Τα εγκλήματα του Κ.Κ.Ε έρχονται στο φώς...τρέμει ο Περισσός!

Βoλές ΚΚΕ κατά της Ελλης Παππά Με το όπλο «παρά πόδα» αναμένει ο Περισσός τη δημοσιοποίηση από το Μουσείο Μπενάκη της «πολιτικής διαθήκης» τ...

Βoλές ΚΚΕ κατά της Ελλης Παππά
Με το όπλο «παρά πόδα» αναμένει ο Περισσός τη δημοσιοποίηση από το Μουσείο Μπενάκη της «πολιτικής διαθήκης» της Ελλης Παππά , συντρόφου του Νίκου Μπελογιάννη http://skandalakommaton.blogspot.com/2009/12/blog-post_02.html , ο οποίος εκτελέστηκε το 1952 από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Η είδηση ότι το μουσείο θα εκδώσει ως το προσεχές καλοκαίρι τα κείμενα που παρέδωσε η ίδια (το 1993 και το 1995) στον διευθυντή του κ. Αγγ. Δεληβορριά με τη ρητή προϋπόθεση να γίνει γνωστό το περιεχόμενό τους μετά τον θάνατό της (απεβίωσε τον περασμένο Οκτώβριο), ενεργοποίησε τα κομματικά ανακλαστικά.
Η δημοσίευση της επιστολής που συνόδευε μέρος του «φακέλου» της και η οποία συνιστούσε ένα δριμύ «κατηγορώ» κατά των σταλινικών μεθόδων στην άσκηση της κομματικής εξουσίας, προκάλεσε την (αναμενόμενη) αντίδραση του ΚΚΕ, το οποίο διά του εκπροσώπου του- και εκ των κεντρικών ιδεολογικών εκφραστών του Περισσού- κ. Μ. Μαΐλη απεφάνθη ότι «η Ελλη Παππά δεν έβγαλε σωστά συμπεράσματα από την πορεία του ΚΚΕ».
Το «σήμα» που εξέπεμψε εμμέσως η ηγεσία του κόμματος προς κάθε κατεύθυνση- από τον Τύπο ως τους οικείους της- ήταν ότι όσα γράφονται και λέγονται, αλλά κυρίως όσα θα έλθουν στο φως της δημοσιότητας με την έκδοση του πλήρους περιεχομένου της «πολιτικής διαθήκης», έχουν στόχο «να πλήξουν το ΚΚΕ»........
Μαρτυρίες και εμπάθειες
Η γραμμή άμυνας και ταυτόχρονα επίθεσης του Περισσού κινείται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι ότι οι προσωπικές μαρτυρίες δεν αποτελούν ιστορικές πηγές «παρά μόνο στην περίπτωση που επιβεβαιώνονται από επίσημα ντοκουμέντα», εκτός αν υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες «που να συμπίπτουν». Με τον τρόπο αυτόν οι αρμόδιοι επιτελείς του ΚΚΕ αμφισβητούν- απορρίπτουν εκ προοιμίου όσα αναφέρονται στα δύο σημαντικά κείμενα της Παππά (το ένα για την υπόθεση Πλουμπίδη και το άλλο για «τα πρόσωπα και γεγονότα» που σφράγισαν την ίδια ως αγωνίστρια στο πλάι του ηρωικού μάρτυρα της κομμουνιστικής Αριστεράς Νίκου Μπελογιάννη).
Το δεύτερο είναι ότι οι βολές της κατά των κανόνων κομματικής καθοδήγησης και πρακτικής της τραυματικής εκείνης μετεμφυλιακής εποχής, που ακολούθησε την ήττα του ΚΚΕ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) στην αναμέτρηση του 1946-1949, θέτοντάς το σε καθεστώς παρανομίας, αλλά και οι κατηγορίες κατά συγκεκριμένων προσώπων του τότε ηγετικού κομματικού μηχανισμού, οι οποίοι αναμένεται να κατονομάζονται στα επίμαχα κείμενα, δεν συνιστούν μια αξιόπιστη εξαγωγή συμπερασμάτων και τεκμηρίων για όσα διημείφθησαν αλλά μια «εμπαθή» καταγραφή απόψεων και κατηγοριών, οι οποίες δεν λαμβάνουν υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες μέσα στις οποίες δρούσε το ΚΚΕ. «Η ταξική πάλη είναι πολύ σκληρή. Και πρέπει αυτό το χαρακτηριστικό της να το παίρνει κανείς πολύ σοβαρά υπόψη του, όταν κρίνει πρόσωπα και γεγονότα. Δεν μπορεί όμως κανείς να δεχτεί ότι των άλλων είναι καρύδια και βροντούν, ενώ τα δικά της είναι σύκα!» έγραφε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ.
▅ «Παλιές ιστορίες»
Στον Περισσό, αν και κάθε συζήτηση η οποία αναμοχλεύει «παλιές ιστορίες» με μεγάλο ιστορικό και πολιτικό φορτίο οι οποίες σημάδεψαν την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος, αναδεικνύοντας τραγικά λάθη και αντιφάσεις, δεν είναι ευπρόσδεκτη, ωστόσο δεν φαίνονται να φοβούνται τόσο τις όποιες αναφορές της Ελλης Παππά σε πρόσωπα και γεγονότα που, κατά την πεποίθησή της, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη σύλληψη του Νίκου Μπελογιάννη (Δεκέμβριος 1950), με συνέπεια να εξοντωθεί από το μισαλλόδοξο μετεμφυλιακό καθεστώς με τις ευλογίες του ξένου παράγοντα και παρά τη διεθνή κατακραυγή που είχε ξεσηκωθεί με στόχο την σωτηρία του. Επίσης δεν φαίνεται να φοβούνται ούτε τις αναφορές της στην αλληλένδετη υπόθεση Πλουμπίδη, ο οποίος εκτελέστηκε τον Αύγουστο του 1954 με το κομματικό στίγμα του «χαφιέ» εξαιτίας της απεγνωσμένης προσπάθειάς του να σώσει τη ζωή του Μπελογιάννη (με το γνωστό γράμμα του προς τις Αρχές με το οποίο αναλάμβανε όλη την πολιτική ευθύνη ως επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, δηλώνοντας παράλληλα πρόθυμος να παραδοθεί με αντάλλαγμα να μην εκτελεστεί ο «Ανθρωπος με το γαρίφαλο»).
Ολα αυτά διότι στον Περισσό θεωρούν ότι είναι λίγο- πολύ γνωστές στην καθοδήγηση του κόμματος οι αιτιάσεις της κατά συγκεκριμένων προσώπων που έπαιξαν μοιραίο ρόλο στην υπόθεση Μπελογιάννη, εξαιτίας παλαιότερων εμπιστευτικών εκθέσεων που είχε αποστείλει η ίδια προς την τότε κομματική ηγεσία κατονομάζοντάς τους, αλλά και των κατά καιρούς αφηγήσεών της. Μεταξύ αυτών που έχουν κατονομαστεί παλαιότερα από την Ελλη Παππά, σύμφωνα με έκθεση που φέρεται να είχε αποστείλει στο Πολιτικό Γραφείο, ήταν και ο Νίκος Ακριτίδης, αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, ο οποίος είχε μπει παράνομα στην Ελλάδα μαζί με τον ισόβαθμό του στην κομματική ιεραρχία Μπελογιάννη έχοντας την ίδια αποστολή: Την ανασυγκρότηση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ο οποίος είχε δεχθεί πλήγματα από την Ασφάλεια με τη διείσδυση σε αυτόν χαφιέδων.
▅ Καταγγελίες και πράκτορες
Παρόμοιες μομφές έχουν αποδοθεί και σε άλλους και όχι μόνον από τη σύντροφο του Νίκου Μπελογιάννη, που μένει να εξακριβωθεί τι και πώς μετά τη δημοσιοποίηση της «πολιτικής διαθήκης» της. «Οπως η Ελλη Παππά έκανε παρεμβάσεις στην καθοδήγηση του ΚΚΕ, πιστεύοντας ότι με αυτές θα βοηθήσει το κόμμα να αποφύγει αρνητικές συνέπειες, έτσι έκαναν και άλλοι κομμουνιστές σε συνθήκες μάλιστα παρανομίας και διωγμών όπου μπορούσε να υπάρχει και κακή πληροφόρηση» σημείωνε ο κ. Μαΐλης σε σχετικό άρθρο του υπό τον ενδεικτικό των κομματικών διαθέσεων τίτλο «Κρίμα, δεν έβγαλες συμπεράσματα...».
Εν όψει των αποκαλύψεων ο Περισσός κατέστησε προς κάθε ενδιαφερόμενο σαφή την τακτική που αναμένεται να ακολουθήσει όταν θα εκδοθούν τα κείμενά της, αποδίδοντάς της ότι «είχε καταγγείλει άλλους ως πράκτορες του εχθρού (για παράδειγμα τη Ρόζα Ιμβριώτη )» (σ.σ.: μορφή της Παιδαγωγικής και αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης) και ότι «αν το Πολιτικό Γραφείο υιοθετούσε τις καταγγελίες της, αρκετοί θα είχαν διαγραφεί με το στίγμα του πράκτορα». Με τον τρόπο αυτόν η ηγεσία του ΚΚΕ αφήνει να εννοηθεί ότι δεν πρόκειται να κάτσει με τα χέρια δεμένα όταν θα δημοσιοποιηθεί το περιεχόμενο του «φακέλου» σε μια προσπάθεια να «αναχαιτίσει» το κύμα των αποκαλύψεων που θα γίνουν, εμφανίζοντας είτε αντικρουόμενες προς τις απόψεις της εκθέσεις που κατά καιρούς έφθαναν στην καθοδήγηση και υπάρχουν στο επτασφράγιστο αρχείο του ΚΚΕ, είτε τυχόν δικές της κατά διαφόρων άλλων προσώπων.
Οι πολιτικές προεκτάσεις και οι «εχθροί»
ΠΕΡΑΝ της «επικοινωνιακής» πλευράς της υπόθεσης, αυτό που φοβούνται κυρίως στο ΚΚΕ είναι οι πολιτικές προεκτάσεις που θα λάβει η δημοσιότητα της «διαθήκης». Γι΄ αυτό και ο Περισσός έσπευσε να κατατάξει όσα βλέπουν αυτόν τον καιρό το φως σε μια «αντι-ΚΚΕ εκστρατεία». Οι αναφορές της Παππά στη δημοσιευμένη επιστολή της κατά του σταλινισμού και την κομματική ανέλιξη σε αυτές τις συνθήκες προκάλεσαν την οργή των επιτελών του κόμματος. «Η Ελλη Παππά υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας. Προφανώς εννοεί ότι δεν ισχύουν και για την ίδια όσα γράφει» ήταν ο αντιπερισπασμός του κ. Μαΐλη στην προσπάθειά του να «απαντήσει» σε όσα υπογράμμιζε η ίδια στην επιστολή της γράφοντας: «Δεν ήταν εύκολο να είσαι μέλος του ΚΚΕ στα χρόνια του σταλινισμού- εκτός κι αν επιδίωξή σου ήταν “να ανέβεις” στην κομματική ιεραρχία. Προϋποθέσεις αυτής της ανόδου ήταν, πρώτον, να έχεις αυτή τη φιλοδοξία, δεύτερον, να κλείνεις τα μάτια και τα αφτιά σε όσα στραβά ή απαράδεκτα ή και ύποπτα διαπίστωνες. Με άλλα λόγια, να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με το ιησουιτικό δόγμα που θύμισε ο Μαρξ, το perinde ac cadaver, αντιδράς όσο και όπως αντιδρά ένα πτώμα σε όσα έβλεπες αν δεν ήσουν εκ κατασκευής τυφλός». Το «αντεπιχείρημα» του Περισσού είναι ότι ναι μεν μπορεί να υπήρξαν και στελέχη «που έκλειναν τα μάτια σε (όσα) στραβά», αλλά «τελικά εκείνο που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ είναι η ανιδιοτελής προσφορά». Και ως εκ τούτου όλα τα άλλα περιττεύουν...
Από "ΤΟ ΒΗΜΑ"