Δεκέμβρης ‘44...

Του Θανάση Νικολαΐδη  ΟΛΑ έτοιμα και περίμεναν το σύνθημα.  Για την θρυαλλίδα της «έναρξης» για τον μικρό εμφύλιο-πρελούντιο για...

Του Θανάση Νικολαΐδη 

• ΟΛΑ έτοιμα και περίμεναν το σύνθημα. 

• Για την θρυαλλίδα της «έναρξης» για τον μικρό εμφύλιο-πρελούντιο για τον μεγάλο που δεν άργησε. 

Δεν θα’ μενε ρουθούνι αριστερού στην Ελλάδα τους ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και τα «Δεκεμβριανά» ήταν το ξεκίνημα. Το’ θελαν οι «Μεγάλοι» που μοίρασαν την Ευρώπη ακόμα πριν απ’ τη Γιάλτα, το’ θελαν οι Άγγλοι (διάβαζε Τσώρτσιλ) για λογαριασμό μας, ο Γ. Παπανδρέου και η ντόπια δεξιά. Κι ας «πίστευε και εις την λαοκρατίαν» ο τελευταίος, μόλις δυο μήνες νωρίτερα, υψώνοντας τη σημαία στο Σύνταγμα.

ΚΑΙ το ΚΚΕ-ψυχή της Αντίστασης-της αριστεράς του Σιάντου (καπνεργάτη, αδύναμου να σηκώσει το βάρος των «Δεκεμβριανών») και της (μετέπειτα) ηγεσίας των μπαρμπέρηδων και τσαγκαράδων; Ούτε που το ψυλλιάστηκε, όταν το σέρνανε σε Λιβάνους και Γκαζέρτες για να «υπογράψει» βάζοντας τη θηλιά στο λαιμό του. Και γέμισε η Ελλάδα άγγλους πράκτορες, πήρε ο Σκόμπι στη…Σκομπία του ό,τι (και) οι ΚΚΕδες είχαν συμφωνήσει, λίγες μέρες πριν «ευχαριστήσουν τον Τσώρτσιλ για το ενδιαφέρον του προς την Ελλάδα»!

Η διαδήλωση στο Σύνταγμα, οι ακροβολισμένοι του Α. Έβερτ σημάδεψαν, οι άγγλοι…βοήθησαν και οι πρώτοι αθώοι και άοπλοι νεκροί της 3^ης Δεκέμβρη «τροφοδότησαν» τη γενική απεργία της επομένης. Η «Μάχη της Αθήνας» άρχιζε. Για 33 μέρες τα αγγλικά αεροπλάνα να σκιάζουν τον αττικό ουρανό και στρατιώτες, με «εφ’ όπλου λόγχη», να συλλαμβάνουν αθηναίους πολίτες.

ΧΩΡΙΣ σχέδιο κατάληψης της Αθήνας οι αριστεροί (όχι μόνο του ΚΚΕ) άντεξαν όσο αντέχει «αναγκαστικοί» επαναστάτες απέναντι στο οργανωμένο κράτος με στημένο σκηνικό. Πάνω στη μάχη και για λόγους ενθάρρυνσης και συμπαράστασης των δικών του «αγωνιστών», φτάνει ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα, συνεδριάζει με Δαμασκηνό κ.ά. υπό τον κρότο πυροβολισμών και με «φανό θυέλλης» και επιμένει να παραμείνει πρωθυπουργός ο Παπανδρέου («ακόμα και δεμένος»).

ΕΠΕΣΕ η αυλαία και η αριστερά μετρούσε τους νεκρούς της, η Ελλάδα τις πληγές της και οι Άγγλοι κατέστρωναν το επόμενο σχέδιο. Ακλούθησε η Βάρκιζα και το πλήρες ξεδόντιασμα των ηττημένων της αριστεράς. Άρχιζε το…πανηγύρι των «νικητών». Με συμμορίες ξαμολημένες για διωγμούς, φόνους και ταπεινώσεις αριστερών, για να βγουν στο βουνό.

ΞΕΣΠΑΣΕ (μεγάλος) Εμφύλιος (Μάρτης ’46), για να σφάζει αδερφός τον αδερφό. Σε μιαν Ελλάδα των ηρωισμών και των αθλιοτήτων, «ευκολόπιστη και πάντα προδομένη», κι ας πολέμησε μπροστάρισσα τον φασισμό. Ήταν η ανταμοιβή της. Για μιαν ακόμα φορά.

ΑΥΤΟΙ είναι οι «Σύμμαχοι». Κατά τον ανθελληνισμό τους και πατώντας στη «διχόνοια μας τη δολερή».