. Το πορνογραφικό περιεχόμενο απαγορευόταν στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Όλα αυτά έχουν διαλυθεί σε μόλις 60 χρόνια από την κομουνιστική πανούκλα.

Πως το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα καταστρέφει οικογένειες

Χωρισμός οικογενειών στο όνομα της ισότητας.

Το σύνθημα του Μάο Τσεντόνγκ «Οι γυναίκες κρατούν τον μισό ουρανό» έχει πλέον εισέλθει στην Δύση ως μια φεμινιστική φράση της μόδας. Η ιδεολογία ότι άντρες και γυναίκες είναι το ίδιο, όπως προωθείται από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι βασικά το ίδιο με τον Δυτικό φεμινισμό. Στην Δύση, η «διάκριση φύλου» χρησιμοποιείται ως όπλο για την διατήρηση μιας κατάστασης «πολιτικής ορθότητας». Στην Κίνα, η ταμπέλα «αντρικός σωβινισμός» χρησιμοποιείται με παρόμοιες καταστρεπτικές επιδράσεις, αν και διαφέρει στην πράξη.

Η ισότητα φύλων που προωθήθηκε από τον Δυτικό φεμινισμό απαιτεί ισότητα αποτελέσματος μεταξύ αντρών και γυναικών, μέσω μέτρων όπως ποσοστά φύλων, οικονομική βοήθεια, και χαμηλωμένα πρότυπα. Υπό το σύνθημα του ΚΚΚ ότι οι γυναίκες κρατούν τον μισό ουρανό, οι γυναίκες αναμένεται να δείχνουν την ίδια ικανότητα στην ίδια δουλειά που γίνεται από τους άντρες. Αυτές που επιχείρησαν να κάνουν δουλειές για τις οποίες μετά βίας είχαν την ικανότητα, ονομάστηκαν ηρωίδες και τους απονεμήθηκαν τίτλοι όπως «Φέρουσα το κόκκινο πανό της 8ης Μαΐου», που απονέμονται σε σημερινές γυναίκες που «προωθούν με δύναμη τις κομουνιστικές βασικές αξίες».

Οι αφίσες προπαγάνδας του ΚΚΚ την δεκαετία του 1960 και ’70, συνήθως απεικόνιζαν τις γυναίκες ως σωματικά ρωμαλέες και δυνατές, ενώ ο Μάο έλεγε με ενθουσιασμό στις γυναίκες να στρέψουν την αγάπη τους για μέικ-απ προς τις στρατιωτικές στολές. Η δουλειά σε ορυχεία, η παρασκευή χάλυβα, το πεδίο μάχης — κάθε τύπος δουλειάς ή ρόλου ανοίχτηκε στις γυναίκες.

Στις 1 Οκτωβρίου 1966, η εφημερίδα Καθημερινή Λαϊκή είχε μια ιστορία με τίτλο «Τα κορίτσια μπορούν να σφάζουν χοίρους, επίσης». Περιέγραφε μια δεκαοχτάχρονη γυναίκα που έγινε τοπική διασημότητα δουλεύοντας ως μαθητευόμενη σε χοιροσφαγείο. Το διάβασμα της «Σκέψης του Μάο Τσεντόνγκ» την βοήθησε να βρει το θάρρος να σφάξει γουρούνια. Είπε: «Αν δεν μπορείς να σκοτώσεις ούτε ένα γουρούνι, πως θα μπορέσεις να σκοτώσεις τον εχθρό;»

Αν και οι Κινέζες «κρατούν τον μισό ουρανό», οι φεμινίστριες της Δύσης ακόμα θεωρούν την ισότητα φύλων στην κομουνιστική Κίνα μη ικανοποιητική σε πολλές πτυχές. Η Μόνιμη Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΚ, που έχει σήμερα εφτά μέλη, δεν είχε ποτέ γυναίκα ως μέλος. Το ΚΚΚ φοβάται ότι η παρουσία μιας γυναίκας θα ενθάρρυνε ένα κοινωνικό κίνημα απαίτησης περισσότερων πολιτικών δικαιωμάτων, όπως δημοκρατία, (μπρρρ) και θα έθετε έτσι έναν θανάσιμο κίνδυνο στην απολυταρχική εξουσία του Κόμματος.

Λόγω παρόμοιων ανησυχιών, το ΚΚΚ επίσης αποφεύγει την δημόσια στήριξη της ομοφυλοφιλίας, και παίρνει μια σχετικά ουδέτερη στάση στο θέμα. Όμως, το Κόμμα έχει κατά καιρούς ενθαρρύνει ήσυχα την ομοφυλοφιλία στην Κίνα, χρησιμοποιώντας την επιρροή των ΜΜΕ και του δημοφιλούς πολιτισμού. Τα ΜΜΕ αντικατέστησαν χωρίς εξήγηση την λέξη «ομοφυλόφιλος» με την λέξη «σύντροφος», που είναι ένας πιο θετικός όρος. Το 2001, η Κινεζική Ένωση Ψυχιατρικής διέγραψε την ομοφυλοφιλία από την λίστα της των διανοητικών διαταραχών. Το 2009, το ΚΚΚ ενέκρινε την πρώτη «Βδομάδα περηφάνιας της Σαγκάης».

Οι προσεγγίσεις διαφέρουν, αλλά το κομμουνιστικό φάντασμα επιδιώκει τον ίδιο στόχο παντού: την κατάργηση της παραδοσιακής ιδέας μιας καλής γυναίκας και μητέρας που έχει αγάπη, ώστε να αναγκάσει τις γυναίκες να παρατήσουν τον μαλακό χαρακτήρα τους, και να καταστρέψει την αρμονία μεταξύ αντρών και γυναικών που χρειάζεται για την δημιουργία μιας ισορροπημένης οικογένειας και για την ανατροφή καλά προσαρμοσμένων παιδιών.

Δημιουργία διαμάχης μεταξύ του αντρόγυνου.

Οι παραδοσιακές κινεζικές αξίες βασίζονται στην οικογενειακή ηθική. Ο διάβολος γνωρίζει ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να υπονομεύσει τις παραδοσιακές αξίες είναι να αρχίσει με την υπονόμευση των ανθρωπίνων σχέσεων. Στις συνεχείς πολιτικές εκστρατείες που εκκινήθηκαν από το ΚΚΚ, οικογενειακά μέλη ανέφεραν στις αρχές το ένα το άλλο, σε έναν τρελό ανταγωνισμό για μια καλύτερη πολιτική θέση. Προδίδοντας αυτούς που βρίσκονταν πιο κοντά σε αυτούς, μπορούσαν να δείξουν μια πιο αποφασιστική, πιο πιστή στάση υπέρ του Κομματικού δόγματος.

Τον Δεκέμβριο του 1966, ο γραμματέας του Μάο, Χου Τσιαομού, σύρθηκε στο Ινστιτούτο Σιδήρου και Χάλυβα του Πεκίνου, όπου η ίδια του η κόρη πήγε μπροστά και φώναξε: «Διαλύστε το σκυλοκέφαλο του Χου Τσιαομού!» Αν και δεν πήρε μέρος, άλλοι τον τραυμάτισαν. Τον ίδιο περίπου καιρό, Ερυθροφρουροί βρήκαν μια «καπιταλιστική» οικογένεια στην περιοχή Ντονγκσί του Πεκίνου. Οι φρουροί ξυλοκόπησαν τους γονείς σχεδόν μέχρι θανάτου, μετά ανάγκασαν τον γιο ηλικίας γυμνασίου, να συντρίψει το κεφάλι του πατέρα του με βάρη γυμναστικής. Το αγόρι έχασε τα λογικά του μετά.

Συχνά, αυτοί που έχουν καταδικαστεί από το Κόμμα ως «ταξικοί εχθροί» απαρνούνταν τις οικογένειές τους ώστε να μην κριθούν και αυτές ένοχες. Ακόμα και «ταξικοί εχθροί» που διέπραξαν αυτοκτονία θα έπρεπε πρώτα να κόψουν τους οικογενειακούς δεσμούς, για να μην μπορεί το ΚΚΚ να στοιχειώνει του συγγενείς τους αργότερα. Για παράδειγμα, όταν ο θεωτηρικός λογοτεχνίας Γιε Γιτσιούν διώχθηκε και οδηγήθηκε σε αυτοκτονία στην Πολιτιστική Επανάσταση, το τελευταίο του γράμμα έλεγε:

«Από εδώ και μπρος, το μόνο που απαιτείται από εσάς είναι να ακούτε με αφοσίωση τα λόγια του Κόμματος, να στέκεστε σταθερά στην πλευρά του Κόμματος, να αναγνωρίσετε σταδιακά τις αμαρτίες μου, να ξεσηκώσετε μίσος εναντίον μου, και χωρίς περιστροφές να κόψετε τους οικογενειακούς δεσμούς μας.»

Στην σημερινή εποχή, η δίωξη της πνευματικής ομάδας Φάλουν Γκονγκ είναι η μεγαλύτερη πολιτική εκστρατεία που έκανε ποτέ το ΚΚΚ. Μια κοινή στρατηγική των αρχών εναντίον ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ είναι να εκβιάζουν τα οικογενειακά μέλη ώστε να βοηθήσουν στην δίωξη. Το ΚΚΚ επιβάλει διοικητική κακοποίηση, οικονομικές τιμωρίες, και άλλες μορφές εκφοβισμού και εκβιασμού στα οικογενειακά μέλη, ώστε να πιέσουν τους ασκούμενους να αφήσουν την πίστη τους. Το ΚΚΚ λέει ότι τα θύματα της δίωξης είναι το αίτιο για την κακοποίηση των οικογενειών τους, και ότι η κακοποίηση συνεχίζεται επειδή ο ασκούμενος αρνείται να προδώσει τα πιστεύω του. Πολλοί ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ υπέστησαν διαζύγιο ή αποκλήρωση από τους αγαπημένους τους λόγω αυτής της μορφής δίωξης. Αμέτρητες οικογένειες έχουν διαλυθεί από την εκστρατεία του Κόμματος.

Χρήση αναγκαστικής άμβλωσης για έλεγχο πληθυσμού.

Λίγο αφότου οι Δυτικές φεμινίστριες πέτυχαν στην μάχη νομιμοποίησης της άμβλωσης, γυναίκες στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας δέχονταν αναγκαστικές αμβλώσεις που επιβάλλονταν από τα μέτρα οικογενειακού προγραμματισμού του ΚΚΚ. Η μαζική δολοφονία αγέννητων έχει αποτέλεσμα μια ανθρωπιστική κρίση και κοινωνική καταστροφή σε μια κλίμακα άνευ προηγουμένου.

Το ΚΚΚ ακολουθεί τον μαρξιστικό υλισμό, και πιστεύει ότι η γέννηση είναι μια μορφή παραγωγικής δράσης όχι διαφορετική από την παραγωγή σιδήρου ή την γεωργία. Έτσι συνεπάγεται ότι οι ιδέες του οικονομικού προγραμματισμού θα επεκταθούν στην οικογένεια.

Ο Μάο είπε: «Η ανθρωπότητα πρέπει να ελέγξει τον εαυτό της και να εφαρμόσει προγραμματισμένη ανάπτυξη. Μερικές φορές θα αυξάνεται λίγο, και άλλες φορές μπορεί να μην έχει αύξηση.»

Την δεκαετία του 1980, το κινεζικό καθεστώς άρχισε να επιβάλλει το μέτρο ενός παιδιού με ακραίο και βίαιο τρόπο, όπως φαίνεται και από τα συνθήματα που τοποθετούνταν σε όλη την χώρα τότε: «Αν ένας παραβιάσει τον νόμο, ολόκληρο το χωριό θα στειρωθεί», «Γέννησε το πρώτο, δέσε τους σωλήνες σου μετά το δεύτερο, διέγραψε το τρίτο και τέταρτο!» (Μια παραλλαγή αυτού του συνθήματος ήταν απλώς «Σκότωσε, σκότωσε, σκότωσε το τρίτο και τέταρτο».) «Καλύτερα ένα ποτάμι αίματος παρά πολλές γεννήσεις», και «Δέκα περισσότεροι τάφοι είναι καλύτερα από μία ακόμα ζωή». Αυτές οι αιμοσταγείς προτάσεις βρίσκονταν παντού σε όλη την Κίνα.

Η Επιτροπή Εθνικής Υγείας και Οικογενειακού Προγραμματισμού χρησιμοποίησε βαριά πρόστιμα, λεηλασία, κατεδάφιση σπιτιών, βίαιη επίθεση, και άλλες τέτοιες τιμωρίες για να αντιμετωπίσει τις παραβιάσεις του μέτρου ενός παιδιού. Σε κάποια μέρη, αξιωματούχοι οικογενειακού προγραμματισμού έπνιξαν βρέφη ρίχνοντάς τα σε πλημμυρισμένα χωράφια. Ακόμα και εγκυμονούσες μητέρες που περίμεναν γέννηση σε μερικές μέρες, αναγκάζονταν να κάνουν άμβλωση. Το 2013, το υπουργείο υγείας του καθεστώτος εξέδωσε αριθμούς που αποκάλυπταν ότι τουλάχιστον 336 εκατομμύρια αμβλώσεις έγιναν στην Κίνα από το 1971. Το μέτρο ενός παιδιού άρχισε το 1979, δηλαδή για περισσότερο από τριάντα χρόνια της ύπαρξής του, αρκετά εκατομμύρια αγέννητα παιδιά δολοφονήθηκαν από το ΚΚΚ κάθε χρόνο.

Μία από τις πιο σοβαρές επιπτώσεις του μέτρου ενός παιδιού είναι ο δυσανάλογος αριθμός θηλυκών βρεφών στα οποία γίνεται άμβλωση ή εγκαταλείπονται, πράγμα που οδηγεί σε σοβαρή ανισορροπία του λόγου αντρών-γυναικών στους Κινέζους κάτω της ηλικίας των σαράντα. Λόγω της έλλειψης γυναικών, εκτιμάται ότι μέχρι το 2020, περίπου τριάντα εκατομμύρια νέοι άντρες δεν θα μπορούν να παντρευτούν μια γυναίκα που είναι σε ηλικία με δυνατότητα γέννησης. Η τεχνητή ανισορροπία φύλων της Κίνας έχει προκαλέσει σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, όπως αύξηση στην σεξουαλική κακοποίηση και στην πορνεία, εμπορικούς γάμους, και διακίνηση γυναικών.

Οι επιπτώσεις της επίθεσης του κομμουνισμού στην οικογένεια.

Ο Μαρξ και άλλοι κομμουνιστές χρησιμοποίησαν με ψευδή, προπαγανδιστικό, υπερβολικό τρόπο φαινόμενα όπως μοιχεία, πορνεία, και παράνομα παιδιά, ώστε να δώσουν κάποια βάση στις θεωρίες τους κατά του γάμου και της οικογένειας -σαν, με κάποιον τρόπο, η ύπαρξη αυτών των κακών να σήμαινε ότι τα κυρίαρχα κοινωνικά ήθη ήταν υποκριτικά και διεφθαρμένα.

Η σταδιακή διάβρωση της ηθικής που άρχισε στην Βικτωριανή εποχή, διάβρωσε τον ιερό θεσμό του γάμου και οδήγησε τους ανθρώπους μακρύτερα από τις ηθικές-λογικές διδασκαλίες. Οι κομμουνιστές ενθάρρυναν τις γυναίκες να παραβιάσουν τους γαμήλιους όρκους τους για χάρη μιας υποτιθέμενης προσωπικής ευτυχίας, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο.

Η «λύση» του κομμουνισμού στην καταπίεση και ανισότητα ισοδυναμεί απλώς με την μείωση των προτύπων για την ανθρώπινη ηθική-λογική σε βάθη της κόλασης. Μετατρέπει συμπεριφορά που κάποτε θεωρούνταν παγκοσμίως άσχημη και ασυγχώρητη, στο νέο ήθος. Στην «ισότητα» του κομμουνισμού, όλα προχωρούν προς την ίδια μοίρα -την καταστροφή της ανθρωπότητας.

Ο όλεθρος του κομμουνισμού δημιούργησε το ψευδές δεδομένο ότι η αμαρτία δεν δημιουργείται από τον εκφυλισμό της ηθικής, αλλά από κοινωνική καταπίεση. Οδήγησε τους ανθρώπους να ψάξουν για μια διέξοδο γυρνώντας την πλάτη στην παράδοση και με την απομάκρυνση από την λογική. Χρησιμοποίησε την όμορφη προπαγανδιστική ρητορεία της ελευθερίας και της απελευθέρωσης για να προωθήσει φεμινισμό, ομοφυλοφιλία και σεξουαλική διαστροφή. Από τις γυναίκες αφαιρέθηκε η αξιοπρέπεια, από τους άντρες εκλάπη η ευθύνη, και η ιερότητα της οικογένειας έχει χτυπηθεί, μετατρέποντας τα παιδιά του σήμερα σε παιχνιδάκια του μαρξιστικού διαβόλου.

Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο Twitter

στο Viber

στο Telegram

στο GAB...

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!