Του Παναγιώτη Τραϊανού Ο Παπανδρέου και τα αφεντικά του θα μας βάλουν σε περιπέτειες...μεγάλες εθνικές περιπέτειες. Εν μέσω μιας παγκόσμιας ...
Του Παναγιώτη Τραϊανού
Ο Παπανδρέου και τα αφεντικά του θα μας βάλουν σε περιπέτειες...μεγάλες εθνικές περιπέτειες.
Εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βλέπουμε να διεξάγεται ένας προεκλογικός αγώνας των παραδόξων. Ποιο είναι το κύριο παράδοξο; Η συμπεριφορά του Giorgo. Υπόσχεται τα πάντα στους πάντες και μάλιστα προσδιορίζοντας χρονικό "ορίζοντα". Σίγουρος για το "σχέδιό" του, τολμά και μιλά για πρόγραμμα εκατό ημερών. Αυτά όλα είναι αδιανόητα σε μια εποχή σαν κι αυτήν που ζούμε. Όταν κράτη ανεπτυγμένα, παραγωγικά και με τεράστιες οικονομίες "φλερτάρουν" με την κατάρρευση και την κοινωνική παρακμή, είναι τουλάχιστον αστείο να ισχυρίζεται κάποιος ότι μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα και μάλιστα άμεσα, θέτοντας και χρονικούς περιορισμούς. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο οποίος τα υπόσχεται είναι ο Γιωργάκης. Ο γνωστός γιος της Μαργαρίτας, που, όταν δεν πέφτει από το ποδήλατό του, χάνεται στον Σχοινιά. Ο γνωστός "σκουπιστής" των συνεδριακών κέντρων.
Πώς όμως καταφέρνει και σε ένα τόσο ζοφερό περιβάλλον υπόσχεται "φως"; Πώς δηλαδή καταφέρνει και ενώ οι πάντες γνωρίζουν την οικονομική προβληματικότητα, αυτός μπορεί και κάνει πολιτική παροχολογίας; Το σύνολο της πολιτικής τού Παπανδρέου στηρίζεται σε ένα απλό τρικ. Στηρίζεται στην άποψη ότι …"χρήματα υπάρχουν". Αυτό είναι το όλο "κόλπο"-επιχείρημα. Χρήματα υπάρχουν κι αυτός γνωρίζει πού θα τα βρει. Ο Καραμανλής και βέβαια όλοι οι υπόλοιποι προφανώς δεν γνωρίζουν πού βρίσκονται αυτά τα χρήματα και γι' αυτό δεν υπόσχονται στον λαό "μοιρασιά". Ο μόνος που γνωρίζει είναι ο Γιωργάκης.
Ας δούμε λοιπόν ποια είναι τα "πουγκιά", που ανακάλυψε ο Giorgo και αδειάζοντάς τα πιστεύει ότι θα μας σώσει. Το πρώτο "πουγκί" είναι τα ανείσπραχτα του ελληνικού δημοσίου. Υπολογίζονται γύρω στα 30 δις και ο "σοσιαλιστής" και πρόεδρος της σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιωργάκης θα τα εισπράξει, γιατί η κακή και καπιταλιστική Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να κάνει "χάρη" στους πλουτοκράτες οπαδούς της, δεν τα εισπράττει. Αυτά τα χρήματα στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
Επειδή αυτό το θέμα έχει ήδη αναλυθεί στα ΜΜΕ —και σε αρκετό βάθος— εμείς μόνον για την πληρότητα του κειμένου απλά θα το επιβεβαιώσουμε. Αυτά τα χρήματα απλά δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να εισπραχθούν. Γιατί; Γιατί τα περισσότερα είναι χρήματα, τα οποία τα οφείλουν στο δημόσιο χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τα λίγα που απομένουν και μπορούν να εισπραχθούν, επίσης δεν θα εισπραχθούν, για κοινωνικούς λόγους. Δεν είναι κακοί αυτοί οι οποίοι σήμερα δεν τα εισπράττουν και καλοί αυτοί οι οποίοι υπόσχονται να τα εισπράξουν. Είναι χρέη μικρών επιχειρήσεων και το κράτος —ειδικά σε τέτοιες περιόδους— δεν κινείται με τρόπο τέτοιο, που να προκαλέσει μαζική οργή και να ρισκάρει να βρεθεί απέναντι σε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική αντίδραση. Βίαιη κοινωνική αντίδραση.
Δεν μπορεί, προκειμένου να εισπράξει χρέη μικροωφελητών, να κάνει χρήση των νομικών του μέσων και να τους πετάξει στον δρόμο. Να προχωρήσει σε κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων, προσωποκρατήσεις κλπ.. Το τελευταίο πράγμα, που θα έκανε ένα κράτος μέσα σε μια κατάσταση τεταμένη και εκρηκτική, είναι να εμφανιστεί ανάλγητο απέναντι στους αδύναμους της κοινωνίας. Έστω κι αν αυτοί είναι οφειλέτες του.
Το δεύτερο "πουγκί" του Giorgo είναι οι τράπεζες. Σύμφωνα με τους "σοσιαλιστές" του Κολεγίου Αθηνών Γιωργάκη, Παπακωνσταντίνου και Γερουλάνο, οι τράπεζες δεν φορολογούνται όσο θα έπρεπε. Δεν χτυπιέται η πλουτοκρατία στον βαθμό που πρέπει και αυτό θα αναλάβουν να το κάνουν οι Che του Κολεγίου. Οι λαϊκοί ήρωες. Οι Ρομπέν των Δασών —ή Robin Hood στη μητρική τους γλώσσα—. Αυτοί λοιπόν οι "Ρομπέν" θα βρουν τους τραπεζίτες μέσα στο άγριο "δάσος" της σημερινής οικονομικής κρίσης και θα τους αδειάσουν τις "τσέπες", προκειμένου να ευεργετήσουν τον λαό. Το μόνο που δεν μας είπαν είναι αν τα καλτσόν που θα φοράνε τα πήραν από το Κολέγιο Αθηνών ή τα έφεραν κατ’ ευθείαν από το Χάρβαρντ. Θα τους χρειαστούν καλτσόν. Αρκεί να μην τα κόψουν, όταν θα ευεργετούν τον λαό.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να καταλάβουμε τι ακριβώς έχουμε την ατυχία να ακούμε από όλους αυτούς. Σ' ό,τι αφορά τις ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες είναι γνωστή και δημοσιοποιημένη η άποψή μας. Δημοσιοποιημένη μάλιστα στην εποχή της παντοδυναμίας τους και όχι σήμερα, που βρίσκονται υπό καθεστώς πλήρους αδυναμίας, παίζοντας τον ρόλο του προσφιλούς σάκου για τον κάθε "επαναστάτη" της πορδής. Εκείνη η άποψή μας παραμένει η ίδια, εφόσον επί της ουσίας δεν άλλαξε το παραμικρό. Δεν άλλαξε τίποτε, ούτε στην τοκογλυφική συμπεριφορά τους ούτε στον προδοτικό ρόλο των ιδιοκτητών τους.
Πρόκειται περί ληστρικών συμμοριών, οι οποίες διέλυσαν την εθνική παραγωγή και οικονομία και μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα. Συμμοριών, οι οποίες, αφού απέσπασαν τον ιδιωτικό αποταμιευμένο πλούτο, βύθισαν τους Έλληνες στα χρέη και τους απέσπασαν το μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικών τους περιουσιών, προσφέροντάς το ως λεία στα ξένα αφεντικά τους. Από τους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι είναι καθαρά για φυλακή, μέχρι τους τελευταίους υπάλληλους, οι πάντες είναι για κλωτσιές και μπουνιές. Οι ιδιοκτήτες είναι για τη φυλακή, εφόσον, ως γνήσιοι προδότες, χρησιμοποίησαν το τραπεζικό σύστημα εις βάρος των Ελλήνων παραγωγών και εργαζομένων και υπέρ των πολυεθνικών, προκειμένου να αλώσουν την ελληνική αγορά. Με χρήματα των Ελλήνων και τις υποδομές του ελληνικού κράτους κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία. Θάνατος τους αξίζει.
Το ίδιο άθλια ήταν η συμπεριφορά και των υπαλλήλων τους. Αυτοί στην ουσία ήταν οι "πρωταγωνιστές" για τη μεγάλη τραγωδία του χρηματιστηρίου. Τα μεγάλα λαϊκά εγκλήματα δεν μπορούν να γίνουν από λίγους, όσο ισχυροί κι αν είναι αυτοί. Τα μεγάλα λαϊκά εγκλήματα απαιτούν πολλούς μικρούς συνενόχους. Τέτοιοι συνένοχοι στα εγκλήματα των τραπεζών ήταν οι υπάλληλοί τους. Εξαιτίας τους έχασε ο λαός όχι μόνον τις αποταμιεύσεις του, αλλά και μεγάλο μέρος της ιδιωτικής του περιουσίας.
Ποιος μπορεί να τους ξεχάσει, που έβγαιναν στους δρόμους και στα καφενεία, για να στήσουν "ενέδρες" στους ανύποπτους πολίτες. Όταν λειτουργούσαν ως "παπαγαλάκια" των πονηρών. Αυτό έκαναν και αυτό ήταν εγκληματικό και πρόστυχο πέρα για πέρα. Έβλεπαν στις λίστες τους ποιος πολίτης είχε καταθέσεις και του την "έστηναν", για να τον πείσουν να μπει στο χρηματιστήριο. Μέχρι και στα σπίτια των πολιτών έμπαιναν, για να τους "ευεργετήσουν" με τις "πληροφορίες" τους. Τους ενοχλούσαν τηλεφωνικά όλες τις ώρες της ημέρας, για να τους "πουλήσουν" δάνεια. Τους έστελναν "δώρα" πιστωτικές κάρτες. Για να εισπράξουν ένα μπόνους ή μια προμήθεια, εξανέμισαν κόπους δεκαετιών.
Οι τραπεζικοί υπάλληλοι είναι οι μόνοι εργαζόμενοι, που θέλουμε, όταν θ' αρχίσουν αναγκαστικά οι απολύσεις στον κλάδο τους, να τους δούμε στον δρόμο να διαμαρτύρονται και να τρώνε ξύλο από τα ΜΑΤ. Τους το χρωστάει η κοινωνία και πρέπει να τους το ξεπληρώσει. Όταν θ' αναζητούν το "δίκιο" τους, θέλουμε να τους λιώσουν στο ξύλο. Να τους λιώσουν ως κοινωνικούς εγκληματίες, οι οποίοι συνέπραξαν σε εγκλήματα τοκογλύφων και προδοτών κατά του λαού. Αυτό το "έργο" είμαστε σίγουροι ότι θα το δούμε σύντομα. Αναγκαστικά θ' αρχίσουν οι απολύσεις, γιατί πλέον δεν υπάρχει "λεία", ώστε να συντηρηθεί η πολυπληθής αυτή συμμορία.
Σήμερα ο κόσμος δεν έχει χρήματα και οι "κάπο" των τραπεζών δεν έχουν ανάγκη τα πολλά μέλη, για να τον "καταδιώκουν". Δεν έχουν ανάγκη πλέον τα υποκαταστήματα, που είχαν στήσει σε κάθε γωνιά και κάθε ραχούλα της επικράτειας. Λεηλάτησαν τον κόσμο και δεν έχουν λόγο να τον "ακολουθούν" και άρα να πληρώνουν το κόστος της "παρακολούθησης". Για τον ίδιο λόγο που έκλεισαν οι χιλιάδες ΕΛΔΕ των λαμογιών, θα κλείσουν και τα χιλιάδες τραπεζικά υποκαταταστήματα των προδοτών, που στήθηκαν στη χώρα. Είναι θέμα χρόνου ν' αρχίσουν να κλείνουν τραπεζικά υποκαταστήματα σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας και αυτό να δημιουργήσει κύμα απολύσεων τραπεζοϋπαλλήλων. Αυτή είναι η άποψή μας γι' αυτούς και αυτή δεν αλλάζει.
Όμως, οι ιδιωτικές τράπεζες, άσχετα με τον ρόλο τους —τόσο τον δικό τους όσο και αυτόν των στελεχών τους—, είναι αυτές οι οποίες συνθέτουν το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Το σύστημα, που στα χρηματοκιβώτιά του έχει τον αποταμιευμένο πλούτο του λαού. Το σύστημα, που διαχειρίζεται υπέρ της οικονομικής λειτουργίας αυτόν τον πλούτο. Δεν μπορεί να επιβιώσει μια οικονομία και άρα μια χώρα χωρίς τραπεζικό σύστημα. Δεν μπορεί να επιβιώσει, όπως δεν μπορεί να επιβιώσει ένα ανθρώπινο σώμα χωρίς κυκλοφορικό σύστημα.
Από εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Ενδεχόμενη κατάρρευση αυτού του συστήματος θα σήμανε το τέλος για την ελληνική οικονομία και όχι μόνον. Γιατί; Γιατί το χρηματοοικονομικό σύστημα στηρίζει την ανάπτυξη. Το χρηματοοικονομικό σύστημα στηρίζει την κοινωνική ειρήνη, εφόσον συνδέεται με τη ρευστότητα των ασφαλιστικών ταμείων. Από εκεί και πέρα η κατάρρευσή του συνοδεύεται και από μύριες άλλες συνέπειες, η πιο σημαντική εκ των οποίων είναι η τύχη των αποταμιεύσεων ενός ολόκληρου λαού.
Όποια λοιπόν κι αν είναι η άποψή μας για τις σημερινές τράπεζες, τους ιδιοκτήτες τους και τα στελέχη τους, ένα είναι το γεγονός. Πρέπει να στηριχθούν πάση θυσία και με κάθε κόστος. Άσχετα αν οι ιδιοκτήτες τους πρέπει να πάνε φυλακή και τα στελέχη τους να φάνε ξύλο, αυτές, ως ιδρύματα, πρέπει να σωθούν. Αυτό δεν το κάνεις για να σώσεις τον Λάτση ή τον Σάλλα. Αυτό το κάνεις, για να σωθεί ο φουκαράς, ο οποίος έχει καταθέσει τις αποταμιεύσεις του στις τράπεζές τους. Αυτό το κάνεις, για να μπορεί η οικονομία να εξασφαλίζει μια στοιχειώδη χρηματοροή, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Η κατάρρευση δηλαδή του τραπεζικού συστήματος θα παρασύρει αυτόματα σε κατάρρευση χιλιάδες επιχειρήσεις.
Η συνέχεια στο http://www.eamb.gr/new_text/giorgo.htm
Εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βλέπουμε να διεξάγεται ένας προεκλογικός αγώνας των παραδόξων. Ποιο είναι το κύριο παράδοξο; Η συμπεριφορά του Giorgo. Υπόσχεται τα πάντα στους πάντες και μάλιστα προσδιορίζοντας χρονικό "ορίζοντα". Σίγουρος για το "σχέδιό" του, τολμά και μιλά για πρόγραμμα εκατό ημερών. Αυτά όλα είναι αδιανόητα σε μια εποχή σαν κι αυτήν που ζούμε. Όταν κράτη ανεπτυγμένα, παραγωγικά και με τεράστιες οικονομίες "φλερτάρουν" με την κατάρρευση και την κοινωνική παρακμή, είναι τουλάχιστον αστείο να ισχυρίζεται κάποιος ότι μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα και μάλιστα άμεσα, θέτοντας και χρονικούς περιορισμούς. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο οποίος τα υπόσχεται είναι ο Γιωργάκης. Ο γνωστός γιος της Μαργαρίτας, που, όταν δεν πέφτει από το ποδήλατό του, χάνεται στον Σχοινιά. Ο γνωστός "σκουπιστής" των συνεδριακών κέντρων.
Πώς όμως καταφέρνει και σε ένα τόσο ζοφερό περιβάλλον υπόσχεται "φως"; Πώς δηλαδή καταφέρνει και ενώ οι πάντες γνωρίζουν την οικονομική προβληματικότητα, αυτός μπορεί και κάνει πολιτική παροχολογίας; Το σύνολο της πολιτικής τού Παπανδρέου στηρίζεται σε ένα απλό τρικ. Στηρίζεται στην άποψη ότι …"χρήματα υπάρχουν". Αυτό είναι το όλο "κόλπο"-επιχείρημα. Χρήματα υπάρχουν κι αυτός γνωρίζει πού θα τα βρει. Ο Καραμανλής και βέβαια όλοι οι υπόλοιποι προφανώς δεν γνωρίζουν πού βρίσκονται αυτά τα χρήματα και γι' αυτό δεν υπόσχονται στον λαό "μοιρασιά". Ο μόνος που γνωρίζει είναι ο Γιωργάκης.
Ας δούμε λοιπόν ποια είναι τα "πουγκιά", που ανακάλυψε ο Giorgo και αδειάζοντάς τα πιστεύει ότι θα μας σώσει. Το πρώτο "πουγκί" είναι τα ανείσπραχτα του ελληνικού δημοσίου. Υπολογίζονται γύρω στα 30 δις και ο "σοσιαλιστής" και πρόεδρος της σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιωργάκης θα τα εισπράξει, γιατί η κακή και καπιταλιστική Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να κάνει "χάρη" στους πλουτοκράτες οπαδούς της, δεν τα εισπράττει. Αυτά τα χρήματα στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
Επειδή αυτό το θέμα έχει ήδη αναλυθεί στα ΜΜΕ —και σε αρκετό βάθος— εμείς μόνον για την πληρότητα του κειμένου απλά θα το επιβεβαιώσουμε. Αυτά τα χρήματα απλά δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να εισπραχθούν. Γιατί; Γιατί τα περισσότερα είναι χρήματα, τα οποία τα οφείλουν στο δημόσιο χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τα λίγα που απομένουν και μπορούν να εισπραχθούν, επίσης δεν θα εισπραχθούν, για κοινωνικούς λόγους. Δεν είναι κακοί αυτοί οι οποίοι σήμερα δεν τα εισπράττουν και καλοί αυτοί οι οποίοι υπόσχονται να τα εισπράξουν. Είναι χρέη μικρών επιχειρήσεων και το κράτος —ειδικά σε τέτοιες περιόδους— δεν κινείται με τρόπο τέτοιο, που να προκαλέσει μαζική οργή και να ρισκάρει να βρεθεί απέναντι σε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική αντίδραση. Βίαιη κοινωνική αντίδραση.
Δεν μπορεί, προκειμένου να εισπράξει χρέη μικροωφελητών, να κάνει χρήση των νομικών του μέσων και να τους πετάξει στον δρόμο. Να προχωρήσει σε κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων, προσωποκρατήσεις κλπ.. Το τελευταίο πράγμα, που θα έκανε ένα κράτος μέσα σε μια κατάσταση τεταμένη και εκρηκτική, είναι να εμφανιστεί ανάλγητο απέναντι στους αδύναμους της κοινωνίας. Έστω κι αν αυτοί είναι οφειλέτες του.
Το δεύτερο "πουγκί" του Giorgo είναι οι τράπεζες. Σύμφωνα με τους "σοσιαλιστές" του Κολεγίου Αθηνών Γιωργάκη, Παπακωνσταντίνου και Γερουλάνο, οι τράπεζες δεν φορολογούνται όσο θα έπρεπε. Δεν χτυπιέται η πλουτοκρατία στον βαθμό που πρέπει και αυτό θα αναλάβουν να το κάνουν οι Che του Κολεγίου. Οι λαϊκοί ήρωες. Οι Ρομπέν των Δασών —ή Robin Hood στη μητρική τους γλώσσα—. Αυτοί λοιπόν οι "Ρομπέν" θα βρουν τους τραπεζίτες μέσα στο άγριο "δάσος" της σημερινής οικονομικής κρίσης και θα τους αδειάσουν τις "τσέπες", προκειμένου να ευεργετήσουν τον λαό. Το μόνο που δεν μας είπαν είναι αν τα καλτσόν που θα φοράνε τα πήραν από το Κολέγιο Αθηνών ή τα έφεραν κατ’ ευθείαν από το Χάρβαρντ. Θα τους χρειαστούν καλτσόν. Αρκεί να μην τα κόψουν, όταν θα ευεργετούν τον λαό.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να καταλάβουμε τι ακριβώς έχουμε την ατυχία να ακούμε από όλους αυτούς. Σ' ό,τι αφορά τις ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες είναι γνωστή και δημοσιοποιημένη η άποψή μας. Δημοσιοποιημένη μάλιστα στην εποχή της παντοδυναμίας τους και όχι σήμερα, που βρίσκονται υπό καθεστώς πλήρους αδυναμίας, παίζοντας τον ρόλο του προσφιλούς σάκου για τον κάθε "επαναστάτη" της πορδής. Εκείνη η άποψή μας παραμένει η ίδια, εφόσον επί της ουσίας δεν άλλαξε το παραμικρό. Δεν άλλαξε τίποτε, ούτε στην τοκογλυφική συμπεριφορά τους ούτε στον προδοτικό ρόλο των ιδιοκτητών τους.
Πρόκειται περί ληστρικών συμμοριών, οι οποίες διέλυσαν την εθνική παραγωγή και οικονομία και μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα. Συμμοριών, οι οποίες, αφού απέσπασαν τον ιδιωτικό αποταμιευμένο πλούτο, βύθισαν τους Έλληνες στα χρέη και τους απέσπασαν το μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικών τους περιουσιών, προσφέροντάς το ως λεία στα ξένα αφεντικά τους. Από τους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι είναι καθαρά για φυλακή, μέχρι τους τελευταίους υπάλληλους, οι πάντες είναι για κλωτσιές και μπουνιές. Οι ιδιοκτήτες είναι για τη φυλακή, εφόσον, ως γνήσιοι προδότες, χρησιμοποίησαν το τραπεζικό σύστημα εις βάρος των Ελλήνων παραγωγών και εργαζομένων και υπέρ των πολυεθνικών, προκειμένου να αλώσουν την ελληνική αγορά. Με χρήματα των Ελλήνων και τις υποδομές του ελληνικού κράτους κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία. Θάνατος τους αξίζει.
Το ίδιο άθλια ήταν η συμπεριφορά και των υπαλλήλων τους. Αυτοί στην ουσία ήταν οι "πρωταγωνιστές" για τη μεγάλη τραγωδία του χρηματιστηρίου. Τα μεγάλα λαϊκά εγκλήματα δεν μπορούν να γίνουν από λίγους, όσο ισχυροί κι αν είναι αυτοί. Τα μεγάλα λαϊκά εγκλήματα απαιτούν πολλούς μικρούς συνενόχους. Τέτοιοι συνένοχοι στα εγκλήματα των τραπεζών ήταν οι υπάλληλοί τους. Εξαιτίας τους έχασε ο λαός όχι μόνον τις αποταμιεύσεις του, αλλά και μεγάλο μέρος της ιδιωτικής του περιουσίας.
Ποιος μπορεί να τους ξεχάσει, που έβγαιναν στους δρόμους και στα καφενεία, για να στήσουν "ενέδρες" στους ανύποπτους πολίτες. Όταν λειτουργούσαν ως "παπαγαλάκια" των πονηρών. Αυτό έκαναν και αυτό ήταν εγκληματικό και πρόστυχο πέρα για πέρα. Έβλεπαν στις λίστες τους ποιος πολίτης είχε καταθέσεις και του την "έστηναν", για να τον πείσουν να μπει στο χρηματιστήριο. Μέχρι και στα σπίτια των πολιτών έμπαιναν, για να τους "ευεργετήσουν" με τις "πληροφορίες" τους. Τους ενοχλούσαν τηλεφωνικά όλες τις ώρες της ημέρας, για να τους "πουλήσουν" δάνεια. Τους έστελναν "δώρα" πιστωτικές κάρτες. Για να εισπράξουν ένα μπόνους ή μια προμήθεια, εξανέμισαν κόπους δεκαετιών.
Οι τραπεζικοί υπάλληλοι είναι οι μόνοι εργαζόμενοι, που θέλουμε, όταν θ' αρχίσουν αναγκαστικά οι απολύσεις στον κλάδο τους, να τους δούμε στον δρόμο να διαμαρτύρονται και να τρώνε ξύλο από τα ΜΑΤ. Τους το χρωστάει η κοινωνία και πρέπει να τους το ξεπληρώσει. Όταν θ' αναζητούν το "δίκιο" τους, θέλουμε να τους λιώσουν στο ξύλο. Να τους λιώσουν ως κοινωνικούς εγκληματίες, οι οποίοι συνέπραξαν σε εγκλήματα τοκογλύφων και προδοτών κατά του λαού. Αυτό το "έργο" είμαστε σίγουροι ότι θα το δούμε σύντομα. Αναγκαστικά θ' αρχίσουν οι απολύσεις, γιατί πλέον δεν υπάρχει "λεία", ώστε να συντηρηθεί η πολυπληθής αυτή συμμορία.
Σήμερα ο κόσμος δεν έχει χρήματα και οι "κάπο" των τραπεζών δεν έχουν ανάγκη τα πολλά μέλη, για να τον "καταδιώκουν". Δεν έχουν ανάγκη πλέον τα υποκαταστήματα, που είχαν στήσει σε κάθε γωνιά και κάθε ραχούλα της επικράτειας. Λεηλάτησαν τον κόσμο και δεν έχουν λόγο να τον "ακολουθούν" και άρα να πληρώνουν το κόστος της "παρακολούθησης". Για τον ίδιο λόγο που έκλεισαν οι χιλιάδες ΕΛΔΕ των λαμογιών, θα κλείσουν και τα χιλιάδες τραπεζικά υποκαταταστήματα των προδοτών, που στήθηκαν στη χώρα. Είναι θέμα χρόνου ν' αρχίσουν να κλείνουν τραπεζικά υποκαταστήματα σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας και αυτό να δημιουργήσει κύμα απολύσεων τραπεζοϋπαλλήλων. Αυτή είναι η άποψή μας γι' αυτούς και αυτή δεν αλλάζει.
Όμως, οι ιδιωτικές τράπεζες, άσχετα με τον ρόλο τους —τόσο τον δικό τους όσο και αυτόν των στελεχών τους—, είναι αυτές οι οποίες συνθέτουν το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Το σύστημα, που στα χρηματοκιβώτιά του έχει τον αποταμιευμένο πλούτο του λαού. Το σύστημα, που διαχειρίζεται υπέρ της οικονομικής λειτουργίας αυτόν τον πλούτο. Δεν μπορεί να επιβιώσει μια οικονομία και άρα μια χώρα χωρίς τραπεζικό σύστημα. Δεν μπορεί να επιβιώσει, όπως δεν μπορεί να επιβιώσει ένα ανθρώπινο σώμα χωρίς κυκλοφορικό σύστημα.
Από εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Ενδεχόμενη κατάρρευση αυτού του συστήματος θα σήμανε το τέλος για την ελληνική οικονομία και όχι μόνον. Γιατί; Γιατί το χρηματοοικονομικό σύστημα στηρίζει την ανάπτυξη. Το χρηματοοικονομικό σύστημα στηρίζει την κοινωνική ειρήνη, εφόσον συνδέεται με τη ρευστότητα των ασφαλιστικών ταμείων. Από εκεί και πέρα η κατάρρευσή του συνοδεύεται και από μύριες άλλες συνέπειες, η πιο σημαντική εκ των οποίων είναι η τύχη των αποταμιεύσεων ενός ολόκληρου λαού.
Όποια λοιπόν κι αν είναι η άποψή μας για τις σημερινές τράπεζες, τους ιδιοκτήτες τους και τα στελέχη τους, ένα είναι το γεγονός. Πρέπει να στηριχθούν πάση θυσία και με κάθε κόστος. Άσχετα αν οι ιδιοκτήτες τους πρέπει να πάνε φυλακή και τα στελέχη τους να φάνε ξύλο, αυτές, ως ιδρύματα, πρέπει να σωθούν. Αυτό δεν το κάνεις για να σώσεις τον Λάτση ή τον Σάλλα. Αυτό το κάνεις, για να σωθεί ο φουκαράς, ο οποίος έχει καταθέσει τις αποταμιεύσεις του στις τράπεζές τους. Αυτό το κάνεις, για να μπορεί η οικονομία να εξασφαλίζει μια στοιχειώδη χρηματοροή, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Η κατάρρευση δηλαδή του τραπεζικού συστήματος θα παρασύρει αυτόματα σε κατάρρευση χιλιάδες επιχειρήσεις.
Η συνέχεια στο http://www.eamb.gr/new_text/giorgo.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια
Μπορείτε να γράψετε και να σχολιάσετε τα πάντα, αλλά αν το κείμενο σας περιέχει υβριστικούς χαρακτηρισμούς σας ενημερώνουμε ότι δεν θα δημοσιεύεται. Σε περίπτωση καθυστέρησης δημοσίευσης των σχολίων ζητούμε συγγνώμη και παρακαλούμε να μην βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα. Με σεβασμό και εκτίμηση η διαχείριση του ιστολογίου