Οι στρατιωτικοί – «παιδιά» και η ελληνική «στρουθοκάμηλος»

Κάποιες εκφράσεις στη δημόσια σφαίρα είναι πολύ περισσότερο αποκαλυπτικές από βαρύγδουπες σχετικές αναλύσεις. Γράφει ο Σταύρος Λυγε...

Κάποιες εκφράσεις στη δημόσια σφαίρα είναι πολύ περισσότερο αποκαλυπτικές από βαρύγδουπες σχετικές αναλύσεις.

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός 

Όποιος παρακολουθεί τα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές που ασχολούνται με το περιστατικό στον Έβρο θα έχει ίσως παρατηρήσει ότι οι κάθε είδους σχολιαστές αποκαλούν τους δύο συλληφθέντες Έλληνες στρατιωτικούς «παιδιά»!

Σ’ όλο τον κόσμο αποστολή των στρατιωτικών είναι να υπερασπίζουν την πατρίδα τους, έστω κι αν χρειαστεί να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν. Αν το σκεφτούμε αυτό θα συνειδητοποιήσουμε πόσο άτοπος είναι ο χαρακτηρισμός «παιδιά». Προφανώς, δεν αναφερόμαστε στους γονείς και στους συγγενείς, οι οποίοι έχουν τη δεδομένη συναισθηματική σχέση. Αναφερόμαστε στη ρητορική των θεσμικών παραγόντων της Πολιτείας.

Ο χαρακτηρισμός «παιδιά» για δύο στρατιωτικούς αποκαλύπτει την τάση της ελληνικής Πολιτείας και κοινωνίας να στρουθοκαμηλίζει, να βάζει το κεφάλι στην άμμο για να μην αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που έχει μπροστά της. Είναι ένας υποσυνείδητος τρόπος να παραμείνει προσκολλημένη σε ένα περιβάλλον εθνικής ασφάλειας, το οποίο στην πραγματικότητα έχει πάψει να υφίσταται, ή τουλάχιστον ρηγματώνεται ολοένα και περισσότερο.

Είναι ακριβώς αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα «παιδισμού» που οδήγησε τους δύο συλληφθέντες στην άτοπη κίνηση να κρύβουν τα πρόσωπά τους, όταν τους μετέφεραν. Στρατιωτικοί είναι όχι κακοποιοί. Όφειλαν, λοιπόν, να συμπεριφερθούν με υπερηφάνεια, επειδή η στάση τους δεν αφορά μόνο τους ίδιους, αλλά αντανακλά στην ίδια την Ελλάδα.

Το περιστατικό στο Έβρο, όπως λίγο καιρό πριν ο εμβολισμός του «Γαύδος» και η τουρκική πειρατεία στην κυπριακή ΑΟΖ είναι τα ηχηρά καμπανάκια ότι ο τουρκικός επεκτατισμός και έναντι του Ελληνισμού έχει ανεβεί «πίστα». Με άλλα λόγια, έχουμε περάσει σε ποιοτικά διαφορετική φάση, η οποία εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους.

Στο νέο ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον οι ανταγωνισμοί έχουν την τάση να παροξύνονται και να οδηγούν σε μεγαλύτερες ή μικρότερες συγκρούσεις. Η Ελλάδα μπορεί να μην είναι στη «ζώνη του πολέμου», αλλά εφάπτεται σ’ αυτήν και δέχεται αναπόφευκτα τις αντανακλάσεις από εκεί. Κι αυτό, επειδή για την Άγκυρα τα μέτωπα στην Ανατολή (Συρία) και στη Δύση (Αιγαίο-Θράκη) είναι συγκοινωνούντα δοχεία.

Πηγή