Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει, και καθόλου απροετοίμαστη δεν ήταν να μας κυβερνήσει, αξίζει ...
Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει, και καθόλου απροετοίμαστη δεν ήταν να μας κυβερνήσει, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα πρόσωπα που βρίσκονται γύρω από τον Πρωθυπουργό. Για παράδειγμα τον κ. Χριστόπουλο...! Διαβάστε μια άποψη του για την πολιτογράφηση των μεταναστών και προσέξτε την ειρωνεία του:
Οι νέοι Έλληνες πολίτες
Ιθαγένεια και δίκαιο
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ *
Η ιθαγένεια είναι μια νομική κατασκευή που συστήνει μια σχέση μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός κράτους. Στην Ελλάδα, οι όροι «ιθαγένεια», «υπηκοότητα» και «ιδιότητα του πολίτη» έχουν ακριβώς την ίδια σημασία. Αποδίδουν το περιεχόμενο που η ιδιότητα του πολίτη αντανακλά με τον πλέον σύγχρονο τρόπο. Ωστόσο, η χρήση του όρου «ιθαγένεια» είναι βαθιά χαραγμένη στην ελληνική πολιτική ιστορία, διότι παραπέμπει στον πολυσήμαντο χαρακτήρα του «ορθόδοξου γένους», της θρησκευτικής κοινότητας των επαναστατημένων ορθόδοξων που σταδιακά εθνικοποιείται.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο πως ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολο να λάβει κανείς την ιδιότητα του έλληνα πολίτη εάν προηγουμένως δεν αποδείξει ότι ανήκει σε αυτό «το γένος».
Το ελληνικό δίκαιο της ιθαγένειας είναι δίκαιο του αίματος και εκφράζεται με την αυτοδίκαιη απόκτηση της ιθαγένειας των γονέων (μόνο του πατέρα ώς το 1984) από το παιδί, ανεξάρτητα από τον τόπο όπου αυτό γεννήθηκε. Ο κανόνας λοιπόν είναι πως «Ελληνας γεννιέσαι». Το λεγόμενο δίκαιο του εδάφους χρησιμοποιείται ελάχιστα. Με απλά λόγια, η γέννηση ενός ανθρώπου στην Ελλάδα δεν οδηγεί στην κτήση της ιδιότητας του έλληνα πολίτη.
Σήμερα, ισχύουν δύο διαδικασίες που αφορούν πρόσωπα που ενώ δεν γεννήθηκαν με την ελληνική ιθαγένεια, επιθυμούν να την αποκτήσουν: Η διαδικασία κτήσης της ιθαγένειας για τους αλλοδαπούς είναι αυτή της πολιτογράφησης, με αυστηρές χρονικές προϋποθέσεις, ανάμεσα στις οποίες αξίζει να σημειώσουμε τη νόμιμη και μόνιμη διαμονή στη χώρα για δέκα συνολικά έτη την τελευταία δωδεκαετία και πέντε χρόνια από την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης. Η δεύτερη διαδικασία είναι αυτή της «αναγνώρισης» της ελληνικής ιθαγένειας σε πρόσωπα που αποδεικνύουν ότι είναι ομογενείς και «συμπεριφέρονται πράγματι ως Ελληνες», όπως τονίζουν οι διάφορες εγκύκλιοι του υπουργείου Εσωτερικών. Να σημειωθεί πως καμία από τις δύο διαδικασίες δεν δεσμεύει το ελληνικό κράτος να δώσει ιθαγένεια.
Με το τέλος του ψυχρού πολέμου, η ελληνική ιθαγένεια εισέρχεται στην πιο κρίσιμη δεκαετία που γνώρισε στον πολυτάραχο βίο της. Στη δεκαετία του '90, οι αλλαγές στην πολιτική σκηνή της Ανατολικής Ευρώπης και το μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα θέτουν την ιστορία της ελληνικής ιθαγένειας ενώπιον όντως δύσκολων περιστάσεων.
Χρειάστηκε περίπου ενάμισης αιώνας προκειμένου να καταφέρει να εκπληρώσει τις προσδοκίες χιλιάδων ελλήνων που τη στερήθηκαν. Η μέθοδος στέρησης της ελληνικής ιθαγένειας ήταν το βασικό όπλο αντιμετώπισης αυτών που το ελληνικό κράτος θεωρούσε εχθρούς του: τους κομμουνιστές ώς τη μεταπολίτευση, καθώς και τους μειονοτικούς της Μακεδονίας (περίπου ώς το 1980) ή της Θράκης ώς το 1998.
Τη στιγμή λοιπόν που, με αμέτρητες παλινδρομήσεις, παλεύει να επουλώσει τις πληγές που της έχει αφήσει η κληρονομιά της πολιτικής ιστορίας και των διεθνών σχέσεων της Ελλάδας, η ελληνική ιθαγένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με την κατακλυσμιαία αλλαγή που επέφερε στον δημογραφικό και εθνοτικό χάρτη της Ελλάδας η μετανάστευση. Το επιτακτικά ζητούμενο σήμερα είναι ένα νέο δίκαιο της ιδιότητας του πολίτη, απαλλαγμένο από αγκυλώσεις εθνοθρησκευτικής καθαρότητας. Η εισαγωγή στοιχείων δικαίου του εδάφους στην απόλυτη ηγεμονία του δικαίου του αίματος είναι πλέον επιβεβλημένη, μέσω της υιοθέτησης κανόνων που θα επιτρέπουν σε αυτούς που έχουν μεταφέρει εδώ το κέντρο των βιοτικών τους σχέσεων να «γίνουν» Ελληνες.
Αλήθεια, πόσο καιρό πρέπει να περιμένει το ελληνικό κράτος για να καταλάβει πως αυτοί που ήλθαν στην Ελλάδα την περασμένη δεκαετία ήλθαν για να μείνουν; Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί ότι η ίδια η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να εντάξει στον λαό της αυτό το νέο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας της και ότι η διαιώνιση της κατάστασής τους σε καθεστώς αλλοδαπού είναι πολλαπλώς προβληματική;
Σε τελευταία ανάλυση, οι περισσότεροι μετανάστες με αυτή τη νέα πατρίδα συνδέονται πλέον, σε πείσμα αυτών που πιστεύουν ότι «Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι».
* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ είναι πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων και λέκτορας στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου.
Από http://www.iospress.gr/ios2004/ios20040104b.htm
Δείτε επίσης και εδώ
Οι νέοι Έλληνες πολίτες
Ιθαγένεια και δίκαιο
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ *
Η ιθαγένεια είναι μια νομική κατασκευή που συστήνει μια σχέση μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός κράτους. Στην Ελλάδα, οι όροι «ιθαγένεια», «υπηκοότητα» και «ιδιότητα του πολίτη» έχουν ακριβώς την ίδια σημασία. Αποδίδουν το περιεχόμενο που η ιδιότητα του πολίτη αντανακλά με τον πλέον σύγχρονο τρόπο. Ωστόσο, η χρήση του όρου «ιθαγένεια» είναι βαθιά χαραγμένη στην ελληνική πολιτική ιστορία, διότι παραπέμπει στον πολυσήμαντο χαρακτήρα του «ορθόδοξου γένους», της θρησκευτικής κοινότητας των επαναστατημένων ορθόδοξων που σταδιακά εθνικοποιείται.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο πως ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολο να λάβει κανείς την ιδιότητα του έλληνα πολίτη εάν προηγουμένως δεν αποδείξει ότι ανήκει σε αυτό «το γένος».
Το ελληνικό δίκαιο της ιθαγένειας είναι δίκαιο του αίματος και εκφράζεται με την αυτοδίκαιη απόκτηση της ιθαγένειας των γονέων (μόνο του πατέρα ώς το 1984) από το παιδί, ανεξάρτητα από τον τόπο όπου αυτό γεννήθηκε. Ο κανόνας λοιπόν είναι πως «Ελληνας γεννιέσαι». Το λεγόμενο δίκαιο του εδάφους χρησιμοποιείται ελάχιστα. Με απλά λόγια, η γέννηση ενός ανθρώπου στην Ελλάδα δεν οδηγεί στην κτήση της ιδιότητας του έλληνα πολίτη.
Σήμερα, ισχύουν δύο διαδικασίες που αφορούν πρόσωπα που ενώ δεν γεννήθηκαν με την ελληνική ιθαγένεια, επιθυμούν να την αποκτήσουν: Η διαδικασία κτήσης της ιθαγένειας για τους αλλοδαπούς είναι αυτή της πολιτογράφησης, με αυστηρές χρονικές προϋποθέσεις, ανάμεσα στις οποίες αξίζει να σημειώσουμε τη νόμιμη και μόνιμη διαμονή στη χώρα για δέκα συνολικά έτη την τελευταία δωδεκαετία και πέντε χρόνια από την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης. Η δεύτερη διαδικασία είναι αυτή της «αναγνώρισης» της ελληνικής ιθαγένειας σε πρόσωπα που αποδεικνύουν ότι είναι ομογενείς και «συμπεριφέρονται πράγματι ως Ελληνες», όπως τονίζουν οι διάφορες εγκύκλιοι του υπουργείου Εσωτερικών. Να σημειωθεί πως καμία από τις δύο διαδικασίες δεν δεσμεύει το ελληνικό κράτος να δώσει ιθαγένεια.
Με το τέλος του ψυχρού πολέμου, η ελληνική ιθαγένεια εισέρχεται στην πιο κρίσιμη δεκαετία που γνώρισε στον πολυτάραχο βίο της. Στη δεκαετία του '90, οι αλλαγές στην πολιτική σκηνή της Ανατολικής Ευρώπης και το μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα θέτουν την ιστορία της ελληνικής ιθαγένειας ενώπιον όντως δύσκολων περιστάσεων.
Χρειάστηκε περίπου ενάμισης αιώνας προκειμένου να καταφέρει να εκπληρώσει τις προσδοκίες χιλιάδων ελλήνων που τη στερήθηκαν. Η μέθοδος στέρησης της ελληνικής ιθαγένειας ήταν το βασικό όπλο αντιμετώπισης αυτών που το ελληνικό κράτος θεωρούσε εχθρούς του: τους κομμουνιστές ώς τη μεταπολίτευση, καθώς και τους μειονοτικούς της Μακεδονίας (περίπου ώς το 1980) ή της Θράκης ώς το 1998.
Τη στιγμή λοιπόν που, με αμέτρητες παλινδρομήσεις, παλεύει να επουλώσει τις πληγές που της έχει αφήσει η κληρονομιά της πολιτικής ιστορίας και των διεθνών σχέσεων της Ελλάδας, η ελληνική ιθαγένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με την κατακλυσμιαία αλλαγή που επέφερε στον δημογραφικό και εθνοτικό χάρτη της Ελλάδας η μετανάστευση. Το επιτακτικά ζητούμενο σήμερα είναι ένα νέο δίκαιο της ιδιότητας του πολίτη, απαλλαγμένο από αγκυλώσεις εθνοθρησκευτικής καθαρότητας. Η εισαγωγή στοιχείων δικαίου του εδάφους στην απόλυτη ηγεμονία του δικαίου του αίματος είναι πλέον επιβεβλημένη, μέσω της υιοθέτησης κανόνων που θα επιτρέπουν σε αυτούς που έχουν μεταφέρει εδώ το κέντρο των βιοτικών τους σχέσεων να «γίνουν» Ελληνες.
Αλήθεια, πόσο καιρό πρέπει να περιμένει το ελληνικό κράτος για να καταλάβει πως αυτοί που ήλθαν στην Ελλάδα την περασμένη δεκαετία ήλθαν για να μείνουν; Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί ότι η ίδια η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να εντάξει στον λαό της αυτό το νέο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας της και ότι η διαιώνιση της κατάστασής τους σε καθεστώς αλλοδαπού είναι πολλαπλώς προβληματική;
Σε τελευταία ανάλυση, οι περισσότεροι μετανάστες με αυτή τη νέα πατρίδα συνδέονται πλέον, σε πείσμα αυτών που πιστεύουν ότι «Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι».
* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ είναι πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων και λέκτορας στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου.
Από http://www.iospress.gr/ios2004/ios20040104b.htm
Δείτε επίσης και εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια
Μπορείτε να γράψετε και να σχολιάσετε τα πάντα, αλλά αν το κείμενο σας περιέχει υβριστικούς χαρακτηρισμούς σας ενημερώνουμε ότι δεν θα δημοσιεύεται. Σε περίπτωση καθυστέρησης δημοσίευσης των σχολίων ζητούμε συγγνώμη και παρακαλούμε να μην βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα. Με σεβασμό και εκτίμηση η διαχείριση του ιστολογίου