Η μεγάλη σφαγή...

Όταν μία χώρα έχει αλωθεί, ειδικά εκ των έσω, με την έννοια πως οι Πολίτες της έχουν απογοητευθεί τόσο από τις πολιτικές τους ηγεσίες, ό...

Όταν μία χώρα έχει αλωθεί, ειδικά εκ των έσω, με την έννοια πως οι Πολίτες της έχουν απογοητευθεί τόσο από τις πολιτικές τους ηγεσίες, όσο και από την εγχώρια ελίτ, τότε δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες να συνεχίσει να είναι εθνικά κυρίαρχη, ελεύθερη και ανεξάρτητη.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Λύσεις για την Ελλάδα υπάρχουν ακόμη, αλλά δεν είναι πλέον καθόλου εύκολες ή ανώδυνες, ενώ προϋποθέτουν τη ανιδιοτελή συνεργασία κομμάτων και Πολιτών – κάτι που μάλλον δεν θα συμβεί, οπότε δεν φαίνεται να αποφεύγεται η τελική τραγωδία.

Ανάλυση

Οι περισσότεροι μας προτρέπουν να πάψουμε να κάνουμε διαπιστώσεις, ασχολούμενοι με τις λύσεις των προβλημάτων της πατρίδας μας – αναζητώντας όμως τρόπους εξόδου της από την παγίδα, στην οποία έχουμε οδηγηθεί ειδικά μετά την υπογραφή του PSI, οι οποίοι να είναι ανώδυνοι. Δυστυχώς δεν διαθέτουμε αυτήν την ικανότητα έχοντας καλώς ή κακώς την άποψη ότι, οι πόλεμοι δεν κερδίζονται χωρίς αιματηρές μάχες – ενώ τα αποτελέσματα τους σχεδόν ποτέ δεν μπορούν να προβλεφθούν.

Ως εκ τούτου, δύσκολα θα αποφασίζαμε να αναφέρουμε ότι, η μοναδική λύση σήμερα δεν είναι άλλη από την άμεση στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να διαπραγματευθούμε τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους μας, της τάξης του 50% – για να διαμορφωθεί κάτω από το 100% του ΑΕΠ μας και να ακολουθήσει μία βιώσιμη ανάπτυξη, με ένα αποκλειστικά δικό μας σχέδιο φυσικά. Εκτός αυτού, θα έπρεπε να επιδιώξουμε την αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης – αφού είναι αδύνατη η εξυπηρέτηση των δανείων μίας χώρας, όταν είναι βυθισμένη στην ύφεση.

Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια θα ήταν η συμφωνία/αποφασιστικότητα όλων των πολιτικών κομμάτων, τουλάχιστον όσον αφορά το συγκεκριμένο εγχείρημα – καθώς επίσης των Πολιτών, αφού μόνο σε μία τέτοια περίπτωση θα είχαμε σοβαρές πιθανότητες να τα καταφέρουμε. Παράλληλα, η «εκκαθάριση» τω παρατάξεων από τα διεφθαρμένα ή/και ανίκανα στελέχη τους, με την επί πλέον παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων της χρεοκοπίας της πατρίδας μας – στους οποίους δεν είναι ίσως σωστό να συμπεριλάβει κανείς τους απλούς βουλευτές που υπέγραψαν τα εγκληματικά μνημόνια όχι επειδή συμφωνούσαν, αλλά γιατί υποχρεώθηκαν από τους αρμόδιους υπουργούς, μέσω των κομματικών μηχανισμών.

Όλα αυτά προϋποθέτουν φυσικά να συνειδητοποιήσουμε ότι, πέφτουν ήδη «οι τίτλοι του τέλους» για την Ελλάδα (ανάλυση), πως τα ρίσκα θα ήταν αρκετά μεγάλα αλλά αναπόφευκτα, ότι οι καταθέσεις στις τράπεζες θα κινδύνευαν, πως η ΕΚΤ θα μας εκβίαζε επαίσχυντα όπως συνηθίζει, ενώ δεν θα μπορούσε να αποκλεισθεί η αποτυχία – με αποτέλεσμα να βιώσουμε ακραία οδυνηρές καταστάσεις, οι οποίες θα ήταν μεν δυσάρεστες, αλλά θα σηματοδοτούσαν υπό προϋποθέσεις μία νέα αρχή.

Έχουμε πάντως αρκετά διαπραγματευτικά χαρτιά στη διάθεση μας – όπως, για παράδειγμα, την καταγγελία των Θεσμών και των μνημονίων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο (άρθρο), τη γεωπολιτική μας θέση σε σχέση με την ενεργειακή τροφοδοσία της ΕΕ με αμερικανικό φυσικό αέριο χωρίς να εξαρτάται από την Τουρκία, τα δικά μας ενεργειακά αποθέματα, το μεταναστευτικό, την κρίση στη Μέση Ανατολή κοκ.

Εύλογα τώρα, θα έπρεπε προηγουμένως να είχε προετοιμαστεί με κάθε λεπτομέρεια ένα σχέδιο εκτάκτου ανάγκης, για την περίπτωση που θα μας προτεινόταν ως αντάλλαγμα για τη διαγραφή χρέους ένα «βελούδινο διαζύγιο» – το οποίο θα προέβλεπε την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη. Εν προκειμένω όμως, θα έπρεπε να θέσουμε κατ’ ελάχιστο τρεις ακόμη όρους:

(α) την αποπληρωμή του υπολοίπου χρέους όχι μόνο με ρήτρα ανάπτυξης αλλά και σε δραχμές (ανάλυση),

(β) τη στήριξη του νομίσματος και του τραπεζικού μας τομέα από την ΕΚΤ τουλάχιστον για δύο έτη, καθώς επίσης

(γ) την αποχώρηση μας από την ΕΕ, με στόχο να υπαχθούμε άμεσα στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ζώνη, όπως η Νορβηγία (άρθρο).

Άλλωστε μόνο τότε, με την ταυτόχρονη έξοδο μας από την ΕΕ δηλαδή, θα είχε νόημα το μεγάλο ρίσκο, με την έννοια πως έτσι θα δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις αναβίωσης του κατεστραμμένου παραγωγικού μας μηχανισμού – με τη βοήθεια των εισαγωγικών δασμών σε τρίτες χώρες (Κίνα κλπ.), των εξαγωγικών επιδοτήσεων, της υιοθέτησης των δικών μας κανονισμών/προδιαγραφών (άρθρο) κοκ.

Φυσικά δεν θα ήταν εύκολο εγχείρημα, αλλά είμαστε βέβαιοι πως θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε, εάν συνεργαζόμαστε όλοι μαζί – μεταξύ άλλων υιοθετώντας, καθώς επίσης εφαρμόζοντας επιτυχημένα μοντέλα ανάπτυξης, από άλλες μικρές χώρες με τα δικά μας χαρακτηριστικά. Θα έπρεπε πάντως να λάβουμε υπ’ όψιν μας τα εξής:

(α) Τη μεγάλη πιθανότητα να ενωθεί δημοσιονομικά η Ευρωζώνη με αφετηρία το 2018, με την έννοια ότι τα πλεονάσματα της μίας χώρας θα κάλυπταν τα ελλείμματα της άλλης – οπότε θα χάναμε ίσως μία μεγάλη ευκαιρία (εάν υποθέσουμε πως η Γερμανία θα αναγκασθεί να συνυπογράψει, αποσύροντας ταυτόχρονα τις ηγεμονικές της βλέψεις).

(β) Την εξίσου μεγάλη πιθανότητα να διαλυθεί η νομισματική ένωση, με αφετηρία την έξοδο της Ιταλίας ή/και της Γαλλίας – αν και η προοπτική της δημοσιονομικής ένωσης θα αμβλύνει τις φυγόκεντρες δυνάμεις σε πολλές χώρες.

Από την άλλη πλευρά γνωρίζουμε πόσο ανεπαρκή είναι τα κόμματα, καθώς επίσης πόσο δύσκολο είναι να συμφωνήσουν μεταξύ τους ή/και να πεισθούν οι Πολίτες να θέσουν σε κίνδυνο όλα όσα διαθέτουν, επιλέγοντας να πολεμήσουν για την ελευθερία, καθώς επίσης για την εθνική τους ανεξαρτησία – πόσο μάλλον όταν έχουν την ψευδαίσθηση ότι τελικά θα αποφύγουν την καταστροφή, με κάποιον τρόπο που δεν μπορούν μεν να φαντασθούν, αλλά ελπίζουν (εν προκειμένω, η ασαφής αυτή ελπίδα είναι ο χειρότερος δυνατός σύμβουλος – αφού αυτή έχει εξουδετερώσει τις υγιείς αντιστάσεις των Πολιτών, με αποτέλεσμα να σιωπούν όπως τα πρόβατα ανεχόμενοι αδιαμαρτύρητα τα πάντα).

Επομένως πιστεύουμε πως οι Έλληνες θα επιλέξουν για μία ακόμη φορά τη «λύση» των εκλογών, αντικαθιστώντας τη σημερινή κυβέρνηση με μία ανακυκλωμένη «καινούργια» – η οποία αυτή τη φορά θα υιοθετήσει βασιλικότερα του βασιλιά τα μνημόνια, επειδή δεν θα αναγκασθεί να πει ψέματα, όπως οι προηγούμενες, μη έχοντας αντίπαλο. Σε μία τέτοια περίπτωση, οι δανειστές θα τη στηρίξουν με αντάλλαγμα την πλήρη λεηλασία της χώρας – η οποία ασφαλώς δεν θα έχει τα θύματα ενός πολέμου, αλλά τους ζωντανούς νεκρούς μίας επώδυνης συνθηκολόγησης, μία ήττας δηλαδή κατά κράτος.

Η σφαγή του 2017

Περαιτέρω υπενθυμίζουμε ότι, η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας έχει ήδη ξεκινήσει από τις τράπεζες, έχοντας συνεχισθεί με τα κερδοφόρα 14 αεροδρόμια – τα οποία πωλήθηκαν σε κρατική γερμανική εταιρεία που, κατά την άποψη μας, δεν θα διαθέσει ούτε ένα Σεντ, εξοφλώντας τα σταδιακά από τα δικά τους κέρδη, από τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις, καθώς επίσης από κυβερνητικές «επιδοτήσεις».

Άλλωστε δεν αγόρασε κανένα από τα ζημιογόνα, για ευνόητους λόγους –μία τακτική που θα συνεχιστεί με όσες επιχειρήσεις του δημοσίου δεν έχουν καλές προοπτικές κερδοφορίας, με αποτέλεσμα να μείνουν στο κράτος όλα τα «σκουπίδια» (άρα στους φορολογούμενους, οι οποίοι θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν φορολογικές και εισοδηματικές επιδρομές).

Η διαδικασία αυτή θα διευκολυνθεί από τους ίδιους τους Έλληνες Πολίτες, οι οποίοι ήδη κατηγορούν το δημόσιο για κακή διαχείριση – όχι άδικα, αφού πράγματι πολλά από τα αεροδρόμια είναι σε άθλια κατάσταση, αν και τα τελευταία έξι χρόνια των μνημονίων οι δανειστές είχαν απαγορεύσει στο κράτος κάθε είδους δαπάνες.

Οι Έλληνες θα δουν επίσης θετικά την εκποίηση της ΔΕΗ, έχοντας υποφέρει στο παρελθόν από τον κακό συνδικαλισμό της, της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ κοκ. – οπότε δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να τις αγοράσουν οι ξένοι, έχοντας φροντίσει ήδη να καταρρεύσουν οι τιμές πώλησης τους και να απαξιωθούν εντελώς, με την πολιτική των μνημονίων (ανάλυση).

Τα έσοδα θα οδηγηθούν βέβαια στο δημόσιο χρέος, το οποίο όμως θα συνεχίσει να αυξάνεται – όπως τεκμηριώθηκε από την ιδιωτικοποίηση των τραπεζών. Θα κατανοήσουν δε οι Έλληνες το λάθος τους, όταν έλθει ο λογαριασμός του ακριβότερου τέλους στα αεροδρόμια, της πτώσης του τουρισμού όταν θα οδηγείται σε χώρες που η Γερμανία έχει μεγαλύτερα συμφέροντα (Τουρκία, Ισπανία κλπ.), των αυξημένων λογαριασμών του ρεύματος, του νερού κοκ. (συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα).

Περαιτέρω, οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί των επιχειρήσεων, καθώς επίσης των ακινήτων, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης κατοικίας, θα κλιμακωθούν σταδιακά από τους νέους ιδιοκτήτες των τραπεζών – σε συνεργασία με τις εξειδικευμένες εισπρακτικές εταιρείες, με τα κερδοσκοπικά κεφάλαια ουσιαστικά, τα οποία θα αγοράσουν όλα τα δάνεια που θα τα συμφέρουν σε τιμές ευκαιρίας (τα 100 € έως και 5 €).

Δεν είναι επίσης απίθανο να χρεοκοπήσει κάποια μεγάλη τράπεζα, οπότε να διασωθεί καταναγκαστικά από τους μετόχους, τους ομολογιούχους και τους καταθέτες της – αφού δεν πρόκειται να μας εγκριθεί η διάσωση της από την ΕΚΤ όπως στην Ισπανία ή από το δημόσιο, όπως στην Ιταλία, επειδή η πολιτική των υποκλίσεων και της υποταγής που συνεχίζεται και από τη σημερινή κυβέρνηση δεν την καθιστά απαραίτητη.

Έχοντας τώρα ψηφιστεί το ασφαλιστικό, το οποίο μεταξύ άλλων έχει αναγκάσει 8.000 επιχειρήσεις να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, καθώς επίσης δεκάδες χιλιάδες επιτηδευματίες να πάψουν να εργάζονται, η ληστεία θα επιταχυνθεί ενώ θα απελευθερωθούν τα πάντα – από τα προστατευμένα επαγγέλματα, έως την εργατική νομοθεσία.

Παραστατικά, η απελευθέρωση θα μοιάζει με το άνοιγμα των μαντριού που φυλάει τα πρόβατα, έτσι ώστε να μπορέσουν να μπουν οι λύκοι για να το καθαρίσουν – καταβροχθίζοντας τα πιο αδύναμα ή απείθαρχα από αυτά, με αποτέλεσμα να τρομοκρατηθούν τα υπόλοιπα, παύοντας να φέρνουν αντιρρήσεις σε όποιο βοσκό θα ορίζουν πλέον οι λύκοι.

Οι Έλληνες θα επιδοκιμάσουν επίσης τις εξαγορές/χρεοκοπίες των μεγάλων εγχωρίων επιχειρήσεων, ειδικά των ΜΜΕ, επειδή έχουν υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν από τη συμπεριφορά (διαφθορά, διαπλοκή, φοροδιαφυγή κοκ.) της Ολιγαρχίας – χωρίς να συνειδητοποιούν πως ενδεχομένως οι νέοι ιδιοκτήτες τους, οι ξένοι, δεν είναι καλύτεροι. Όσον αφορά κάποιους επιχειρηματίες που θα αποφύγουν τελικά τη λεηλασία τους, θα μετατραπούν σε άβουλα «εξαρτήματα» των πολυεθνικών – προφανώς με ορισμένες, ελάχιστες εξαιρέσεις.

Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως το 2017 θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου – ότι θα «εκκαθαριστεί» δηλαδή ολόκληρη η ελληνική οικονομία, μέσω της μεταβίβασης της υπερχρεωμένης ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας στους νέους ιδιοκτήτες της χώρας. Είναι δυστυχώς κάτι που θα έπρεπε να συμβεί, αφού δεν είναι σωστό να διαιωνίζονται τα προβλήματα, αλλά προφανώς όχι με αυτόν τον τρόπο – ο οποίος δεν διαφέρει καθόλου από μία μαζική εκτέλεση.

Υποθέτουμε δε πως θα συμβεί κάτι ανάλογο, με αυτό που διαπιστώθηκε στην Ανατολική Γερμανία – με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μετατραπούν σε φθηνούς σκλάβους της γερμανικής ή άλλης βιομηχανίας, τα εξοχικά τους να χρησιμεύσουν ως κατοικία των Ευρωπαίων συνταξιούχων, τα σπίτια τους να χαθούν, η ναυτιλία, ο τουρισμός και η γεωργία να περάσουν σε ξένα χέρια κοκ.

«Εύλογα» θα σκεφθούν κάποιοι, κυρίως αυτοί που τους έχουν αναγκάσει οι πολιτικοί να μισήσουν την πατρίδα τους – αφού αυτή είναι η μοίρα οποιουδήποτε δεν διαχειρίζεται συνετά τα περιουσιακά του στοιχεία, όσο πλούσιος και αν είναι. Άλλοι πάλι θα ισχυρισθούν πως «κακώς καθυστέρησε η σφαγή» – αφού, εάν είχε δρομολογηθεί το 2010, θα είχε εξοικονομηθεί ενδεχομένως 1 τρις € (μόνο η ακίνητη περιουσία της μεσαίας τάξης μειώθηκε έκτοτε κατά 600 δις €).

Όπως και να είναι, στην όλη διαδικασία εκκαθάρισης θα συμμετέχουν επίσης ορισμένοι Έλληνες – είτε ως «προστάτες» των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, απέναντι στις εισπρακτικές εταιρείες, είτε ως συνεργάτες των επενδυτικών κεφαλαίων. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, τα «υποκείμενα» αυτά θα προσπαθήσουν να κερδίσουν ότι μπορούν από το «πλιάτσικο» που θα ακολουθήσει – χωρίς κανέναν απολύτως ηθικό ενδοιασμό.

2018, η ανάπτυξη

Συνεχίζοντας, εάν τελικά δεν αντιδράσουν οι Πολίτες και η σημερινή κυβέρνηση, πόσο μάλλον εάν εκλεγεί μία επόμενη εντός του έτους, έχουμε την εντύπωση πως η ανάπτυξη θα ξεκινήσει από τα τέλη του 2017 – αφού οι ξένοι «επενδυτές», έχοντας πλέον υπό τον έλεγχο τους την Ελλάδα, θα θελήσουν να κερδίσουν πολλαπλάσια από τα χρήματα που τοποθέτησαν.

Φυσικά η μεσαία τάξη θα έχει ήδη καταστραφεί, ενώ δεν θα ωφεληθούν καθόλου οι Έλληνες, αφού δεν θα τους ανήκει πια η Ελλάδα – με εξαίρεση τη νέα ελίτ που θα δημιουργηθεί, η οποία θα διαμένει σε πράσινες, προστατευμένες από τον «όχλο» περιοχές κατά το παράδειγμα του Ιράκ ή της Βραζιλίας στο παρελθόν (ανάλυση).

Η αιτία της ανάπτυξης θα είναι το ότι, όταν μεταφερθεί η δημόσια, καθώς επίσης η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων στους ξένους, παράλληλα με τη μείωση των αμοιβών των εργαζομένων σε επίπεδα Πορτογαλίας, δεν θα υπάρχει πλέον κανένας λόγος να μη διενεργούνται επενδύσεις – ενώ για τις εξαγορές θα εισρεύσουν κεφάλαια από το εξωτερικό, τα οποία φυσικά δεν θα θέλουν να τα χάσουν οι «επενδυτές», με αποτέλεσμα να αποκτήσει η χώρα πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, καθώς επίσης θετικούς οικονομικούς δείκτες.

Στη συνέχεια, οι νέοι ιδιοκτήτες της Ελλάδας θα απαιτήσουν τη μείωση του δημοσίου χρέους της ή, τουλάχιστον, την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του – για το χρονικό διάστημα που θα χρειαστεί για να αποδώσουν οι επενδύσεις τους. Έτσι θα επιβαρύνουν πανέξυπνα τους υπόλοιπους Ευρωπαίους Πολίτες με το κόστος της επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας, εν αγνοία τους φυσικά – αφού αυτοί έχουν ουσιαστικά αναλάβει τα χρέη της Ελλάδας, κάποτε για να διασωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες.

Οι νέοι ιδιοκτήτες της Ελλάδας θα απαιτήσουν επί πλέον καλύτερους φορολογικούς συντελεστές, όσον αφορά τις επιχειρήσεις, σταθερό πλαίσιο, ευνοϊκότερη νομοθεσία κοκ. – οπότε θα αυξηθούν οι επενδύσεις, με αποτέλεσμα να ισχυροποιηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας (με μισθούς πείνας φυσικά και με μηδενικές συντάξεις), να κλιμακωθεί η κατανάλωση, να ενισχυθούν τα έσοδα του δημοσίου που θα έχει ήδη εξαϋλωθεί όσον αφορά τον αριθμό των υπαλλήλων, καθώς επίσης τα περιουσιακά του στοιχεία κλπ.

Τέλος, εάν συνεχίσουν τα μεταναστευτικά κύματα, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μια πολυπολιτισμική περιοχή, στην οποία δεν θα έχει καμία θέση η Δημοκρατία, ενώ έτσι θα ελέγχεται καλύτερα από τους δανειστές – κρίνοντας από το ότι ήδη «αποικείται» από ξένους πληθυσμούς σε μεγάλη έκταση, όταν δρομολογούνται μεγάλες αλλαγές στο Αιγαίο, στη Μακεδονία και στη Θράκη.

Επίλογος

Έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι, τα κράτη δεν χρεοκοπούν. Αυτοί που χρεοκοπούν είναι οι Πολίτες τους, ειδικά εάν δεν επιλέξουν έγκαιρα τη στάση πληρωμών – κάτι που δυστυχώς συνέβη στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να έχουν κλείσει σταδιακά οι δανειστές της όλες τις εξόδους κινδύνου, με αφετηρία το PSI.

Η τελευταία ελπίδα της πατρίδας μας να τα καταφέρει, με τις μικρότερες δυνατές απώλειες για τους κατοίκους της, ήταν στα τέλη του 2014 – όπου δυστυχώς εκβιάστηκαν οι εκλογές από ένα κόμμα που, ακούσια ή εκούσια, παραπλάνησε τους Έλληνες οδηγώντας τους σε μία παγίδα, ανάλογη με αυτήν που οδηγήθηκε ο Λεωνίδας από τον Εφιάλτη, έχοντας τότε απέναντι του τους πανίσχυρους Πέρσες.

Φυσικά μπορεί να κάνουμε λάθος, ενώ όλα είναι ανατρέψιμα στη ζωή και πάντοτε υπάρχει ελπίδα. Εν τούτοις, όταν μία χώρα έχει αλωθεί, ειδικά εκ των έσω, με την έννοια πως οι Πολίτες της έχουν απογοητευθεί τόσο από τις πολιτικές τους ηγεσίες, όσο και από την εγχώρια ελίτ, τότε δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες να συνεχίσει να είναι εθνικά κυρίαρχη, ελεύθερη και ανεξάρτητη. Έχοντας προδοθεί δε επί πλέον από την Ευρώπη, η οποία δυστυχώς εξελίσσεται σε κάτι πάρα πολύ άσχημο, εάν όχι εφιαλτικό, οι ελπίδες είναι ακόμη λιγότερες – αν και δεν πρέπει ποτέ κανείς να χάνει το θάρρος του.

Πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου